Elisa Servier

Revient le jour

Frankrijk 1999. Romantiek van Jean-Louis Lorenzi. Met o.a. Elisa Servier, Marie Ravel, Philippe Lefebvre, Marine Fayer en Fannie Paitel.

Madame le proviseur : La saison des bouffons

Frankrijk 1999. Drama van Jean-Marc Seban. Met o.a. Danièle Delorme, Christine Dejoux, Josiane Lévêque, Lionel Vitrant en Elisa Servier.

Madame le proviseur : L'heure de la sortie

Frankrijk 1999. Drama van Jean-Marc Seban. Met o.a. Danièle Delorme, Daniel Gélin, Christine Dejoux, Josiane Lévêque en Lionel Vitrant.

Peut-être

Frankrijk 1998. Sciencefiction van Cédric Klapisch. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Romain Duris, Géraldine Pailhas, Julie Depardieu en Emmanuelle Devos.

Portret van de Franse natie, een toekomstige welteverstaan. Tijdens een millenniumfeestje belandt de 25-jarige Arthur (Romain Duris) in het jaar 2070 waar zijn toekomstige familie - waaronder Belmondo als zoon Ako - hem smeekt om hen te verwekken. Een prachtig werk met dito beelden van een Parijs waar de bistrostoeltjes tot de zitting in het zand zakken en alleen de toppen van de hoogste monumenten resteren. Een verkwikkende film, met dito muziek van oa Fat Boy Slim. (VM/VPRO Gids)

8ème district : Père et fils

Frankrijk 1996. Misdaad van Klaus Biederman. Met o.a. Jean-François Stévenin, Anthony Delon, Nathalie Roussel, Alexis Derlon en Emmanuelle Meyssignac.

Portret van de Franse natie, een toekomstige welteverstaan. Tijdens een millenniumfeestje belandt de 25-jarige Arthur (Romain Duris) in het jaar 2070 waar zijn toekomstige familie - waaronder Belmondo als zoon Ako - hem smeekt om hen te verwekken. Een prachtig werk met dito beelden van een Parijs waar de bistrostoeltjes tot de zitting in het zand zakken en alleen de toppen van de hoogste monumenten resteren. Een verkwikkende film, met dito muziek van oa Fat Boy Slim. (VM/VPRO Gids)

La guerre des poux

Frankrijk 1994. Komedie van Jean-Luc Trotignon. Met o.a. Elisa Servier, Thierry Heckendorn, Julien Pellerin, Mélanie Morceau en Cyrille Delannoy.

Dat kinderen luizen meebrengen van school is een alledaagse kwaal die vlug verholpen is. Maar wanneer de drie kinderen van de familie Maraud met luizen thuiskomen is dit het begin van een ware nachtmerrie. Martine (Servier), moeder van de drie bengels, weet niet wat ze eraan moet doen. Niets is eenvoudiger om de weinig eisende kijker aan het lachen te brengen dan het ongeluk of de tegenslag van een ander. Dat is het wat deze film te bieden heeft, niets meer. Bovendien wordt het flauw en inspiratieloos gebracht. Kijk liever wat een andere zender te bieden heeft. Veel slechter kan het niet zijn. Geschreven door Trotignon, Nathalie Blanchard en Pierre Guiho. Gérard Vigneron stond achter de camera. Formaat 16/9.

Regarde-moi quand je te quitte

Frankrijk​/​​Zwitserland 1993. Komedie van Philippe de Broca. Met o.a. Patrick Chesnais, Elisa Servier, Marc Maury, Etienne Draber en Geoffroy Thiebaud.

Uitgerekend op de dag dat hij besloten had haar ten huwelijk te vragen, geeft Eve (G[KA1]elinas) aan Pierre (Chesnais) te kennen dat ze met hem wil breken. Er is een andere man in haar leven. Geheel overstuur zet hij het huis op stelten, waarna zij wegvlucht. Vastbesloten haar terug te winnen, gaat hij haar met een bos bloemen opwachten in het restaurant waar ze altijd eet. Maar daar verschijnt ze met haar nieuwe verovering, Bernard (Maury). Pierre wordt op straat gezet. Hij ziet een mooie dame, Ang[KA1]elique (Servier) die eveneens met bloemen op dezelfde tafel toestapt en op haar beurt een schandaal veroorzaakt. Voorspelbare komedie, geleid met vaste hand door De Broca en schitterend gespeeld door de vier hoofdrolspelers. Dat de situatiehumor en de dialogen niet steeds even geslaagd zijn, is te wijten aan het zwakke scenario van Philippe Le Dem. Bernard Zitzerman was verantwoordelijk voor de fotografie.

Pris au piège

Frankrijk 1992. Misdaad van Michel Favart. Met o.a. Jean-Michel Dupuis, Didier Flamand, Henri Virlogeux, Patachou en Dominique Paturel.

Journalist Dupuis wordt tot vijf jaar gevangenisstraf veroordeeld wegens vermeende moord op zijn vrouw. Wanneer hij de gevangenis verlaat is het niet meteen duidelijk of hij zich wil wreken of hij zijn onschuld wil bewijzen. In eerste instantie zoekt hij politiecommissaris Flamand op, voor wie Dupuis destijds de ideale verdachte was. In de rol van een buurvrouw herkennen de liefhebbers van het Franse chanson een vergrijsde, gerimpelde Patachou. De sindsdien betreurde Virlogeux is de kroongetuige- garagist. Efficiënte 'polar' met het klassieke mengsel van rampzalige samenloop van omstandigheden, bonafide getuigen, of bewijsmateriaal dat op het slechtst gekozen moment verdwijnt. Naar de roman La poisse van Michel Contrucci. Scenario en dialogen van Pierre Moustiers, muziek van Jean-Marie Senia.

La rose noire

Frankrijk 1992. Drama van Jean Sagols. Met o.a. Elisa Servier, Gérard Klein, Alain Doutey, Rémy Roubakha en Gérard Lebrun.

Lily Lagarde (Servier) heeft zich diep in de schulden gestoken om de zwarte roos, geteeld door haar inmiddels overleden vader, te perfectioneren. Nu wordt ze belaagd door schuldeisers en door haar notaris die haar ertoe wil aanzetten de roos te verkopen. Paul (Doutey), een bankier van twijfelachtig allooi, tracht haar ook te overtuigen om het kleinood van de hand te doen. Dan maakt Lily kennis met Arthur (Klein), een geniale computertechnicus. Zwak melodrama met veel dialogen en weinig actie. De geforceerde verhaaltrant roept slechts een emotie op: verveling. Het amper gestructureerde scenario werd geschreven door Jean-Bernard Pouy, Christian Biegalski, Claire Alexandrakis en Jean-Jacques Gaffie, gebaseerd op een verhaal van Jean-Michel Nakache. Achter de camera nam Yves Dahan plaats.

Orages d'été, avis de tempête

Frankrijk 1991. Drama van Jean Sagols. Met o.a. Annie Cordy, Marc Duret, Claire Nebout, Gérard Klein en Elisa Servier.

Een vervolg op ORAGES D`ETE, waarin paarden een nog grotere rol spelen. De regisseur heeft verder de oude ingredi[KA3]enten opnieuw gebruikt. Vergeleken met die eerste serie is er dan ook niets veranderd, behalve dat hij nog veel langdradiger is en hi speelt nog altijd in en rond de Commanderij. Een familiesage in talloze voorspelbare afleveringen en met stereotiepe personages, waaronder oude bekenden (Patachou!) en Cordy die zich, zoals gewoonlijk, erg aanstelt. Maar het publiek vraagt er om want anders zou er nooit een vervolg op deze imitatie van de Amerikaanse series (die uit nog veel meer afleveringen bestaan) zijn gekomen. Maar daarbij wordt vergeten dat, hoe middelmatig het scenario ook moge zijn, de Amerikaanse tv-regisseurs over een onfeilbare techniek beschikken, die hier ontbreekt. Mooie beelden maar niettemin

On m'appelle Emilie

Frankrijk 1991. Komedie van Jean-Luc Moreau. Met o.a. Maria Pacôme, Stéphane Bierry, Odette Laure, Jean-Pierre Andreani en Elisa Servier.

Een komedie van Pac[KA4]ome waarin zij zichzelf, zoals gewoonlijk, de hoofdrol heeft gegeven. Men bewijst zichzelf nu eenmaal vaak de beste diensten! Emilie (Pac[KA4]ome) die even mooie als uit de lucht gegrepen toekostplannen heeft, Jaja (Laure) die van plan is een `echte clochard` te blijven en Henri (Bierry), die het grootste gedeelte van zijn tijd op zijn valsspelende gitaar tokkelt, 'kraken' met zijn drieën een krot. Aldus het onderwerp en veel meer valt er niet aan toe te voegen. Twee uur lang achterlijke dialogen, bijna onfatsoenlijke cliché's, als wordt gekeken naar actuele gebeurtenissen, en overdreven spel, vooral van de meer dan hinderlijke Pacôme. Nog minder dan

Duplex

Frankrijk 1990. Komedie van Michel Lang. Met o.a. Alain Doutey, Elisa Servier, Yves Jacques, Laure Sabardin en Fernand Guiot.

Uit onwetendheid (een eigenschap die de rest van de film de boventoon blijft voeren) neemt een jonge archeologe een precolombiaans beeld met een hoogte van twee meter veertig mee naar Frankrijk, waar ze met een tv-reporter in de gevangenis terecht komt. Het duo wordt verbannen en zij laat, onbetrouwbaar als ze is, het beeld onderbrengen boven het appartement van de genoemde journalist, die het dan weer tegenkomt omdat het een ton weegt en door zijn plafond zakt! Uiteindelijk leidt hun onbeholpenheid ertoe dat ze de regering destabiliseren en tevens de kijkcijfers van het station waar de journalist voor werkt omhoog jagen. Christian Watton en Annick Lepage schreven het originele en onderhoudende scenario waaraan de slappe regie van een Lange die niet Fritz heet en die alle beschikbare clichés gebruikt heeft alleen maar afbreuk doet. Gelukkig wordt er wel aardig geacteerd.

Orages d'été

Frankrijk 1989. Drama van Jean Sagols. Met o.a. Annie Girardot, Marc Duret, Claire Nebout, Gérard Klein en Elisa Servier.

Een vrouw van een jaar of vijftig keert het leven, dat ze tot dan toe heeft geleid in een circus, de rug toe en gaat terug naar La Commanderie, de boerderij uit haar jeugd. Deze is verwilderd, en haar drie volwassen kinderen begroeten haar zonder veel enthousiasme. Gaat zij weg of slaagt zij erin hen voor zich te winnen? Aldus het plot van deze zoals gewoonlijk wat onevenwichtige televisiefilm, die langdradig is en holle of nietszeggende scènes bevat. De sfeer en de observaties vertonen wel enige kwaliteit, evenals het spel.

On m'appelle Emilie

Frankrijk 1987. Komedie van Georges Folgoas. Met o.a. Stéphane Bierry, Odette Laure, Maria Pacôme, Jean-Pierre Andréani en Elisa Servier.

De regisseur wilde zich niet teveel vermoeien. Hij verfilmde letterlijk dit stuk van Maria Pacôme, waarin zij zichzelf uiteraard de hoofdrol van Emilie had toegedacht, terwijl Jean-Luc Moreau de regie deed. Een oppervlakkige en onschuldige komedie over drie randfiguren bij wie het woord 'werk' afgrijzen oproept. De clichés die altijd te vinden zijn in films gemaakt naar boulevardstukken, ontbreken niet. Hoewel ze met verve worden gebracht, kan met een paar geestige opmerkingen nog geen stuk worden gemaakt en nog minder een film.

Partenaires

Frankrijk 1984. Drama van Claude D'Anna. Met o.a. Nicole Garcia, Jean-Pierre Marielle, Michel Galabru, Michel Duchaussoy en Elisa Servier.

In een theaterloge bevindt zich een acteursechtpaar dat in hetzelfde goedkope toneelstuk speelt. Zij komen tot een confrontatie, kwellen elkaar met scherpe tong en vinden elkaar weer terug. De verstikkende sfeer doet meteen aan Bergman denken. Het prachtige decor wordt stapsgewijs onthuld door de camera. Claude d'Anna heeft zich wat betreft het onderwerp op glad ijs begeven, en het blijkt een goede stijloefening te zijn. Het scenario is echter ongeloofwaardig. Vrij boeiend.

Le garde du corps

Frankrijk 1983. Komedie van François Leterrier en Francois Leterrier. Met o.a. Jane Birkin, Sami Frey, Gérard Jugnot, Nicole Jamet en Didier Kaminka.

Een employ[KA1]e op een huwelijksbureau wordt verliefd op een journaliste, die echter een aantrekkelijke weduwnaar verkiest boven hem. Hij ontdekt dat de eerdere vrouwen van zijn rivaal op verdachte wijze omkwamen met nalating van forse levensverzekeringen, en volgt zijn aangebedene op haar huwelijksreis naar Marokko om haar te beschermen. De thriller- komedie heeft een aardig scenario (Didier Kaminka en de regisseur), maar is met onvoldoende flair geregisseerd, terwijl Birkin en Jugnot de zoveelste varianten op overbekende typeringen brengen. Onderhoudend, maar nauwelijks verrassend, op Frey's rol als charmeur-killer na.

Pour cent briques t'as plus rien

Frankrijk 1982. Misdaad van Edouard Molinaro. Met o.a. Daniel Ateuil, Anémone, Gérard Jugnot, Georges Géret en Darry Cowl.

Een werkloze en zijn kamergenoot zijn toevallige toeschouwers van een bankroof-op-video en besluiten dit voorbeeld te volgen met speelgoed-machinegeweren. Na de eerste schrik sympathiseren de gegijzelden in de bank met de stuntelige rovers en zijn zelfs behulpzaam bij hun ontsnapping, op voorwaarde dat zij in zonniger streken ook van de buit kunnen profiteren. Een parodie op DOG DAY AFTERNOON, in een cafétheater-aanpak die clichématig begint te worden maar ditmaal een wat steviger regie kreeg van routinier Molinaro, en met een leuke rol van Anémone als een door de wol geverfde lokettiste. Scenario van regisseur Molinaro en Didier Kaminka.

L' Eté de nos quinze ans

Frankrijk 1982. Romantiek van Marcel Jullian. Met o.a. Michel Sardou, Cyrielle Claire, Elisa Servier, Marléne Sveinbjornsson en Alexandre Sterling.

Ze trouwen en erven milioenen; dit idee komt van Marcel Dassault die helaas ook de producent is. Het is geen romance meer maar een luimig toneelstukje waarin iedereen rijk en elegant is, een villa met zwembad heeft en zijn verjaardag viert met prachtig vuurwerk dat Napoleon III zou imponeren. Onverteerbare zoetigheid.

On n'est pas des anges...elles non plus

Frankrijk 1980. Komedie van Michel Lang. Met o.a. Sabine Azéma, Pierre Vernier, Georges Beller, Henri Courseaux en Marie-Catherine Conti.

Een melige, langdradige romantische komedie waarin drie vrienden onbezorgd op vrouwenjacht gaan tot ze ontdekken dat het meisje op wie ze alledrie in stilte verliefd zijn op het verlanglijstje staat van een Italiaanse playboy. Voor zover er aan deze intrige al lol te beleven valt, wordt dat grondig ondergraven door het zeurderige moraliserende ondertoontje van het hypocriete geheel. Scenario van Michel Lang.

Confidences pour confidences

Frankrijk 1978. Drama van Pascal Thomas. Met o.a. Anne Caudry, Daniel Ceccaldi, Henri Crémieux, Michel Galabru en Laurence Lignières.

Kroniek van arbeidersgezin met drie dochters tijdens jaren vijftig en zestig waarbij volwassenen worden van de meisjes en hun huwelijken en zelfstandigheid niet zonder pijn en problemen verlopen. Uit kleine details en gebeurtenissen opgebouwde film heeft door situering in Parijs minder warmte dan Thomas' eerdere platte-landskomedies, maar behoudt diens persoonlijke onnadrukkelijke aanpak met bittere poëzie en humor. Daarnaast een overtuigend tijdsbeeld.