Pascal Aubier: regie en cast.
Er zijn 10 films gevonden.

Le fils de Gascogne

1995 | Komedie, Romantiek

Rusland​/​​Frankrijk 1995. Komedie van Pascal Aubier. Met o.a. Jean-Claude Dreyfus, Dinara Droukarova, Grégoire Colin, Pascal Bonitzer en Gérard Cherqui.

De jonge Harvey (Colin) moet een groep Georgische zangers begeleiden die een drietal dagen in Parijs zal verblijven. Tussen hem en de achttien-jarige tolk Dinara (Droukarova) ontluikt een romance. Door een toeval ontmoet het stel Marco Garciano (Dreyfus), een werkloze acteur, die iedereen onder tafel kan praten. Marco beweert dat Harvey sprekend lijkt op een zekere Gascogne, een overleden dichter en musicus, die vooral bekend werd omdat hij een speelfilm gemaakt zou hebben die niemand ooit heeft gezien. Onder het mom dat Harvey de zoon van deze Gascogne is, gaan ze op zoek naar die legendarische film. Hun speurtocht brengt hen in contact met een resem bekende regisseurs, schrijvers, technici en acteurs, die allemaal hun eigen rol spelen. Op de manier van Robert Altman`s THE PLAYER (1992) werden veel mensen, die naam in de Franse film hadden gemaakt, bereid gevonden een rolletje te vertolken in deze sympatieke rolprent die ons een beeld van de hedendaagse Franse filmwereld geeft, gekoppeld aan een tournee van een zanggroep uit Georgië, waarin twee tegengestelde culturen met elkaar worden geconfronteerd. Het scenario is van regissieur Aubier en Patrick Mondiano. Het camerawerk is van Jean-Jacques Flori.

Les femmes et les enfants d'abord

1994 | Komedie

Frankrijk​/​​Duitsland​/​​Spanje​/​​Italië 1994. Komedie van Sandra Joxe. Met o.a. Anna Galiéna, Roger Ibanez, Javier Albada, Mapi Galan en Pascal Aubier.

Galiena is 35, gehuwd en moeder van drie kinderen. Twaalf jaar geleden was ze een beloftevolle studente in de schilderkunst, maar ze werd zwanger en trouwde met Atkine, zoon van een rijke familie. Ze liet de schilderkunst varen om zich volledig te wijden aan haar gezin. Maar hun geluk overleefde de jaren niet en ze mist de moed om zelf een andere richting aan haar leven te geven. Als Atkine haar in de steek laat, ziet ze zich gedwongen haar lot in eigen handen te nemen. Prikkelende, poëtische komedie waarin goed gespeeld wordt, maar met een voorspelbaar scenario van Joxe. Galiena steelt moeiteloos de show als een ingedommelde vrouw die plotseling wakker geschud wordt. Fotografie van Emmanuel Machuel.

La mort de Molière

1994 | Drama, Experimenteel

Frankrijk 1994. Drama van Robert Wilson. Met o.a. Robert Wilson, Bulle Ogier, Isabelle Chemin, Cléonus Shannon en Francis Bouc.

Een statisch-po[KA3]etisch essay over de doodstrijd van de Franse schrijver Moli[KA2]ere, wiens echte naam Jean-Baptiste Poquelin (1622-1673) was. Ooit schreef hij [KL]Le malade imaginaire[KLE] maar nu ligt Moli[KA2]ere (Wilson) zelf op sterven. Hij wordt bezocht door zijn eigen creaties en door personen uit de realiteit zoals de Franse koning, Racine en zijn geliefde Madeleine B[KA1]ejart (Ogier). Ze dansen voor hem, halen citaten aan uit zijn werk en kijken toe hoe hij met veel pijn de dood tegemoet treedt. Visueel erg knap gemaakt en voorzien van een uitzonderlijke muzikale omlijsting door Philip Glass, maar dramatisch totaal onbegrijpelijk. De cineast springt kris-kras door leven en werk van de schrijver en wie niet met dit oeuvre vertrouwd is loopt al vlug hopeloos verloren. Bovendien stikt het scenario van Wilson, Philippe Chemin en Jan Linders van holle symbolen. De teksten van Heiner Muller worden gelezen door Bulle Ogier, Sami Frey en Jeanne Chemin. Adembenemend mooie fotografie van Renato Berta.

Le cri des hommes

1990 | Oorlogsfilm

Algerije​/​​Frankrijk 1990. Oorlogsfilm van Okacha Touita. Met o.a. Miloud Ketib, Jean-Yves Gautier, Nadia Samir, Jean Benguigui en Yan Brian.

Mostaganem 1957: de onafhankelijkheidsoorlog breidt zich uit. Er worden over en weer valstrikken uitgezet. Aan beide zijden, zowel onder de F.L.N. als onder de Franse kolonisten, vallen doden. De Algerijnse cineasten van deze generatie lijken even getekend door deze lange oorlog, als hun Amerikaanse alter ego's door die van Vietnam. Een zeer dramatische film met een ondubbelzinnige regie, maar nogal schematisch aandoende karakters. Een sterke beschrijving en voortreffelijke beelden van Allal Yahyaoui.

Debout les crabes, la mer monte!

1983 | Komedie

Frankrijk 1983. Komedie van Jacques Grand-Jouan. Met o.a. Martin Lamotte, Véronique Genest, Virginie Thévenet, Richard Bohringer en Valérie Mairesse.

Genest speelt een hoertje dat net vijf jaar heeft opgeknapt voor een moord, die ze niet begaan had, wat ze te danken had aan haar laffe souteneur Sentier. In de trein op weg naar de kust vindt ze een slachtoffer in de vorm van professor Lamotte, die ze ertoe overhaalt om een kamer bij hem te mogen huren nadat diens vrouw akkoord is gegaan. Ze wil zich op Sentier wreken, maar ze moet ook leven en omdat ze geen vak geleerd heeft, pakt ze algauw het oudste beroep ter wereld weer op. Niet meer dan een boulevardklucht die opgetuigd is tot film. Naar een idee van Bertrand Blier en Philippe Dumarcay. Het scenario is van regisseur Grand-Jouan en schrijver Dumarcay. Camerawerk Eduardo Serra.

Ma blonde, entends-tu dans la ville...

1980 | Drama

Frankrijk 1980. Drama van René Gilson. Met o.a. Francine Carpon, Jacques Zanetti, Josette Hemsen, Elizabeth Chailloux en Cyril Robichez.

De enige afwisseling in het sleurbestaan van een provinciale fabrieksarbeidster anno 1936 is haar liefde voor een voor het fascisme gevluchte Italiaanse mijnwerker. De overwinning van het Front Populaire bij de verkiezingen resulteert in de invoering van doorbetaalde vakanties, zodat ze samen per fiets naar zee kunnen vertrekken. Deze met oog voor detail getekende sociale schets weet met een minimum aan dramatisering een treffend beeld te tekenen dat boven het naturalisme van de kleine gebeurtenissen uitstijgt.

Bobo la tête

1980 | Komedie

Frankrijk 1980. Komedie van Gilles Katz. Met o.a. Gilles Segal, Jean-Pierre Moulin, Michel Robin, Paul Crauchet en Pascal Aubier.

Het verhaal van een mislukte schrijver die zijn best blijft doen, hoewel zijn bekendheid beperkt blijft tot zijn eigen omgeving. Plotseling wordt [KA1]e[KA1]en van zijn onderwerpen voor een film gekozen! Wordt hij nu eindelijk beroemd? Uiteindelijk worden de kleingeestige trucjes en transacties hem fataal, en bij de aanblik van zoveel idealistische na[KA3]iviteit re[KA3]incarneert Dosto[KA3]ievski zelf om hem te hulp te komen. Lijkt een volwaardige autobiografie, gezien de bedroevende carri[KA2]ere van deze begaafde regisseur: twee films in ruim twintig jaar, waarvan de eerste (het bijzondere LETTRES DE STALINGRAD) de bioscopen nooit bereikte, terwijl deze produktie er zo een is die na drie dagen van het programma wordt gehaald. Wisselvallig, omdat de regisseur het moest doen met een bescheiden budget, maar daarom niet minder waarachtig. Een kroniek afgewerkt met een dosis fantasie, die op scherpe, schampere en allesbehalve vriendelijke toon een wereldje van zelfvoldane botteriken beschrijft (ambtenaren, uitgevers, producenten en distributeurs). Naar de 'casting' te oordelen zijn zijn vrienden hem te hulp gekomen. Het gevoelige spel wordt gedomineerd door een zowel potsierlijke als zielige Segal. Ook bekend als A PROPOS DE NEIGE FONDUE.

Le Chant du départ

1975 | Drama, Komedie

Frankrijk 1975. Drama van Pascal Aubier. Met o.a. Brigitte Fossey, Rufus, Michel de Ré, Germaine Montéro en Jacques Rispal.

Een weduwe heeft een club voor alleenstaanden opgericht, waar tijdens de wekelijkse bijeenkomsten het plan groeit voor een collectieve zelfmoord, uit wanhoop over en protest tegen de onmenselijke samenleving. Op het moment dat zij tot de daad zullen overgaan, zet de regisseur zijn film stop en laat de personages gelukzalig herleven in een nieuwe utopische maatschappij. Deze onverwachte finale werkt zowel verwarring als ontwapenend naïef door de gulheid waarmee de regisseur zijn helden een beter lot gunt. Overtuigend is die idylle niet, maar de eerdere scènes zijn aandoenlijk en venijnig, met de verrassende Fossey als een onooglijke oude vrijster.

Anarchistes ou la bande à Bonnot

1968 | Drama, Historische film

Frankrijk 1968. Drama van Philippe Fourastié. Met o.a. Bruno Cremer, Jacques Brel, Annie Girardot, Jean-Pierre Kalfon en Dominique Maurin.

Anarchistische commune vóór WO I maakt onder invloed van Jules Bonnot de stap van theorie en geschriften naar de praktijk en begaat reeks misdaden in Frankrijk en België die resulteert in onderlinge verdeeldheid, maar dan is de politie hen al op het spoor. Scenario is ideologisch zwak uitgewerkt en mist daardoor dramatische overtuigingskracht. Visuele reconstructie in stijl van oude tijdschriftillustraties is zeer geslaagd, terwijl alle acteurs ideaal gekozen zijn. Film blijft boeiend, maar het resultaat is teleurstellend.

Masculin-féminin

1965 | Drama, Experimenteel

Zweden​/​​Frankrijk 1965. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Chantal Goya, Marlène Jobert, Brigitte Bardot en Françoise Hardy.

'Een film van Jean-Luc Godard die verschillende feiten nauwkeurig beschrijft, betreffende jeugdigheid en sekse, in het Frankrijk van nu.' Zo luidde de advertentie voor Godards film over het Parijs van 1966. Godard liet een uitgetikt draaiboek achterwege en volstond met wat notities en een handjevol gedreven acteurs. Zoals Jean-Pierre Léaud als Paul, de 21-jarige idealist, geflankeerd door zijn geliefde Madeleine (Chantal Goya). Samen met een huisgenoot ontmoet het trio allerhande personages in opmerkelijke omstandigheden. Al doende schetst Godard een gracieus en complex beeld van zijn toen.