De onlangs blind geworden schrijfster Ingrid woont met haar man Morten in een appartement in Oslo. Terwijl hij op kantoor werkt, slijt zij haar dagen al mijmerend en fantaserend binnen.

Veel meer gebeurt er niet in het Noorse drama Blind. En toch ook weer wel. Maar hoe dat precies zit, moet de kijker zelf ontdekken.

Daarbij is het wel zaak alert te blijven, want filmmaker Eskil Vogt geeft je in zijn regiedebuut maar weinig handvatten. Naast de hoofdplot zijn er wat zijlijntjes, over een verlegen pornoverslaafde en een alleenstaande moeder, maar wie zijn die mensen, en wat hebben ze met Ingrid te maken?

Het maakt de eerste helft van de film nogal taai. De verwarrende vertelvorm, gecombineerd met wat expliciete pornobeelden vroeg in de film, verhullen dan nog een beetje dat Blind in wezen een heel teder verhaal vertelt, over een eenzame vrouw die moet leren omgaan met een nieuwe handicap.

De kleine scènes die daar direct over gaan zijn het best, zoals wanneer Ingrid (ingetogen maar intens gespeeld door Ellen Dorrit Petersen) zich uitkleedt en niet weet of Morten ( Henrik Rafaelsen) haar bekijkt, of wanneer ze zich voorstelt dat hij overdag stiekem thuiskomt om haar te bespieden.

Eskil Vogt schreef eerder mee aan twee films van landgenoot Joachim Trier: Reprise en Oslo, August 31. Ook al van die diep menselijke verhalen met een rauwe rand , maar wel een stukje toegankelijker verteld.

Qua vorm doet Blind nog het meest denken aan het werk van cineast Charlie Kaufman, die ook graag het creatieve proces onderzoekt ( Adaptation.) en de kijker desoriënteert met subjectieve perspectieven ( Synecdoche, New York). En die er ook niet voor terugschrikt de duistere kanten van de menselijke geest te onderzoeken.

Uiteindelijk is Vogt misschien wel een tikje optimistischer dan zijn Amerikaanse collega. En Europeser, met zijn intiemere blik en explicietere seks.