Christine Lemler

Ma femme me quitte

Frankrijk 1996. Komedie van Didier Kaminka. Met o.a. Michel Boujenah, Miou-Miou, Thierry Lhermitte, Line Renaud en Daniel Russo.

Un commissario a Roma

Italië 1993. Misdaad van Luca Manfredi, Ignazio Agosta en Roberto Giannarelli. Met o.a. Nino Manfredi, Françoise Fabian, Christine Lemler, Barbara Scoppa en Jacques Barbot.

Politieserie in tien delen met Nino Manfredi als de vlak voor zijn pensioen staande politiecommissaris Franco Amidei. Zijn kracht is zijn ironie, scherpzinnigheid, gezonde verstand en enorme aandacht voor menselijke problemen. Hij verdeelt zijn tijd tussen het speurwerk en zijn familie. Die bestaat uit zijn vrouw Renata (Fabian), de dochters Francesca (Lemler) die van jazz houdt, en Chiara (Scoppa) die Indiase produkten importeert, zijn geliefde kleinzoon Simone (Barbot), Chiara`s zoon en de dienstmeid Albina (Rinaldi). De meeste personages zijn aardig en de vaart in de serie is ontspannen.

Promotion canapé

Frankrijk 1990. Komedie van Didier Kaminka. Met o.a. Grace De Capitani, Margot Abascal, Thierry Lhermitte, Michel Sardou en Patrick Chesnais.

Deze klucht geeft een uiterst grievend beeld van de (Franse) post en doet geloven dat het elders niet anders is. Dit volledig overtrokken, seksistische portret, waar carri[KA2]ere maken via de rustbank gaat, is evenwel goed voor af en toe een fikse brok leedvermaak. De post is een hele grote werkgever en de cynische makers hebben vast gedacht dat voldoende PTT-ers dom genoeg zouden zijn om zich aan deze banale karikatuur te spiegelen, waardoor de film rendabel zou zijn. Boertig spel, dito regie en scenario (van Didier Kaminka naar een idee van kolder-koning van de lach Claude Zidi - hoe kon het anders!) en alledaagse plaatjes van Claude Agostini.

Edouard et ses filles

België​/​​Frankrijk 1990. Komedie van Michel Lang. Met o.a. Pierre Mondy, Valérie Karsenty, Nathalie Auffret, Sophie Carle en Christine Lemler.

In zijn films reduceert Lang de generatie van de jaren `70 - die in werkelijkheid bezield werd door een tragisch levensgevoel - tot een reeks clich[KA1]es van het boulevardtoneel (vgl. À NOUS LES PETITES ANGLAISES). Met deze tv-film over de generatie van de jaren '80 vervalt hij opnieuw in dezelfde fout: het is een samenraapsel van gebeurtenissen die aan de lopende band verzonnen zijn. Daarbij komt nog dat de acteurs een rommeltje van allerlei nationaliteiten vormen.

Paris-Mirage

Frankrijk 1989. Komedie van Yves Laumet. Met o.a. Patrick Young, Christine Lemler, Geneviève Arcq, Marc Behin en Jacques Mathou.

Patrick trekt, zoals elk jaar duizenden anderen uit de provincie, weg uit zijn geboorteplaats Roubaix om Parijs te veroveren. Een thema zo oud als de wereld en eigenlijk de geschiedenis van Rastignac. Net als bij zoveel anderen mislukken zijn al even gigantische als irreële projecten en stort hij uiteindelijk in. Na een verblijf voor mentaal herstel te Roubaix besluit hij opnieuw een kans in Parijs te wagen maar nu op realistische, bescheiden en optimistische wijze. Is de moeite waard vanwege de persoonlijke schets, de trefzekere beschrijving en het spel.