William Sheller

Barbara, je chante ma vie

België​/​​Frankrijk 1999. Documentaire van Philippe Kohly. Met o.a. Jean-Claude Brialy, Marie Chaix, Jo Dekmine, Sophie Makhno en Georges Moustaki.

Arlette

Frankrijk 1997. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Josiane Balasko, Ennio Fantastichini, Jean-Marie Bigard, Martin Lamotte en Armelle.

L'écrivain public

Zwitserland​/​​Frankrijk 1993. Romantiek van Jean-François Amiguet. Met o.a. Robin Renucci, Anna Galiena, Laurent Grévill, Florence Pernel en Catherine Epars.

Jacques (Renucci) en Fanny (Galiena) hebben zeven jaar met elkaar samengewoond en besluiten uit elkaar te gaan. Niets bijzonders, al wordt het wel opgediend als een fenomeen van de jaren 1990. Als Fanny aankondigt naar het buitenland te willen gaan, raakt Jacques in beroering. Hij laat een brievenschrijver hartstochtelijke epistels maken, die hij Fanny stuurt. Een film, die stijf staat van gekunsteld dialoog en die heel traag van tempo is. Een morele vertelling voor ware liefhebbers van gestileerde rolprenten. Het literaire scenario is van Anne Gonthier en de fotografie is van Robert Alazraki. De score van William Sheller speelt een geheel eigen rol.

Ma femme s'appelle Reviens

Frankrijk 1981. Komedie van Patrice Leconte. Met o.a. Michel Blanc, Anémone, Xavier Saint-Macary, Catherine Gandois en Pascale Rocard.

De door zijn vrouw verlaten arts en een fotografe, die ook door haar minnaar in de steek is gelaten, wonen in hetzelfde flatgebouw en zoeken - na kortstondige affaires die weinig soelaas bieden - steun bij elkaar in een verhouding zonder verliefdheid, maar gebaseerd op de solidere basis van vriendschap. De uit het café-theater voortgekomen acteurs en regisseur veranderen ietwat van genre door de uitbundige vrolijkheid te vervangen door melancholieke zelfspot, maar het resultaat is nogal halfzacht en bovendien toneelmatig. Het lef van de fysiek weinig aantrekkelijke hoofdrollen is onvoldoende om de film te redden. Scenario van Joseph Morhaim.

Georges Brassens: un copain d'abord

Frankrijk 1980. Biografie van Christian Vidalie. Met o.a. Georges Brassens, Serge Gainsbourg, Dee Dee Bridgewater, William Sheller en Marc Lavoine.

Het ophalen van herinneringen aan Georges Brassens, afgewisseld met chansons en scènes met hen die hem goed hebben gekend. Tevens archiefbeelden. Een levendige, warme film en de vakbekwame montage draagt zeker bij tot dit eindresultaat.

Retour en force

Frankrijk 1979. Misdaad van Jean-Marie Poiré. Met o.a. Victor Lanoux, Bernadette Lafont, Pierre Mondy, Gérard Jugnot en Eva Harling.

Nadat hij zijn gevangenisstraf heeft uitgezeten, ontdekt de inbreker Adrien (Lanoux) dat zijn vrouw Teresa (Laffont) inmiddels samenwoont met buschauffeur Roger (Mondy), dat zijn zoon Gilles (Kl[KA1]eber) een kruimeldief is geworden, dat zijn dochter Odile (Harling) als hoer haar geld verdient. Toch probeert iedereen hem te helpen als hij het zijn oude handlangers betaald zet omdat die hem hebben opgelicht. In de film komt naar voren dat de in de Franse filmtraditie zo geromantiseerde trouw van het gangstermilieu eigenlijk helemaal niet bestaat. Om dat duidelijk te maken komen zoveel verschillende invloeden aan bod en wordt zoveel gebruik gemaakt van verwijzingen, dat de komedie ondanks geslaagde losse momenten nergens echt een eenheid wordt. Netzomin als de regisseur hebben de acteurs echt greep op dit allegaartje van verschillende stijlen en genres. Scenario van de regisseur en Josiane Balasko.