Tijdens de wekelijkse Homeland-lunch met een paar andere fans waren we vandaag veel te snel uitgepraat. Was het eerste seizoen al nagelbijtend spannend, het tweede had helemaal hartinfarctkwaliteit. Althans, de eerste vijf afleveringen.

Zes had wel een geweldige finale, het leek wel een actiefilm, en daarbij stak nummer zeven (afgelopen zondag uitgezonden in de VS en maandagavond door ons bekeken) wat bleekjes af, constateerden we, boven de Turkse pizza en linzensoep . Wat ook een rol speelde, is de Saturday Night Live-spoof met Anne Hathaway die al ogen draaiend en met mega-pruillip een akelig goede imitatie gaf van Claire Danes. Waarna je tóch een beetje anders kijkt naar het acteerwerk van de hoofdrolspeelster.

Maar was dat nou de reden, of zijn wij gewend geraakt aan het tempo van de hogesnelheidslijn, en vinden we daarom nu een gewone intercity 'traag', als de kogels ons niet meteen om de oren vliegen? Zou ook kunnen. Homeland combineerde tot nu toe de spanning van een Bondfilm met een spionageverhaal van het kaliber Carré, én Homeland is bovendien de eerlijkste verkenning tot nu toe van het leed dat Amerikaanse militairen doorstaan on duty. Brody is gemarteld, draagt daar de sporen van. We zien hem lijden, huilen, twijfelen - allemaal heel menselijk, en niet des militairs.

Hathaway's imitatie van Carrie

Hoe dan ook, goed onderwerp voor volgende week. De Homeland-lunch is geboren uit pure noodzaak. Twitteren of mailen is ook maar armeluiscontact als je zo opgewonden bent dat er alleen nog maar uitroeptekens uitkomen. En wat nou 160 tekens? Een boom, willen we opzetten ! Voorwaarde is wel dat je je huiswerk hebt gedaan voor je aanschuift; met smoesjes als 'ja maar, het was Walking Dead-avond bij ons thuis!' kom je niet weg. Voor Homeland laat je alles uit je handen vallen, daar bouw je je week omheen, zoals David Carr onlangs bekende, de sinds de documentaire Page One beroemde mediajournalist van de New York Times. ‘Ik heb geen stroom thuis en nóg slaag ik erin om Homeland te kijken,’ zegt Carr in Spies of the Times, een videogesprek over de spionnen van nu in Skyfall, Homeland en Argo. 

Nou goed, we hadden we heus wel wat te bepraten. Zoals het Breaking Bad-momentje in deze aflevering, het eerste in Homeland, en hopelijk niet het laatste:  een scène, waarin niet het plot, maar het visuele aspect domineert. Een visueel geintje, zoals de camera die onverwacht de actie filmt vanuit de toiletpot, bijvoorbeeld. Breaking Bad grossierde daarin; visueel vertelde de serie zo’n beetje z’n eigen verhaal, en dat ging over, om maar wat te noemen, de lege landschappen van New Mexico, het keiharde licht, en de schaduw van Walt’s zwarte hoed. Hebben de makers van Homeland zich hier laten inspireren door Breaking Bad, waarin meerdere zwembadscènes voorkomen met onder meer een teddybeer, met Walt zelf en een hele griezelige met Skylar? Tot nu toe was Homeland puur plot-driven drama, waarin het verhaal de handeling voortdrijft, zonder veel omhalen. Komt daar nu dan verandering in? En waar gáát het in dit tweede seizoen eigenlijk om? Wordt vervolgd.