Het Britse establishment kon de wens van vrouwen om te mogen stemmen decennialang simpel naast zich neerleggen. De enige plek waar vrouwen hun stem konden verheffen was binnenskamers, mits hun echtgenoot geen losse handjes had, en in verenigingen waarvan alleen vrouwen lid waren. Notoir onhandige plekken om parlementaire invloed te bemachtigen. De meeste vrouwen hadden niet eens tijd om voor vrijheid te vechten. Die werkten zeven dagen per week. Toen onmacht en wanhoop ergens begin twintigste eeuw een kritiek punt bereikten, zagen de Suffragettes geen andere uitweg dan geweld.
Om te voorkomen dat Suffragette een onpersoonlijk politiek pamflet zou worden, bracht regisseur Sarah Gavron die complexe geschiedenis terug tot de strijd van één vrouw, Maud ( Carey Mulligan), die in 1912 als wasvrouw in een fabriek werkt en aanvankelijk niets laat merken van politieke ambities. Onrecht ziet ze genoeg, maar verzet kan ze zich niet permitteren. Haar ideeën beginnen te schuiven als ze op straat een protestbijeenkomst van de Suffragettes ziet waarbij een bekende betrokken is . Het script schakelt dan een beetje gekunsteld naar de hoogste versnelling, want even later houdt Maud een speech in het parlement om een groep steenrijke mannen te overtuigen van het belang van vrouwenstemrecht.
Hoe overtuigend haar pleidooi ook is, de eerste reactie van elke samenleving op verandering is verzet. Zelfs al weet die samenleving beter, zoals Gavron suggereert in haar verbeelding van de premier, en zelfs de inspecteur die de beweging onschadelijk moet maken. Ze beseffen dat ze een verloren strijd voeren – ook al zou het nog tot 1928 duren voordat Engelse vrouwen hetzelfde stemrecht hadden als mannen.
De keuze om Maud tot het middelpunt van de film – en zo ook een beetje tot middelpunt van de beweging – te maken is begrijpelijk, maar het voelt als een te ingrijpende reductie. Het is een gekuiste versie van de geschiedenis, en hoe langer je erover nadenkt, hoe storender dat wordt. Met de beste bedoelingen voorzien keurige kostuumdrama’s als Suffragette elke historische strijd van een vernislaag waarin consequent het individu tot held wordt verheven. Maar de geschiedenis is niet alleen het succes van enkelingen, het is ook het lijden van velen. De herinnering die overblijft aan de Suffragettes is de herinnering aan de tranen op de wang van Carey Mulligan. Dat is niet terecht.
In de meeste westerse landen hebben vrouwen nog geen eeuw stemrecht. In Zwitserland pas sinds 1971, een jaar na Jemen. Daar is hard voor gevochten. Eind negentiende, begin twintigste eeuw waren het de Britse Suffragettes die de strijd op de spits dreven.