Na De Heineken ontvoering, Quiz, Taped, De bende van Oss, Isabelle, Doodslag en De verbouwing is Bellicher: Cel alweer de achtste titel binnen een jaar over schimmige zaken. Samen goed voor pakweg een kwart van de jaarproductie aan Nederlandse speelfilms.
Bellicher: Cel is gebaseerd op het tweede deel van de Bellicher-trilogie van drievoudig Gouden Strop-winnaar Charles den Tex. Deel 1 – De macht van meneer Miller – kwam in 2010 al als vierdelige tv- serie op het kleine scherm. Daarin zagen we hoe gevierd spindoctor Michael Bellicher (Daan Schuurmans) in korte tijd veranderde in de meest gezochte crimineel van Nederland. Steeds wanneer je dacht dat hij de bodem had bereikt, werd die weer onder hem weggeslagen.
Om de daar nu op volgende speelfilm te kunnen volgen, hoef je de serie niet te hebben gezien, al zal je dan wel ontgaan wie sommige bijfiguren precies zijn. Dit keer is Bellicher – een paar haren grijzer – meer jager dan opgejaagd wild. Zijn identiteit blijkt gestolen, waardoor er opnieuw moorden in zijn schoenen worden geschoven die hij niet heeft begaan. Om zijn onschuld te bewijzen, gaat hij als een onwennige privédetective achter de daders aan.
Met zijn charismatische présence weet Daan Schuurmans de aandacht goed vast te houden, al zien we de hyperventilerende antiheld uit de serie niet meer terug. Ook heeft hij minder te verliezen. De ouderlijke macht over zijn tienerkinderen? Ach, daar had de gescheiden workaholic toch al niet zo veel tijd meer voor. Het complot speelt dit keer niet op Europees maar op nationaal niveau.
Zo ontbreekt er meer. Karakters zijn eendimensionaler, het spel karikaturaler, dialogen platter, subtekst ontbreekt of wordt door de personages domweg uitgesproken. Waar de sfeer in de serie werd bepaald door ontkleurde beelden en schimmige nachtopnamen , voltrekt het gros van de gebeurtenissen zich nu in blakend daglicht. De suspensevolle, onvaste camera van Lennert Hillege is ingeruild voor Hollands realisme waardoor een complottheorie jammerlijk snel overkomt als een slechte grap.
Scènes waarin onze speurneus en zijn sidekick met veel misbaar achtereenvolgens een geestelijk gehandicapte pizzabezorger en een criminele rolstoeler in de kraag vatten, zijn dan ook onbedoeld grappig. Even lijkt het of de makers een ode voor ogen stond aan jaren tachtig-krimis als Derrick of Der Alte.
Hoe dan ook oogt Bellicher: Cel als hopeloos ouderwets tv-drama.
Of het nou komt door het publiek dat warmloopt voor misdaadliteratuur of door de populariteit van Amerikaanse en Scandinavische tv-series; misdaadthrillers van eigen bodem schieten als paddenstoelen uit de grond.