Was Michiel de Ruyter nou een zeeheld of een schurk? De discussie over onder andere zijn betrokkenheid bij de slavenhandel woedt al een poosje hevig onder voor- en tegenstanders van de film. Ongetwijfeld ligt het antwoord ergens tussen het glorieuze beeld dat deze film schetst en dat van de fervente protesteerders . Duidelijk is dat de makers slechts een heel klein deel belichten uit het leven van de admiraal, en dat ze zich daarbij de nodige historische vrijheden permitteren.
We volgen De Ruyter tijdens enkele van de grote zeeslagen die hij uitvecht tegen de Engelsen en Fransen. Die worden door Reiné indrukwekkend tot leven gewekt, door naadloos in elkaar over lopende camerabeelden en special effects. De camera beweegt zich vrij over en rondom de imposante schepen, schiet tussen explosies door en zwiept soms hoog de lucht in voor een overzichtsshot. Het buskruit en de houtsplinters die in het rond vliegen zijn haast te ruiken. En steeds als de actie repetitief dreigt te worden – met kanonnen is natuurlijk maar een beperkt aantal scènes te schieten – schakelen we naar een rustmoment. Dat komt in de vorm van De Ruyters privé-leven of het politieke gekonkel waarmee hij te maken krijgt binnen de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden.
Reiné slaat regelmatig door in zijn bombastische stijl – een overdaad aan luide muziek, kerkkoortjes en slow motion slokken alle subtiliteiten op. Toch biedt de mengeling van actie, drama en politieke intrige die overblijft fraai vermaak. Zeker als die wordt opgeleukt met grappige knipoogjes, naar bijvoorbeeld Johannes Vermeers Melkmeisje.
Wat ook helpt is het solide acteerwerk. Het lukt Frank Lammers vrijwel direct om zijn Jumbo-imago van zich af te schudden als familieman en briljant strateeg die vecht voor gezin, volk en vaderland, en ook de rest van de cast levert prima acteerprestaties. Barry Atsma laat eindelijk weer eens zien waar hij toe in staat is als Johan de Witt, terwijl Sanne Langelaar indruk maakt als De Ruyters sterke, maar kwetsbare vrouw Anna.
Al met al levert Roel Reinés terugkeer naar de Nederlandse film een oerdegelijke, ietwat te lange, Hollandse blockbuster op.
Jaren timmerde regisseur Roel Reiné in Amerika aan de weg van de B-actiefilm, met titels als Death Race 2 en The Scorpion King 3: Battle for Redemption. Alle kennis en vaardigheden die hij daarbij opdeed nam hij mee terug naar Nederland, waar hij nu een stukje uit de vaderlandse geschiedenis overgiet met een spectaculair Hollywood-sausje.