Raadsels, wendingen en cliffhangers

Wat kunnen we verklappen over de plot van Homeland? Niet te veel. De serie hangt aan elkaar van de raadsels, onverwachte wendingen en cliffhangers. Voorzichtig dan: na een CIA-overval op een Al Qaida-basis in Afghanistan wordt een Amerikaanse marinier gevonden. Het blijkt te gaan om de dood gewaande Nicholas Brody ( Damian Lewis), die acht jaar gevangen is gehouden. Eenmaal thuis wordt hij door het volk en de pers als een held ontvangen, maar de hereniging met zijn gezin is een stuk minder warm. Niet in de laatste plaats omdat Brody’s vrouw intussen een relatie is aangegaan met zijn voormalige beste vriend.

CIA-agente Carrie Matheson ( Claire Danes) ruikt onraad. Tien maanden eerder, tijdens een missie in Irak , heeft een informant – vlak voor zijn executie – haar namelijk ingelicht over een overgelopen Amerikaanse krijgsgevangene. Zou Brody die gevangene zijn? En is hij nu teruggekeerd naar de VS om een aanslag te plegen? Carrie’s leidinggevenden wimpelen de suggestie af als paranoia. Maar is alles binnen de CIA zelf wel pluis?

In twaalf zinderende afleveringen wordt tot gekmakens toe om al deze vragen – en nog veel meer – heen gedraaid. Dat is het knappe aan Homeland: de mysteries worden tergend langzaam onthuld, maar de aanwijzingen en intriges zijn zo goed gedoseerd dat je op het puntje van je stoel blijft zitten zonder je bekocht te voelen. Het helpt daarbij dat de personages heel aardig zijn uitgediept en overtuigend worden neergezet. Vooral Lewis en Danes zijn goed, maar de meeste bijrolspelers ook. Een speciale vermelding krijgt Carrie’s collega Saul ( Mandy Patinkin – ‘Inigo Montoya’, voor kenners van The Princess Bride). Goed personage, fijne acteur.

Carrie en Brody zijn typische protagonisten van deze tijd: ambigu, getroebleerd, niet gespeend van nare trekjes. Vooral Carrie, die voor haar collega’s verhult dat ze aan een bipolaire stoornis lijdt, sluit naadloos aan bij recente labiele/ contactgestoorde powervrouwen uit producties als The Killing, de Millennium-films en Zero Dark Thirty.

Is Homeland ook een beetje geloofwaardig? Nou , het uitgangspunt is tamelijk vergezocht en gaandeweg nemen de onwaarschijnlijkheden alleen maar toe. Een enkele keer irriteert dat, zoals ook Carrie’s hysterie soms irriteert, en haar typisch Amerikaanse eigengereidheid. Haar personage geeft het archetype van de ‘rogue cop’ een vrouwelijk tintje: telkens weer slaat de agente haar opdrachten in de wind om naar haar intuïtie te luisteren, en telkens weer blijkt ze gelijk te hebben. Op zulke momenten merk je dat de serie door dezelfde lieden is geproduceerd als de nogal simplistische actiereeks 24.

Maar voor de duidelijkheid: Homeland is een stuk beter. Elke keer als de aandacht even verslapt, volgt er al gauw een plotwending of emotioneel moment dat je weer bij de les sleurt. En de makers zijn meesters in ‘suspension of disbelief’: de meest onlogische gebeurtenissen worden toch steeds vrij geloofwaardig gebracht.

Tot slot: wat zegt Homeland over de ‘War on Terror’? De serie is losjes gebaseerd op een Israëlisch programma; speelt dat nog een rol in de portrettering van terrorisme, islamfundamentalisme , ‘rechtvaardig’ geweld en paranoia? Tja, eigenlijk valt daar pas definitief iets over te zeggen als het hele verhaal is verteld. En dat duurt nog wel even: aan het eind van seizoen 1 blijven veel vragen onbeantwoord. Maar in het algemeen is de toon vrij genuanceerd. Ja, er zijn clichés en stereotyperingen, maar die worden vaak ook weer gerelativeerd of in twijfel getrokken.

Voorlopig lijkt de hyperactuele politieke context vooral een gimmick om een ouderwets spannende whodunnit wat extra urgentie en scherpte mee te geven. Slim gedaan.

Het eerste seizoen van Homeland is verkrijgbaar op dvd. Extra’s: audiocommentaar bij de pilot, een aardige making- of, verwijderde scènes en een overbodige proloog van seizoen 2.

Vanaf zondag 24 maart (om 20.30 uur) is seizoen 2 ook wekelijks te zien bij BNN op Nederland 3.