Tijdens de kerstvakantie is de televisie de natuurlijke bondgenoot van
vermoeide ouders. Terwijl de volwassenen, ontregeld door decemberstress en
teveel eten, nog wat bijkomen kan er toch iets gezamenlijks worden ondernomen,
door met het hele gezin een mooie film te kijken. Maar wat dat precies is: een
mooie film, daarover zijn de meningen natuurlijk verdeeld.
Bij ons
thuis kijken de zoons van acht en elf jaar het liefst iets met veel actie.
Pirates of the Caribbean,
Jackie Chan, Star Wars, als er
maar flink in geknokt wordt. Dochter van zestien kijkt liever
horror, maar haar lievelingsfilms zijn te eng voor de jongetjes. Bovendien
kom je bij al dat bloed en geweld nou niet echt in de kerstsfeer.
Pixar-juweeltjes als
Toy Story 3 of
Up zijn ook niet zo geschikt, althans voor de huiskamer. In het donker van
de bioscoop kun je als volwassene de ontroering de vrije loop laten tijdens de
gevoelige scènes, terwijl de jeugd nog een hand popcorn neemt. Maar thuis, in de
woonkamer, mengt die ontroering zich snel met irritatie, als er wordt gezeurd
om snoep of drinken tijdens een belangrijk emotioneel kantelpunt.
Misschien biedt het oeuvre van
Hayao Miyazaki uitkomst. Hij heeft eigenlijk alleen maar goede films gemaakt
. Voor een ecologisch leermoment kan de spannende, sprookjesachtige
Princess Mononoke in de dvd-speler worden gestopt, om te griezelen is
Spirited Away heel geschikt.
Howl's Moving Castle is grappig en romantisch. Maar waarschijnlijk kiezen we
voor Ponyo
on a Cliff by the Sea. Die vrolijke, sprookjesachtige film zal ook bij zoons
en dochter het zonnige familiegevoel opwekken.
Hoop ik.
Lees ook de column over A Christmas Story