Het slot van Gooische vrouwen (2011), het filmvervolg op de uiterst succesvolle RTL 4-satire, volgde het vaste stramien van de publieksfilm. Als sneeuw voor de zon verdwenen in de laatste minuten alle problemen, zonder aanwijsbare reden eigenlijk. De kijker dient immers met een glimlach en een goed gevoel naar huis te worden gestuurd.

Maar mensen veranderen niet zomaar. En dus is aan het begin van Gooische vrouwen 2 volkszanger Martin Morero ( Peter Paul Muller) nog steeds dezelfde overspelige hufter die vrouwlief Cheryl ( Linda de Mol) bedriegt. Anouk ( Susan Visser) is nog altijd de vrijgevochten kunstenares die met iedereen het bed induikt en Roelien ( Lies Visschedijk) dezelfde drammerige dierenactivist. Alleen advocate Claire ( Tjitske Reidinga) heeft zichtbaar een transformatie ondergaan, na een jarenlang verblijf in Burkina Faso.

Veel is dus bij het oude gebleven, met als gevolg dat Gooische vrouwen 2 een vrijwel identieke plot volgt : Martins overspel wordt ontmaskerd, er is een trouwerij die niet geheel volgens plan verloopt en aan het eind ondernemen de vier vriendinnen een gezamenlijke reis die hen dichter bij elkaar brengt.

Erg is die herhaling niet, want de personages staan als een huis en het uitmuntende scenario van Frank Houtappels ('t Schaep met de 5 pooten) strooit met knipogen en ironisch commentaar ('Niet weer hè!'). Het helpt ook dat de grappen een stuk scherper en origineler zijn geworden, en dat de excentrieke bijrollen – Alex Klaasen als flamboyante stylist, Cor Hogenbirk als kettingrokende schoonmoeder – beter in balans zijn.

Gooische vrouwen 2 is op vrijwel alle vlakken beter dan de eerste film. Maar wat vooral opvalt is dat te midden van de vet aangezette satire genoeg ruimte is gevonden voor oprecht drama, met de menselijke aftakeling als belangrijkste thema.

Dat komt vooral tot uiting in de raamvertelling waarin de film is gegoten. Gooische vrouwen 2 opent en eindigt in de nabije toekomst, waarin de vriendinnen oud, grijs en voornamelijk op elkaar aangewezen zijn. Een bitterzoet beeld dat de kijker misschien niet met de verwachte glimlach de kou instuurt, maar dat de personages wel recht doet.

Al net zo bewonderenswaardig is het dat de makers het aandurfden een definitief einde aan de succesvolle franchise te breien. Hulde.