Omdat gezinnen meer kans maken om asiel te krijgen in Europa, besluiten de drie Sri Lankanen – die allemaal familie zijn kwijtgeraakt in de slepende burgeroorlog in hun thuisland – samen op de vlucht te slaan. Na wat omzwervingen komen ze terecht in een louche flat in een buitenwijk van Parijs, waar Dheepan aan de slag kan als conciërge, en Yalini als schoonmaakster bij een dementerende oude man.
Met Dheepan, waarin voornamelijk Tamil wordt gesproken , bewijst regisseur Jacques Audiard (Un prophète, De rouille et d'os) wederom wat een bedreven verhalenverteller hij is. Terwijl hij zijn personages dicht op de huid zit, laat hij maar mondjesmaat iets los over hun achtergronden en motieven, waardoor je als kijker op het puntje van je stoel zit, ook al gebeurt er (zeker in de eerste helft van de film) eigenlijk maar weinig.
Wat heeft Dheepan als Tamilstrijder in Sri Lanka allemaal meegemaakt en uitgespookt? Zal hij worden ingehaald door zijn verleden? Heeft zijn bij elkaar geharkte nepgezinnetje enige kans op geluk? Wanneer slaat de vlam in de pan in de criminele flat? Terwijl de grote antwoorden uitblijven moeten we het doen met kleine ontwikkelingen op het relationele en psychologische vlak.
Dheepan is niet zijn echte naam, maar die van een overleden landgenoot wiens paspoort hij in handen krijgt. En zijn vrouw heet geen Yalini – sterker nog: ze is zijn vrouw niet, ze kennen elkaar niet eens. De negenjarige 'Illayaal' is dus ook niet hun dochter, maar een onbekend weesmeisje.
Ontwikkelingen die vaak ontroeren, mede dankzij het subtiele spel van de relatief onbekende acteurs. Hoofdrolspeler Jesuthasan Antonythasan (inmiddels een gevierd schrijver) is zelf een ex-Tamilstrijder die naar Frankrijk vluchtte en daar moest ploeteren om te overleven, en daar zie je in zijn intense werk onmiskenbaar iets van terug. Het is knap hoe Dheepan het alledaagse vluchtelingenbestaan invoelbaar maakt – een actueler thema is nauwelijks voor te stellen – zonder ooit aan te voelen als een uitgesproken politieke film.
Goed, naarmate het verhaal vordert worden de gebeurtenissen steeds minder alledaags. Audiard heeft in interviews laten weten dat Dheepan ooit begon als losse remake van Sam Peckinpahs gewelddadige thriller Straw Dogs, en daarvan is in de explosieve finale nog iets terug te zien.
Die climax komt niet geheel uit de lucht vallen, maar is wel wat lomp uitgevoerd en doet daarmee afbreuk aan de rest. Jammer, maar niet onoverkomelijk. Dheepan blijft een meeslepend, humaan en spannend drama – dat vond dit voorjaar ook de door Joel en Ethan Coen geleide jury in Cannes, die de film bekroonde met de Gouden Palm.