Meet Me in Venice, de nieuwste film van Eddy Terstall (Simon, Vox Populi), opent met dertiger Liza die een videoboodschap opneemt voor haar zoontje. 'Ik ben op reis geweest met Mauro. Mauro is jouw opa, mijn vader. Ik kende hem niet voor deze week. Mauro is een man die heel veel geschiedenisdingen weet. Prachtig op muziekinstrumenten kan spelen. Het is een vreemde man. Maar ik ben blij dat ik hem ontmoet heb.'

De rest van de anderhalf uur durende film volgen we de Nederlandse Liza ( Roberta Petzoldt) en haar Italiaanse vader (Beppe Costa) gedurende hun ongemakkelijke, achtdaagse hereniging. Ze spreken af in Venetië, om vervolgens per trein via de route van de Oriënt-Express naar Istanboel te reizen: een muzikale tocht die hen zowel dichter bij elkaar brengt als voor nieuwe conflicten zorgt. 
 
Zoals het een roadmovie betaamt — aanvankelijk heette de film Railmovie — ontmoeten de twee onderweg talloze kleurrijke figuren. Liza papt aan met een Servische charmeur, terwijl Mauro oude vrienden opzoekt. En altijd is daar de muziek als bindmiddel tussen mensen en culturen: de introverte Mauro laat zijn ziel pas spreken als hij een instrument in zijn handen heeft.


 
De scènes tussen Mauro en Liza zorgen zelf voor weinig vuurwerk, onder meer door het bewust ingetogen spel van de twee acteurs. En de kwaliteit van de (voornamelijk Engelstalige) dialogen — 'seks kan zoiets krachtigs zijn' — laat nogal eens te wensen over. Maar de prachtige beelden van de Balkan en de Bosporus, de muzikale intermezzo's en een aantal fijne bijrollen maken veel goed. Meet Me in Venice ademt vrijheid en levenslust uit. En dat ondanks (of misschien juist wel dankzij) een zeer beperkt budget.

Er is echter één hele grote maar. Om de zoveel tijd schakelt Terstall weer terug naar de videoboodschap van het begin voor een portie duiding. Volstrekt overbodig, omdat alle onderhuidse spanningen en dilemma's die in de video worden uitgelegd — 'ik wilde gewoon ontsnappen aan de zwaarte van het contact met je opa' — helemaal niet uitgesproken hoeven te worden.
 
En nog belangrijker: de suffe raamvertelling trekt telkens weer alle vaart en sfeer uit de film, tot je er moedeloos van wordt.