Spraakmakend: Feel My Love

De film
Feel My Love is een intiem portret van een aantal ouderen en hun verzorgers in een verzorgingstehuis. De bewoners, die proberen om te gaan met het verlies van geheugen en identiteit, worden op een puur observerende manier in beeld gebracht. Er is een prominente plek voor muziek, omdat die veel ouderen een laatste middel biedt om zichzelf te uitten. Liefdevol toont documentairemaker Teck hoe de bewoners van het huis langzaam afscheid nemen van hun herinneringen. 

De maker
Griet Teck (1982) is een Vlaamse filmmaker die zich met Feel My Love al op jonge leeftijd bezighoudt met het einde van het leven. Eerder maakte ze onder meer een filmisch portret van haar autistische broer (de korte documentaire Johan uit 2010). 

Spraakmakend
Geen luidruchtige of controversiële film, maar in Rotterdam wel spraakmakend: ondanks het zware onderwerp kwam dit lange-documentairedebuut in de eerste tussenstand van de UPC Publieksprijs binnen op nummer één. Inmiddels wat plaatsen gezakt, staat de film nog steeds in de top vijf. 

Drie vragen aan Griet Teck
Is het een grote verrassing dat uw documentaire na de première gelijk op nummer één staat?
‘Ja, ik vind het echt ongelofelijk. Het is een kleine intieme film, en ik krijg vaak de reactie: wat deprimerend Griet, waarom wilde je daar nu een film over maken? Ik vind het daarom heel ontroerend om te zien hoe mensen op de film reageren. Mijn benadering is ook helemaal niet somber. Ik wil in de eerste plaats mensen tonen , niet de ziekte. Het blijven mensen met verlangens en met behoeften. Ik wil dat het publiek met dat gevoel naar buiten gaat na de film; met het gevoel van liefde. Dat is niet voor niets de titel: Feel My Love.
Die lichtheid in een zwaar thema, ik denk dat mensen dat aan de film waarderen. Het is ook wel een uniek verzorgingstehuis waar ik heb gefilmd. Er wordt echt gewerkt met de mogelijkheden die er nog zijn. Als de ouderen het nog kunnen, mogen ze aan alles in huis meehelpen. Daarnaast is muziek hier ongelofelijk belangrijk. Muziek vult een leegte. Als je ziet hoe de ouderen daarvan genieten, en wat een rust dat geeft – ik denk dat dat bij kijkers iets van de angst wegneemt voor die verschrikkelijke ziekte.’ 

Waarom wilde u als jonge vrouw dit verhaal vertellen?
‘Dan moet ik teruggaan in de tijd. Ik ben opgegroeid met een broer die een zware mentale beperking heeft, autisme. Hij is nu tweeëntwintig, maar zal mentaal altijd twee jaar oud zijn. Ik zeg niet graag dat hij een handicap heeft, hij is gewoon anders en ik ben gek op hem. Ik zie dat hij een gelukkige jongen is, net als andere mensen. Nadat ik een keer op de radio werd geïnterviewd over de film die ik over mijn broer heb gemaakt, werd ik benaderd door de directrice van verzorgingshuis Perrekes, om eens kennis te maken. Ik merkte meteen dat ik op een natuurlijke manier met de bewoners kon communiceren door de manier waarop ik omga met mijn broer. En ik vond het heel mooi om te zien hoe de bewoners in het huis elkaar helpen. Ik hoopte dat ik dat zo vast kon leggen dat het publiek na het zien van de film zou vragen: “O, hebben die mensen allemaal Alzheimer?'

Was het moeilijk om dit van zo dichtbij mee te maken?
‘Ja, in het begin zeker. Eerst moet je een vertrouwensrelatie opbouwen met de bewoners, verzorgers en families. Ik werd uiteindelijk echt opgenomen; net als een medewerker die een dagdienst had, was Griet daar met haar camera. Maar het blijft ook moeilijk, omdat je met een enorme kwetsbaarheid geconfronteerd wordt. Het evenwicht kan elk moment veranderen, dat was heel erg aanvoelen, ik moest heel intuïtief te werk gaan. En je moet kritisch naar jezelf blijven – enerzijds wilde ik zo dichtbij mogelijk komen, maar ik wilde tegelijkertijd niet in het voyeurisme vervallen. Ik ben ook vaak weggegaan en liet mijn camera dan gewoon draaien. Dat leverde prachtige momenten op.
Een week geleden ben ik weer op bezoek geweest in het huis. Doordat ik het zo druk heb gehad, was het alweer een tijd geleden. Ik kwam binnen en zag en voelde dat ze heel erg achteruit waren gegaan. Ik heb toen echt even staan schreeuwen, het was alsof ik toen pas de impact voelde van de tijd die ik met hen heb doorgebracht. Ik besefte toen hoe bevoorrecht ik ben geweest .’

Bekijk hier de rest van de serie.