Berto Marklund: cast.
Er zijn 2 films gevonden.

Il capitano

1991 | Drama, Thriller

Finland​/​​Denemarken​/​​Duitsland​/​​Zweden 1991. Drama van Jan Troell. Met o.a. Maria Heiskanen, Antti Reini, Berto Marklund, Antti Vierikko en Harri Mallenius.

Troell's film die na negen jaar stilte tot stand kwam, gaat over een waar gebeurde moord op een echtpaar en hun vijftien- jarige zoon, die op wrede wijze op een verlaten kerkhof door twee Finse nietsnutten, de 23-jarige Reini en de 21-jarige Heiskanen gepleegd werd. Via flashbacks en aan de hand van de vertelling van Heiskanen, ontrolt zich het verleden van de twee criminelen, dat begon na een ontmoeting bij een bushalte, en verdergaat in een kraakpand in Kopenhagen. Troell, die probeert geen boodschap te verkondigen, geeft aan dat de eenzaamheid, die kenmerkend is voor het hoge Noorden, en de daarmee samenhangende isolatie, ten grondslag hebben gelegen aan hun wandaden die bestonden uit overvallen, oplichterijtjes en autodiefstallen; gecombineerd met illegaal wapenbezit culmineerde het in brute doodslag. Sober gefilmd, met een vaardig gebruik van licht - de regisseur stond achter de camera; hij schreef met Per Olov Enquist en producent Göran Setterberg het scenario.

Hempas Bar

1977 | Drama, Komedie

Zweden 1977. Drama van Lars G. Thelestam. Met o.a. Krister Hell, Mats Lindström, Harriet Andersson, Ann-Marie Gyllenspetz en Berto Marklund.

Pubers hangen in 1957 rond in een snackbar, waar de oudere broer van een van hen de grote held is, omdat hij platen van Elvis Presley en een stiletto heeft meegebracht uit Amerika, waar hij zijn diensttijd bij de marine vervulde. Ondertussen heeft zijn meisje helaas een ander aan de haak geslagen en zijn verbittering hierover en over de gezapige kleurloosheid van het stadje brengt hem tot steeds agressievere stunts. Nostalgie naar de jaren vijftig lijkt in alle westerse landen hetzelfde te zijn. De Zweedse situering van vetkuiven, motorjacks, petticoats en dergelijke is het enige verschil met reeksen andere films. Het spontane spel en de opmerkelijke fotografie van Jörgen Persson schieten toch net te kort om de film op een hoger plan te brengen.