Keren Mor: cast.
Er zijn 3 films gevonden.

11'09''01 - September 11

2002 | Drama, Documentaire

Frankrijk​/​​Verenigd Koninkrijk​/​​Israël​/​​Japan​/​​Verenigde Staten​/​​Ethiopië​/​​Mexico​/​​Iran 2002. Drama van Youssef Chahine, Alejandro G. Iñárritu, Shohei Imamura, Claude Lelouch en Ken Loach. Met o.a. Maryam Karimi, Emmanuelle Laborit, Jérôme Horry, Nour El-Sherif en Ahmed Seif Eldine.

Elf regisseurs uit verschillende landen en culturen, onder wie Ken Loach, Sean Penn, Samira Makhmalbaf, Alejandro Gonzálex Iñárritu en Danis Tanovic, geven hun visie op de aanslagen in New York. Ze hadden volledige artistieke vrijheid; alleen de symbolische lengte van elke bijdrage stond vast: elf minuten, negen seconden en één frame (11''09''01). Niet alle bijdragen zijn even sterk, maar dat doet er eigenlijk niet toe. Samen laten de elf filmpjes zien op hoeveel verschillende manieren filmmakers kunnen reageren en reflecteren op de wereld om hen heen.

Ha Hahamishia Hakamerit

1999 | Komedie

Israël 1999. Komedie van Eitan Zur. Met o.a. Keren Mor, Shai Avivi, Rami Neuberger, Menashi Moy en Dov Navon.

Elf regisseurs uit verschillende landen en culturen, onder wie Ken Loach, Sean Penn, Samira Makhmalbaf, Alejandro Gonzálex Iñárritu en Danis Tanovic, geven hun visie op de aanslagen in New York. Ze hadden volledige artistieke vrijheid; alleen de symbolische lengte van elke bijdrage stond vast: elf minuten, negen seconden en één frame (11''09''01). Niet alle bijdragen zijn even sterk, maar dat doet er eigenlijk niet toe. Samen laten de elf filmpjes zien op hoeveel verschillende manieren filmmakers kunnen reageren en reflecteren op de wereld om hen heen.

Yom Yom

1998 | Komedie, Drama

Israël​/​​Frankrijk 1998. Komedie van Amos Gitai. Met o.a. Moshe Ivgi, Hanna Maron, Juliano Merr, Dalit Kahan en Yussuf Abu-Warda.

Moshe (Ivgi) is het resultaat van liefde tussen een Israëlische joodse (Meron) en een Palestijn (Abu Warda). Symbolisch of niet, Moshe voelt zich er niet goed bij, hij is hypochondrisch en kan slecht relaties onderhouden. Regisseur Gitaï´s verhaal is tragisch, komisch, absurd en verscheurd; net als het leven in Israel. Dat Yom yom (Dag na dag) een hoopvolle allegorie is, blijkt uit de eindscène, waarin een personage hetzelfde vredeslied zingt als Rabin zong vlak voordat hij vermoord werd. De worsteling voor vrede gaat door.