Transseksuele personages zijn altijd al wel aanwezig geweest binnen film en televisie (The Crying Game, Twin Peaks, Boys Don't Cry), maar de laatste tijd treden ze steeds meer op de voorgrond. In succesvolle series als Orphan Black, Glee, House of Lies en Orange is the new Black komen personages voor die van sekse veranderden, en in het geweldige Transparent draait zelfs de hele serie om de transseksuele Maura (Jeffrey Tambor).

Ook de Australische indiefilm 52 Tuesdays gaat over transseksualiteit. Regisseur Sophie Hyde giet het onderwerp in een ongebruikelijke vorm. Een jaar lang filmde ze alleen op dinsdagen met niet-professionele acteurs, die slechts kort van te voren hun teksten kregen.

Op de eerste dinsdag hoort de zestienjarige Billie ( Tilda Cobham-Hervey) van haar moeder Jane ( Del Herbert-Jane) dat ze een man wil worden. Als reactie hierop begint Billie een zoektocht naar haar eigen seksuele identiteit door met schoolgenoten Jasmine (Imogen Archer) en Josh (Sam Althuizen) te experimenteren.

Hydes opzet is origineel en ambitieus, maar werkt niet. De 52 flitsen zijn namelijk steeds zo kort dat de film een fragmentarisch karakter krijgt en dat zorgt ervoor dat de goede en slechte momenten tussen ouder en kind nooit echt voelbaar worden. Billie is sowieso al niet een heel interessante persoonlijkheid ; Cobham-Hervey acteert prima de standaard tienereigenschappen bij elkaar – nukkig, egoïstisch, onvoorspelbaar – maar de handelingen van haar personage blijven te oppervlakkig om een band met haar op te kunnen bouwen.



Jane/James wordt knap gespeeld door Del Herbert-Jane, die in het echte leven een zogenaamde non-conforme genderidentiteit heeft, en is als personage interessanter, al is ook hier te weinig ruimte voor emotionele diepte. Het duurt meer dan een uur voor James iets vertelt over zijn keuze, verder zien we hem vooral zijn lichamelijke veranderingen in de gaten houden. Dat de psychologische kant van de ingrijpende beslissing niet wordt uitgediept, is een gemiste kans. Beide personages houden wel een videodagboek bij, met zo nu en dan een glimp van emotie, maar net als bij de flarden uit het wereldnieuws die aan elke dinsdag voorafgaan, voelt dat vooral als een geforceerd stijlelement.

Hyde probeert de complexiteit van seksuele identiteit te tonen, maar trekt het ene moment zaken te breed (zo loopt er nog een overbodig personage rond in de vorm van een oom die zich in een schemergebied van seksuele geaardheid bevindt), om het volgende moment de zaken weer te oppervlakkig te houden. 52 Tuesdays heeft een intrigerende vertelvorm en een bijzonder onderwerp, maar stelt inhoudelijk flink teleur.