In een wereld waar technologie een steeds grotere rol gaat spelen en mens en machine langzaam maar zeker met elkaar vergroeien, is het interessant om zo nu en dan eens stil te staan bij de voor- en nadelen van deze ontwikkelingen. Transcendence pretendeert een film te zijn die dat doet, maar is niet meer dan een flauwe thriller met half uitgewerkte cyberfilosofische thema's, verstopt in een halfbakken plot.

In de nabije toekomst is Will Caster ( Johnny Depp) een briljante wetenschapper die zich bezighoudt met kunstmatige intelligentie. Als hij dodelijk wordt vergiftigd door een groep radicale tegenstanders van zijn onderzoek, wordt zijn bewustzijn door geliefde Evelyn ( Rebecca Hall) geüpload naar een computer zodat hij in de digitale wereld voort kan leven. Via het internet heeft hij toegang tot alle computersystemen ter wereld en zonder de grenzen van een biologisch lichaam is het een kwestie van tijd voor hij elke vorm van intelligentie ver voorbij is geschoten. Vervolgens wil de digitale Depp zoveel goeds doen dat het slecht wordt – het begrip utopie blijkt relatief te zijn.

Helaas verandert de film, zodra er inhoudelijk interessante vraagstukken worden gevormd, in een nietszeggend actievehikel. De boodschap daarvan is duidelijk: pas op voor technologie! Ironisch genoeg hebben regisseur Wally Pfister en collega's dan weer wel een fikse lading special effects over hun oppervlakkige verhaal heen gestort. Stoort dat je niet, dan biedt het verhaal zelf nog voldoende om je aan te ergeren – er zijn gaten in de logica, absurde plotwendingen en personages die tegennatuurlijke beslissingen nemen.

Het gevoel dat Wally Pfister als cinematograaf voor Christopher Nolan in zijn composities wist te leggen, weet hij in zijn debuutfilm niet breder te trekken; de beelden zijn op zich fraai, maar het ontbreekt aan ritme en subtiliteit. De liefde tussen Evelyn en Will overtuigt geen seconde, en dus voelen alle handelingen die daaruit voortvloeien geforceerd. Tegelijk overheerst een kitscherig gevoel voor drama, door bijvoorbeeld herhaalde slow-motionbeelden van vallende waterdruppels.

Waar Spike Jonze recent in Her soortgelijke thema's met aandacht en finesse behandelde, levert Pfister met zijn knullige regie inwisselbare Hollywoodprut.