Marokkaanse jongeman wil illegaal naar Europa. Dat hebben we al eens eerder gezien. Maar nog nooit zoals in Jan-Willem van Ewijks existentiële drama Atlantic.

De Marokkaanse jongeman in Van Ewijks film heet Fettah (spreek uit: Efta). Hij woont in het kustplaatsje Moulay, een geliefde plek voor windsurfers. In de paar maanden dat de golven hoog zijn en de wind goed staat stromen windsurfers uit de hele wereld toe. Maar de rest van het jaar is er weinig te doen in Moulay .

Als de film begint staat ook Fettah op zijn surfboard. Met een rugzak om. Hij is blijkbaar bezig aan een lange en zware tocht, want we zien hoe hij zijn beblaarde handen met Duct tape verbindt.

Met dank aan een handvol flashbacks wordt enigszins duidelijk waarom Fettah aan die tocht begonnen is. Hij wil naar Europa. Maar waarom precies houdt Van Ewijk bewust in het midden. Reist hij Alexandra, de blonde vriendin van de Nederlandse surfer Jan achterna? Wil hij domweg zijn geluk beproeven in Europa? Of is er nog een andere, meer existentiële reden?

Het dromerige Atlantic. (die punt hoort helaas bij de titel, net als bij Van Ewijks debuutfilm Nu. uit 2006) suggereert vooral optie drie. Fettah moet weg, omdat hij voelt dat hij weg moet . Een betere reden is er niet. En is ook niet nodig.



Fettah wordt gespeeld door nieuwkomer Fettah Lamara, die – hoe toevallig – goed kan windsurfen en ook in Moulay (een dorpje met 150 inwoners) woont. Hij speelt nog net niet zichzelf, maar veel scheelt het niet.

Het is altijd verstandig om niet-professionele acteurs personages te laten spelen die dicht bij hun eigen persoon staan, maar voor Atlantic. is het zelfs essentieel. Fettah is de film. Van Ewijk schreef het scenario (samen met Abdelhadi Samih, die ook in Moulay woont) met de echte Fettah in gedachten.

We krijgen brokjes informatie over Fettahs complexe relaties met zijn vader, het weesmeisje Wisal en de blonde Alexandra, maar deze breekbare film draait niet om de plot. Het gezicht van Fettah is veel spannender dan de plotlijntjes. Dat wij zijn onrust voelen is omdat die echt is.

Niemand anders dan de echte Fettah had die rol kunnen spelen. Maar dat kan niet gezegd worden van de rol van Alexandra, die wordt gespeeld door Thekla Reuten. De rol is te klein voor zo'n grote actrice, en haar aanwezigheid leidt alleen maar af. Het is het enige smetje op deze prachtige, dromerige, melancholieke film.