Jean-Pierre Bacri

Jean-Pierre Bacri (1951): cast en scenario.
Er zijn 45 films gevonden.

C’est la vie!

2017 | Komedie

Frankrijk/Canada/België 2017. Komedie van Eric Toledano en Olivier Nakache. Met o.a. Jean-Pierre Bacri, Jean-Paul Rouve, Gilles Lellouche, Eye Haidara en Suzanne Clément.

Energieke komedie over het laatste kunstje van de uitgebluste cateraar Max (Bacri): een chique trouwpartij in een enorm kasteel. Het uit de hele wereld afkomstige personeel van Max werkt niet altijd even goed samen, maar aan het eind van de film beseft iedereen dat ze tot elkaar veroordeeld zijn. Gelukkig wordt deze iets te nadrukkelijke politieke boodschap niet van de daken geschreeuwd en valt er onderweg genoeg te lachen. Zesde film van Nakache & Toledano, het regisseursduo van onder meer wereldhit Intouchables (2011) en Samba (2014). Originele (ook Franse) titel: Le sens de la fête.

C'est la vie!

2017 | Komedie, Drama, Romantiek

België/Canada/Frankrijk 2017. Komedie van Olivier Nakache en Éric Toledano. Met o.a. Jean-Pierre Bacri, Jean-Paul Rouve, Gilles Lellouche, Vincent Macaigne en Eye Haidara.

Max werkt 30 jaar als cateraar en organiseerde reeds honderden feesten. Vandaag staat een prachtige bruiloft op het programma die zal plaatsvinden in een 17e eeuws kasteel. Zoals steeds heeft Max alles geregeld opdat het een succesvolle gebeurtenis wordt.

Tout de suite maintenant

2016 | Drama

Frankrijk/België/Luxemburg 2016. Drama van Pascal Bonitzer. Met o.a. Agathe Bonitzer, Jean-Pierre Bacri, Isabelle Huppert en Vincent Lacoste.

Het valt niet mee te benoemen wat dit zo'n sterke film maakt; het verhaal is niet erg interessant, over een jonge vrouw met een nieuwe baan en een baas waar haar vader vroeger een hekel aan had. Maar de film is wel bevolkt een flink aantal uitstekende Franse acteurs. Jong en oud, vrouw en man. Wijlen Jean-Pierre Bacri is bijvoorbeeld heel goed als de harteloze en veeleisende vader. Net als Agathe Bonitzer die in de rol van de dochter geen dialoog nodig heeft om te vertellen wat ze denkt en voelt, dat laat ze wel zien. Goed opletten helpt, want wat telt gebeurt in de marge van het verhaal.

Cherchez Hortense

2012 | Drama, Komedie

Frankrijk 2012. Drama van Pascal Bonitzer. Met o.a. Kristin Scott Thomas, Jean-Pierre Bacri, Isabelle Carré, Claude Rich en Marin Orcand Tourrès.

Ongedwongen en op het rommelige af, maar met een flair zoals alleen Franse films die bezitten, laat Cherchez Hortense een groep volwassenen zien waarin niemand z'n emotionele leven op orde heeft. Kristin Scott Thomas is een overspelige theaterregisseur, haar man kan nog steeds niet tegen zijn vader op, en zijn vrienden zoeken toevlucht bij het schaakbord in het café. Bonitzer gebruikt niet plot maar atmosfeer om een generatie vijftigers te schetsen die doelloos maar frivool en op routine door het leven fietst. César-nominaties voor Bacri en Rich.

Au bout du conte

2013 | Romantisch drama

Frankrijk 2013. Romantisch drama van Agnès Jaoui. Met o.a. Benjamin Biolay, Arthur Dupont, Agathe Bonitzer, Jean-Pierre Bacri en Agnès Jaoui.

Tragikomedie over elkaar overlappende grotestadslevens in hedendaags-sprookjesraamwerk. Een domino-effect treedt in werking wanneer 24-jarig leeghoofd Laura na een droom en waarzegstersbezoek haar prins gevonden denkt te hebben in de lichtjes stotterende pianist-componist Sandro. Scenaristentandem Jaoui-Bacri (Le goût des autres) komt ditmaal door een overambitieus aantal personages chronisch tijd en reliëf tekort. Na een moeizaam, rommelig eerste halfuur gaat de film door fruitig ensemblespel alsnog leven. Talloze sprookjesverwijzingen in dramaturgie, dialogen, namen, decors, kostuums en muziek. Chansonnier Biolay heeft de smulrol: wolf in maatpak.

Avant l'aube

2011 | Drama

Frankrijk/Luxemburg 2011. Drama van Raphaël Jacoulot. Met o.a. Vincent Rottiers, Jean-Pierre Bacri, Sylvie Testud en Ludmila Mikaël.

Ex-bajesklant Frédéric (Rottiers) krijgt nachtportiersbaantje in het Grand Hotel des Aiglons in de besneeuwde Pyreneeën. Op een avond ziet hij hotelier Jacques (Bacri) met diens zoon een auto verbergen. De dag nadien blijkt een gast spoorloos. Wanneer een rechercheur (Testud in een karaktercompositie om te zoenen) haar neus in de affaire steekt, zwijgt Frédéric echter. Scenario rust, zoals in Une étrange affaire of Une affaire de goût, op ambigue relatie tussen hypnotiserende patron en gefascineerde protegé. Regie voegt daaraan suggestieve sfeertekening in imposant landschap toe.

Adieu Gary

2009 | Drama

Frankrijk 2009. Drama van Nassim Amaouche. Met o.a. Jean-Pierre Bacri, Dominique Reymond, Yasmine Belmadi, Mhamed Arezki en Sabrina Ouazani.

Comme une image

2004 | Drama, Komedie, Romantiek

Frankrijk/Italië 2004. Drama van Agnès Jaoui. Met o.a. Marilou Berry, Jean-Pierre Bacri, Laurent Grévill, Agnès Jaoui en Virginie Desarnauts.

De beroemde schrijver Étienne Cassard (Bacri) is bepaald niet de ideale vader. Hij is cynisch, heeft een writer's block, interesseert zich zo weinig voor zijn dochter Lolita (Berry) dat hij, als ze een concert geeft met klassieke liederen, na een paar minuten weggaat. En zijn tweede vrouw is nauwelijks ouder dan zijn dochter. Het vriendje van Lolita geeft hij de tip dat de cyaankali in het kastje in de badkamer ligt. Het scenario voor deze satire op het Franse literaire wereldje werd geschreven door regisseuse Jaoui en hoofdrolspeler Bacri. Ze wonnen er de prijs voor het beste script voor in Cannes.

Les sentiments

2003 | Romantisch drama

Frankrijk 2003. Romantisch drama van Noémie Lvovsky. Met o.a. Nathalie Baye, Jean-Pierre Bacri en Isabelle Carré.

Arts Jacques (Bacri) en zijn vrouw Carole (Baye) krijgen nieuwe buren: François (Poupaud) gaat de dokterspraktijk overnemen. Terwijl Carole bevriend raakt met Edith (Carré), ontwikkelt ook Jacques gevoelens voor zijn nieuwe buurvrouw. Regisseuse Lvovsky, als actrice te zien in films als haar eigen Camille redouble, snijdt weliswaar ernstige thema's aan (kan iemand van twee mensen tegelijk houden?), maar kiest voor een vrij lichte toon. Prima kwartet hoofdrolspelers in een drama dat werd genomineerd voor vier Césars, waaronder voor beste film.

Une femme de ménage

2002 | Drama

Frankrijk 2002. Drama van Claude Berri. Met o.a. Jean-Pierre Bacri, Émilie Dequenne, Brigitte Catillon, Jacques Frantz en Catherine Breillat.

'A man needs a maid,' orgelde Neil Young in 1971. 'Just someone to keep my house clean, fix my meals and go away.' Precies wat Parijse vijftiger Jacques (Bacri) heeft bedacht, want van het huishouden komt niets na zijn onverwachte scheiding. Zijn femme de ménage wordt zuchtmeisje Laura (Dequenne), en - surprise! - Jacques' schuchtere en vereenzaamde inborst maakt tot zijn eigen verbazing gaandeweg ruimte voor de leefwereld (en liefde) van de dartele juffrouw. Onbegonnen werk voor doorsnee filmers en acteurs, maar Grootdramaturg Claude Berri omzeilde platitudes en leverde oprecht drama.

Le goût des autres

2000 | Komedie, Romantiek

Frankrijk 2000. Komedie van Agnès Jaoui. Met o.a. Jean-Pierre Bacri, Anne Alvaro, Alain Chabat, Brigitte Catillon en Gérard Lanvin.

Actrice Agnès Jaoui schreef samen met partner en hoofdrolspeler Bacri haar lichtvoetige regiedebuut. Materieel komt zakenman Castella (Bacri), getrouwd met een interieurontwerpster, niets tekort. Maar dat hij iets mist merkt hij wanneer hij actrice Clara ontmoet, die hem Engels moet leren. Langzaamaan gaat er een nieuwe wereld voor hem open: met zijn eerste Engelse woorden flanst hij zowaar een liefdesgedicht in elkaar. Wordt hij nu een bohémien? Deze lichtvoetige kijk op de midlife crisis en op culturele smaak werd genomineerd voor een Oscar in de categorie beste niet-Engelstalige film. Jaoui speelt zelf een bardame die tevens in de hasjhandel zit.

Kennedy et moi

1999 | Komedie, Drama

Frankrijk 1999. Komedie van Sam Karmann. Met o.a. Jean-Pierre Bacri, Nicole Garcia, Sam Karmann, Patrick Chesnais en François Chattot.

In zijn eerste lange speelfilm volgt regisseur Karmann (Omnibus, À la petite semaine) met lichte ironie romanschrijver Simon (Bacri), een veertiger die weinig trek meer heeft in het leven. Zijn vrouw heeft een affaire, zijn kinderen kunnen hem niet boeien en in werk heeft hij ook geen zin meer. Dan raakt hij geobsedeerd door het horloge van zijn therapeut. Het ding zou aan Kennedy hebben toebehoord, die het droeg op de dag dat hij werd vermoord. Karmann werd genomineerd voor een European Film Award als Ontdekking van het Jaar.

Place Vendôme

1998 | Drama, Misdaad, Thriller

Frankrijk 1998. Drama van Nicole Garcia. Met o.a. Catherine Deneuve, Emmanuelle Seigner, Jean-Pierre Bacri, Bernard Fresson en Jacques Dutronc.

Catherine Deneuve speelt een melancholieke en alcoholistische grande dame die na de zelfmoord van haar echtgenoot zeven ruwe diamanten aan de man probeert te brengen. In mooie lange scènes probeert ze de verdachte herkomst van de stenen te achterhalen, en komt ze gaandeweg meer te weten over de levenswandel van haar man en vooral ook over zichzelf. Regisseuse Garcia confronteert haar personages met de schimmige diamanthandel om - zoals ze het zelf formuleerde - 'de effecten te meten van fantasieën en leugens op het leven van alledag'. Deneuve kreeg in Venetië de prijs voor de beste vrouwelijke acteerprestatie.

Peut-être

1998 | Sciencefiction, Komedie

Frankrijk 1998. Sciencefiction van Cédric Klapisch. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Romain Duris, Géraldine Pailhas, Julie Depardieu en Emmanuelle Devos.

Portret van de Franse natie, een toekomstige welteverstaan. Tijdens een millenniumfeestje belandt de 25-jarige Arthur (Romain Duris) in het jaar 2070 waar zijn toekomstige familie - waaronder Belmondo als zoon Ako - hem smeekt om hen te verwekken. Een prachtig werk met dito beelden van een Parijs waar de bistrostoeltjes tot de zitting in het zand zakken en alleen de toppen van de hoogste monumenten resteren. Een verkwikkende film, met dito muziek van oa Fat Boy Slim. (VM/VPRO Gids)

On connaît la chanson

1997 | Musical, Romantiek, Experimenteel, Komedie

Frankrijk 1997. Musical van Alain Resnais. Met o.a. Jean-Pierre Bacri, Pierre Arditi, André Dussollier, Agnès Jaoui en Sabine Azéma.

Net als in werken van Dennis Potter, aan wie beroemd regisseur Resnais deze luchtige komedie opdroeg, onderdrukken de personages in On connaît la chanson hun ware gevoelens. Die komen slechts tot uiting voor ons kijkers, in plotse playback-nummertjes die ongelooflijk naadloos overlopen in gewone scènes. Het is telkens weer absurd en geestig om uit de mond van een serieus karakter bijvoorbeeld de stem van Josephine Baker te horen, maar het is tragisch om tegelijk te merken dat geen persoon zichzelf durft te zijn. Zo is er Parijse toeristengids Camille (Jaoui), die haar depressie niet onderkent en daarom fysieke problemen krijgt. Via Camille leren we nog vijf hoofdkarakters kennen, die met elkaar in contact staan en allen op de een of andere wijze te maken hebben met onroerend goed. Ondanks volhardende ontkenningen draait hun wereld eigenlijk om de liefde. Dat is `altijd hetzelfde liedje´ (titelvertaling), maar onder regie van Resnais nooit saai. (IdH/VPRO Gids)

L'atelier d'Alain Resnais

1997 | Documentaire

Frankrijk 1997. Documentaire van François Thomas. Met o.a. Pierre Arditi, Sabine Azéma, Jean-Pierre Bacri, Sylvette Baudrot en Renato Berta.

Un air de famille

1996 | Komedie, Drama

Frankrijk 1996. Komedie van Cédric Klapisch. Met o.a. Jean-Pierre Bacri, Jean-Pierre Darroussin, Agnès Jaoui, Catherine Frot en Claire Maurier.

Met frisse tegenzin verschijnt de bourgeois familie Ménard op vrijdagavond ter verjaarsviering in het muffige buurtcafé van broer/zoon Henri (Bacri). Henri's wederhelft is er zojuist vantussen, voorbode van wat komen gaat. Co-scenarist Klapisch regisseerde het disfunctionele avondje in 'Au Père Tranquille' - vader is dood, vandaar - als azijnzure zedenkomedie. Evenals in Cuisine et dépendances, de eerste theaterstukverfilming van het dramaturgenspan Jaoui-Bacri, vliegen de vonken van het ensemblespel af. Helaas mist het verhaal de relativerende empathie van het latere J-B-werk en struikelt herhaaldelijk over zijn eigen cynisme. Césars voor de scenaristen, Darroussin en Catherine Frot als het weinig snuggere feestvarken.

Didier

1996 | Komedie

Frankrijk 1996. Komedie van Alain Chabat. Met o.a. Alain Chabat, Caroline Cellier, Jean-Pierre Bacri, Pascal Gennesseaux en Laurent Daillant.

Annabelle (Cellier) moet naar het buitenland en laat haar hond Didier bij vriend Costa (Bacri), die problemen heeft met oa zijn verliezende voetbalelftal. Op een goede nacht glijdt er maanlicht over Didier en zie: Didier is een man (Chabat) geworden. Nu kan Didier met hondenbrein en mannenlichaam voetballend zijn baasje helpen. Twee van Frankrijks begaafdste acteurs/scenaristen, Chabat en Bacri (eveneens samen in het recente Le goût des autres) behoeden Didier van de onderbroekenlol. Chabat kreeg de Franse César voor beste debuutfilm. (IdH/VPRO Gids)

Smoking/No Smoking

1993 | Komedie

Frankrijk 1993. Komedie van Alain Resnais. Met o.a. Pierre Arditi, Peter Hudson en Sabine Azéma.

Uit acht toneelstukken van de Britse dramaturg Alan Ayckbourn, Intimate Exchanges,stelde Resnais twee opeenvolgende films samen, gespeeld door slechts twee acteurs. Azéma neemt vijf rollen voor haar rekening, Arditi vier, en Hudson is de vertelstem. Meervoudig bekroond. Vanavond deel I: Smoking.

La cité de la peur

1993 | Horror, Komedie

Frankrijk 1993. Horror van Alain Berbérian. Met o.a. Chantal Lauby, Alain Chabat, Dominique Farrugia, Sam Karmann en Gérard Darmon.

Tijdens het Festival van Cannes doet Lauby die hoofd van de persafdeling is, vergeefse moeite om mond tot mond reclame aan de gang te krijgen over [KL]RED IS DEAD[KLE], een horrorfilmpje gemaakt zonder geld. Ze krijgt onverhoopte publiciteit als een maniak de filmoperateurs vermoordt net zoals dat in die film gebeurt. Lauby laat geen kans voorbij gaan en trommelt onmiddellijk hoofdrolspeler Farrugia op uit Parijs, een `kind` van dertig dat gaat braken om te laten zien dat hij blij is. Wie op zoek is naar `good taste`, zit hier duidelijk verkeerd. De film (om dit onding maar een naam te geven) werd opgebouwd rond de tv-ploeg [KL]Les Nuls[KLE] (die officieel tekende voor het scenario) en dat is het enige dat erover te zeggen valt. Een ronduit beschamend schouwspel, dat in werkelijkheid geschreven (?) zou zijn door Dominique Farrugia, Chantal Lauby en Alain Chabat. In beeld gebracht door Laurent Dailland.

Cuisine et dépendances

1993 | Komedie

Frankrijk 1993. Komedie van Philippe Muyl. Met o.a. Zabou Breitman, Sam Karmann, Jean-Pierre Bacri, Jean-Pierre Darrousin en Laurent Benoît.

Martine (Zabou) en Jacques (Karmann) krijgen bezoek van een vriend en zijn vrouw Charlotte (Joui) die ze in geen tien jaar meer gezien hadden. De vriend is inmiddels een bekende tv- persoonlijkheid geworden. Bij hen logeert al een maand een schrijver, Georges (Bacri), die tijdelijk zonder onderkomen zit en toevallig (nou, ja) de ex-vriend van Charlotte is. Het feit dat het haar goed gaat en hem niet, stemt hem bitter. Charlotte`s man loopt vertraging op, waardoor het eten telkens een uurtje verschoven wordt. En dat geeft de aanwezigen de gelegenheid om veelvuldig en afwisselend in de keuken hun hart flink te luchten. Als er eindelijk aan deur gebeld wordt, is het Fred (Darroussin), Martine's broer met zijn nieuwste, opzichtige vlam. Hij zit flink in de schulden en hoopt met een spelletje poker de tv-personality flink uit te schudden. We krijgen Charlotte's man echter nooit te zien, maar aan het eind van het verhaal is bijna iedereen een illusie armer: Martine is ontevreden met haar lot als huisvrouw, Charlotte ziet in dat ze aan de leiband loopt van iemand die bekend is en Jacques heeft gewoon de pest in dat Martine het stel ooit had uitgenodigd. De dialogen zijn aardig, maar de film is nog statischer dan het oorspronkelijke, succesvolle toneelstuk, waarop hij gebaseerd is. Bacri en Jaoui, die het scenario schreven, hebben gemeend, dat mensen die niet in de gelegenheid zijn geweest om naar de schouwburg te gaan, wel geld zouden uitgeven om hun toneeltje op het bioscoopscherm te zien. Ze hebben zich vergist in het medium, want voor film is dit veel te tam gedoe. Het degelijke camerawerk is van veteraan Willy Kurant. Eastmancolor.

L'homme de ma vie

1991 | Komedie

Frankrijk/Canada 1991. Komedie van Jean-Charles Tacchella. Met o.a. Thierry Fortineau, Jean-Pierre Bacri, Anne Letourneau, Ginette Garcin en Maria de Medeiros.

De Madeiros (Anais Nin uit HENRY AND JUNE) heeft snel in de kieren dat het vinden van werk moeilijker zal zijn dan het aan de haak slaan van een echtgenoot. Hoewel ze best wil vallen voor boekhandelaar Fortineau, is hij geen partij, want de huur van zijn winkeltje wordt hem heel waarschijnlijk binnenkort opgezegd. Ze weet culinair-criticus Bacri te strikken, maar is natuurlijk niet gelukkig en stuurt het handig aan op een echstscheiding. Ondanks de voorspelbare afloop een heerlijke, zeer vlotte bitterzoete komedie met prachtig dialoog van regisseur- scenarioschrijver Tacchella. De goed klinkende score is van Raymond Alessandrini en het camerawerk is van Dominique Le Rigoleur.

Chère canaille

1991 |

Frankrijk 1991. Stéphane Kurc. Met o.a. Jean-Pierre Bacri, Véronique Genest en Hervé Berdah.

Een man die vroeger niet wilde deugen, en zich heeft omgeschoold voor de show-business, doet zijn petekind David het voorstel een plaat op te nemen, hetgeen met de nodige voor- en tegenspoed gepaard gaat. In wezen vooral een keiharde satire op het wereldje. Omdat er gedraaid werd met een klein budget, heeft de regisseur het soms niet gemakkelijk gehad, maar het geheel doet helemaal niet zo armoedig aan, en is leuk om naar te kijken. Met een goede karakterstudie.

Thanatos Palace Hôtel

1990 | Sciencefiction, Misdaad, Horror

Frankrijk 1990. Sciencefiction van James Thor. Met o.a. Jean-Pierre Bacri, Gérard Hérold, Igor Tyczka en Aïna Walle.

Het Thanatos Palace Hotel, een min of meer geheim genootschap, biedt (welgestelde) mensen die zelfmoord willen plegen, de mogelijkheid om voor 2000 dollar alles op comfortabele wijze te laten regelen. Er gebeuren natuurlijk rare dingen en de vraag is of iedereen wel vrijwillig handelt. Een zeer onevenwichtige mengeling van politie- en SF-film met een onderwerp dat veel minder origineel is dan het lijkt. De vertolkingen zijn al even onevenwichtig, terwijl een aantal scènes dicht in de buurt van horror komen.

La tribu

1990 |

Frankrijk 1990. Yves Boisset. Met o.a. Stéphane Freiss, Catherine Wilkening, Maxime Leroux, Kader Boukhanef en Jean-Pierre Bacri.

Als dokter Freiss dienst heeft, wordt hij door collega Bisson en bevriende zakenman Wilson, de plaatselijke kandidaat van een extreem-rechtse partij, geroepen bij het ziekbed van een jongeman. Freiss meent dat hij opgenomen moet worden in het ziekenhuis, maar de heren weigeren. Enkele dagen later overlijdt de patiënt. Als Wilkening, journaliste bij de plaatselijke radio en hartsvriendin van Freiss, door de ether kritische geluiden laat horen over een 'beschermer', wordt zij het dodelijke slachtoffer van een verkeersongeval. Dokter Freiss kan niet anders dan op onderzoek uitgaan en ontdekt een slangenkuil, die gevuld is met fascistisch addergebroed, homoseksualiteit en drugs. Typische gallische film over het roeren in de politieke stront, die helaas mank gaat aan het gespring van de hak op de tak, en die voor kijkers buiten Frankrijk maar nauwelijks gevolgd kan worden. Scenario van Alain Scoff en regisseur Boisset. Fabio Conversi stond achter de camera.

La Baule-les Pins

1990 | Drama

Frankrijk 1990. Drama van Diane Kurys. Met o.a. Nathalie Baye, Richard Berry, Zabou Breitman, Jean-Pierre Bacri en Vincent Lindon.

De dertienjarige Frédérique en haar zusje Sophie gaan met een nanny in 1958 gedurende de zomer naar zee. Het ziet er naar uit dat hun ouders uit elkaar gaan. De Franse Diane Kurys (Coup de foudre, Sagan) lijkt misschien niet precies te weten waar ze met haar scenario heen wil, maar schetst evengoed door de ogen van een meisje onderweg naar volwassenheid, de bitterzoete herinneringen aan een zomervakantie die het gezin zal veranderen. Nathalie Baye speelt de moeder van de meisjes, die hevig verliefd raakt op een jongere kunstenaar.

Mes meilleurs copains

1989 | Komedie

Frankrijk 1989. Komedie van Jean-Marie Poiré. Met o.a. Gérard Lanvin, Christian Clavier, Jean-Pierre Bacri, Louise Portal en Philippe Khorsand.

Terugblikfilm van en met veertigers waarin liefdevol wordt gemijmerd over verkwanselde idealen en principes. Centraal staan vijf Franse mannen van de generatie '68 die weer bij elkaar komen naar aanleiding van het bezoek uit Canada van hun oude vriendin en muze Bernadette. In de jaren 60 vormden ze een bandje maar de heren verzandden liederlijk in oeverloze protestpop terwijl zij solo beroemd werd. Een pretentieloos blijspel waarin filmmaker en co-scenarist Poiré soepel schakelt tussen verschillende sferen (van honingzoet tot azijnzuur) en tijden (jaren 60 tot en met de jaren 80).

Les cadavres exquis: Pour le restant de leurs jours

1989 | Thriller

Verenigd Koninkrijk/Verenigde Staten/Frankrijk/Luxemburg 1989. Thriller van Peter Kassovitz. Met o.a. Brigitte Fossey, Jean-Pierre Bacri, Odette Laure, Llewellyn Rees en Caroline Chaniolleau.

In het kader van een actie nemen Fossey en Bacri een ouder, kansarm echtpaar op in hun luxueuze landhuis om hen van een maand vakantie te laten genieten. Aanvankelijk klikt het tussen de twee paren, maar de oudjes (Laure en Rees) beginnen hoe langer hoe meer eisen te stellen. Ze bemoeien zich met zaken die hen niets aangaan. Het leventje van het jonge stel wordt een hel. Spanning en zwarte humor in deze Patricia Highsmith-bewerking door Gérard Brach in een verhaal waarmee zijn makker Roman Polanski zeker ook raad zou weten. Knap spel van zowel het jonge, als het oudere stel. De spanning wordt in toenemende mate opgedreven tot het onverwachte einde. André Neaud stond achter de camera.

Les Saisons du plaisir

1988 | Komedie

Frankrijk 1988. Komedie van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Charles Vanel, Denise Grey, Jacqueline Maillan, Bernadette Lafont en Jean-Luc Bideau.

Een honderdjarige president-directeur (Vanel) laat in zijn kasteel zijn belangrijkste plaatsvervangers bijeenkomen voor de jaarlijkse seminar. Dit thema dient als voorwendsel, zoals vaak bij de onverbeterlijke Mocky, om een mooie verzameling verwrongen, seksueel geobsedeerde, perverse, streberige, hebzuchtige en belachelijke figuren neer te zetten. Mocky gaat er nooit keihard tegenaan en dat valt te betreuren want zijn marionetten worden soms zo onuitstaanbaar dat alleen de intense uitgelaten vrolijkheid van de marionettenspeler hen redt terwijl de toeschouwer bevrijdend kan lachen!

Bonjour l'angoisse

1988 | Komedie

Frankrijk 1988. Komedie van Pierre Tchernia. Met o.a. Michel Serrault, Pierre Arditi, Guy Marchand, Jean-Pierre Bacri en Bernard Fresson.

Michaud (Serrault), staflid bij een beveiligingsfirma, is verlegen en nogal angstig. Het idee dat hij ontslagen zou worden bezorgt hem depressies. Bovendien wordt hij gefotografeerd voor een bank, juist op het moment dat daar een overval wordt gepleegd. Er ontstaan allerlei komische verwikkelingen. Op een wrange en zeer overtuigende manier worden de dwaasheden van onze maatschappij getoond. Serrault vertolkt de hoofdrol uitstekend. Scenario van Marcel Gotlieb en regisseur Tchernia, die zijn eigen boek bewerkte. Camerawerk van Jean Tournier.

L'été en pente douce

1987 | Komedie, Drama

Frankrijk 1987. Komedie van Gérard Krawczyk. Met o.a. Jean-Pierre Bacri, Jacques Villeret, Pauline Lafont, Guy Marchand en Jean Bouise.

Stuurloze Stéphane 'Fane' Leheurt trekt met zwoele paramour Lilas naar de Haute-Garonne in het huis van zijn zojuist overleden moeder. Daar ontfermt hij zich over broer Mo, die een hersenbeschadiging heeft. Mooie kleine acteursfilm naar de roman van genreliteratuurcoryfee Pierre Pelot toont een verlaat zelfreddende nieuwkomer in een vijandige dorpsgemeenschap. Bacri oefent hier voor zijn latere Bromsnor-persona. Schoonheid Lafont (1963-1988) verdween tijdens een impromptu Cevennen-wandeling en werd drie maanden later in een ravijn gevonden: een val was haar fataal geworden.

États d'âme

1986 | Drama

Frankrijk 1986. Drama van Jacques Fansten. Met o.a. Robin Renucci, Jean-Pierre Bacri, François Cluzet, Tchéky Karyo en Xavier Deluc.

Het moeilijke onderwerp heeft te veel met de Franse actualiteit (van toen) te maken om een publiek buiten de landsgrenzen te interesseren. Hoewel regisseur Fansten professioneel te werk is gegaan, is dat niet voldoende. Vijf linkse intellectuelen zijn vijf jaar na de overwinning van François Mitterrand als president van Frankrijk in 1981, in de politiek terechtgekomen. Ze komen aan het woord; weinig overtuigend omdat de personages stereotypes zijn. Om de kroon te spannen wordt aan het einde van de film verteld dat 'ze niet eens bestaan'. Er is veel talent verspild aan deze zinloze onderneming. Overigens werd Mitterand in 1988 herkozen en heerste hij als een Machiavelli nog eens zeven jaar over zijn land, terwijl hij tekenen van seniliteit vertoonde door zijn tijdperk niet meer te begrijpen: hij maakte een volledig inschatting over de betekenis van het instorten van het commumisme dat met de val van de Muur van Berlijn begonnen was. Het scenario is van regisseur Fansten.

Suivez mon regard

1986 | Komedie

Frankrijk 1986. Komedie van Jean Curtelin. Met o.a. Richard Berry, Patrick Bruel, Tom Novembre, Dominique Pinon en Zabou Breitman.

Deze film is eigenlijk een unieke onderneming en zou ook EEN DAG IN PARIJS kunnen heten: een opstopping onderweg naar het werk en een opstopping onderweg naar huis. Wel honderd acteurs verschijnen op het scherm, variërend van 15 sekonden tot 2 minuten, hoewel het geen sketches zijn: er is een eenheid van toon en sfeer. Diverse situaties worden kil en afstandelijk bestudeerd. De film doet aan PLAYTIME van Jacques Tati denken. Sommigen zullen het fascinerend vinden, anderen afschuwelijk. Ook bekend als JE HAIS LES ACTEURS.

Rue du départ

1986 | Drama

Frankrijk 1986. Drama van Tony Gatlif. Met o.a. François Cluzet, Christine Boisson, Ann-Gisel Glass, Jean-Pierre Bacri en Maurice Barrier.

Een intiem beeld van de gewone mensen in het armoedige milieu van de Parijse buitenwijken. Een erg precies uitgewerke regie maar met in een vreemde omgeving geplaatste decors, overdadige belichting en veel pittoreske beelden. Jammer genoeg is het een mooie film over vieze buurten en een brave film over randfiguren. Onsamenhangend scenario en onduidelijke personnages die nooit overtuigen, met uitzondering van Boisson. Na LES PRINCES een teleurstellende film van Gatlif.

Mort un dimanche de pluie

1986 | Drama, Thriller

Frankrijk 1986. Drama van Joël Santoni. Met o.a. Jean-Pierre Bacri, Jean-Pierre Bisson, Nicole Garcia en Dominique Lavanant.

Deze thriller rond het thema wraak speelt zich af in Zwitserland. De titel en de eerste drie minuten zijn perfect. Daarna wordt het poppenkast. Er gebeuren tal van onwaarschijnlijke dingen die de geloofwaardigheid aantasten, terwijl de vrouwen in de film zich ontzettend aanstellen. Kortom, een spannende film om te lachen, wat niet de bedoeling kan zijn geweest.

Subway

1985 | Mysterie, Komedie, Thriller, Film noir

Frankrijk 1985. Mysterie van Luc Besson. Met o.a. Isabelle Adjani, Richard Bohringer, Michel Galabru, Jean-Hugues Anglade en Jean-Pierre Bacri.

Adjani is getrouwd met een miljonair. Ze verveelt zich. Ze ontmoet Lambert die onuitgenodigd op een cocktail-party bij haar thuis komt, en hij verdwijnt met een aktentas met papieren. De volgende dag eist hij per telefoon vijftig miljoen Frank van Adjani. Lambert wordt daarop vervolgd door mysterieuze lijfwachten van Adjani's echtgenoot, en hij vlucht de metro in waar hij een heleboel vreemde en ongewone figuren tegenkomt. Hij organiseert er een concert voordat hij vermoord wordt. Er is geen scenario dat de grenzen van de film aangeeft. Vol van fantastische, ongewone en poëtische opnames. Men vindt hier ook een aantal kleine scènes die gemaakt zijn met een knipoog naar filmliefhebbers. Een symbolische en allegorische wereld die gedomineerd wordt door de verbeelding en de fantasie van de regisseur. Zonder twijfel een geslaagd werk. Geweldige decors van de tachtig-jarige Alexandre Trauner, die er een prijs voor kreeg. Het bijzondere camerawerk is van Carlo Varlini.

On ne meurt que deux fois

1985 | Misdaad, Drama, Thriller

Frankrijk 1985. Misdaad van Jacques Deray. Met o.a. Michel Serrault, Charlotte Rampling, Xavier Deluc, Elisabeth Depardieu en Gérard Darmon.

Deze bewerking is Robin Cooks boek totaal niet trouw, en is tot het uiterste vereenvoudigd ten behoeve van het grote publiek, zodat alle personages verbasterd zijn. Had de regisseur een origineel scenario gebruikt dan was de kritiek minder negatief geweest. De handeling gaat over inspecteur Serrault, die een moord onderzoekt waarbij Rampling betrokken is. Hij wordt verliefd op haar en als hij ontdekt dat zij in bed ligt met haar broer Deluc, onbrandt er een strijd tussen de twee mannen, waarop Rampling haar broer doodt. Scenario van de regisseur en Michel Audiard. Camerawerk van Jean Penzer.

La galette du Roi

1985 | Komedie

Frankrijk 1985. Komedie van Jean-Michel Ribes. Met o.a. Jean Rochefort, Roger Hanin, Jacques Villeret, Claude Piéplu en Eddy Mitchell.

Een ratjetoe waarin de spot gedreven wordt met de oliesjeiks, de adel, de hoge financi[KA3]ele kringen, de maffia, commerci[KA3]ele televisie en zelfs Hamlet. Topor is voor het scenario (?) verantwoordelijk maar heeft weinig succes geoogst met deze heterogene verzameling. Niet iedereen heeft het talent van Monty Python, en de Franse filmindustrie heeft weinig geluk met het burleske genre: deze 'galette' is moeilijk te verteren. Camerawerk van François Catonne.

Escalier C

1985 | Komedie

Frankrijk 1985. Komedie van Jean-Charles Tacchella. Met o.a. Robin Renucci, Jean-Pierre Bacri, Catherine Frot, Michel Aumont en Claude Rich.

Deze verfilming van de gelijknamige roman van Elvire Murail verhaalt van de dagelijkse beslommeringen van de bewoners van een appartementencomplex in Parijs die elkaar slechts in 'trappenhuis C' tegenkomen. Hoofdpersoon Forster Lafont (Renucci) is een onbeschofte, emotioneel ondoordringbare en rancuneuze kunstcriticus wiens cynisme wordt doorbroken wanneer een buurman zelfmoord pleegt. In het origineel werd de journalist uiteindelijk homoseksueel, een element dat in de film min of meer uit het zicht is verdwenen. Tacchella is ook de regisseur van het ontroerende Cousin, cousine uit 1975.

La septième cible

1984 | Misdaad, Thriller

Frankrijk 1984. Misdaad van Claude Pinoteau. Met o.a. Lino Ventura, Lea Massari, Jean Poiret, Elisabeth Bourgine en Roger Planchon.

Op een dag wordt Bastien Grimaldi (Ventura) vlak bij zijn huis in Parijs door twee onbekenden mishandeld. Even later staat zijn auto in de fik. Bastien wil weten wie het op hem gemunt heeft, zijn zoektocht brengt hem naar Berlijn. Misdaadthriller met een prima hoofdrol van Ventura en veel eigenaardige wendingen houdt misschien niet de hele tijd de spanning vast, maar heeft een aangenaam nuchtere sfeer. De Italiaans-Franse Ventura (La bonne année), die in 1987 zou overlijden, maakte vier films met regisseur Pinoteau.

Le grand carnaval

1983 | Drama, Komedie, Oorlogsfilm

Frankrijk 1983. Drama van Alexandre Arcady. Met o.a. Philippe Noiret, Roger Hanin, Peter Riegert, Gérard Darmon en Macha Méril.

Tegen de achtergrond van de invasie in Noord-Afrika door de geallieerden wordt het leven in een Algerijns stadje getoond en de vriendschap tussen de Algerijnse kroegbaas en de koloniale burgemeester, die tenslotte ontdekken halfbroers te zijn. De combinatie van sentimentele komedie en epische historische reconstructie (de invasie en de andere spectaculaire scènes werden geregisseerd door Luc Besson) werkt niet door de zwakke dramaturgie. De kleurrijk gespeelde rollen en de verzorgde vormgeving houden, ondanks de overmatige lengte, de aandacht vast.

Coup de foudre

1983 | Drama

Frankrijk 1983. Drama van Diane Kurys. Met o.a. Isabelle Huppert, Miou-Miou, Guy Marchand, Jean-Pierre Bacri en Robin Renucci.

De Tweede Wereldoorlog tekent Lena (Huppert) en Madeleine (Miou-Miou), die elkaar niet kennen. Wanneer ze, inmiddels allebei gehuwd en moeder, elkaar in 1952 in Lyon ontmoeten springt er een vonk over. Hun wederhelften zien met lede ogen aan hoe de vrouwenvriendschap zich verdicht. In dit bitterzoete drama, geïnspireerd op het levensverhaal van Diane Kurys' Russisch-Joodse emigré-ouders, harmoniëren alle elementen op het hoogste niveau: het romaneske scenario, de prachtige widescreenbeelden, de authenticiteit en detailrijkdom van de decors, de weemoedige pianothema's en het fantastische ensemblespel. Prachtige cinema die geen gemoed onberoerd laat. Genomineerd voor de Oscar voor beste buitenlandse film.

Le grand pardon

1981 | Misdaad, Thriller

Frankrijk 1981. Misdaad van Alexandre Arcady. Met o.a. Roger Hanin, Jean-Louis Trintignant, Richard Berry, Anny Duperey en Bernard Giraudeau.

Het hoofd van een maffia-familie raakt met een concurrent in een strijd gewikkeld over de aankoop van een casino. Hij schakelt de mededinger uit, maar geeft zich aanvankelijk geen rekenschap van een verrader in zijn eigen gelederen. Hij breekt de wetten van Jom Kippoer door op deze Grote Verzoendag de intrigant zelf te executeren. Terwijl hij zijn gevangenisstraf uitzit, draagt hij alle verantwoordelijkheid over aan zijn zoon. Deze Franse variant op THE GODFATHER vervangt het katholieke traditionalisme en familiebesef door een joods milieu, maar dat blijft een oppervlakkig vernisje voor een onderhoudende, maar conventionele misdaadfilm. Wel voortreffelijke acteerprestaties. Scenario van de regisseur, Daniel Saint-Hamont en Alain Le Henry. Camerawerk van Bernard Zitzermann.

Le toubib

1979 | Drama, Oorlogsfilm

Frankrijk 1979. Drama van Pierre Granier-Deferre. Met o.a. Alain Delon, Véronique Jannot, Bernard Giraudeau, Francine Bergé en Michel Auclair.

Na een mislukt huwelijk leidt een verbitterde chirurg tijdens WO III een front-hospitaal. Een jonge verpleegster, Harmonie (Jannot) heeft ondanks alle gruwelen hoop voor de toekomst bewaard en geeft hem ook weer vertrouwen tot ze het slachtoffer wordt van gifgassen. Een lofwaardige poging van Delon - tevens producent - om van zijn succesformule af te wijken, maar de film blijkt in zijn uitwerking een doorsnee doktersromance die door het decor van een toekomstige oorlog alleen pretentieuzer wordt gemaakt. Het scenario is van regisseur Granier-Deferre en Pascal Jardin naar een roman van Jean Freustié. Het camerawerk is van Claude Renoir.

La Femme intégrale

1979 | Drama, Documentaire

Frankrijk 1979. Drama van Claudine Guilmain. Met o.a. Martine Varenne, Benoît Régent, Jean-Pierre Bacri en François Dunoyer.

Saaie pseudo-documentaire over een vrouw, op zoek naar haar identiteit (opgeblazen van 16mm naar 35mm)

imdb: Zoek Jean-Pierre Bacri op IMDB

Acteur		VPRO Cinema	Bezoekers	Ik
2017	C’est la vie!
2017	C'est la vie!
2016	Tout de suite maintenant
2012	Cherchez Hortense
2013	Au bout du conte
2011	Avant l'aube
2009	Adieu Gary
2004	Comme une image
2003	Les sentiments
2002	Une femme de ménage
2000	Le goût des autres
1999	Kennedy et moi
1998	Place Vendôme
1998	Peut-être
1997	On connaît la chanson
1997	L'atelier d'Alain Resnais
1996	Un air de famille
1996	Didier
1993	La cité de la peur
1993	Cuisine et dépendances
1991	L'homme de ma vie
1991	Chère canaille
1990	Thanatos Palace Hôtel
1990	La tribu
1990	La Baule-les Pins
1989	Mes meilleurs copains
1989	Les cadavres exquis: Pour le restant de leurs jours
1988	Les Saisons du plaisir
1988	Bonjour l'angoisse
1987	L'été en pente douce
1986	États d'âme
1986	Suivez mon regard
1986	Rue du départ
1986	Mort un dimanche de pluie
1985	Subway
1985	On ne meurt que deux fois
1985	La galette du Roi
1985	Escalier C
1984	La septième cible
1983	Le grand carnaval
1983	Coup de foudre
1981	Le grand pardon
1979	Le toubib
1979	La Femme intégrale

nog geen vpro account?

media

name

email

mijn instellingen