Philippe Chemin: cast.
Er zijn 6 films gevonden.

Cauchemar

1980 | Drama, Thriller

Frankrijk 1980. Drama van Noël Simsolo. Met o.a. Pierre Clémenti, Beatrice Bruno, Hélène Surgère, André Thorent en Philippe Chemin.

Interessante debuutfilm die onder zijn rechtlijnige intrige en structuur allerlei filmische referenties en dubbele bodems verbergt. Interessant voor wie zich met dat soort spelletjes bezig wenst te houden. Hoewel de pretenties van de maker betrekkelijk goed onder controle worden gehouden heeft de film toch iets koels en is té bestudeerd en misschien daarom niet echt boeiend.

Video 50

1978 | Experimenteel

Duitsland​/​​Frankrijk 1978. Experimenteel van Robert Wilson. Met o.a. Lucinda Childs, Philippe Chemin, Laura Condominas, Robert Wilson en Liba Rossi.

Sinds hij in 1976 de langste opera aller tijden ensceneerde met [KL]Einstein On The Beach[KLE] behoort de Texaanse avant- garde kunstenaar Robert Wilson (geboren in 1941) tot de belangrijkste experimentele theatermakers van zijn generatie. Met deze VIDEO 50 debuteerde hij als filmmaker. Het is een collage van vijftig mini-filmpjes van elk dertig sekonden. De wind die door een openstaande venster waait, een rinkelende telefoon, een vrouw die door een deur stapt, een rokende jongen die een lamp aansteekt, een man die evenwichtsoefeningen doet op een rotsblok aan de rand van een afgrond, enz. Soms zijn het stillevens, dan weer zit er heel wat dramatiek in het beeld. Realisme wisselt af met abstractie. De eenheid wordt verkregen tussen beeld en klank. Scènes worden herhaald, soms identiek, dan weer met een kleine of grote wijziging. Het is een spel van licht en geluid, dat je meer zintuigelijk moet ondergaan dan rationeel. Dit werk groeide uit tot een cultfilm in avant-garde kringen. Opnamen gebeurden in de studio's van het Institut National de l'Audiovisuel en het Centre Georges Pompidou in Parijs. Elizabeth Tavernier ontwierp de decors en Renato Berta stond in voor de belichting. Wilsons scenario heeft geen dialogen, maar wordt schitterend begeleidt door de surrealistische muziek van Allan Lloyd. Achter de camera stond Michel Grillet.

Ça fait tilt

1977 | Komedie

Frankrijk 1977. Komedie van André Hunebelle en Jacques Garcia. Met o.a. Bernard Menez, Eleonora Giorgi, Jacques Morel, Claude Nicot en Michel Constantin.

Een auteur van succesrijke boulevardkluchten vindt geen slot voor zijn nieuw stuk, en wordt door zijn vertwijfelde producent naar een afgelegen hotelletje gestuurd om daar inspiratie op te doen. Deze film, vermoedelijk bedoeld als parodie op de flauwe boulevardkluchten waar het Parijse publiek maar niet genoeg van schijnt te krijgen, evolueert vrij snel zélf tot een platte boulevardklucht en wordt daardoor een mislukte, vervelende film. Veteraan Hunebelle werd, vanwege zijn uiterst zwakke gezondheidstoestand, tijdens de opnames bijgestaan door Jacques Garcia. Laatste film van de regisseur, die in 1985 overleed.

Le théâtre des matières

1977 | Experimenteel

Frankrijk 1977. Experimenteel van Jean-Claude Biette. Met o.a. Sonia Saviange, Howard Vernon, Philippe Chemin, Martine Simonet en Brigitte Jacques.

Het thema is niet van belang en gemakkelijk in twee zinnen samen te vatten: de tegenspoed van een voormalig harpiste die toneelspeelster wil worden. Na desillusie op desillusie keert zij terug naar haar harp. Het enige dat telt is de filmstijl, die de minimalistische schoonheidsleer in zijn waarde herstelt. Het woord voert van begin tot eind de boventoon en het geheel doet enigszins denken aan Marguerite Duras. Een calvinistische mise- en-scène met kale en lege decors, waarin besluiteloze figuren heen en weer rennen en zich allerlei onbeduidende verwikkelingen voordoen. Biette valt in geen enkele categorie onder te brengen.

La Machine

1977 | Drama

Frankrijk 1977. Drama van Paul Vecchiali. Met o.a. Jean-Christophe Bouvet, Sonia Savange, Monique Mélinand, Philippe Chemin en Danielle Gain.

Een gefrustreerde jongeman zoekt enige aanhankelijkheid bij jonge meisjes, maar vermoordt vanwege haar schrikreactie een achtjarige in paniek. Hij wordt gearresteerd en verhoord door politie en psychiaters. De media storten zich ook op de zaak, en tenslotte wordt hij ter dood veroordeeld en naar het schavot gebracht. Vecchiali geeft zijn gebruikelijke, gestileerde melodrama`s op voor klinische, gedetailleerde en op feiten gebaseerde films, die effectief het Franse justiti[KA3]ele apparaat en de doodstraf bevechten, zonder veel psychologische uitdieping van de moordenaar te geven (hoe goed Bouvet die rol ook speelt, vooral in zijn onverwacht pleidooi tijdens de rechtszaak).

Le Jardin qui bascule

1974 | Drama, Romantiek

Frankrijk 1974. Drama van Guy Gilles. Met o.a. Delphine Seyrig, Patrick Jouané, Sami Frey, Anouk Ferjac en Guy Bedos.

Een jonge [KL]killer[KLE] krijgt de opdracht om een rijke vrouw te vermoorden en weet zich met zijn vriend aan haar en haar kring van kennissen en aanbidders op te dringen. Hij wordt verliefd op haar en vergeet zijn contract, maar als zij hem na enige dagen de bons geeft, doodt hij haar toch en vervolgens zichzelf. Deze nieuwe variant van Gilles op de (homo-erotische) romantische mythologie van de destructieve en zelfdestructieve jongeling en de al wat verlepte femme fatale wordt geholpen door de loyale inzet van de acteurs - een gratis gastrol van Moreau als zingende bistrohoudster - maar krijgt nergens echte overtuigingskracht of vitaliteit, omdat iedereen in de elegante camerabewegingen alleen contrasterend decoratief blijft.