Tom Hardy, Noomi Rapace en Gary Oldman stappen met loodzware Russische accenten door het script van deze dichtgeplamuurde verfilming van Tom Rob Smiths succesthriller over de jacht op een seriemoordenaar.

Dichtgeplamuurd met plotontwikkelingen, maar vooral ook met kapsels en kostuums die allemaal heel erg 1953 zijn, waarbij je net buiten beeld constant een legertje kappers, naaisters en setdressers vermoedt die meteen ingrijpen als een of ander detail even niet klopt. Het had misschien nog gewerkt als een soort eerbetoon aan een oerdegelijke, ouderwetse manier van film maken, als niet ook het verhaal zo belegen en levenloos had gevoeld.

Dat verhaal draait om het idee dat Stalins dictatuur nog veel enger is dan een seriemoordenaar. Dat is een tamelijk belachelijke vergelijking, maar Smith breide er een succesroman omheen. De echte Rostov Ripper, die de inspiratie was voor het personage, was trouwens pas twee decennia later actief en vermoordde waarschijnlijk meer dan vijftig kinderen.

Hardy speelt Leo Demidov, een officier binnen veiligheidsdienst MGB, die de dood van een jongetje naast een spoorlijn moet onderzoeken. Als meer naakte lichamen worden gevonden is duidelijk dat er een moordenaar actief is. Maar volgens Stalin bestaat een kapitalistische misdaad als moord niet in het communistisch paradijs, en dus zijn de jongetjes officieel allemaal aangereden door treinen.



Hadden we al gezegd dat Demidov eigenlijk een bijna verhongerd Oekraïens weeskind is, dat met een beetje geluk – hij werd uitgekozen om in 1945 in Berlijn de vlag op het dak van de net veroverde Reichtstag te planten – was opgeklommen binnen de militaire gelederen? Vandaar zijn gevoel voor rechtvaardigheid.

Helaas voor hem, maar gelukkig voor de plot, wordt Demidov slachtoffer van een paranoïde machtsstrijd binnen de veiligheidsdienst, waardoor hij wordt weggepromoveerd naar een provinciestadje en vandaar de jacht op de moordenaar moet voortzetten. Gelukkig blijkt ook die moordenaar zijn werkterrein te hebben verlegd.

Er kleeft iets vermoeiends aan een scenario dat zo'n quasi-ingewikkeld paranoiaplot vol verrassende waarheden presenteert via dingen die we allemaal allang weten. Tom Hardy – en Gary Oldman, in die paar momenten dat ie in beeld is – redden deze verrassend saaie uitwerking van de totale implosie. Hoewel: er zit één verrassende wending in de plot, ergens aan de begin van de derde akte, maar die komt niet van Hardy's personage. Eén verrassende wending naast al die andere die je zo'n beetje vanaf Vladivostok ziet aankomen – hadden we al gemeld dat het verhaal in 1953 speelt?