Paolo Stoppa

Bella di Roma

Frankrijk​/​​Italië 1995. Komedie van Luigi Comencini. Met o.a. Paolo Stoppa, Silvana Pampanini en Alberto Sordi.

Testa o croce

Italië 1982. Komedie van Nanni Loy. Met o.a. Nino Manfredi, Renato Pozzetto, Mara Venier, Ida Di Benedetto en Paolo Stoppa.

Een film met twee verhalen. Het eerste gaat over een priester die door een ongeval tijdens een treinreis zijn geheugen verliest en later een meisje ontmoet op wie hij verliefd wordt. De tweede verhaallijn volgt een stoere arbeider die zijn zoon ervan verdenkt homofiel te zijn. Goed spel en veel humor.

Domani si balla

Italië 1982. Komedie van Maurizio Nichetti. Met o.a. Maurizio Nichetti, Mariangela Melato, Paolo Stoppa en Elisa Cegani.

Invatie van maanmannetjes te paard besmet werknemers van een rijk, particulier tv-station met onophoudelijke vitusdans als vrolijke anarchie tegen dwangmatig carrière-jagen. Regisseuse en cameraman van concurrerend, armlastig tv-net ontdekken de buitenaardse wezens in een kliniek voor overspannen acteurs. Absurdische satire van acteur-regisseur Nichetti die eerder films zonder dialoog maakte, heeft schimpscheuten naar Milanees omroepbestel, die buiten Italië doel missen, maar bevat ook een verrukkelijk primitieve hommage aan de allereerste ruimtevaartfilms van M'eliès. Tussen alle fraaie grappen over technologie en carrièremaaksters door wordt het besmettelijke dansje, en vooral de melodie waarop dat gebeurt, steeds meer tot een aanslag op de zenuwen en het geduld van de toeschouwer.

Amici miei, atto due

Italië 1982. Komedie van Mario Monicelli. Met o.a. Ugo Tognazzi, Philippe Noiret, Gastone Moschin, Adolfo Celi en Renzo Montagnani.

Vier middelbare [KL]practical jokers[KLE] in Florence merken dat hun puberale grappen zich ook tegen henzelf kunnen keren. Een van hen, een berooide graaf belandt zelfs in een rolstoel. Met dit vervolg op een zeven jaar oude succesfilm wordt aan deel 1 weinig nieuws toegevoegd. De afgetrapte geintjes van mannen die al jaren beter moeten weten zijn het feitelijke onderwerp, maar de aanwezige top-acteurs maken er toch iets leuks van. Het [KLE]unhappy ending[KLE] is meer in de traditie van de eerste film, dan dat het echt logisch of overtuigend genoemd kan worden. (Noiret, wiens persoonlijke deel nu door talrijke flash-backs weer tot leven komt).

Il Marchese del Grillo

Frankrijk​/​​Italië 1981. Komedie van Mario Monicelli. Met o.a. Alberto Sordi, Caroline Berg, Paolo Stoppa, Flavio Bucci en Marc Porel.

Begin 1800 vult de libertijnse markies Onofrio Del Grillo (Sordi) in Rome vult zijn dagen met practical jokes, waarvan paus Pius VII (Stoppa) het voornaamste mikpunt is. Collaboratie met de Franse bezetters biedt hem daartoe extra kansen, maar na het vertrek van Napoleon slaat Pius terug en laat de markies vervangen door een dubbelganger. Deze uitbundige Italiaanse komedie geeft een vitale vanzelfsprekendheid aan de wrede humor en aan de poep-en-piesgrappen, terwijl Sordi in zijn dubbelrol - Onofrio en Gasperino - zowel de ijdeltuiterij als (in een ander historisch jasje) het laf opportunisme kan uitspelen. Het scenario is van Bernardino Zapponi, Leonardo Benvenuti, Tullio Pinelli, Piero De Bernardi en regisseur Monicelli. Het camerawerk is van Sergio D'Offizi. Eastmancolor, Mono.

La Mazzetta

Italië 1978. Mysterie van Sergio Corbucci. Met o.a. Nino Manfredi, Ugo Tognazzi, Paolo Stoppa, Marisa Laurito en Marisa Merlini.

Een Napolitaanse mislukte advocaat krijgt opdracht van een machtige ondernemer om zijn dochter op te sporen die een compromitterend contract in haar bezit heeft. Prompt hopen de lijken zich op zijn weg op en wordt hij van alle kanten belaagd. De film naar een roman van de Italiaanse vertaler van Chandler (Attilio Veraldi) plaatst de verwante detective-intrige verrassend in een Italiaanse setting, met de nodige humoristische elementen en kritische politieke verwijzingen. Manfredi speelt de detective à la Bogart.

La Matriarca

Italië 1978. Komedie van Pasquale Festa Campanile. Met o.a. Catherine Spaak, Jean-Louis Trintignant, Philippe Leroy, Gigi Proietti en Luigi Pistille.

Een jonge weduwe ontdekt dat haar man in een vrijgezellenflat een actief seksueel dubbelleven leidde. Haar nieuwsgierigheid naar ongekende ervaringen leidt tot een weinig bevredigend resultaat en ze geeft de ene minnaar na de andere de bons. Ze wendt zich tot een arts die de erotische spelletjes ontdekt die hun beiden wel de gewenste prikkel geven. De laconieke verbazing van Spaak tilt het hypocriete scenario, dat de modieuze seksuele 'fetisjismen' en varianten zowel op de hak neemt als verlekkerd uit de doeken doet, naar een ironischer niveau. Ook filmisch gesproken zijn haar vele tegenspelers niet meer dan wegwerpartikelen.

Casotto

Italië 1977. Komedie van Sergio Citti. Met o.a. Jodie Foster, Mariangela Melato, Michele Placido, Gigi Proietti en Paolo Stoppa.

Een kleedhokje op een zondag aan een openbaar strand is de plek waar de badgasten hun vrije dag beginnen, met andere plannen en verlangens dan alleen maar recreatie. Onder hen is een ouder echtpaar dat hun zwangere veertienjarige kleindochter aan de man hoopt te brengen. Onverwachte en niet geheel geslaagde terugkeer naar de volkse sprookjes van het neorealisme, waarin satirische, tragikomische, surrealistische en kluchtelementen worden afgewisseld zonder dat de episodes een eenheid worden. De regisseur is beter op dreef met de amateurspelers dan met zijn sterren.

O tuono è marzo

Italië 1975. Musical van Eduardo De Filippo. Met o.a. Eduardo De Filippo, Paolo Stoppa, Rina Morelli, Luca De Filippo en Angelica Ippolito.

Satirisch toneelstuk uit 1912 van Vincenzo Scarpetta, in 1975 door Eduardo De Filippo bewerkt voor de tv. Turillo (Eduardo De Filippo) is de sluwe butler van Felice Sciosciammocca (Luca De Filippo). Turillo ontdekt dat Felice een onwettige zoon is van Sofia Borzillo (Morelli), de zuster van Don Saverio (Stoppa). Hij besluit misbruik te maken van de situatie en doet zich voor als de vader van Felice. Goed gespeeld.

Les bidasses s'en vont en guerre

Duitsland​/​​Italië​/​​Frankrijk 1974. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Gérard Rinaldi, Gérard Filippelli, Jean Sarrus, Paolo Stoppa en Marisa Merlini.

Vier rebelse dienstplichtigen zitten voortdurend in de militaire gevangenis, maar worden als proefkonijn ingezet bij een oefening met nieuw gas. Boeren komen in verzet omdat ze hun akkers niet tot militair kamp willen laten maken. Een soldatenklucht zonder enige smaak, gebouwd rond de zwaar overschatte komische vermogens van Les Charlots. Scenario van regisseur Zidi, Jean Bouchaud en Jean Paul Farré.

Il Marito mio e l'ammazzo quando mi pare

Italië 1967. Komedie van Pasquale Festa Campanile. Met o.a. Catherine Spaak, Hywell Bennett, Hugh Griffith, Paolo Stoppa en Vittorio Caprioli.

Een beroemd violist is gelukkig getrouwd met een dertig jaar jongere vrouw, maar hij maakt zich zorgen over haar toekomst na zijn dood. In overleg met haar selecteert hij een jonge huwelijkskandidaat, die echter geen geduld heeft om te wachten tot zijn voorganger een natuurlijke dood is gestorven. De vrouw laat zich inpakken door zijn vuur en wordt medeplichtig aan een reeks steeds mislukkende moordaanslagen. Een onderhoudende komedie wordt gedragen door de ironie en warmte van Griffith als de oude echtgenoot. Bennett daarentegen is zo'n oen dat Spaak overmatige moeite moet doen om aannemelijk te maken dat ze hem verkiest. Uit de luxueuze decors en verkleedpartijen is duidelijk op te maken dat het oorspronkelijk een theaterstuk was.

Caccia alla volpe

Italië​/​​Verenigde Staten​/​​Verenigd Koninkrijk 1966. Komedie van Vittorio De Sica. Met o.a. Peter Sellers, Britt Ekland, Victor Mature, Martin Balsam en Akim Tamiroff.

Een Italiaanse gangster moet allerlei vermommingen aannemen om aan de politie te ontsnappen. Hij geeft zich uit als de regisseur van een film, waarin zijn zuster en een verlopen Hollywoodster de hoofdrol spelen, als dekmantel voor een goudtransport. Een onbevredigende combinatie van komedie in Italiaanse en Amerikaanse stijl met alleen verve in de zogenaamde 'filmscènes', dankzij de zelfparodie van Mature als ex-ster. Neil Simon schreef mee aan het scenario. Camerawerk van Leonida Barboni.

Un Monsieur de compagnie

Italië​/​​Frankrijk 1964. Komedie van Philippe de Broca. Met o.a. Jean-Pierre Cassel, Jean-Claude Brialy, Irina Demich, Catherine Deneuve en Annie Girardot.

Een jongeman die door zijn grootvader is opgevoed als een principiële luiaard belandt door zijn charme tegen zijn zin in allerlei, vooral amoureuze avonturen. De film zingt lof der luiheid met een sierlijke vaart door een reeks van uiteenlopende episodes. De dansende motoriek van Cassel en de sprookjesachtige sfeer doen het betreuren dat De Broca geen echte musical heeft gemaakt. De ontknoping maakt het voorafgaande onnodig wezenloos, maar is een gering schoonheidsfoutje.

Der Besuch

Italië​/​​Frankrijk​/​​Duitsland 1964. Drama van Bernhard Wicki. Met o.a. Ingrid Bergman, Anthony Quinn, Irina Demick, Paolo Stoppa en Hans-Christian Blech.

Een intrigerende, maar onevenwichtige filmparabel over hebzucht en verdorvenheid. De rijke Bergman keert terug naar haar Europese woonplaats en biedt de bewoners daar een enorm bedrag aan om op een wettelijk toegestane wijze haar eerste verleider (Quinn) te vermoorden. De acteurs hadden klaarblijkelijk moeite met het melodramatische script. De resultaten zijn interessant, maar niet steeds even geslaagd.

Il Gattopardo

Italië​/​​Frankrijk 1963. Drama van Luchino Visconti. Met o.a. Burt Lancaster, Alain Delon, Claudia Cardinale, Rina Morelli en Paolo Stoppa.

De patriarch (Lancaster) van een oude, adellijke familie op Sicilië ziet weemoedig toe hoe zijn neef (Delon) zich in 1860 aansluit bij de strijders van Garibaldi, en later ook nog trouwt met de dochter (Cardinale) van de burgemeester, al komt dat laatste goed uit, omdat ze weliswaar niet van adel is, maar wel schatrijk. Volgens regisseur Visconti is Il Gattopardo 'doortrokken van het gevoel van een naderende dood. De dood van een klasse, van een individu, van een wereld, van een mentaliteit, van bepaalde privileges.' Hij verwerkte het thema tot een klassieker en won er onder andere een Gouden Palm mee.

Horace 62

Frankrijk​/​​Italië 1962. Drama van André Versini. Met o.a. Charles Aznavour, Giovanna Ralli, Raymond Pellégrin, Jean-Louis Trintignant en Danielle Godet.

Een generaties lange vendetta tussen twee Corsicaanse gangsterfamilies wordt uiteindelijk beslecht in Parijs. Het scenario verplaatst de wraaktragedie van Corneille van het oude Griekenland naar de moderne tijd, maar ook zonder deze culturele verwijzing maakte ex-acteur Versini van zijn regiedebuut een redelijk onderhoudende misdaadfilm. Alleen mist Aznavour het temperament voor de titelrol en hij wordt weggespeeld door andere acteurs.

Vanina Vanini

Italië​/​​Frankrijk 1961. Drama van Roberto Rossellini. Met o.a. Sandra Milo, Laurent Terzieff, Martine Carol, Paolo Stoppa en Isabelle Corey.

Een Carbonaro die in de 19e eeuw voor de eenheid van Italië strijdt, wordt verliefd op een prinses, maar laat zijn ideaal boven de liefde gaan. Uit jaloezie verraadt ze de Carbonaro, maar probeert daarna het leven van haar geliefde te redden. Deze onderschatte film van Rossellini - naar motieven uit nagelaten werk en correspondentie van Stendhal - weet onder het uiterlijk van een verzorgd romantisch melodrama heel wat historische gegevens en politieke discussiestof aan de toeschouwer te presenteren. Ideologische uiteenzettingen worden voornamelijk in bed gehouden. Milo is niet opgewassen tegen de titelrol, maar de regisseur bereikt een verrassend resultaat met anders alleen maar decoratieve actrices als Carol en Corey. Franco Solinas, Diego Fabbri, Jean Gruault, Antonello Trombadori en regisseur Rossellini schreven het scenario. Camerawerk van Luciano Trasatti.

La Menace

Frankrijk​/​​Italië 1961. Misdaad van Gérard Oury. Met o.a. Robert Hossein, Marie-José Nat, Philippe Caster, Henri Tisot en Elsa Martinelli.

Naar de roman Les Mariolles van Frédéric Dard, die zelf voor de bewerking en de dialogen zorgde. Hossein bedacht een vernuftig bedoeld scenario, dat in wezen niets voorstelt. Over de tegenspoed van een dom gansje dat allerlei domme streken uithaalt om indruk te maken op Les Mariolles, een bende jonge motorrijders. Zij verleidt een eerbiedwaardige en gerespecteerde apotheker, die van haar zijn tweede wurgingsslachtoffer wil maken. Hossein, die dankzij een dubbelrol nadrukkelijk aanwezig is, is onuitstaanbaar, en Oury, die nog aan het begin van zijn loopbaan stond, raffelde het af in 75 minuten. Meer was trouwens ook niet nodig geweest.

Il Giudizio universale

Frankrijk​/​​Italië 1961. Drama van Vittorio De Sica. Met o.a. Anouk Aimée, Mike Bongiorno, Ernest Borgnine, Eleonora Brown en Maria Pia Casilio.

Een mysterieuze stem kondigt de bevolking van Napels het Laatste Oordeel aan en brengt de inwoners na hun aanvankelijke ongeloof dusdanig in paniek dat zij hun besognes van het moment vergeten. Op een aangekondigd tijdstip breekt niet méér dan een hevig onweer los, waarna iedereen weer onveranderd in zijn oude hebbelijkheden en stokpaardjes vervalt. Een jaren-oud project van De Sica en schrijver Cesare Zavattini werd door producent gezien als een all star-spektakel. Daardoor verzandde de opzet op een verwarde en verwarrende manier in tientallen losse episodes zonder samenhang of scherpte. Door de montage werd de uitgedijde film drastisch ingekort, zodat het enige plezier dat men aan deze film kan beleven het herkennen van de vele bekende gezichten is onder wie de niet-professionele acteurs uit de De Sica's neo-realistische films.

Che gioia vivere

Frankrijk​/​​Italië 1961. Komedie van René Clément. Met o.a. Alain Delon, Barbara Lass, Gino Cervi, Paolo Stoppa en Rina Morelli.

Een jongeman die na diensttijd werkloos is, gaat in 1922 werken voor de fascistische partij, maar belandt via zijn verloofde in een familie van anarchisten wier revolutionair vuur groter is dan hun behendigheid. Fransman Clément weet opmerkelijk goed de toon van de satirische commedia all'Italiana te treffen, maar kan geen bevredigend slot voor zijn film vinden. Niettemin is het commercieel mislukken onverdiend; het maakte de regisseur en Delon ten onrechte kopschuw voor verdere komediepogingen.

Viva l'Italia!

Italië 1960. Roberto Rossellini. Met o.a. Franco Interlenghi, Paolo Stoppa, Renzo Ricci en Giovanna Ralli.

Een jongeman die na diensttijd werkloos is, gaat in 1922 werken voor de fascistische partij, maar belandt via zijn verloofde in een familie van anarchisten wier revolutionair vuur groter is dan hun behendigheid. Fransman Clément weet opmerkelijk goed de toon van de satirische commedia all'Italiana te treffen, maar kan geen bevredigend slot voor zijn film vinden. Niettemin is het commercieel mislukken onverdiend; het maakte de regisseur en Delon ten onrechte kopschuw voor verdere komediepogingen.

Viva l'Italia

Italië 1960. Historische film van Roberto Rossellini. Met o.a. Renzo Ricci, Tina Louise, Giovanna Ralli, Franco Interlenghi en Paolo Stoppa.

Garibaldi voert in 1860 een vrijwilligersleger aan om Sicilië van de Bourbonse onderdrukking te bevrijden. Hij draagt het over aan Koning Victor-Emmanuel II, maar zijn partizanen zien in hem het hoofd van de Italiaanse republiek. De film mist de analytische kwaliteiten van Rossellini's latere historische werk, maar geeft een overtuigende en soms spectaculaire reconstructie met een genuanceerde rol van de toneelveteraan Ricci als Garibaldi.

Rocco e i suoi fratelli

Italië​/​​Frankrijk 1960. Drama van Luchino Visconti. Met o.a. Alain Delon, Renato Salvatori, Annie Girardot, Katina Paxinou en Spiros Focás.

Voor dit episodenverhaal greep Visconti terug op de thematiek van La terra trema (1948), maar hij stileerde Rocco e i suoi fratelli veel meer dan zijn neorealistische voorganger. De film vertelt de sage van een familie die de armoe van Zuid-Italië verruilt voor het geïndustrialiseerde Milaan. In elk van de episoden staat een van de vijf broers centraal, en telkens zijn we ongeveer een jaar verder. Visconti liet zich onder meer inspireren door Dostojevski's Idioot en Thomas Manns Joseph und seine Brüder (naar de Bijbel). Met muziek van Nino Rota.

Les Trois etcetera du colonel

Spanje​/​​Italië​/​​Frankrijk 1960. Komedie van Claude Boissol. Met o.a. Anita Ekberg, Daniel Gélin, Vittorio De Sica, Giorgia Moll en Paolo Stoppa.

De aankondiging van de komst van een Napoleontische kolonel in een bezet Spaans plaatsje brengt de bevolking in rep en roer, omdat zowel een revolutionair complot aan het licht dreigt te komen, als de deugd van de vrouwen en dochters (die zelf niets liever willen) gevaar zal lopen. De geminachte dorpshoer wordt door de burgerij ingeschakeld om de bezetter gunstig te stemmen. Het kansrijke gegeven wordt nogal de mist in geholpen door de matte regie, hoewel het temperamentvol acteren veel goed maakt. Ekberg is in haar strategische verleidstersrol echter volkomen misplaatst.

La Giornata balorda

Italië​/​​Frankrijk 1960. Drama van Mauro Bolognini. Met o.a. Jean Sorel, Lea Massari, Jeanne Valerie, Paolo Stoppa en Rik Battaglia.

Een werkloze jongeman, die zijn buurmeisje zwanger heeft gemaakt, kan alleen een vaste baan 'kopen' en brengt de dag door met het zoeken naar klusjes om het benodigde bedrag bijeen te krijgen. Na tegenvallers en mislukkingen steelt hij de ring van een opgebaard lijk. Deze scenariobewerking door Pasolini van verhalen van Moravia heeft niet de indringende overtuigingskracht van zijn eigen latere films, omdat de vormgeving en de fysiek aantrekkelijke rolbezetting te veel traditionele 'film-gladheid' hebben. De vluchtige verbruiksseks waarvan de held gedurende zijn dag regelmatig het object is, wordt daardoor wel behoed van morsigheid en krijgt méér sensualiteit dan wellicht was bedoeld.

Gastone

Italië 1959. Drama van Mario Bonnard. Met o.a. Alberto Sordi, Vittorio De Sica, Anna-Maria Ferrero, Franca Marzi en Magali Noël.

Gastone, een bescheiden varié-artist, droomt van grote avonturen. Als hij Nannina, een jonge balletdanseres, ontmoet besluit hij haar in zijn nieuwe voorstelling te presenteren als zijn partner. Daarvoor laat hij zijn vriendin-van-het-moment, de Russische gravin Sonja, in de steek. Nannina wordt beroemd, loopt over naar een andere partner, maar succes blijft uit. Intussen wordt hij achterna gezeten door zijn geldschieters, anderen draaien hem de rug toe. Maar dan komt Nannina terug... Prima verhaal, goed gespeeld.

La loi

Italië​/​​Frankrijk 1958. Drama van Jules Dassin. Met o.a. Gina Lollobrigida, Yves Montand, Pierre Brasseur, Marcello Mastroianni en Melina Mercouri.

Een Italiaans dorpje wordt geregeerd door een rijke bandiet inplaats van de gerespecteerde, maar berooide burgemeester. De komst van een landbouwingenieur doet de conflicten en emoties nog verder oplaaien. De sociale roman van Roger Vailland werd een opgeklopt melodrama met dankbare rollen voor de acteurs - vooral Montand als bandiet. Lollobrigida heeft niet de leeftijd meer voor de uitdagende, maar prille maagd en Mercouri als gefrustreerde burgemeestersvrouw met een zwak voor jongelieden is ronduit belachelijk. Scenario van de regisseur en Françoise Giroud. Ook bekend als WHERE THE HOT WIND BLOWS.

Fantasmi e ladri

Italië 1958. Komedie van Giorgio Simonelli. Met o.a. Tina Pica, Ugo Tognazzi, Raffaele Pisù en Paolo Stoppa.

Deze humoristische situatie-komedie speelt in de grote Romeinse villa van een oude vrouw die een fortuin heeft ge[KA3]erfd. Haar schoonzoon probeert haar weg te pesten met behulp van een werkeloze acteur (Tognazzi), die voor lijk moet spelen. Maar schoonmoeder is niet bang. Ze heeft het spelletje door en weet de acteur zelfs op haar hand te krijgen. Er wordt ook ingebroken in de villa, door dieven die een sarcofaag achterlaten waarmee ze de volgende dag Egyptische antiquiteiten uit een museum willen stelen. Maar ook hen heeft de oude dame door, en ze verijdelt hun plan.

Cartagine in fiamme

Frankrijk​/​​Italië 1958. Avonturenfilm van Carmine Gallone. Met o.a. Daniel Gélin, Anne Heywood, José Suarez, Pierre Brasseur en Paolo Stoppa.

Tijdens het beleg van Carthago door de Romeinen wordt de schone Fulvia bedreigd met dood op de brandstapel, maar twee rivalen proberen haar te redden. De idealistische banneling lukt het, maar tijdens de vlucht krijgen ze het Carthaagse leger achter zich aan. Een spektakelfilm met een degelijker scenario en sterkere rolbezetting dan gebruikelijk. Imponerende massascènes compenseren de matte vormgeving.

Los Jueves milagro

Italië​/​​Spanje 1957. Komedie van Luís Garcia Berlanga. Met o.a. Richard Basehart, José Isbert, Paolo Stoppa, Juan Calvo en Alberto Romea.

De autoriteiten van een klein kuuroord enscèneren een wonder om reclame te maken voor de heilzame werking van hun bronnen, maar trekken - in plaats van toeristen - godsdienstfanaten, paupers en andere stakkers aan. De nogal zwarte satire over de nepheilige kreeg zowel problemen met de Spaanse staatscensuur als met het Vaticaan, zodat de producent verplicht werd er een stichtelijk einde aan te plakken. Afgezien van dit loze slot is de film een van de beste en doeltreffendste satires die Berlanga maakte, zonder de sentimentele mildheid van zijn eerdere films.

La Nonna Sabella

Italië 1957. Komedie van Dino Risi. Met o.a. Tina Pica, Peppino De Filippo, Renato Salvatori, Sylva Koscina en Paolo Stoppa.

Een autoritaire oude dame in Zuid-Italië domineert het leven en de liefdes van haar verwanten en wendt zelfs haar sterven voor om een kleinzoon uit Napels te laten overkomen en aan een rijke erfgename te koppelen. De hoofdrol van de krasse actrice Pica bepaalt de amusante dorpskomedie, al heeft Risi sindsdien veel betere gemaakt.

Ragazze d'oggi

Italië​/​​Frankrijk 1956. Komedie van Luigi Zampa. Met o.a. Marisa Allasio, Mike Bongiorno, Françoise Rosay, Paolo Stoppa en Franck Villard.

Een tante voedt drie nichtjes op om rijke mannen te strikken. Eentje kiest niettemin voor eenvoudige jongen, bij de anderen leidt tante's advies tot teleurstellend resultaat. De vader zal zich voortaan zelf met hen gaan bezighouden. Vriendelijke komedie, waarin spontaan wordt geacteerd, heeft nogal misplaatste revue-elementen, waardoor oppervlakkige voorspelbaarheid toch onderhoudend blijft.

Il Padrone sono me

Frankrijk​/​​Italië 1956. Drama van Franco Brusati. Met o.a. Myriam Bru, Jacques Chabassol, Paolo Stoppa, Andreina Pagnani en Albino Cocco.

Op het sterfbed van een boer herinnert zijn zoon zich zijn ongecompliceerde jeugdjaren en zijn vriendschap met de zoon van de landeigenaar. Als deze in de Tweede Wereldoorlog omkomt wordt zijn weduwe genoodzaakt het land aan de pachter te verkopen, zodat de zoon de verantwoordelijkheid voor zijn erfenis moet dragen. Dit filmdebuut van schrijver Brusati blijft steken in de goede bedoelingen, hoewel het thema van de jeugdnostalgie en het doorwerken daarvan in de volwassenheid het toch tot een interessante voorstudie maken voor DIMENTICARE VENEZIA.

Uomini ombra

Italië 1955. Oorlogsfilm van Francesco De Robertis. Met o.a. Giorgio Albertazzi, Paolo Stoppa, Eduardo Ciannelli, Mara Lane en Vic Dane.

Spannende spionagegeschiedenis uit WO II. De veiligheidsdienst van de Italiaanse marine weet de Engelse seincode te breken en een Engels schip voor de zuidkust van Italië tot zinken te brengen. De Engelsen veranderen de hele code en proberen te infiltreren in de veiligheidsdienst van de Italiaanse marine. Helaas wordt een bericht van de Britse marinebasis op Malta onderschept, waarna het hoofd van de Italiaanse veiligheidsdienst alles in het werk stelt om de Engelse spionnen te dwarsbomen bij hun sabotagewerk. Uitstekend opgebouwde spanning, terwijl over de hele linie met overgave wordt geacteerd.

Siamo uomini o caporali?

Italië 1955. Komedie van Camillo Mastrocinque. Met o.a. Sylvia Cscina, Paolo Stoppa, Totò en Sylva Koscina.

Spannende spionagegeschiedenis uit WO II. De veiligheidsdienst van de Italiaanse marine weet de Engelse seincode te breken en een Engels schip voor de zuidkust van Italië tot zinken te brengen. De Engelsen veranderen de hele code en proberen te infiltreren in de veiligheidsdienst van de Italiaanse marine. Helaas wordt een bericht van de Britse marinebasis op Malta onderschept, waarna het hoofd van de Italiaanse veiligheidsdienst alles in het werk stelt om de Engelse spionnen te dwarsbomen bij hun sabotagewerk. Uitstekend opgebouwde spanning, terwijl over de hele linie met overgave wordt geacteerd.

La Bella mugnaia

Italië 1955. Komedie van Mario Camerini. Met o.a. Sophia Loren, Vittorio De Sica, Marcello Mastroianni, Yvonne Sanson en Paolo Stoppa.

Aantrekkelijke molenaarsvrouw weet door onschuldige flirts met notabelen, haar echtgenoot te sparen voor zware belastingheffing in 17de-eeuws Italië dat bezet is door Spanje. Een jaloezie-uitbarsting doet de echtgenoot in de gevangenis belanden, waarna de vrouw met raffinement de Spaanse gouveneur in de waan brengt, dat ze hem ter wille is, toch haar eer bewaart en vrijlating van de molenaar bewerkstelligt. Kleurrijke verfilming van Alarcon's roman De driekanten steek geeft Loren temperamentvolle kansen, hoewel de tegenspelers het beste van het spel krijgen en nemen.

La Bella di Roma

Italië 1955. Komedie van Luigi Comencini. Met o.a. Silvana Pampanini, Alberto Sordi, Paolo Stoppa, Antonio Cifariello en Luisella Beghi.

Een barmeisje, wier vriend in de gevangenis zit, probeert haar baas tot een huwelijk te strikken en eigenares van een pension te worden. Ze heeft echter n[KA1]og een aanbidder, die uit bijgeloof een kuisheidsgelofte heeft afgelegd en daarvoor nu bij paters en nonnen ontheffing zoekt. De vrijlating van de vriend maakt aan alle complicaties een einde. De komische rollen van Alberto Sordi en Paolo Stoppa wegen in deze post-neorealistische komedie op tegen het gebrek aan vitaliteit van Silvana Pampanini (in een voor Sophia Loren geschreven rol), al bevrijdt Comencini's regie haar van de meestal gekunstelde vamptrucjes.

Destinazione Piovarolo

Italië 1955. Komedie van Domenico Paolella en Antonio Raccioppi. Met o.a. Paolo Stoppa, Nino Besozzi, Totò, Marisa Merlini en Giovanna Ralli.

Een barmeisje, wier vriend in de gevangenis zit, probeert haar baas tot een huwelijk te strikken en eigenares van een pension te worden. Ze heeft echter n[KA1]og een aanbidder, die uit bijgeloof een kuisheidsgelofte heeft afgelegd en daarvoor nu bij paters en nonnen ontheffing zoekt. De vrijlating van de vriend maakt aan alle complicaties een einde. De komische rollen van Alberto Sordi en Paolo Stoppa wegen in deze post-neorealistische komedie op tegen het gebrek aan vitaliteit van Silvana Pampanini (in een voor Sophia Loren geschreven rol), al bevrijdt Comencini's regie haar van de meestal gekunstelde vamptrucjes.

Sinfonia d'amore

Italië​/​​Frankrijk 1954. Historische film van Glauco Pellegrini. Met o.a. Claude Laydu, Marina Vlady, Lucia Bosé, Paolo Stoppa en Riccardo Fellini.

Een biografie van componist Schubert en zijn op standsverschil stuklopende liefde voor een gravin, terwijl ondertussen een zangeres hem vergeefs bemint. Clich[KA1]e- romantiek, opgesierd met een overmaat van muziek (ook van Beethoven, Weber, Rossini).

My Seven Little Sins

1954. Jean Boyer. Met o.a. Collette Ripert, Maurice Chevalier en Paolo Stoppa.

Een biografie van componist Schubert en zijn op standsverschil stuklopende liefde voor een gravin, terwijl ondertussen een zangeres hem vergeefs bemint. Clich[KA1]e- romantiek, opgesierd met een overmaat van muziek (ook van Beethoven, Weber, Rossini).

Le comte de Monte-Cristo

Frankrijk​/​​Italië 1954. Avonturenfilm van Robert Vernay. Met o.a. Jean Marais, Lia Amanda, Roger Pigaut, Daniel Ivernel en Folco Lulli.

Al in 1943 draaide Vernay (1907-1979), scenarist-regisseur van goeddeels vergeten genrefilms in alle soorten en prijsklassen, een adaptatie van de avonturenklassieker van Alexandre Dumas père en diens ghostwriter Auguste Maquet. Tien jaar later ontfermde hij zich over deze fraaie naoorlogse versie in Gevacolor. In de ambachtelijk geënsceneerde tweedeler van 90 minuten elk speelt ster Marais de stuurman/kapitein Edmond Dantès die door gekonkel anderhalf decennium gevangen komt te zitten. Na zijn ontsnapping vindt hij op het eiland Monte-Christo een fabelachtige schat. Tijd om oude rekeningen te vereffenen. Deel 1: La trahison. Deel 2: La vengeance.

L'oro di Napoli

Italië 1954. Komedie van Vittorio De Sica. Met o.a. Silvana Mangano, Sophia Loren, Vittorio De Sica, Peppino De Filippo en Paolo Stoppa.

Dit vierluik met Napolitaanse volkshumor kwam als een verrassing voor wie De Sica alleen als neo-realistisch regisseur kende, maar zowel als vooroorlogse acteur als in zijn eerste eigen films tijdens de oorlog was het genre hem zeer vertrouwd. (Na 1960 zou zijn aanpak ontaarden in clichématige export- folklore). De producenten coupeerden voor de première twee ernstiger episodes, maar het deel met Mangano als uitgehuwelijkte prostituée heeft niet alleen komische maar ook gevoelige, rake momenten. De rol van Loren als de alom begeerde vrouw van een pizzabakker was de eerste waarin ze echt de aandacht trok.

J'avais sept filles

Italië​/​​Frankrijk 1954. Komedie van Jean Boyer. Met o.a. Maurice Chevalier, Delia Scala, Colette Ripert, Maria Frau en Paolo Stoppa.

Een werkloos balletgroepje aan de Côte d'Azur dringt bij een rijke, bejaarde bon vivant binnen en geeft zich voor zijn onwettige dochters uit. Hij trapt er even in, maar bezorgt ze toch een engagement bij een door hem zelf gefinancierde revue. De matte regie en het onvoldoende acteren van de 'dochters' worden maar net gecompenseerd door het spel van Chevalier als de oude schuinsmarcheerder.

Casa Ricordi

Italië​/​​Frankrijk 1954. Historische film van Carmine Gallone. Met o.a. Roland Alexandre, Elisa Cegani, Andrea Checchi, Gabriele Ferzetti en Marcello Mastroianni.

Geslacht van Milanese muziekuitgevers stimuleert carrière van de operacomponisten Rossini, Donizetti, Verdi en Puccini en is onderwijl actief in Italiaanse onafhankelijkheidsstrijd. Episodische biografie houdt zich aan alle clichés van verfilmde componistenlevens maar heeft niet de tijd om ze breed uit te bouwen, zodat resultaat onderhoudender is dan gewoonlijk. Internationale cast heeft nauwelijks rollen om te acteren, maar film biedt gelegenheid om reeks bekende gezichten in jonger jaren terug te zien.

Stazione Termini

Italië​/​​Verenigde Staten 1953. Drama van Vittorio De Sica. Met o.a. Jennifer Jones, Montgomery Clift, Gino Cervi, Richard Beymer en Paolo Stoppa.

Een getrouwde Amerikaanse is tijdens een verblijf in Itali[KA3]e verliefd geworden op een architect en aarzelt op het Romeins centraal station tussen blijven bij haar geliefde en definitief afscheid. Deze De Sica-film heeft een slechte reputatie, omdat hij door zijn flirt met Hollywood principes van het neo-realisme verried en evenmin een dienstvaardig stervehikel naar Amerikaans patroon maakte, maar blijkt bij nader inzien even goed als zijn veelgeprezen werk. De stationssituering neemt de aflopende romance op in breder een verband en observaties in de marge daarvan zijn raak gedaan. Een minpunt is de overgevoelige en overaanwezige muziek; die suggereert een smartlap die in beeld nu juist vermeden is. (Truman Capote schreef de Engelse dialoog.)

Puccini

Frankrijk​/​​Italië 1953. Muziek van Carmine Gallone. Met o.a. Gabriele Ferzetti, Marta Toren, Nadia Gray, Myriam Bru en Paolo Stoppa.

De onstuimig levende operacomponist verdeelt zijn liefde o.a. over een zangeres en een inmiddels getrouwde jeugdvriendin, die haar echtgenoot verlaat en in haar eenzaamheid pas troost vindt als Puccini dank zij haar een bezonken oude dag beleeft. Na de première van 'Turandot' sterft hij. Deze geromantiseerde biografie houdt zich uitsluitend aan alle clichés van het genre, zonder dat 'de rusteloze kunstenaarsziel' enig reliëf krijgt. Veel opera-fragmenten voor de liefhebbers en bekwame fotografie, die echter gesaboteerd wordt door inferieure kleurkwaliteit.

Prima di sera

Italië 1953. Drama van Piero Tellini. Met o.a. Paolo Stoppa, Gaby André, Lyla Rocco, Giacomo Furia en Giovanna Ralli.

Een man wil de grauwheid van zijn dagelijks bestaan en gezin ontvluchten. Hij besteelt zijn werkgever en koopt v[KA1]o[KA1]or zijn vlucht naar het platteland nog een slaapmiddel. Achteraf ontdekt de apotheker dat hij bij vergissing een zwaar vergif heeft meegegeven. De film uit de nadagen van het neo-realisme heeft een aandachtige sfeer- en milieutekening, maar is ook nogal sentimenteel en geforceerd optimistisch. Een goede (en zeldzame) hoofdrol van Stoppa.

Non è mai troppa tardi

Italië 1953. Fantasy van Filippo Walter Ratti. Met o.a. Paolo Stoppa, Isa Barzizza, Marcello Mastroianni, Giulio Donnini en Leda Gloria.

Een krenterige pandhuishouder weigert een juweel van zijn jeugdliefde in onderpand te nemen en droomt op kerstavond weg in herinneringen over hoe hij door zijn hebzucht zijn leven verknoeide, en krijgt nachtmerries over zijn eenzame toekomst. Hij ontwaakt herboren en zijn liefdadigheid wordt beloond met een gezellige kerst bij zijn familie. De Italiaanse variant op Dickens' Christmas Carol wordt door de modernisering van het verhaal en door de andere nationaliteit van de acteurs niet overtuigender, hoewel Stoppa een goede Scrooge blijkt.

Le retour de Don Camillo

Frankrijk​/​​Italië 1953. Komedie van Julien Duvivier. Met o.a. Fernandel, Gino Cervi, Leda Gloria, Paolo Stoppa en Charles Vissière.

Tweede aflevering van een reeks Don Camillo films met de beroemde Franse komiek Fernandel in de hoofdrol van excentrieke pastoor. Dit vervolg op Don Camillo (1952) is beter dan het origineel. Het verhaal is geloofwaardiger, de dialogen zijn flitsender en de hoofdrolspelers zijn aantoonbaar beter op elkaar ingespeeld. Don Camillo heeft zijn geliefde dorp verlaten in ruil voor een nogal afgelegen post in de bergen. Hij wil het liefst zo snel mogelijk weer naar huis, en andersom willen zijn vroegere parochianen, met inbegrip van de burgemeester, hem graag weer terug. René Barjavel en regisseur Duvivier baseerden het scenario op de boeken van Giovanni Guareschi.

L'ennemi public no. 1

Frankrijk​/​​Italië 1953. Komedie van Henri Verneuil. Met o.a. Fernandel, Zsa Zsa Gabor, Nicole Maurey, David Opatoshu en Paolo Stoppa.

Een bijziende Amerikaan neemt per ongeluk de regenjas met de revolver van een door de politie gezochte gangster mee en wordt ook door een getuigenis van een vrouwelijke gangster belast. Met animo en zelfs tamelijk spectaculair gemaakte gangsterparodie werd in New York opgenomen, met kleurrijke bijrollen naast een goed op dreef zijnde Fernandel. Gabor is al lachwekkend zonder dat ze daar haar best voor behoeft te doen. Scenario van Michel Audiard en Jean Manse, naar een idee van Max Favalelli. Camerawerk van Armand Thirard.

L' Amour d'une femme

Italië​/​​Frankrijk 1953. Drama van Jean Grémillon. Met o.a. Micheline Presle, Massimo Girotti, Gaby Morlay, Paolo Stoppa en Julien Carettte.

Een vrouwelijke arts krijgt een aanstelling op een Bretons eiland en weet daar geleidelijk aan de vooroordelen van de bevolking te overwinnen. Ze wordt verliefd op een daar tijdelijk werkzame ingenieur, die verwacht dat ze haar werk zal opgeven. De onsentimentele regie, de aandacht voor milieu en locaties en het authentieke beeld van de medische werkzaamheden behoeden de film voor ontsporing in een smartlap en maken er een vroegtijdig feministisch pleidooi van. Goed spel van Presle en Morlay in Grémillons laatste speelfilm.

Destinées

Frankrijk​/​​Italië 1953. Oorlogsfilm van Marcello Pagliero, Jean Delannoy en Christian-Jaque. Met o.a. Claudette Colbert, Michèle Morgan, Martine Carol, Andrée Clément en Nyta Dover.

Deze episodenfilm over het vrouwenlot in de oorlog, blijft aan de spectaculair aangeklede oppervlakte, omdat kort bestek weinig uitdieping toelaat. Morgan is te damesachtig voor Jeanne d'Arc, Carol mist het temperament voor Lysistrata. Alleen de eigentijdse sketch met Colbert als Amerikaanse oorlogsweduwe die een Italiaanse boerin bezoekt die een kind van haar man heeft, maakt de eigen pretenties - een bescheiden smartlap - waar.

Carosello Napoletano

Italië 1953. Musical van Ettore Giannini. Met o.a. Paolo Stoppa, Clelia Matania, Nadia Gray, Maria Fiore en Maria Pia Casilio.

De geschiedenis van Napels van de 16de tot in de 20de eeuw, gebracht in liederen, commedia dell`arte en revue-sc[KA2]enes met de `eeuwige straatmuzikant` (Stoppa) als centraal en verbindend personage. Dit bruisend en vitaal muzikaal spektakel heeft op de geluidsband zang van o.a. , maar de te pretentieus-artistieke balletten van Massine doen in de volkse context nogal misplaatst aan. Het scenario is van de regisseur, Giuseppe Marotta en R. Del Grosso. Het camerawerk is van Piero Portalupi.

Roma, ore undici

Italië 1952. Drama van Giuseppe de Santis. Met o.a. Lucia Bosé, Maria Grazia Francia, Armando Francioli, Irene Galter en Massimo Girotti.

Een film over een waar gebeurd ongeluk dat zich voordeed toen honderden vrouwen zich in een trappenhuis verdrongen om te solliciteren als secretaresse en één van hen zich naar voren drong en de trap deed instorten. De film toont in episodes de voorgeschiedenis van enkele verongelukte vrouwen, met als raamvertelling de uitbeelding van de gewetensnood van de voordringster die zelfmoord overweegt en zich bij de politie aangeeft, die om haar te sparen de zaak seponeert. Ondanks een wat al te melodramatisch aangedikt verbindend verhaal is de film een boeiende en aangrijpende doorlichting van de werkeloosheid en de daaruit resulterende hysterie om dat ene baantje. Hetzelfde ongeval leverde de inspiratie tot de meer sensationele film TRE STORI PROIBITE.

Processo alla città

Italië 1952. Drama van Luigi Zampa. Met o.a. Amadeo Nazzari, Silvana Pampanini, Eduardo Ciannelli, Irene Galter en Franco Interlenghi.

Een dubbele moordzaak wakkert de strijd aan van de politie tegen een oppermachtig misdaadsyndicaat in het Napels van rond de eeuwwisseling. De sfeervolle tijdsreconstructie kreeg een boeiende, quasi-documentaire aanpak - waarbinnen alleen de vrouwelijke sterren uit de toon vallen - die vooruitloopt op de films die scenarioschrijver Francesco Rosi later zelf zou maken.

Les belles de nuit

Frankrijk​/​​Italië 1952. Komedie van René Clair. Met o.a. Martine Carol, Gina Lollobrigida, Magali de Vendeuil, Marylin Buferd en Paolo Stoppa.

Een componist zonder succes droomt steeds weg in galante avonturen uit het verleden waarin de vrouwen uit zijn volksbuurt in andere gedaantes voorkomen. Die romances dreigen slecht voor hem af te lopen, maar bij het ontwaken heeft zich in werkelijkheid alles voor hem ten goede gekeerd. Deze elegante komedie laat droom en realiteit, heden en verleden, verrassend in elkaar overlopen, maar maakt de grote reputatie van destijds niet meer waar, door de al te passieve rol van Philipe wiens dromerige charme op den duur eentonig wordt.

Les Sept péchés capitaux

Frankrijk​/​​Italië 1952. Komedie van Georges Lacombe, Eduardo De Filippo, Jean Dréville, Yves Allégret en Carlo Rim. Met o.a. Andrée Debar, Claudine Dupuis, Eduardo De Filippo, Isa Miranda en Michèle Morgan.

Op de kermis kun je gooien naar poppen die de zeven hoofdzonden voorstellen en de exploitant vertelt anekdotes die elke zonde illustreren. De nogal zwakke scenario-uitwerking met een op LA RONDE ge[KA3]inspireerde ceremoniemeester (Philipe) dankt meer aan de sterbezetting dan aan de regie, hoewel Rossellini's 'afgunst' - naar een verhaal van Colette - een relatieve uitschieter is. Het tegenspel van Morgan en Rosay redt de 'hoogmoed', waardoor deze episodefilm in de laatste twee sketches toch nog wat interessanter wordt.

La nostra pelle

Italië​/​​Frankrijk 1952. Misdaad van Raymond Bernard. Met o.a. Edwige Feuillère, Frank Villard, Cosetta Greco, Paolo Stoppa en Jean Debucourt.

Plaats van handeling is de haven S[KA2]ete, ten westen van Marseille aan de Golf van Lyon, waarvandaan veel smokkel naar Tanger in Marokko plaatsvindt. Genoeg onbetrouwbare individuen in S[KA2]ete; een van hen is een jonge advocaat, Bob (Villard) geheten, geroyeerd uit de orde van advocaten. Hij sluit zich aan bij een inbrekersbende en levert nuttige informatie over de safe van een rijke handelaar, die vele goudstaven herbergt. De inbraak verloopt niet gladjes: ze verkrijgen het goud maar de handelaar komt om, terwijl een van de inbrekers gewond raakt en in handen van de politie komt. Hij verraadt zonder blikken of blozen de andere inbrekers, en laat de vrouw van wie hij houdt vallen om zijn eigen hachje te redden.

La Voce del silenzio

Italië​/​​Frankrijk 1952. Drama van Bruno Paolinelli en Georg Wilhelm Pabst. Met o.a. Jean Marais, Daniel Gélin, Cosetta Greco, Frank Villard en Aldo Fabrizi.

In een rusthuis midden in Rome komen mannen tijdens een korte retraite antwoord zoeken op gewetensvragen: een schrijver van misdaadromans heeft indirect de dood van een kind veroorzaakt, een verzetsstrijder heeft niet alleen Duitse tanks maar ook onschuldige voorbijgangers in de lucht laten vliegen, de vrouw van een krijgsgevangene is met een ander getrouwd omdat ze hem dood waande. De priester die hen niet weet te troosten komt in een geloofscrisis. Ondanks flashbacks steunt de film voornamelijk op de erg hoogdravende dialoog en wordt daardoor loodzwaar.

Cani e gatti

Italië 1952. Romantiek van Leonardo De Mitri. Met o.a. Titina De Filippo, Armando Francioli, Antonella Lualdi en Paolo Stoppa.

De twee belangrijkste kandidaten voor een gemeenteraadsverkiezing in een bergstreek koesteren een oude wrok. De vrouw bezit een hotel en heeft de apotheker nooit vergeven dat hij niet met haar getrouwd is; om de situatie wat ingewikkelder te maken besluit ze zelf ook een apotheek te openen. De fraaie beelden van het landschap compenseren het wat banale verhaal.

Altri tempi

Italië 1952. Komedie van Alessandro Blasetti. Met o.a. Vittorio Caprioli, Elisa Cegani, Andrea Checchi, Aldo Fabrizi en Giovanni Grassi.

Een episodenfilm waarin zes verhalen - o.a. naar Luigi Pirandello - het idee van de `goede oude tijd` van ironische kanttekeningen worden voorzien. Een hoogtepunt is de sketch waarin De Sica als advocaat een mooie van moord verdachte vrouw (Lollobrigida) verdedigt op wie hij intussen verliefd is geworden.

Una Moglie per una notte

Italië 1951. Komedie van Mario Camerini. Met o.a. Gino Cervi, Gina Lollobrigida, Nadia Gray, Armando Francioli en Paolo Stoppa.

Een graaf krijgt een beruchte rokkenjager op bezoek en vreest voor de standvastigheid van zijn vrouw. Hij neemt een tijdelijke plaatsvervangster in dienst, maar vindt het ook dan zijn eer te na om deze aan zijn gast af te staan. Deze luchtige kostuumkomedie - naar Anna Bonacci's toneelstuk L'Ora della fantasia - lijkt op het libretto van een lichte opera van Mozart en wordt gedragen door het spel van Cervi. Lollo en Gray als de beide echtgenotes zijn voornamelijk decoratief. Opnieuw verfilmd in een eigentijdse bewerking als KISS ME STUPID.

Miracolo a Milano

Italië 1951. Drama van Vittorio De Sica. Met o.a. Francesco Golisano, Emma Gramatica, Brunella Bovo, Paolo Stoppa en Guglielmo Barnabo.

Tot[KA2]o (Golisano), een vondeling sticht buiten Milaan een barakken leefgemeenschap voor misdeelden op een stuk braak liggend land en weet met onwankelbaar vertrouwen daar harmonie te laten heersen. Het optimisme en de fantasie van het destijds veel geprezen en bekroonde sociale sprookje doen nu al te makkelijk en naïef aan, waardoor alleen de volkse humor heeft standgehouden. Het scenario is van Suso Cecchi d'Amico, Mario Chiari, Adolfo Franci, Cesare Zavattini en regisseur De Sica naar Zavattini's roman Totò il buono. Het camerawerk is van G.R. Aldo, die in werkelijkheid Aldo Graziati heet. Mono, RCA Sound System.

Donne e briganti

Frankrijk​/​​Italië 1950. Avonturenfilm van Mario Soldati. Met o.a. Amedeo Nazzari, Maria Mauban, Jean Chevrier, Paolo Stoppa en Jacqueline Pierreux.

Boer ontdekt dat zijn stiefzuster buitenechtelijke dochter van koning van Napels is en die bij huwelijk forse bruidschat krijgt. Meisje is echter verliefd op een jeugdvriend die als Fra Diavolo held in verzet tegen de Franse invasie is geworden. De boer probeert zijn rivaal te doden en zichzelf tegenover de koning als echte Fra Diavolo voor te doen. Schermavonturen zijn niet al te spectaculair, maar met aanstekelijke humor in beeld gebracht en met animo geacteerd.

Contessa azzurra

Italië 1950. Drama van Claudio Gora. Met o.a. Amedeo Nazzari, Zsa Zsa Gabor en Paolo Stoppa.

Napels, 1915. Een filmregisseur krijgt het aan de stok met zijn producent, maar hij weet zijn wil door te drijven en in zijn film de gevierde diva te vervangen door een debutante. De belle époqueh erleeft in deze aardige, onderhoudende en elegante film, waarin Paolo Stoppa een onbetaalbare rol speelt.

Marakatumba ma non è una rumba

Italië 1949. Komedie van Edmond Lozzi. Met o.a. Renato Rascel, Marylin Buferd en Paolo Stoppa.

Boekhouder Filippo De Bellis (Rascel) blijkt onverwacht enige erfgenaam van een verre oom uit de provincie. In werkelijkheid is het een list van een boerendochter, die wil trouwen met Filippo om zo in het bezit van het fortuin te komen. Een eenvoudige, middelmatige komedie met een paar liedjes van het Quartetto Cetra, een populaire band uit de jaren 1940. Raadselachtig is dat Edmondo Lozzi als regisseur op de titelrol staat, terwijl Enzo Trapani tekende voor de regie.

I peggiori anni della nostra vita

Italië 1949. Komedie van Mario Amendola. Met o.a. Carlo Campanini, Virginia Belmont, Paolo Stoppa, Aroldo Tieri en Nino Crisman.

Paolo Stoppa is een Italiaanse soldaat in WO II. Hij krijgt een brief van zijn vrouw (Virginia Belmont), die hem schrijft dat hij vader is geworden van een zoon. Diezelfde dag komen hij en twee andere soldaten bij een bombardement om het leven. Een andere soldaat (Campanini) keert naar het peloton terug om te melden dat Stoppa en nog een andere soldaat om het leven is gekomen. Na de oorlog bezoekt Campanini diens vrouw om haar over het tragische ongeluk te vertellen. Hij bemerkt dat hij zich zeer tot haar voelt aangetrokken. Dan blijkt dat Stoppa niet gestorven is en keert hij weer bij zijn vrouw terug. Campanini heeft dan heel wat uit te leggen.

Fabiola

Frankrijk​/​​Italië 1948. Historische film van Alessandro Blasetti. Met o.a. Michèle Morgan, Henri Vidal, Michel Simon, Louis Salou en Massimo Girotti.

Een Gallische gladiator wordt in Rome in de vierde eeuw verliefd op een christenvrouw. Door jaloerse intriganten wordt hij ter dood veroordeeld en zijn geliefde kan hem alleen redden door haar religie af te zweren. Eerste naoorlogse terugkeer tot een van de specialismes van de Italiaanse cinema: het spektakel. Zorgvuldig gemaakt, maar nogal wijdlopig. (De exportversie is maar liefst 70 m korter).

Che tempi

Italië 1947. Komedie van Giorgio Bianchi. Met o.a. Gilberto Govi, Lea Padovani, Paolo Stoppa, Alberto Sordi en Walter Chiari.

Een zakenman uit Genua wil dat zijn dochter trouwt met zijn rijke neef, maar het meisje houdt van een zeeman. Jammer genoeg monstert de zeeman aan op een boot en verdwijnt. Na zes jaar wachten wordt eindelijk de datum voor het huwelijk met de neef vastgesteld. Op het moment dat het paar elkaar het jawoord wil geven, verschijnt de nu rijk geworden zeeman in de kerk. Een belachelijke, zinloze film, waarin niettemin fraai spel te zien is, vooral van Govi.

Aquila nera

Italië 1946. Avonturenfilm van Riccardo Freda. Met o.a. Rossano Brazzi, Irasema Dilian, Gino Cervi, Paolo Stoppa en Luigi Pavese.

Een complot tegen het hoofd van de kozakken leidt tot de dood van zijn vrouw, de verbanning van zijn zoon en tot de onteigening van zijn bezit. Met dapperheid en vernuft slaagt hij erin zich te wreken en eerherstel te verkrijgen. Een sterke rolbezetting in deze levendig gemaakte avonturenfilm naar Doebrowski van Poesjkin. De film gaf de naoorlogse Italiaanse filmindustrie een nieuwe impuls, los van het neo-realisme. Het debuut van Lollobrigida, Sanson en Canale.

Quartetto pazzo

Italië 1945. Komedie van Sergio Salvini. Met o.a. Anna Magnani, Gino Cervi, Rina Morelli, Paolo Stoppa en Giulielmo Barnabo.

Gebaseerd op een succesvol toneelstuk over een dag uit het leven van twee stellen in [KA1]e[KA1]en huis. Elena (Magnani) en Monica (Morelli) zijn zusters. Elena is een rijke vrouw, die een butler in huis heeft. Het hele verhaal speelt zich in dat huis af. Monica is verloofd met Filippo (Stoppa) en zal met deze rechtschapen man trouwen. Toch is zij bang om te trouwen en aldus een minnaar kwijt te raken, om er een echtgenoot voor in de plaats te krijgen. De zakenman Robert (Cervi) maakt Elena al jaren het hof, en is haar minnaar. Hij wil van zijn vrouw scheiden en met Elena trouwen. In de toneelversie speelt Andreina Pagnanin voor Elena maar zij werd als niet beroemd genoeg voor de film beschouwd, en vervangen door Magnani. De regie is middelmatig en de bezetting presteerde weleens beter.

Apparizione

Italië 1944. Romantiek van Jean de Limur. Met o.a. Alida Valli, Amedeo Nazzari, Massimo Girotti, Paolo Stoppa en Andreina Pagnani.

Een heerlijke romantsiche komedie met aardige mensen. Een beroemd acteur heeft panne en moet de nacht doorbrengen in een eenvoudige herberg. Het nichtje van de herbergier is weg van de acteur, die daardoor in een moeilijke positie komt. Hij weet de woede van het jaloerse vriendje te kalmeren en hij slaagt erin het jonge stel weer bij elkaar te brengen.

Grattacieli

Italië 1943. Mysterie van Guglielmo Giannini. Met o.a. Vanna Vanni, Renato Cialente en Paolo Stoppa.

Tijdens een feestje in een wolkenkrabber valt een dronken gast uit het raam. Het lijkt een ongeluk, maar volgens een inspecteur van politie riekt het naar moord. Ter plaatse begint hij een onderzoek. Hij ondervraagt alle gasten en langzaam maar zeker weet hij de moordenaar in het nauw te drijven. Een nogal zwakke film, die speelt in het penthouse van een Amerikaanse wolkenkrabber.

Gente dell'aria

Italië 1943. Romantiek van Esodo Pratelli. Met o.a. Gino Cervi, Antonio Centa en Paolo Stoppa.

Fascinerend romantisch avontuur, dat in hoog tempo aan ons voorbijtrekt. Twee zoons van een rijke industrieel zijn smoorverliefd op dezelfde vrouw. De broertjes, beiden piloot, gaan elkaar intens haten en proberen elkaar de loef af te steken met de meest onverantwoorde stunts en avonturen.

Sieben Jahre Glück

Duitsland 1942. Komedie van Ernst Marischka. Met o.a. Hannelore Schroth, Wolf Albach-Retty, Theo Lingen, Hans Moser en Elly Parvo.

Een eenzame romanschrijver en dito schrijfster komen na veel vijven en zessen tot elkaar. Na het succes van SIEBEN JAHRE PECH schreef Marischka een draaiboek vol min of meer op zich zelf staande, soms heel leuke soms minder geslaagde, grappen voor het duo Lingen-Moser. De medewerking van de Italiaanse acteurs, o.a. Stoppa, zal wel in verband staan met het feit dat de film in de Cinecittá-studio's in Rome werd opgenomen.

Sette anni di felicità

Italië 1942. Komedie van Roberto Savarese. Met o.a. Vivi Gioi, Hans Moser, Paolo Stoppa, Elli Parvo en Wolf Albach-Retty.

Twee scenarioschrijvers hebben geruchten gehoord dat iemand op hun geld uit is. Bang om beroofd te worden sturen ze hun knecht met hun geld naar de bank. Maar de arme man is een beetje doof, dus hij hoort niet dat er in de bank geschoten wordt. Er is net een overval aan de gang en ondanks zichzelf neemt de knecht het op tegen de rovers en hij weet hen op een krankzinnige en bijzonder lachwekkende manier tot overgave te dwingen.

Se io fossi onesto

Italië 1942. Komedie van Carlo Ludovico Bragaglia. Met o.a. Vittorio De Sica, Maria Mercader, Sergio Tofano, Paolo Stoppa en Virgilio Riento.

Een berooide, aan lager wal geraakte ingenieur (De Sica) moet naar de gevangenis in plaats van een uitgekookte, cynische fraudeur (Stoppa). Maar de oom van de cynicus denkt dat de ingenieur zijn neef is, en die persoonsverwisseling zorgt voor heel wat moeilijkheden en misverstanden. De Sica is verrukkelijk, zoals te doen gebruikelijk, maar Paolo Stoppa steekt hem dit keer toch naar de kroon.

Rossini

Italië 1942. Biografie van Mario Bonnard. Met o.a. Nino Besozzi, Paola Barbara, Camillo Pilotto en Paolo Stoppa.

Uitstekende film over leven en werk van de Italiaanse componist Gioacchino Rossini (1792-1868), die een moeilijke periode doormaakte toen zijn vrouw, Isabella Colbran (Barbara), de ster van zijn opera's, haar stem kwijt was. Besozzi is een heel geloofwaardige Rossini.

La famiglia Brambilla in vacanza

Italië 1942. Komedie van Carl Boese. Met o.a. Elena Luber, Massimo Girotti, Paolo Stoppa en Giulio Stival.

Middelmatige situatiekomedie met enkele hele humoristische momenten. Paolo Stoppa steelt de show met zijn geloofwaardige spel. Het verhaal is heel simpel. Eigenlijk te simpel en tamelijk voorspelbaar. De familie Brambilla behoort tot de middenklasse en popelt van verlangen om het drukke stadsleven even vaarwel te kunnen zeggen. Ze gaan op vakantie naar de kust en komen tot de conclusie dat zelfs daar, ver van de stad, geen rust te vinden is.

Giorni felici

Italië 1942. Romantiek van Gianni Franciolini. Met o.a. Lilia Silvi, Amedeo Nazzari, Leonardo Cortese, Vera Carmi en Paolo Stoppa.

In een prachtige landelijke omgeving vermaken twee jonge vrouwen en hun vrijers zich prima met zwempartijen in een ongerepte meertje. Dan landt er bijna midden in hun gezelschap een onstuimige man, die zijn vliegtuig met motorpech aan de grond moet zetten. Vanaf dat moment proberen de vrouwen hun respectieve vriendjes jaloers te maken. Een onschuldige romantische komedie.

Don Cesare di Bazan - La Lama del Giustiziere

Italië 1942. Avonturenfilm van Riccardo Freda. Met o.a. Gino Cervi, Anneliese Uhlig, Paolo Stoppa, Enrico Glori en Giovanni Grasso.

Een vrije bewerking naar het personage Ruy Blas van Victor Hugo. Een Spaanse landedelman keert terug van de oorlog en ontdekt dat zijn bezit hem door een konkelend familielid is ontfutseld. Hij grijpt naar zijn degen om de zaak terug te winnen en ontdekt en passant een complot tegen de Spaanse koning. Het debuut van de regisseur Freda, die samen met Vitaliano Brancati, Cesare Zavattini het scenario naar een toneelstuk van De Dennery en Dumanoir schreef, valt ruim een halve eeuw later bij het weerzien beslist niet mee. Het camerawerk is van Mario Craveri.

Acque di primavera

Italië 1942. Drama van Nunzio Malasomma. Met o.a. Gino Cervi, Mariella Lotti, Vanna Vanni en Paolo Stoppa.

Een bitterzoet, sentimenteel drama waarin goed geacteerd wordt door een buitengewone cast. Het verhaal draait om een mooie vrouw die haar echtgenoot verlaat. Haar man, een dokter, is te serieus en ambitieus en geeft zijn vrouw niet veel aandacht.

A che servono questi quattrini

Italië 1942. Drama van Esodo Pratelli. Met o.a. Eduardo De Filippo, Peppino De Filippo en Paolo Stoppa.

Sociale satire over een aan lager wal geraakte aristocraat. Om zijn naam hoog te houden, besluit hij een jonge vriend tot erfgenaam van een groot vermogen te maken. Door een rare speling van het lot wordt de jongen daadwerkelijk een rijk man. Er wordt goed geacteerd in deze film.

Se non son matti non li vogliamo

Italië 1941. Komedie van Esodo Pratelli. Met o.a. Ruggero Ruggeri, Armando Falconi en Paolo Stoppa.

De voorzitter van een studentenvereniging laat zijn hele vermogen na aan een liefdadigheidsinstelling, waarvan de enige drie overlevenden van de vereniging mogen profiteren. Deze drie zien zichzelf, ondanks hun gevorderde leeftijd, gedwongen om trouw te blijven aan hun status en zetten de activiteiten uit hun jeugd voort. Een aangename en melancholieke film met uitstekende acteurs.

La corona di ferro

Italië 1941. Historische film van Alessandro Blasetti. Met o.a. Massimo Girotti, Luisa Ferida, Gino Cervi, Elisa Cegani en Stelio Carnabucci.

Een wrede Romeinse koning heeft de ijzeren kroon van een vorst van Byzantium gekregen die gemaakt is van spijkers uit Christus` kruis. Zodra de kroon zich op het gebied bevindt waar onrecht heerst wordt hij z[KA1]o zwaar dat hij in de bodem wegzinkt. De koning doodt zijn broer die aanspraak maakt op de troon en laat diens zoon voor de leeuwen achter. Deze wordt door hen grootgebracht en zal zich als volwassene wreken, waarna de kroon weer uit de grond verrijst. Deze Latijnse legende kreeg een filmvorm in de stijl van het Duits expressionisme. De vormgeving en muzikale ondersteuning doen de gevechten op balletten lijken. De film die bioscoop-escapisme bood tijdens het fascisme grijpt terug op de zg. peplum-spektakels uit de zwijgende periode. Hoge produktiewaarden die 7000 paarden, een complete dierentuin etc. omvatte. Kreeg de Grand Prix (voor de Beste Italiaanse Film) in 1941 van de Biennale van Venetië; dat was toentertijd de twijfelachtige Mussolini Bokaal, genoemd naar de fascistische dictator die op de vlucht naar Zwitserland met zijn maîtresse in 1945 door partizanen ter vergelding voor zijn misdaden werd doodgeschoten en daarna aan zijn voeten een lantaarnpaal werd opgehangen. Het scenario is van C. Pavolini, G. Zorzi, G. Zucca, regisseur Blasetti, en R. Castellani naar het verhaal van de twee laatsten. Het camarewerk is van M. Craven en V. Vich. mono, RCA Photophone System.

L'ultimo ballo

Italië 1941. Drama van Camillo Mastrocinque. Met o.a. Elsa Merlini, Amedeo Nazzari en Paolo Stoppa.

Gravin Marcus (Merlini) is een aantrekkelijke dame van middelbare leeftijd die zich niet wil neerleggen bij het verstrijken der jaren en de consequenties van het ouder worden. Ze heeft een oogje op een man, die haar minnaar zou kunnen worden, maar haar dochter behoedt haar voor overspel. Clichématig verhaal in een gladde regie, maar Elsa Merlini is prachtig in haar dubbelrol als gravin en dochter.

Un'avventura di Salvator Rosa

Italië 1940. Avonturenfilm van Alessandro Blasetti. Met o.a. Gino Cervi, Luisa Ferida, Osvaldo Valenti, Rina Morelli en Paolo Stoppa.

Salvator Rosa (Cervi) steelt de show als schilder die een dubbelrol speelt. Onder de naam Formica neemt hij het zwaard op tegen de onderkoning van Napels en de verdorven Graaf Lamberto (Valenti), die het volk onderdrukken. Regisseur Blasetti levert altijd zeer verzorgde films af en hij weet zijn acteurs te bezielen. Zo ook hier, al doet deze kruising tussen Zorro en Scaramouche concessies aan de smaak van het grote publiek. Maar een genot om naar te kijken.

Melodie eterne

Italië 1940. Biografie van Carmine Gallone. Met o.a. Gino Cervi, Conchita Montenegro en Paolo Stoppa.

Als kleine jongen verbaast Mozart het gehele keizerlijke hof van Oostenrijk met enkele van zijn composities en optredens. Het is het begin van een illustere carrière, vol successen in zijn beroep maar teleurstellingen in de liefde. Zijn verloofde, die met zijn hulp operazangeres wordt, laat hem in de steek. Dan trouwt Mozart met haar zuster, die altijd al heimelijk verliefd op hem was en die hem trouw blijft. Niet de beste verfilming van Mozarts leven maar beter dan het gemiddelde.