Nicole Duret

Baldi et Tini

België​/​​Frankrijk 1999. Komedie van Michel Mees. Met o.a. Charles Aznavour, Annie Cordy, Laura Martel, Jérémie Covillault en Sekkou Sall.

Fanny se fait un sang d'encre

België​/​​Frankrijk 1995. Drama van Alain De Halleux. Met o.a. Annie Cordy, Clotilde Baudon, Hans Wyprächtiger, Claude Semal en Raymond Pradel.

De populaire zangeres Cordy hoort nadat ze een concert heeft gegeven, dat haar dochter Baudon, die in Brussel studeert, werd aangehouden wegens een drugshandeltje. Cordy beseft nu pas hoe ze door haar carrière werd opgeslorpt en haar dochter hopeloos heeft verwaarloosd. Ze zijn vreemden voor elkaar. Het gaat zelfs zover dat het meisje verklaart liever in de gevangenis te blijven dan onder de hoede van haar moeder geplaatst te worden. Aangrijpend drama over een moeder die vecht voor de liefde van haar dochter. Het verhaal is niet bepaald origineel maar het wordt schitterend gespeeld door een doorwinterde Cordy. Luc Jabon, Françoise Van de Moortel, Claude d'Anna en Laure Bonin schreven het sterk emotioneel geladen scenario. Formaat 16/9.

Ecole d'enfer

België​/​​Frankrijk 1993. Drama van Jacques Bourton. Met o.a. Fabienne Loriaux, Sam Touzani, Christian Crahay, Daniel Decot en Nicole Duret.

Na jaren als invaller te hebben gewerkt, wordt Loriaux eindelijk aangesteld als lerares Frans op een beroepsopleiding. De vreugde om de benoeming verandert al vlug in een nachtmerrie. De leerlingen interesseren zich niet voor wat zij te melden heeft maar lopen blindelings aan achter een van hen, een stuk uitschot. Aan het einde van haar eerste les wordt de jonge vrouw gemolesteerd door vijf leerlingen. Toch blijft ze in haar taak geloven. Een niet al te opwekkend beeld, dat aspirant-leraren aan hun roeping kan doen twijfelen. Het geweld dat van de allesbehalve gemotiveerde leerlingen uitgaat, staat in schril contrast met de onverschilligheid van de leerkrachten. Luc Jabon baseerde zijn scenario op onderzoek van Françoise Van de Moortel.

Krapatchouk

Spanje​/​​België​/​​Frankrijk 1992. Komedie van Enrique Gabriel Lipschutz. Met o.a. Guy Pion, Piotr Zaitchenko, Ángela Molina, Oscar Ladoire en Didier Flamand.

Twee Oosteuropese seizoensarbeiders die voor een appel en een ei op een landbouwbedrijf hebben gewerkt, willen huiswaarts keren en belanden in Parijs. Op het station beklagen ze zich tegenover een ambtenaar van de Franse spoorwegen over het feit dat er geen trein teruggaat naar hun thuisland Prajevice in de voormalige Sovjetunie. Het land is echter op geen enkele landkaart terug te vinden. Het verbijsterde tweetal krijgt de hele bureaucratische rompslomp over zich heen als diplomaten en militairen koortsachtig proberen te achterhalen waar Prajevice ligt en of het wel echt bestaat. Debuterend schrijver-regisseur Lipschutz die de Chileense nationaliteit heeft, maakte zijn intelligente scenario al in 1985, maar toen hij eindelijk aan de verfilming van KRAPATCHOUK begon, was de satire (over een veranderend Europa, waarin een heel land zoekraakt) raker dan ooit. De kleine Pion en de hoog boven hem uittorenende Zaitsjenko, die wel wat weg hebben van Asterix en Obelix, verlevendigen het politieke gegeven met aanstekelijke slapstick. De klucht werkt wonderwel, tot aan het nogal simplistische einde. Het camerawerk is van Raoul Perez Cubero. Gefilmd in Brussel, Parijs en Madrid.

Rouge gorge

België​/​​Frankrijk 1984. Drama van Pierre Zucca. Met o.a. Philippe Léotard, Laetitia Léotard, Jérôme Zucca, Victoria Abril en Fabrice Luchini.

Een originele maar niet van belang zijnde intrige. Reine, een jonge vrouw, is erg benieuwd naar de werld om haar heen en tijdens de afwezigheid van haar vader komt zij erachter dat hij een valsemunter is. Zij besluit heel veel vals geld uit te geven om de aandacht te vestigen op haarzelf en haar vader. De film kent een banaal eind, maar daar gaat het in wezen niet om. Het verhaal wordt verteld, maar de verschillende elementen (nostalgie naar de kindertijd, verontrustende atmosfeer, detective-achtige intrige) passen niet bij elkaar waardoor een mengelmoes van intens-lyrische momenten en nietszeggende scènes ontstaan. Deze half mislukte produktie is echter nog alijd beter dat de vele films die zo vernuftig in elkaar gestoken zijn maar die absoluut niets te melden hebben.