Richard Strauss

Maestro, Maestro! : Herbert von Karajan

Duitsland​/​​Zwitserland​/​​Frankrijk​/​​Oostenrijk​/​​Australië​/​​Nederland 1999. Documentaire van Patricia Plattner. Met o.a. Peter Boeckmann, Ines Clouzot, Fritz Dolezal, Dietrich Gerhard en Michel Glotz.

Puissance de la parole

Frankrijk 1988. Experimenteel van Jean-Luc Godard. Met o.a. Jean Bouise, Lydia Andrei, Jean-Michel Iribarren en Laurence Côte.

Gemaakt in opdracht van France Télécom, is dit in feite een film om in besloten kring of tijdens speciale bijeenkomsten te vertonen. De film is echter dermate poëtisch en grensverleggend, zowel visueel als auditief, dat hij bekroond werd met de Grote Prijs van de stad Locarno op het IXe Festival international de vidéo et des arts électroniques in 1988. Het begint als een thriller. Een auto stopt bij een benzinestation. Een man snauwt: 'Laatste waarschuwing'. Wanhopig grijpt de pomphouder naar de telefoon en belt naar een vrouw aan de andere kant van de wereld. Parallel loopt het verhaal van een onschuldig meisje, Oïnos, dat zich onderhoudt met de filosofische engel Agathos. Ze brengen een dialoog uit Edgar Allan Poe's THE POWER OF WORDS over de schepping, het leven en de dood. Godard stuwt de beelden op ons af in een hels tempo, om ademloos, overbluft en geïmponeerd van te raken. In het scenario verwerkte de regisseur teksten van Poe, Charles Baudelaire, James Cain en Haroun Tazieff. Fotografie van Pierre Binggeli en Caroline Champetier.

Drôle d'endroit pour une rencontre

Frankrijk 1988. Drama van François Dupeyron en Francois Dupron. Met o.a. Nathalie Cardone, Jean-Pierre Santier, Alain Rimoux, André Wilms en Catherine Deneuve.

Tijdens een weekend buiten op een sinistere picknickplaats langs de snelweg, komen een man en een vrouw elkaar toevallig tegen. Ze brengen 48 uur samen door. Ze kwetsen elkaar en proberen elkaar uit, totdat ze elkaar accepteren. Deze `huis clos`-situatie vindt paradoxaal genoeg in de open lucht plaats. Het decor (of eigenlijk anti-decor) wordt gevormd door de velden. Dit psychologisch drama over eenzaamheid doet denken aan de films van Marguerite Duras. De dialogen zijn ook erg literair en door de aanwezigheid van Depardieu doet de film sterk denken aan de film LE CAMION. Ook andere vergelijkingen dringen zich op, zoals die met VIAGGIO IN ITALIA van Rossellini. Een veelbelovend debuut van Dupeyron. Het scenario is van de regisseur en Dominique Faysse. Het camerawerk is van Charlie Van Damme.

The Other Side of Aspen

Verenigde Staten 1981. Sportfilm van Bill Clayton. Met o.a. Calvin Culver, Al Parker, Bill Fisk, Chad Benson en Jeff Turk.

Een homoseksuele atleet denkt joggend terug aan zijn ski-vakantie, toen hij in een chalet, eerst als voyeur en toen als participant 'in-door-sport' ontdekte. Deze eerste film-ontmoeting van de superstars van de homo-porno, Culver en Parker, valt tegen. Niet omdat de combinatie niet werkt, integendeel, maar omdat de regisseur het Historisch Moment niet beseft en de aandacht verspilt aan een onnodige raamvertelling waarin ze niet meedoen. Het camerawerk doet de beproefde glamour van de heren geen recht en laat er soms twijfel over bestaan wie eigenlijk in actie is. De slordige synchronisatie van de apart van de handeling opgenomen dialoog wekt de indruk dat de film gaat over een groep buiksprekers.

La Guerre d'un seul homme

Frankrijk 1981. Documentaire van Edgardo Cozarinsky.

Een interessante documentaire, boeiend, maar verontrustend en dubbelzinnig, omdat de beelden van de Duitse bezetting van Frankrijk, de werkkampen in Duitsland en de gruweldaden van de nazi`s slechts vergezeld gaan van commentaar van Ernst J[KA3]unger (voorgelezen door Niels Arestrup) uit diens 'Parijse dagboeken'. Hij was zelf een Duits officier hoewel een anti-nazi, die echter te kampen had met innerlijke tegenstrijdigheden die in deze film aan het licht komen. Een film 'om te lezen' met een uitermate kritische geest.

Bluff stop

Zweden 1977. Drama van Jonas Cornell. Met o.a. Björn Andrésen, Barbro Skarp, Keve Hjelm, Maj-Britt Nilsson en Agneta Ekmanner.

Een bijna volwassen jongen droomt van zijn entree in het 'echte leven', als concertpianist tezamen met zijn vriendinnetje. In de benepen burgerlijkheid van de jaren vijftig treft hij echter alleen loze façades aan, bij familie, docenten en zelfs bij generatiegenoten. De film geeft een echt treffend beeld van die tijd vol vermolmd waardenbesef, maar voegt daar niets nieuws of oorspronkelijks aan toe. Velen zullen nieuwsgierig zijn hoe Andresen - de symbolische Schoonheid uit MORTE A VENEZIA - zich heeft ontwikkeld: als een helemaal niet zo mooie jongen en een niet meer dan redelijk begaafd acteur.