Gianfranco Rosi: regie, scenario, productie en camera.
Er zijn 5 films gevonden.

Notturno

2020 | Documentaire

Italië​/​​Frankrijk​/​​Duitsland 2020. Documentaire van Gianfranco Rosi.

In Notturno gaat Rosi op zoek naar de plekken waar de bootvluchtelingen uit zijn vorige film – het veelgeprezen Fuocoammare (2016) – vandaan komen. Die vindt hij aan de kunstmatige, na de Eerste Wereldoorlog getrokken grenzen van Syrië, Libanon, Irak en Koerdistan. Maar Rosi zoomt niet in op de diverse oorlogen die daar woeden, maar op de effecten die de oorlogen hebben op het dagelijkse leven van de bewoners van die gebieden. Rosi is ook niet op zoek naar antwoorden; sterker nog, hij stelt niet eens vragen. Dat werkt wel eens frustrerend, maar Notturno blijft altijd intrigeren en is wondermooi geschoten.

Fuocoammare

2016 | Documentaire

Italië​/​​Frankrijk 2016. Documentaire van Gianfranco Rosi.

Italiaan Rosi (Sacro GRA) verbleef een jaar op het eiland Lampedusa om een documentaire te maken over de vluchtelingen die daar massaal aanspoelen. Fuocoammare werd een poëtisch portret van de verstilde vissersgemeenschap op het eiland, doorsneden met voor zichzelf sprekende beelden van de vluchtelingen. De combinatie van gemoedelijkheid en diepe tragiek heeft een vervreemdend effect: zo absurd is het leven, toont Rosi. Conclusies laat hij verder over aan de kijker, al zal de ondertoon van wanhoop en compassie niemand ontgaan. Wonderlijke, urgente, hartverscheurende film, in Berlijn bekroond met de Gouden Beer.

Sacro GRA

2013 | Documentaire

Italië​/​​Frankrijk 2013. Documentaire van Gianfranco Rosi, Urs Egger en Marie Bäumer. Met o.a. Marie Bäumer, Bronagh Gallagher, Urs Egger en Hannelore Hoger.

Wat hebben een palingvisser, een ambulancebroeder, een paaldanseres, een filosofische bomenarts, een stel oude prostituees en een fotoromanacteur met elkaar gemeen? Niet veel, behalve dat ze allemaal wonen en werken in de buurt van de GRA, de ringweg om Rome. En dat ze allemaal figureren in de Italiaanse documentaire Sacro GRA, die het niet moet hebben van samenhang of een heldere structuur. Dit wordt echter ruimschoots gecompenseerd door de inhoud: regisseur Rosi (El Sicario, Room 164) volgde zijn hoofdpersonen een paar jaar op de voet, en wat een warme, geestige en ontroerende portretten heeft dat opgeleverd. Winnaar van de Gouden Leeuw in Venetië.

El sicario: Room 164

2010 | Documentaire

Verenigde Staten​/​​Frankrijk 2010. Documentaire van Gianfranco Rosi.

In kamer 164 van een morsig motel bij de Mexicaans-Amerikaanse grens doet een in het zwart geklede beer van een vent een zwarte doek voor zijn hoofd, zodat hij onherkenbaar is. Vervolgens vertelt hij in geuren en kleuren dat hij twintig jaar heeft gewerkt voor een Mexicaanse drugsbaron, hoe hij mensen kidnapte en aan het praten kreeg. Ondertussen maakt hij met een zwarte stift schetsen in een schriftje, bladzijden vol. Veel meer is er niet te zien en toch kruipt het angstaanjagende waagstuk El sicario (‘de lijfwacht’) direct onder je huid.

Afterwords

2000 |

Italië 2000. Carlos Martinez Casas, Gianfranco Rosi en Jean-Sébastien Lallemand.

In kamer 164 van een morsig motel bij de Mexicaans-Amerikaanse grens doet een in het zwart geklede beer van een vent een zwarte doek voor zijn hoofd, zodat hij onherkenbaar is. Vervolgens vertelt hij in geuren en kleuren dat hij twintig jaar heeft gewerkt voor een Mexicaanse drugsbaron, hoe hij mensen kidnapte en aan het praten kreeg. Ondertussen maakt hij met een zwarte stift schetsen in een schriftje, bladzijden vol. Veel meer is er niet te zien en toch kruipt het angstaanjagende waagstuk El sicario (‘de lijfwacht’) direct onder je huid.