Rosine Cadoret: cast.
Er zijn 5 films gevonden.

Les grandes personnes

1995 | Komedie

Frankrijk 1995. Komedie van Daniel Moosmann. Met o.a. Caroline Tresca, Marc Duret, Bernard Crombey, Liliane Rovère en Sonia Vollereaux.

Lou (Tresca) en haar vriend Bertrand (Crombey) zijn uit elkaar. Lou denkt dat ze het nu wel alleen kan. Ze stort zich volledig in haar beroep, dat tevens haar hobby is. Ze mist slechts [KA1]e[KA1]en klein ding om echt gelukkig te zijn: een baby, maar dan voor haar alleen. Ze plaatst een advertentie in een huis-aan-huisblad voor een geschikte vader. Na heel wat interviews blijkt antiquair Antoine (Duret) de gelukkige. Hij komt een week per maand bij haar hokken als ze haar ovulatie heeft; net zo lang tot de zaak rond is. Maar dan staat Bertrand ineens voor de deur. Een komedie die het B.O.M-schap (Bewust Ongehuwde Moeder) op de korrel neemt. De grappen zijn langs de flauwe kant en de situaties voorspelbaar. Alleen Tresca slaagt erin om stralend over te komen. Olivier Dutaillis baseerde het scenario op zijn toneelstuk en schreef dat samen met Pierre Aknine. De camera werd gehanteerd door Jean-Claude Saillier.

Honorin et l'enfant prodigue

1994 | Komedie

Frankrijk 1994. Komedie van Jean Chapot. Met o.a. Michel Galabru, Yolande Folliot, Roger Carel, Franck Dubosc en Rosine Cadoret.

Het dorpje Sainte-Apolline in de Provence, begin jaren 1930. Borotra, een jong meisje dat even gewiekst is als mooi, komt naar het dorpje toe, en staat erop burgemeester Galabru te spreken. Onomwonden deelt ze hem mee dat het zeer wel mogelijk is dat hij haar vader is. Ongeveer twee weken geleden ontdekte ze dat de man bij wie ze opgroeide niet haar natuurlijke vader was. Na onderzoek kwam ze tot de conclusie dat haar moeder, ten tijde van haar conceptie, een relatie had met Galabru. Een lach en een traan liggen, zoals het spreekwoord zegt, niet ver uit elkaar. Dat wisten scenaristen Chapot en Nelly Kaplan maar al te goed en ze bouwden daar omheen een verhaal dat alle garanties biedt voor het losweken van beide emoties en daarbij gingen ze geen enkele cliché uit de weg. Alledaagse soap van de goedkoopste soort in nostalgisch-wazige beelden gehuld door Michel Carré.

Désiré

1989 | Komedie

Frankrijk 1989. Komedie van Alain Dhenaut. Met o.a. Erick Desmaretz, Viviane Elbaz, Virginie Pradal, Rosine Cadoret en Jean-Claude Arnaud.

Een bewerking voorzien van een enigszins filmische aanpak van een komedie van Sacha Guitry. Het verhaal speelt zich achtereenvolgens in een luxe herenhuis in Parijs en een niet minder luxe villa in Deauville af. Enkele buitenopnamen maken de enscenering van Michel Fagadau wat luchtiger. De scherpzinnige observaties en de ironie - 'heren' is hier ironisch bedoeld - gaan vergezeld van goed spel.

Les dossiers de l'inspecteur Lavardin : Maux croisés

1986 | Misdaad, Mysterie

Frankrijk 1986. Misdaad van Claude Chabrol. Met o.a. Jean Poiret, Caroline Beaune, Jacques Brunet, Rosine Cadoret en Riccardo Cucciola.

Inspecteur Lavardin (Poiret) beweegt zich tussen de kuurgasten van het kleine Italiaanse dorpje Montecatini. Iedereen leidt er een heel vreedzaam bestaan. Doch bepaalde zaken (wapenhandel, een schoenenfabrikant, een quiz en een tolk) nemen een fatale wending met de komst van een tv-ploeg. Ook een meer oppervlakkige film van Chabrol ontbreekt het niet aan ironie of bijtende spot. Hoewel enkele mislukte (tv-)films tot het werk van deze productieve cineast behoren, heeft hij nimmer iets volkomen onbelangrijks gemaakt. Dominique Roulet schreef samen met Chabrol het scenario. Het camerawerk is van Jean Rabier.

Docteur Teyran : Le procès

1979 | Mysterie, Drama

Frankrijk 1979. Mysterie van Jean Chapot. Met o.a. Michel Piccoli, Nadine Alari, Pascale Bardet, Michel Auclair en Jean-Marc Thibault.

Derde en laatste deel van de serie. Vervolg en logisch einde in de rechtbank. De advocaat van de verdediging heeft een heel slim en logisch verhaal: dat het slachtoffer een jonge crimineel was en dat de moordenaar niemand anders kan zijn geweest dan de vader van zijn laatste vriendinnetje, en hiermee beschuldigt hij Teyran (Piccoli). De verrassende ontknoping doet het nogal statische karakter vergeten van deze epiloog, die vooral bestaat uit briljant optreden van acteurs. Meester Thor (Auclair) geeft staaltjes weg in de rechtszaal, terwijl Piccoli ondoorgrondelijker wordt dan ooit. Het totaal van de drie delen getuigt van degelijk vakmanschap, dat helemaal ten dienste is gesteld van een puik maar zeer klassiek scenario.