Anne-Marie Fijal

Marion

Frankrijk 1997. Drama van Manuel Poirier. Met o.a. Coralie Tetard, Pierre Berriau, Elisabeth Commelin, Marie-France Pisier en Jean-Luc Bideau.

À demain

Frankrijk 1992. Familiefilm van Didier Martiny. Met o.a. Jeanne Moreau, François Cluzet, François Perrot, Yasmina Reza en Margot Capelier.

Martiny dook in zijn verleden om details uit zijn kindertijd te doen herleven en over het familieleven van Pierre te vertellen, in 1963 acht jaar oud. Die kleine wereld, waargenomen door de ogen van een jongetje, wordt opgevrolijkt door allerlei malligheden, zodat het dagelijks leven een ander aanzien krijgt. De film is weliswaar verwant aan TOTO LE HÉROS maar bezit niet diens kracht en magie, is een stuk conformistischer en veel minder poëtisch. Desalniettemin de moeite waard, alleen al vanwege de perfecte rol van Moreau als grootmoeder.

De sable et de sang

Frankrijk 1988. Drama van Jeanne Labrune. Met o.a. André Dussollier, Sami Frey, Clémentine Celarié, María Casares en Catherine Rouvel.

Eerste bioscoopfilm van een televisieregisseuse die hiervoor eveneens het scenario schreef. Speelt zich af in het milieu van de stieregevechten en de torero's. De haat-liefde verhouding van een torero en een radiologe. De hoofdpersonen achtervolgen en ontvluchten elkaar beurtelings, van de benauwende ring van de arena tot in de afgelegen moerassen van de Camargue, wat het leidmotief vormt. Eindigt allemaal op bloedige wijze want de heldhaftigheid en de dromen laten zich moeilijk verenigen met een dergelijke werkelijkheid. De regisseusse wordt zichtbaar gefascineerd door de stieregevechten die zij krachtig weergeeft. Dit ten koste van de intieme scènes die veel onevenwichtiger zijn. Hetzelfde geldt voor het min of meer overtuigende spel.

L'homme qui amait deux femmes

Frankrijk 1983. Erotiek van Philippe Defrance. Met o.a. François Marthouret, Anna Prucnal, Denise Chalem, Louis Samier en Robin Renucci.

De liefdesavonturen van een man die op drie vrouwen tegelijk verliefd is, en niet kan en zelfs niet wil kiezen, want hij zou niet weten wie. Met alle bijbehorende moeilijkheden en tragikomische situaties, maar het loopt goed af want 'Laten we met z'n drieën een appartement delen!' Geen scenario en net zoveel dialogen als in de films van Eric Rohmer, maar met een minder constante trefzekerheid. De kijker aarzelt erover met wie van de sympathieke en zonderlinge personages zich te identificeren, die min of meer consequent zijn neergezet. Gedeeltelijk geslaagd.

Le portrait de Dorian Gray

Frankrijk 1977. Romantiek van Pierre Boutron. Met o.a. Raymond Gérôme, Patrice Alexsandre, Denis Manuel, Marie-Hélène Breillat en Bernard Allouf.

Een overbodige verfilming van een toneelbewerking van de klassieker van Oscar Wilde. Hoewel het basisthema zelfs in deze omstandigheden niet kapot te krijgen is, gaan de pretenties van regisseur Boutron al vrij snel danig irriteren. Alexsandre laat hoe dan ook een sterke indruk achter als Dorian Gray, en ook de rest van de totaal onbekende cast acteert op niveau. Hun inzet was een betere zaak waardig geweest. Scenario van de regisseur.

Der brennende Acker

Duitsland 1922. Drama van F.W. Murnau. Met o.a. Eugen Klöpfer, Vladimir Gaïdarov, Eduard von Witterstein, Lya De Putti en Stella Arbenina.

Lang was dit indrukwekkende expressionistische drama verloren gewaand. Dankzij de inspanningen van de Cineteca uit Milaan, het bondsarchief in Koblenz en het filmmuseum uit M[KA3]unchen slaagde men in 1988 erin uit de bijeengegaarde prints weer een complete versie te restaureren, inclusief de met de hand ingekleurde delen. Regisseur Eric Rohmer leverde expertise bij de totstandkoming van deze werkzaamheden. Ergens in Polen ligt een armzalig boerendorpje dat gedomineerd wordt door het kasteel van graaf von R[KA3]udenberg (von Witterstein). De mare gaat dat een voorvader in de put verdronken is, toen hij een legendarische schat zocht. Op het land leeft boer Rog (Kl[KA3]opfer), die twee zonen heeft. De een zal zijn noodlijdende bedrijfje overnemen, terwijl de ander (Ga[KA3]idarov) door de wijde wereld trok en nu secretaris is van de graaf. Ga[KA3]idarov wordt verliefd op de dochter van de slotheer Gerda (De Putti). Wat begint als een flamboyant avontuur op zoek naar de schat, eindigt als een realistisch sociaal boerendrama en een - voor die tijd modieuze - aanklacht tegen het kapitalisme. Anne-Marie Fijal zorgde in 1994 op verzoek van het ZDF voor begeleidende muziek van de gerestaureerde versie. De interessante decors zijn van Rochus Gliese. Aan het scenario werkten filmcritici Willy Haas en Arthur Rosen samen met de inmiddels al zeer beroemde Thea von Harbou. De camera werd bemand door Karl Freund en Fritz Arno Wagner.