Agoumi: cast.
Er zijn 3 films gevonden.

L'autre côté de la mer

1997 | Komedie, Drama

Frankrijk​/​​Argentinië 1997. Komedie van Dominique Cabrera. Met o.a. Claude Brasseur, Roschdy Zem, Marthe Villalonga, Agoumi en Catherine Hiegel.

Een oude Franse fabrieksbaas (nestor Claude Brasseur) verlaat noodgedwongen zijn geliefde Algerijnse kuststad Oran voor een oogoperatie in Parijs. De man die hem daar de ogen moet openen blijkt een Algerijnse chirurg met een diepgewortelde afkeer tegen het Noord-Afrikaanse land. Ziedaar de spanningsboog van parabel over onbestemde heimwee en gezwollen thuis-symboliek. Gelukkig is het duo Claude Brasseur en Roschdy Zem uitermate innemend, zodat ontstemming over de dunne inhoud gemakkelijk verdwijnt. Gemaakt door Dominique Cabrera, de bejubelde cineaste die op haar vijfde van geboorteland Algerije naar Frankrijk verhuisde.

La voie

1968 | Oorlogsfilm, Historische film

Algerije 1968. Oorlogsfilm van Slim Riad. Met o.a. Allel El Mihoub, Mihoub, Agoumi, Chougrani en Ourais.

Tijdens de bevrijdingsoorlog worden er zo'n beetje overal 'huisvestingskampen' geopend. In feite zijn dit gevangenissen waar verdachten in ondergebracht worden. Deze kroniek analyseert de geschiedenis van de verschillende manieren waarop een groep militanten zich in een van deze kampen verzet. De film heeft duidelijk iets weg van een documentaire. Het debuut van deze regisseur met een zeer toegepaste, maar ook enigszins ruwe film. Dat geldt ook voor de acteurs. Gaat het hier om beroepsacteurs of om toevallige acteurs die hun eigen rol tijdens het conflict spelen? Zeer contrastrijk camerawerk van Merabtine.

La nuit a peur du soleil

1965 | Oorlogsfilm, Historische film

Algerije 1965. Oorlogsfilm van Mustapha Badie. Met o.a. Mustapha Kateb, Tahar el Amiri, Agoumi en Yasmina.

Kennelijk de eerste echte tv-speelfilm van het onafhankelijke Algerije. Een omvangrijk fresco dat alle aspecten van de koloniale onrechtvaardigheid, de onderdrukking en het leed, belicht in vier hoofdstukken. De personages die bij de vrijheidsstrijd betrokken zijn, komen uit alle lagen van de maatschappij. De film bevat twee individuele benaderingen van het collectieve drama. Gezien de produktiedatum en het tijdstip van de onafhankelijkheid is het een opportunistisch werkje geworden met de beperkingen van een tv-produktie. De film eindigt dan ook met een veroordeling van de gevestigde orde die de Revolutie voor haar eigen doeleinden wil gebruiken. Keurig in elkaar gezet met een paar goede scènes, maar het geheel maakt toch een achterhaalde en te zwart-witte indruk. Uitsluitend geschikt voor binnenlands gebruik.