Philippe Bruneau

C'est pas ma faute

Frankrijk 1999. Komedie van Jacques Monnet en Jacques Monet. Met o.a. Gautier Kusnierek, Jérôme Hardelay, Giulia Demont, Eugénie Gendron en Arielle Dombasle.

Un grand cri d'amour

Frankrijk 1997. Komedie van Josiane Balasko. Met o.a. Josiane Balasko, Richard Berry, Daniel Prévost, Daniel Ceccaldi en Claude Langmann.

La belle vie !

Frankrijk 1997. Komedie van Gérard Marx. Met o.a. Jean Yanne, Danielle Evenou, Paulette Dubost, Christian Rauth en Vanessa Devraine.

Les secrets professionels du Dr. Apfelglück

Frankrijk 1991. Komedie van Hervé Palud, Alessandro Capone, Mathias Ledoux, Stéphane Clavier en Thierry Lhermitte. Met o.a. Thierry Lhermitte, Christian Clavier, Josiane Balasko, Gérard Jugnot en Michel Blanc.

Vijf z.g. komische noten over de patie[KA3]enten van de dokter uit de titel, waarom nauwelijks te lachen valt. In de eerste sketch stopt vrachtwagenchauffeur Villeret, die op weg is naar psychiater Apfelgl[KA3]uck (Llhermitte) bij een herberg: waard Holgado heeft slechts [KA1]e[KA1]en oog, waardin Nadeau is exhibitioniste en samen mishandelen zij hun 75-jarige dienster Bayard. Het tweede verhaaltje gaat over de rondborstige Zabou, die bij een tv-quiz de vragen mag voorlezen. Quizmaster Chabat hoopt dat hij zijn grove racistische kandidaat Gireaud (hij spuwt, boert en laat winden) kan laten verliezen, maar wordt er zelf gek van. Het derde verhaaltje speelt in een filmstudio in Rome, waar een medewerker op de set moeite heeft met het uitblazen van een kaars; de spelers, crew en de regisseur gaan allen uit hun dak; in het vierde verhaaltje wordt door een groepje een kinderachtig gezelschapsspel gespeeld, waarbij je geen 'ja' of 'nee' mag zeggen; dokter Llhermitte stijgt op naar de hemel, terwijl de deelnemrs fouten maken en in gevaarlijke situaties belanden. Ten slotte gelooft Jugnot dat er een bril bestaat waarmee hij dwars door de kleren van zijn medemens kan kijken. Het geheel dat geregisseerd is door vijf verschillende regisseurs, wordt bijeen gehouden in de wachtkamer van dokter Lhermitte, die samen met Philippe Bruneau het scenario schreef. De fotografie was in handen van Jean-Jacques Tarbes, Roberto Girometti, Claude Agostini en Gérard Sterin. Over het algemeen mag gesteld worden, dat hier talent verknoeid is; maar ook geldt: eigen schuld, dikke bult, want het is veel te veel een onderonsje van een competente, maar zelfingenomen cast die nieuw talent niet velen kan. Pauvre France...

Encore vous, Imogène

Frankrijk 1989. Komedie van François Leterrier. Met o.a. Dominique Lavanant, Jean Benguigui, Jean-Pierre Castaldi, Bruno Abraham-Kremer en Fabienne Berthaud.

Het Bretoense stadje Plouguirec staat in rep en roer voor de voetbalmatch Plouguirec-Livarot. Imog[KA2]ene (Lavanant) is vanzelfsprekend van de partij. De wedstrijd verloopt woelig maar zonder incidenten. Tijdens de rust klampt een jongeman Imogène aan en beweert dat er op het Collège Saint Gonzague een moord beraamd wordt. Meer heeft amateur-detective en spionne Imogène niet nodig om weer eens in actie te schieten. Liefhebbers van platte, voorspelbare humor waarbij elke gag tot den treure uitgemolken wordt zullen weer genieten van dit derde deel uit de Imogène-reeks. Originaliteit wordt angstvallig gemeden, terwijl de flauwe grappen legio zijn. Het dunne scenario van Philippe Bruneau werd geïnspireerd door de boeken van Exbrayat. Achter de camera stond Martial Thury. Gevolgd door NOTRE IMOGENE.

Ne vous fâchez pas, Imogène !

Frankrijk 1988. Komedie van François Leterrier. Met o.a. Dominique Lavanant, Roger Mirmont, Antoine Duléry, Jean-Michel Molé en Julie Jezequel.

Imog[KA1]ene Le Dantec (Lavanant) groeide op in Plouquirec, een stadje in Bretagne, als dochter van een admiraal/oorlogsheld. Na de dood van haar vader vestigt ze zich in Parijs waar ze werk vindt als secretaresse bij het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Daar ze de streek goed kent wordt ze door haar baas naar Bretagne gezonden om een belangrijk document, dat betrekking heeft op de nucleaire situatie van Frankrijk, op te halen en, onder strikte geheimhouding, af te leveren aan een contactpersoon in haar geboortestadje. Al van in het begin loopt alles verkeerd en bovendien zijn er nog andere partijen geïnteresseerd in de inhoud van het pakje dat ze ontving. Een overtrokken komedie van vergissingen. De situaties zijn voorspelbaar en de acteurs schmieren dat het een lust is. Het eerste deel van een reeks van dertien films rond het personage van Imogène, een doodgewone jonge vrouw die in allerlei onfrisse praktijken betrokken wordt, volgens de producenten met plezierige gevolgen. Het scenario werd geschreven door Michel Crisolia en Martin Lamotte naar een roman van Exbrayat. Fotografie is van Martial Thury. Gevolgd door IMOGENE EST DE RETOUR.

Le mariage du siècle

Frankrijk 1985. Komedie van Philippe Galland. Met o.a. Thierry Lhermitte, Jean-Claude Brialy, Anémone, Michel Aumont en Dominique Lavanant.

Een zeer toepasselijke titel voor een met veel bombarie aangekondigde maar teleurstellende film. Geld is ook niet alles en compenseert niet in het minst het gebrek aan scenario, grappen, overtuigingskracht en tempo, zoals dat vereist is bij komedies. Helaas heeft de film meer van een film van Gérard Oury. De acteurs doen niettemin hun best. Scenario van de regisseur, Jean-Luc Voulfow en Anémone.

Quand tu seras débloqué, fais-moi signe

Frankrijk 1981. Komedie van François Leterrier. Met o.a. Christian Clavier, Anémone, Marie-Anne Chazel, Philippe Léotard en Patrick Fierry.

Een Parijse jongen uit een kleinburgerljk milieu belandt door autopech in een 'milieuvriendelijke' commune. Hij wordt verliefd op één van de 'seksueel bevrijde' meisjes. Hij moet zich eerst van zijn burgerlijke gewoonten bevrijden voor de groep hem als een van de hunnen aanvaardt. Dat lukt niet zo best, net zo min als het met de liefde goed gaat. Na JE VAIS CRAQUER is dit een nieuwe satire op de vormen van modieus snobisme; deze film mist de scherpte van Leterriers vorige film, zodat een boulevard- komedie in een ietwat andere situatie het resultaat is. Alle acteurs spelen hun rollen met een plezierig aandoende animo.

Elle voit des nains partout

Frankrijk 1981. Komedie van Jean-Claude Sussfeld. Met o.a. Philippe Bruneau, Marilyne Canto, Christian Clavier, Agnès Daems en Roland Giraud.

Een veelbelovend debuut naar een succesvol toneelstuk, dat nauwelijks terug te herkennen is. Opvallende buitenopnamen, mooie decors, aardig tempo, veel vindingrijkheid en de juiste toon. Een onmogelijk verhaal, komisch verteld. In een kasteel bevinden zich zowel Roodkapje als Sneeuwwitje, de koningen van Frankrijk en Engeland, Tarzan en vele anderen. Het klassieke sprookje uit onze jeugd moet het ontgelden. Een van de weinige goede Franse komedies van de laatste tien jaar.

Babas cool, Les

Frankrijk 1981. Komedie van François Leterrier. Met o.a. Christian Clavier, Marie-Anne Chazel, Philippe Léotard, Anémone en Nadia Barentin.

Vage liefdesavonturen in de Provence en in Parijs rond een stelletje en een commune in de stijl van het post-hippie- tijdperk. De vraag is waarom de regisseur van UN ROI SANS DIVERTISSEMENT een scenario dat zo beneden alle peil is, heeft geaccepteerd. Scenario van Philippe Bruneau et Martin Lamotte.

Le coup du parapluie

Frankrijk 1980. Komedie van Gérard Oury. Met o.a. Pierre Richard, Gert Fröbe, Valérie Mairesse, Christine Murillo en Vittorio Caprioli.

Een berooide acteur komt solliciteren voor een rol in een gangsterfilm, maar belandt per ongeluk op het kantoor van een mafioso. Deze verwacht een killer die een rivaal voor hem moet uitschakelen. Hij neemt nietsvermoedend de opdracht aan en blijft tot aan de bloedige afloop in de waan dat hij zich op een filmset bevindt. Dit aardige uitgangspunt kreeg een uitermate teleurstellende en flauwe uitwerking, waarbij iedere grap eindeloos wordt uitgekauwd (voorzover de film niet wordt stopgezet voor uitvoerige sluikreclame). Pogingen van Richard om leuk te doen zonder dat het scenario de kans ertoe geeft maakt het werk onuitstaanbaar. Scenario van regisseur Oury en Danièle Thompson. Camerawerk van Henri Decae.