Julia lijdt. Aan haar huwelijk. Aan haar werk. Aan haar opgeruimde Vinex-huis. Op een nacht is het allemaal te veel. Ze stapt in de auto en rijdt naar Portugal. Overmorgen is ze terug, krijgt haar echtgenoot door de telefoon te horen.

Je vraagt je af wat mensen doen die even niet 75 mille van vader krijgen om hun burn-out te verbranden aan de Portugese Rivièra, maar dat is misschien een detail. In deze adaptatie van het gelijknamige boek van Heleen van Royen is dat geld er gewoon. No questions asked. Vervolgens komen we terecht in een Portugal waar (de vorig jaar overleden) Rik Mayall een suave oudere man speelt die Julia op cruciale momenten bijstaat (elke Zuid-Europese vakantiekolonie heeft zo'n rentenierende wijze) en waar een zwijgzame gigolo (werknaam Romeo) toevallig Nederlands spreekt, al is dat vooral in knetterende oneliners als 'aan mijn tafel drinken we geen huiswijn '.

Maar toch. Ondanks de van dik hout in elkaar gespijkerde plotpunten en een op z'n zachtst gezegd nogal curieuze scène met twee Duitse dwergen, zal De ontsnapping weinig mensen onberoerd laten. Niet alleen haalt regisseur Ineke Houtman het maximale uit het bronmateriaal – er ligt minder nadruk op seks en de omvang van geslachtsdelen – er wordt ook verdomd goed geacteerd. Eerst en vooral door Isa Hoes als Julia, maar ook door de rest van de cast. Je zou kunnen zeggen dat de acteurs de clichés onder de tafel spelen.



Terwijl Julia haar eerste xtc slikt en Romeo in die onvermijdelijke witte pakken over de terrassen paradeert, wordt via flashbacks duidelijk waarom ze met zichzelf in de knoop zit. Als jonge vrouw nam ze ooit een ingrijpende beslissing en die is haar altijd dwars blijven zitten. Die flashbacks vormen het hart van de film.

Je kunt je afvragen of het voor de ontwikkeling van het personage zo slim was om Julia plastische chirurgie te laten ondergaan. Nu blijft toch een beetje de moraal hangen dat een kleine verbouwing op z'n tijd best nuttig is, terwijl Julia veel te slim is om te geloven dat ze zich door zoiets blijvend beter zal gaan voelen. Waren er scherpere keuzes gemaakt, dan waren die scènes eruit gegaan.

Maar het weegt allemaal niet op tegen Julia's ontroerende verhaal, dat zelfs de ruimte vindt om het personage van haar man tot zijn recht te laten komen. Hij is niet de enige. Wat eerst typetjes in een decor lijken, blijken later allemaal echte mensen. Behalve die twee Duitsers dan, maar je kunt niet alles hebben.