Jean-Pierre Drouet: muziek.
Er zijn 2 films gevonden.

Mazeppa

1993 | Experimenteel, Historische film

Frankrijk 1993. Experimenteel van Bartabas. Met o.a. Miguel Bosé, Bartabas, Eva Schakmundes, Fatima Aibout en Bakary Sangaré.

De titel is ontleend aan het gelijknamige gedicht van Byron, die ge[KA3]inpsireerd werd door een schilderij van de Franse schilder Th[KA1]eodore Girault. Dit gedicht gaat over een Poolse heer die naakt op een paard gebonden wordt, omdat hij betrapt is op een buitenechtelijke relatie met een adellijke dame. Het vormt het z.g. kader van deze quasi literaire film. Bose speelt Girault, de paardenschilder, die kennis maakt met circusdirecteur Franconi (Bartabas), een meester in de paardendressuur. Deze film laat aan de hand van een aantal tableaux (morts en vivants) Bartabas' obsessie zien voor paarden en Girault's schilderkunst. Dit veel te lang durende debuut van Bartabas is een onduldbare onanie aan het onderwerp. Het is alleen te harden voor het handjevol liefhebbers van kunstfilms, die er beslist op staan alles gezien te moeten hebben, los van het feit of een dergelijke uiting al dan niet artistieke merites heeft. Het uiterst saaie scenario is van de regisseur, Claude-Henri Buffard en Homérick. Het camerawerk is van Bernard Zitzermann.

Un coeur qui bat

1991 | Drama

Frankrijk 1991. Drama van François Dupeyron. Met o.a. Dominique Faysse, Thierry Fortineau, Jean-Marie Winling, Roland Amstutz en Chirstophe Pichon.

Een banaal thema, dat in twee woorden is samen te vatten. De liefde op het eerste gezicht tussen een vrouw en een onbekende in de Parijse metro. Ze bedrijven de liefde in een hotelkamer. Zij durft het niet te bekennen aan haar man, want ze voelt voor beiden evenveel passie. Er is gefilmd op een wijze, die niets van doen heeft met een klucht, en dat verandert de zaak. Een zeldzame zuinigheid in het gebruik van middelen om blikken, geheimen en gebaren te vangen, en de niet zozeer ontredderde als wel verwarde en gecompliceerde personages neer te zetten. Tweede film van deze cineast, die dezelfde obsessies in zijn opmerkelijke DROLE D`ENDROIT POUR UNE RENCONTRE tot uitdrukking bracht. Let op de goede decors (Carlos Conti) en de heldere beelden van Yves Angelo. Een fascinerende film, die echter ook wat lang is. Is dat te danken aan de zeer beladen dialogen, die deze filmer tot een epigoon van Eric Rohmer maken? Scenario van de regisseur en camerawerk van Yves Angelo.