Regisseur Michael Winterbottom (24 Hour Party People, In This World) balanceert in zijn werk graag op de grens tussen fictie en werkelijkheid. Zo ook in The Face of Angel, een onbevredigend psychologisch meta-drama waarin een Duitse regisseur een fictiefilm maakt over de moord op een Britse studente in Italië.

 The Face of an Angel is gebaseerd op de zaak rondom Meredith Kercher, de 21- jarige Britse die in 2007 in Perugia om het leven werd gebracht. Onder anderen haar Amerikaanse huisgenote Amanda Knox, die vanwege haar knappe uiterlijk in de tabloids alle aandacht kreeg, werd voor de moord veroordeeld, maar zou jaren later in hoger beroep worden vrijgesproken. 
 
In de film heten slachtoffer en 'dader' Elizabeth en Jessica, en zo zijn er nog wel meer details veranderd — plaats van handeling is bijvoorbeeld Sienna. Maar eigenlijk doet de hele moordzaak er weinig toe, want Winterbottom is meer geïnteresseerd in het mediacircus eromheen en de vraag wat iedereen nu zo aan de misdaad fascineert.
 
Als hoofdpersoon voert Winterbottom de cynische Duitse filmmaker Thomas (Daniel Brühl) op: een getroebleerde dertiger die zich in Sienna al snel verliest in de complexe materie, een affaire met de journaliste wier boek hij verfilmt en door drugs gevoede paranoia. 


 
Heel origineel is dat natuurlijk niet, de buitenstaander door wiens blik we de verhandelingen volgen. En een echt intrigerend personage is Thomas ook niet, vooral omdat de filmgeschiedenis al barst van de Thomassen.
 
Ook de vele meta-dialogen — normaal een van Winterbottoms sterkste kanten — werken al snel op de zenuwen. Zo voert Thomas talloze discussies met zijn producenten, die het oneens zijn met zijn keuze om de moordzaak niet als een rechttoe- rechtaan misdaaddrama te verfilmen. En krijgt hij van journaliste Simone (Kate Beckinsale) bij aankomst in Italië te horen dat hij er beter een fictiefilm van kan maken, want dat biedt de vrijheid om de waarheid te vertellen.
 
Eigenlijk is is The Face of an Angel op slechts twee punten wel geslaagd: de prachtig gefilmde nachtelijke dwaaltochten door de middeleeuwse straatjes van Sienna vormen een fraaie ode aan de Italiaanse Giallo-films van weleer. En Cara Delevingne, het Britse supermodel dat eerder al kort te zien was in Joe Wrights Anna Karenina, schittert in een bijrol als zorgzame bardame Melanie, symbool voor jeugdig optimisme en alter-ego van zowel Jessica als Elizabeth.
 
Maar verder stelt Winterbottom vooral teleur. Met als misschien wel belangrijkste verwijt dat hij onderweg zijn eigen missie — de aandacht verschuiven van dader naar slachtoffer — verloren lijkt te zijn: The Face of an Angel is geen film over slachtoffers maar over een aanstellerige regisseur die Dante citeert en niet weet wat hij met zijn leven aanmoet. En dat is niet bijster interessant.