Divorce Iranian Style
1998 | Documentaire, Drama
Verenigd Koninkrijk 1998. Documentaire van Kim Longinotto en Ziba Mir-Hosseini.
In Iran kunnen vrouwen op drie gronden echtscheiding verkrijgen: als de echtgenoot krankzinnig is, impotent is of geen geld voor de huishouding heeft. De film gunt de kijker een blik in een benauwd rechtszaaltje van een gerechtshof in Teheran. Er worden drie zaken behandeld: een vrouw heeft een ziekelijk jaloerse echtgenoot, die haar dreigt te verstikken. Het advies van de rechter is: probeer hem te verlokken om gunsten te ontlokken. Een jonge vrouw, nog een tiener, die op haar vijftiende met een 37-jarige moest trouwen, omdat de ouders dat nu eenmaal hadden afgesproken, verklaart dat ze zwaar tekort komt en poogt echtscheiding te verkrijgen door `slim` te zijn en te vragen w[KA1]at de wettelijke minimumleeftijd voor een huwelijk is. Het antwoord luidt: de leeftijd, waarop een meisje vrouw wordt en rijp is; dat kan met negen jaar al het geval zijn. Vrouwen komen niet alleen openlijk uit voor hun seksualiteit binnen het huwelijk, maar ze proberen tegenover de rechter te liegen en te bedriegen of gewelddadig te zijn. Zo wil een vrouw die met succes wist te scheiden (dat komt dus voor!) de voogdij, die automatisch aan de vader wordt toegekend, over haar dochter verkrijgen. Ze vliegt haar ex aan voor de rechter en verscheurt de stukken. Deze minachting voor de rechtbank kan haar duur komen te staan en achter de tralies doen belanden. Maar ze heeft geluk omdat op dat moment juist de film werd gedraaid. Een komische noot vormt het dochtertje van een der griffiers, die als de zaal leeg is, op de stoel van de rechter klimt en een denkbeeldige zaak tegen een onheuse echtgenoot begint. Op de vraag van de makers of ze zelf later gaat trouwen, antwoordt ze: nooit en te nimmer. Een blikopener over zeden en gewoonte in het moderne Perzië. Het scenario is van co-regisseuse Ziba Mir-Hosseini. Meervoudig bekroond.
