In het epische melodrama Mal de pierres is Marion Cotillard de sensuele Gabrielle, die we volgen van haar opstandige jeugdjaren tot haar moeizame verstandshuwelijk. Cotillard brak in 2007 door met de Piaf-biopic La vie en rose (La Môme).

In de lange, lange aanloop naar haar status van wereldster zijn vier films erg belangrijk geweest voor de inmiddels 41-jarige Franse actrice Marion Cotillard.

De eerste is L’Histoire du garçon qui voulait qu’on l’embrasse (1994), simpelweg omdat dit de film is waarin de toen achttienjarige Cotillard debuteerde als filmactrice. Het was een bijrolletje, maar toch. Cotillard zou in deel 1 van haar carrière sowieso vooral bijrollen spelen.

De volgende, belangrijke film was de actiekomedie Taxi (1998), waarin Cotillard het liefje speelt van pizzabezorger Daniel. De film was een enorme hit in Frankrijk en Cotillard werd genomineerd voor de César voor beste nieuwkomer. In 2001 werd ze nog een keer genomineerd voor de aanmoedigingsprijs van beste nieuwkomer (voor Les jolies choses), maar zo nieuw was ze toen al niet meer. Ze was 26 en leek voorbestemd tot bijrollen in komedies en genrefilms.

Daar kwam verandering in dankzij het Audrey Tatou-vehikel Un long dimanche de fiançailles (2004). Voor haar memorabele vertolking van femme fatale Tina Lombardi kreeg Cotillard eindelijk haar César. En godlof niet voor beste nieuwkomer, maar gewoon voor beste vrouwelijke bijrol. Belangrijker voor Cotillard was, zo vertelde ze later in interviews, dat ze na deze film door haar collega’s eindelijk werd gezien als ‘serieuze actrice’.

‘Ik hou me zelf het liefst zo veel mogelijk buiten het personage. Het gaat namelijk niet om mij.'

Marion Cotillard

Aanbiedingen
Een van die collega’s was regisseur Olivier Dahan, die haar castte voor de hoofdrol in La vie en rose (2007), een biopic over zangeres Édith Piaf. De beeldschone Cotillard lag met haar 1,69 meter niet voor de hand als vertolkster van de 1,47 meter kleine zangeres zonder wenkbrauwen met overbeet, maar Dahan koos Cotillard vanwege haar ogen, zei hij later, omdat die leken op die van Piaf.

Werd Cotillard dankzij Un long dimanche eindelijk serieus genomen door haar collega’s, na La vie en rosw werd ze serieus genomen door de hele filmwereld. Het regende prijzen. Waaronder een Oscar, Golden Globe en Bafta. En het regende aanbiedingen. Ook uit Hollywood.

Cotillard speelde met Johnny Depp in Public Enemies (2009), met Daniel Day-Lewis in Nine (2009), met Leonardo DiCaprio in Inception (2010) en met Christian Bale in de Batmanfilm The Dark Knight Rises (2012).

Onlangs voegde ze aan dat illustere viertal ook nog Brad Pitt toe. In het WO II-drama Allied (begin 2017 in Nederlandse bioscopen) spelen Cotillard en Pitt dat ze verliefd worden op elkaar en volgens de roddelpers was het meer dan alleen spelen. Cotillard zou zelfs de reden zijn dat Pitt het onlangs uitmaakte met Angelina Jolie.

Cotillard, die al jaren een relatie heeft met acteur/regisseur Guillaume Canet en zich meestal weinig aantrekt van de roddelpers, reageerde daar 21 september jongstleden op met een heerlijk gedecideerd berichtje op Instagram: ‘Ik reageer zelden op roddels, maar omdat dit over mensen gaat die ik liefheb, zal ik een uitzondering maken. Om te beginnen heb ik de man van mijn leven al vele jaren geleden ontmoet. Guillaume is de vader van onze zoon en van het kindje van wie ik in verwachting ben. Hij is mijn liefde, mijn vriend en de enige die ik nodig heb. Ten tweede wil ik tegen de mensen die schrijven dat ik kapot ben zeggen: het gaat prima met me, dankjewel. En tegen alle media en haters die zo snel hun mening klaar hebben: ik hoop oprecht dat jullie snel beter worden.’

Bam! Cotillard keert tegenstanders geen andere wang toe, ze slaat terug.

© null

Marion Cotillard in De rouille et d’os

Nierstenen
Die strijdbaarheid zie je ook terug in haar beste rollen, en is precies wat haar als actrice zo bijzonder maakt. Er zijn meer actrices die kunnen breken als Cotillard, maar bij haar is er altijd de suggestie dat ze de kracht zal vinden – hoe diep verborgen soms ook – om er weer bovenop te komen. Of het nou walvistrainster Stéphanie is die beide benen verliest in Jacques Audiards briljante De rouille et d’os (2012), of werkneemster Sandra, die moet vechten voor haar eigen baan in het aangrijpende Deux nuits, une jour (2014) van de Belgische broers Jean-Pierre en Luc Dardenne.

Ook in Mal de pierres (nierstenen), dat eerder dit jaar in Cannes in competitie draaide, speelt Cotillard weer een kwetsbare, maar krachtige vrouw. De film is lang niet zo goed als bovengenoemde twee, maar dat ligt niet aan Cotillard, eerder aan het tamelijk malle script (gebaseerd op de roman van Milena Agus).

In dit epische melodrama speelt de Franse actrice de sensuele Gabrielle, die we volgen van haar eigenzinnige, opstandige jeugdjaren tot haar moeizame verstandshuwelijk. Door haar slechte gezondheid komt Gabrielle terecht in een sanatorium, waar ze verliefd wordt op de mysterieuze oorlogsveteraan André.

In Cannes werd gevraagd of Cotillard iets van zich zelf terug zag in Gabrielle. ‘Ik hoop het niet,’ zei ze: ‘Ik hou me zelf het liefst zo veel mogelijk buiten het personage. Het gaat namelijk niet om mij. Ik snap Gabrielle wel heel goed. Ze mag niet zijn wie ze is en je kan een vogel niet kortwieken zonder het risico te lopen dat het beestje gek wordt. Ik wilde haar beschermen en bevrijden.’ En juist door dat laatste voegde Cotillard toch iets van zichzelf toe aan Gabrielle.

Meer over Marion Cotillard