Recensie van de Argentijnse komedie Wild Tales (Relatos salvajes) van Damián Szifrón, een collectie van zes korte films over getergde mensen die door het lint gaan.

Stel: op het conservatorium worden je composities afgekraakt door een strenge docent. Of je wordt op de weg lastiggevallen door een geflipte mede-automobilist. Of je staat een te dure verjaardagstaart voor je dochter af te rekenen en ziet dat je auto buiten wordt weggesleept. Kom je in opstand?

Grote kans van niet. Grote kans dat je de mening van de docent negeert of een andere beroepskeuze overweegt. Dat je de wegpiraat ontwijkt. Dat je mokkend de taart én de boete betaalt.

Zo echter niet de personages in de Argentijnse productie Wild Tales (Relatos salvajes). Rode draad in deze verzameling van zes korte films vormen getergde hoofdpersonen die besluiten niet langer met zich te laten sollen. In sommige verhalen gaat het om tamelijk triviale situaties, zoals hierboven beschreven, in andere om groter drama: een jeugdtrauma, een tragisch ongeluk, overspelige echtgenoten (op hun eigen bruiloft).

Maar hoezeer de onderlinge episoden ook verschillen in toon en lengte (en enigszins in kwaliteit), door die gedeelde thematiek vormen ze een vrij consistent geheel. Wat nog wordt versterkt door de venijnige humor die scenarist/regisseur Damián Szifrón consequent door de verhalen strooit – die is soms subtiel, dan weer zwaar over the top, maar houdt de film van begin tot eind fris en vermakelijk.

Szifrón was in eigen land al bekend van een handjevol films en een populaire tv-serie (Los simuladores) en trekt nu met Wild Tales ook veel internationale aandacht. Het is dan ook een film met een hoog kijk-mij-nou-gehalte, van een cineast die zelfverzekerd etaleert wat hij allemaal in huis heeft. Spanning, drama, bloederige actie, slapstick, verwijzingen naar Kafka, Tarantino, de Coen Brothers, Sergio Leone, Steven Spielbergs Duel, The Twilight Zone – Wild Tales heeft het allemaal. En dan zijn de beelden, muziek en Argentijnse ensemblecast ook nog eens helemaal in orde.

Rest de vraag waar al die frustratie en wraakfantasieën vandaan komen. Is Szifrón zo'n heetgebakerd type, speelt zijn Joodse achtergrond een rol, is de film een reactie op jarenlange Argentijnse ellende? Dat laatste speelt allicht mee, maar expliciet politiek is Wild Tales niet. Eerder universeel: als kijker is het opvallend makkelijk meevoelen met al die doordraaiende figuren en hun ' fuck alles en iedereen'-mentaliteit.

Meer over Wild Tales