Het is de grote verdienste van Bercots film – de openingsfilm van Cannes 2015
– dat we geloven dat die veel grotere gezinsvoogd echt van slag is door Malony'
s bijna dierlijke aanval en even later in huilen uitbarst. Een andere verdienste
is dat we, ondanks dat Bercot het ons nergens makkelijk maakt, sympathie voor
Malony gaan voelen.
Die sympathie voelen we vooral doordat in de
film twee mensen – de bijna gepensioneerde kinderrechter Florence en de nieuwe
gezinsvoogd Yann – tegen de klippen op toch in Malony blijven geloven. Die
disfunctionele driehoek – Malony, Florence, Yann – is het hart van de film.
Het beste moment van het rauw-realistische drama La tête haute zit ergens op een derde van de film. We hebben inmiddels kennis mogen maken met de onhandelbare tiener Malony. We hebben gezien hoe hij geen partij is voor zijn liefhebbende, maar te jonge en op het randje van zwakbegaafde moeder. Hoe opgefokt en agressief hij is. En toch weet hij ons nog te verrassen wanneer hij, een zestienjarig ventje van amper 1.65 meter, z'n potige gezinsvoogd te lijf gaat.
Het is ook de grootste zwakte van de film, want de
dramatische structuur die het resultaat is van die keuze werkt niet. We volgen
Malony nu alleen als hij weer eens moet verschijnen voor de kinderrechter, of
met zijn gezinsvoogd op pad gaat om ergens een stageplek te bemachtigen.
Daardoor maken we hinkstapsprongen door zijn leven, zonder dat we hem echt leren
kennen.
Een ander probleem is de jonge Rod Paradot, die Malony
speelt en voor deze film nog nooit geacteerd had. De agressieve uitbarstingen –
zoals de aanval op zijn eerste gezinsvoogd – geloof je wel, maar juist als de
emoties wat subtieler overgebracht moeten worden zie je hem acteren.
De bijrollen, daarentegen, zijn prima ingevuld: filmlegende Catherine Deneuve
speelt kinderrechter Florence met de juiste mix van compassie en autoriteit,
Benoît Magimel is geloofwaardig als gezinsvoogd met getroebleerd verleden, en
vooral Sara Forestier is perfect als de goedwillende, maar volledig ongeschikte
moeder.