Weblogs Imagine

Oudejaarsavond bracht ik dit jaar door in de Amsterdamse Jordaan met een goede vriend en zijn vriendin, een Filipijnse mensenrechtenactiviste. Misschien was het het vage feest, waar ik verder vrijwel niemand kende, misschien was het de gevaarlijke cocktail van de verschillende soorten goedkope champagne die iedereen had meegebracht; hoe dan ook – ik deed een onverstandige poging om de wat schuchtere Filipijnse aan het lachen te maken met verhalen over de filmindustrie in haar eigen land.

Vanaf de jaren ‘70 streken er namelijk talloze louche types neer in de Filipijnen om er hun internationale lowbudgetproducties te draaien. Roger Corman natuurlijk, die er zijn sleazy Women-in-Prison films opnam; de uit Hong Kong afkomstige zwendelaar Godfrey Ho die er een groot aantal ninja-films schoot; of zweterige Italianen als Bruno Mattei en Lucio Fulci. Van de stevig drinkende acteur Mike Monty gaat het verhaal dat hij ’s ochtends, ’s middags én ’s avonds de bordelen van Manilla onveilig maakte, maar ondertussen genoeg tijd overhield om de actieheld te spelen in ondermeer Ninja Force, Forgotten Warrior en Zombi 3.

Het mooiste verhaal mocht ik in 2009 optekenen uit de mond van de Australische regisseur Brian Trenchard-Smith. Hij nam The Siege of Firebase Gloria – een best goede Vietnamfilm – in 1989 op in de Filipijnen. Meer bepaald: in het gebied dat toen onder controle stond van de communistische guerrilla. "Ik betaalde ze natuurlijk wel iedere week beschermgeld," vertelde hij me. "En tegelijkertijd betaalde ik het regeringsleger voor de huur van militair materieel." Alles voor de film. De strijdende partijen wisten het van elkaar. Niets aan de hand, aldus de immer opgewekte Aussie. Hij maakte alleen wel een benauwd moment mee toen het geld opraakte en dientengevolge het beschermgeld wat te laat werd uitgekeerd. " Mijn producent belde in paniek. Hij was in gijzeling genomen door de guerrilla."

Die Filipijnse mensenrechtenactiviste op Oudejaarsavond kon er geloof ik de humor niet van inzien. U hopelijk wel, want dan bent u geheel in de stemming voor Machete Maidens Unleashed! De documentaire draait dit jaar op Imagine en regisseur Mark Hartley dist u daarin nog veel meer, krankzinnig sterke Filipijnse filmverhalen op.

Barend de Voogd

Enkele jaren geleden beleefde Hammer zijn wederopstanding. Eerst met een online vampierserie, daarna met de speelfilms Let Me In en The Resident. De laatste is nu in de bioscoop te zien en bevat zowaar een bijrol voor Christopher Lee, in de jaren 60 en 70, samen met wijlen Peter Cushing, hét boegbeeld van Hammer.

Een remake van een Zweedse arthouse hit en een thriller die zich in een Newyorks appartement afspeelt? Het voelde qua Hammer nog niet als thuiskomen. Het door de Ier David Keating geregisseerde Wake Wood weet dat gevoel wel teweeg te brengen. En het knappe is dat Keating er geen knipogen naar het verleden voor nodig heeft, of een bijrol van de stokoude Lee.

Wake Wood staat eigenlijk ook in een bredere Britse horrortraditie. De geïsoleerde gemeenschap waar de stadsmensen Patrick en Louise in terechtkomen, heeft een zelfde soort bedrieglijke gemoedelijkheid als die in The Wicker Man, misschien wel de belangrijkste non-Hammer horrorfilm van de jaren 70. Wake Wood dompelt de kijker onder in een traditionele sfeer van angst, argwaan en afschuw zonder oubollig te worden. Een film gemaakt met affiniteit voor de traditie, maar bedoeld voor een publiek van nu. Waardiger had Hammer niet uit zijn as kunnen herrijzen.

Phil van Tongeren

Met Stake Land lost Jim Mickle de belofte in die hij vijf jaar geleden deed met zijn debuutfilm Mulberry Street (AFFF2007). Er was een heleboel geweldig aan Mulberry Street: rattenzombies, authentieke Newyorkse locaties, een bijzondere visuele stijl en een charismatische hoofdrolspeler genaamd Nick Damici. Een authentieke tough guy met een granieten kop en priemende zwarte ogen. In Stake Land heeft Damici wederom een hoofdrol, als een zwijgzame vampierdoder in een door bloedzuigers overspoeld Amerika.

Toen ik Jim Mickle tijdens het festival vijf jaar geleden naar zijn hoofdrolspeler en coscenarist Nick Damici vroeg, antwoordde hij: “Hij is perfect in het spelen van types die in de jaren zestig en zeventig populair waren, de blue collar held tegen wil en dank. Als er ook maar een beetje gerechtigheid was in deze business, zou Nick het stokje hebben overgenomen van Charles Bronson. Maar helaas heeft Hollywood een voorkeur ontwikkeld voor jonge, gladde en leeghoofdige tv-sterren. Nick is the real thing: behalve acteur is hij ook docent kickboxen en yoga; één blik van hem en je weet dat hij je verrot kan schoppen.”

Mickle verwoordde perfect waarom ik Damici graag vaker op het doek zou zien. Als tiener was ik geobsedeerd door stoere mannen. Charles Bronson, Clint Eastwood en Steve McQueen. Maar ook karakteracteurs die in werkelijkheid net zulke rauwdouwers leken als de personages die ze speelden. Lee Marvin, Nick Nolte, Robert Shaw en George C. Scott. Die laatste brak zijn enorme neus naar verluidt vijf keer bij zelf uitgelokte vuistgevechten. Wat doen onze sterren tegenwoordig? Schelden op Twitter. Ik zeg niet dat ik Damici met een gebroken neus wil zien. Ik zeg dat ik stoere filmhelden wil waarin ik kan geloven. Damici is een van de laatsten.

Roel Haanen

Drie jaar zijn we ermee bezig geweest. Nu is het eindelijk zover. Imagine 2011 heeft een programma rond Latijns-Amerikaanse horror- en sciencefictionfilms , Cine Latino Fantástico. En er komen vier gasten over: een Uruguayaan, een Argentijn en twee Chilenen. Que bien!

Imagine is niet zomaar een horrorfestivalletje dat iedere pulpfilm programmeert zolang er maar bloed in zit . We maken het onszelf graag moeilijk. We zijn altijd op zoek naar bijzondere, fantastische films. Dingen die u nog nooit gezien heeft. En het duurt soms jaren voordat je op (Inca-)goud stuit. Letterlijk.

De vorige twee jaar moesten we een Latino-programma afblazen omdat er niet genoeg hoogwaardig aanbod was. Dit jaar hebben we de luxe van zeven sterke titels. De Latijns-Amerikaanse genrefilm is nog in ontwikkeling. Ondergetekende heeft zich de afgelopen jaren door tal van goede, middelmatige en rampzalig slechte amateurproducties geworsteld.

Erg vond ik dat niet, trouwens, want ik heb altijd iets gehad met Latijns-Amerika. Eind jaren ’80 plukte ik in een solidariteitsbrigade koffie voor Nicaragua. In 1996 bezocht ik de Zapatista-opstandelingen in de Mexicaanse deelstaat Chiapas. En in 2006 was ik, voor de nieuwswebsite Noticias. nl, in Venezuela. De Sandinistas, Hugo Chávez en Zapatista-leider Subcomandante Marcos zijn ook tot de verbeelding sprekende sprookjesfiguren, maar dat is een heel ander verhaal, uit een heel ander leven.

Een paar films die ons festival niet haalden zijn me bijgebleven. Zo was er Jarjacha - El Demonio del Incesto, een horrorfilm uit Peru over een demonische lama die bergbewoners straft die bloedschande plegen! Had ik heel graag gezien, maar mijn e-mails bleven onbeantwoord. Ook Caleuche: El llamado del Marleek me wel wat. Er is een trailer van deze film over een Chileense spookschipmythe, maar regisseur Jorge Olguín schrijft al sinds 2004 dat hij in productie is.

Voor onderstaande film komt het festival helaas net iets te vroeg. Misschien volgend jaar, als onze Cine Latino Fantástico u weet te overtuigen.

Als u van tevoren had geweten dat Big Mommas: Like Father Like Son een pijnlijke en humorloze kijkervaring zou worden, dan had u op vrijdagavond bij Pathé waarschijnlijk een kaartje voor een andere film gekocht. Niemand kijkt immers voor zijn plezier naar een slechte film.

Behalve onverbeterlijke videovorsers dan. Vier keer per jaar worstel ik samen met Eric van der Woude een stapel VHS-curiosa door. Oude videobandjes met vergeten, obscure films die we ooit kochten op een rokerige rommelmarkt, bij de sigarenboer of een buurtvideotheek. Daar doen we vervolgens verslag van in de rubriek Video Basta in Schokkend Nieuws.

Iedereen die ons, festivalprogrammeurs, benijdt, beseft niet wat een mens allemaal moet opgeven om de klus tot een goed eind te brengen. Honderden schijfjes gingen de afgelopen maanden in en uit de dvd-speler.

Dat je sociale leven op een laag pitje komt te staan, is tot daaraan toe. Veel verontrustender is dat je ‘gewone’ bioscoopfilms – romantische komedies, actie met Jason Statham en de nieuwste Nederlandse boekverfilming - alleen nog via krantenrecensies tot je neemt. Zo ben ik minstens vier of vijf 3D-films en vrijwel alle Oscarwinnaars misgelopen, om maar te zwijgen van de niet- Engelstalige meesterwerken. Over wat ik wel zag, kon ik uiteraard alleen van gedachten wisselen met mijn medeprogrammeurs die aan een vergelijkbare bewustzijnsvernauwing leden. Dat het er niet altijd vrolijk aan toeging, blijkt wel uit de volgende citaten waarmee we elkaar over de email bestookten ( filmtitels blijven uit piëteit ongenoemd).

'Het hoogtepunt bestaat uit het tot driemaal toe muzikaal verkrachten van (kennelijk) bekende patriottische liedjes. Afschuwelijk.'

'De algehele goedkope look van de film, met saai videobeeld en slappe make-up effecten, wordt niet gecompenseerd door werkelijk nieuwe, frisse ideeën.'

'Het levert kostelijke paniekkreten op als: ‘Insert the Genesis Spices!’ en ‘Quick! The Fifth Fluid of Jehova!’ – maar dit is geen film die op welke manier dan ook te verdedigen valt.'

Maar zoals na regen zonneschijn komt, zo was er ook regelmatig de euforie over een werkelijke ontdekking. Van het Argentijnse Fase 7 had ik nog nooit gehoord. Tot ik ‘m op het festival van Sitges zag en de perfecte mengeling van horror, SF en komedie aanschouwde – met een soundtrack trouwens, waar John Carpenter zich in zijn goede jaren niet voor zou hoeven schamen.

'Laat ik het maar toegeven, ik kon de film niet uitzien zonder brok in de keel en vochtige oogjes.' Ja, dat citaat komt van mij. Het heerlijk zoete Japanse Time Traveller vertelt een verhaal van weemoed en onvervuld verlangen, en doet er een schattig Super 8-filmpje bij waarin een maquette van Tokio op z’n Toho’s wordt gesloopt. 10% fantasy, 90% emotie, 100% Imagine.

Phil van Tongeren

Afgelopen woensdag hield ik een inleiding in Studio K bij de vertoning van de beroemde Japanse anime Akira. Het was een vreemde ervaring.

Op het journaal zie je de afgelopen dagen louter beelden van de tsunami en de nucleaire ramp die zich in Japan aan het voltrekken is. En even later sta je dan een praatje te houden over Akira: een film die zich afspeelt in een post- apocalytisch Japan. Het jaar is 2019. Wereldoorlog III is 33 jaar geleden afgelopen en op de smeulende puinhopen is een nieuwe hoofdstad verrezen, Neo- Tokyo. En daar raakt dan een motorbende betrokken bij een of ander ultra geheim militair experiment…

De Japanse filmindustrie heeft heel veel rampenfilms voortgebracht, en ik heb er altijd ontzettend van genoten. Bijna alsof ze het voelden aankomen: atoommonsters die Tokio vertrappen, enorme vloedgolven, aardbevingen... Ik prijs mezelf gelukkig dat we, stomtoevallig, dit jaar niet zo’n film hebben geprogrammeerd. Nou ja, Hell Driver, maar die zombie -uitbraak is zo over the top dat het niemand zal choqueren.

Want choquerend is het wat er in Japan gebeurt. Het uiteindelijke dodental wordt geschat op 20.000. Ik ben een jaar geleden in het prachtige land geweest en voor het festival correspondeer ik regelmatig met de distributeurs en sales agents daar. Akira (zo heet ze nu eenmaal) schreef me heel kort: ‘Thank you for your email. Our family is safe.’ Yuko schreef: ‘Disaster is awful, we have never expected this.... I tried to help victims and launched the charity site.’

De meesten van hen zitten in Tokio, maar ook daar is het niet veilig. Junko: ‘ We have been having aftershocks which is frightening and there are still many colleagues who can not to come to work due to the disruption of the train services, but we are all safe. I am not in a mood to work in these circumstances but life must go on.’.

Dat laatste snap ik helemaal. Toch zorgden Akira, Yuko en Junko er dit jaar voor dat u, ondanks alles, kunt genieten van Midori-ko, Time Traveller en Milocrorze.

JustGiving, de website waarop mensen uit de filmindustrie doneren, opgezet door mijn Japanse vriendin Yuko, kan ik helaas niet lezen. Het Nederlandse Rode Kruis heeft ook een hulpnummer geopend: giro 6868. Kom op! Een tientje voor iedere Godzilla-film die u heeft gezien of in de toekomst nog hoopt te zien.

Barend de Voogd

Volgens onze Nederlandse chauffeur is Sitges een vastgoedparadijsje aan het worden: onbetaalbaar om te wonen. Maar wanneer we het pittoreske kustplaatsje – op 25 kilometer afstand van Barcelona - voor het vijfde achtereenvolgende jaar binnenrijden, lijkt er weinig veranderd. Ook de zalen waar het 43 Festival Internacional de Cinema Fantàstic de Catalunya zich afspeelt, staan er bij zoals voorgaande jaren, met interieurs en meubilair uit de jaren zestig of nog eerder . Welkom rugpijn en stijve nek!

De films, ja, die zijn anders. Maar belangwekkende nieuwe trends lijken zich dit jaar niet aan te dienen, of het moet zijn dat anime opvallend ondervertegenwoordigd is. Welcome to the Space Show is in dit segment in elk geval de uitschieter, vindt Aziëspecialist Barend . Onze Nederlandse collega’s van het BUT-festival uit Breda signaleren wél een trend: Sitges lijkt steeds meer ‘Rotterdam-films’ in de programmering op te nemen. De Imagine-delegatie ziet er één: In the Woods, waarin drie jongeren zich in een bos overgeven aan lanterfanten en seks. Beide activiteiten worden voornamelijk in onscherpe beelden gevangen, dialoog is er nauwelijks, een plot ook niet. Is dat ‘Rotterdams’? We zullen zien.

Azië blijft een factor van belang in de mondiale fantastische filmindustrie. Hoogtepunten: 13 Assassins, I Saw the Devil, Gallants. Scandinavië gooit twee ijzersterke films in de strijd: Rare Exports en Sound of Noise. De eerste, de noordelijke tegenhanger van Sint, voert een demonische kerstman op. Helaas (voor ons) zal de film ver voor Imagine op dvd uitgaan. Dat superhelden ook allang geen kindervrienden meer zijn, wisten we al langer, maar de diepgelovige (!) Crimson Bolt en zijn sidekick Bolty uit James Gunns inktzwarte komedie Super maken het wel erg bont. Een heerlijk subversieve film, waarbij de martelhorror van I Spit on Your Grave zelfs braaf afsteekt.

En verder? Enkele grote namen stellen teleur, terwijl de ons volslagen onbekende Argentijn Nicolás Goldbart misschien wel de mooiste film van het festival aflevert: FASE 7 (foto), waarin een jong stel wordt geconfronteerd met de alledaagse ongemakken van een alles en iedereen verwoestende epidemie. Trouwens, ook Nederland was eindelijk eens vertegenwoordigd in de programmering. Met Amphibious 3D én met de korte film Strike. Geen van beide viel in de prijzen, en daar hebben ze er nogal wat van in Sitges, tot en met ‘Best Motion Picture Sponsored by SEAT’ en de ‘Citizen Kane Award to an up-and-coming director’. De Gouden Méliès ging naar Buried ( binnenkort in de Nederlandse bioscopen) en Beste Film uit de hoofdcompetitie was Rare Exports. Wat u van het genoemde op Imagine 2011 kunt verwachten? Veel, hopen wij, maar beloven kunnen we nog niks. Eerst even die stijve nek laten wegmasseren...

Phil van Tongeren