Jean-Pierre Léaud (1944): cast.
Er zijn 59 films gevonden.

M

2017 | Drama

Frankrijk 2017. Drama van Sara Forestier. Met o.a. Sara Forestier, Redouanne Harjane, Jean-Pierre Léaud, Liv Andren en Nicolas Vaude.

Lila (Forestier) is verlegen en stottert heel erg, Mo (Harjane) is juist nogal expressief. Wanneer ze elkaar bij een bushalte ontmoeten zijn de twee meteen verliefd. Terwijl Mo meedoet aan illegale autoraces, bereidt Lila zich met moeite voor op haar mondeling examen. Ondertussen worstelt Mo met een geheim. Film over de onstuimige liefde tussen twee complete tegenpolen overtuigt dankzij de uitstekende acteurs in de hoofdrollen. Léaud speelt Lila’s morsige vader. Regiedebuut van Forestier, die we als actrice kennen uit films als L’Esquive en Le nom des gens.

La mort de Louis XIV

2016 | Biografie, Drama, Historische film

Frankrijk​/​​Spanje​/​​Portugal 2016. Biografie van Albert Serra. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Patrick d'Assumçao, Mark Susini en Bernard Belin.

Zonnekoning Lodewijk XIV kon zijn sterfbed relativeren. 'Als dit sterven is dan ben ik niet bang,' zou de praalheerser hebben gezegd. 'Ik zou graag meer lijden zodat ik word verlost van mijn zonden.' Het onderschrijft dat zijn dood was als zijn leven: een magnifiek theaterstuk opgevoerd voor zijn altijd aanwezige entourage van artsen, getrouwen en onderdanen. Nestor Jean-Pierre Léaud speelt de Franse leider met een intimiteit die past bij de pompeuze aankleding, belichting en voortgang van dit majestueuze filmportret. Gedenkwaardige biografie over dood en vergankelijkheid, met een zwart koudvuur-been in een vergulde kooi.

Visage

2009 | Drama

Frankrijk​/​​Taiwan​/​​België​/​​Nederland 2009. Drama van Tsai Ming-liang. Met o.a. Lee Kang-sheng, Jean-Pierre Léaud, Laetitia Casta, Fanny Ardant en Lu Yi-Ching.

Meester-cineast Tsai stelt teleur met dit op uitnodiging van het Parijse Louvre gemaakte drama. Museumfilm of niet, ergens tussen de verdwaalde edelherten, talloze acteurscameo's, musicalnummers en onopzettelijke zelfparodieën gaat het Bijbelse verhaal van Herodes en Salomé schuil - met Tsais vaste hoofdrolspeler Lee Kang-sheng als de Taiwanese regisseur die het in Frankrijk verfilmen wil. Het ziet er allemaal prachtig uit, en sommige scènes zouden als video-installatie in een museum inderdaad niet misstaan. Maar als speelfilm is Visage zware kost.

J'ai vu tuer Ben Barka

2005 | Thriller

Frankrijk​/​​Spanje​/​​Marokko 2005. Thriller van Serge Le Péron en Saïd Smihi. Met o.a. Charles Berling, Simon Abkarian, Josiane Balasko, Jean-Pierre Léaud en Mathieu Amalric.

De verdwijning in 1965 van de linkse Marokkaanse politicus Mehdi Ben Barka is nooit opgelost, en nooit verwerkt. Nog steeds doen de wildste feiten en suggesties de ronde. Scenarist-regisseur Le Péron haalt uit de kluwen van internationale intriges een 'filmconnectie', die ook echt bestond. De schimmige filmmaker Georges Figon (Berling) krijgt de opdracht om een anti-koloniale documentaire te maken. De beroemde Marguerite Duras (Balasko) wordt benaderd voor het scenario en Ben Barka moet als adviseur optreden. Op weg naar een afspraak met Figon wordt Barka opgepakt. J'ai vu tuer Ben Barka combineert op een jazzy manier retro-nouvelle vague met vage politieke thriller.

The Dreamers

2003 | Drama

Verenigd Koninkrijk​/​​Frankrijk​/​​Italië 2003. Drama van Bernardo Bertolucci. Met o.a. Michael Pitt, Eva Green, Louis Garrel, Anna Chancellor en Robin Renucci.

Acteur Michael Pitt excelleert als een Amerikaanse jongeman die eind jaren 60 een jaar in Parijs studeert. Zijn passie voor film brengt hem in contact met Isabelle en haar broer Theo (Green en Garrel). Tegen de achtergrond van de Parijse protesten van de lente van '68, verkennen ze gedrieën hun emotionele, politieke, seksuele en cinematografische drijfveren. Bertolucci baseerde het personage van buitenlander Matthew op zichzelf en lardeerde de film met tekst- en beeldfragmenten van gezaghebbende films. The Dreamers is een ode aan jeugdige bevlogenheid waarin keukentafelfilosofieën over kosmische harmonie liefdevol worden gepresenteerd door weemoedkoning Bertolucci.

What Time is it There?

2001 | Komedie, Drama

Taiwan​/​​Frankrijk 2001. Komedie van Tsai Ming-liang. Met o.a. Lu Yi-Ching, Cecilia Yip, Chen Chao-jung, Tsai Guei en Arthur Nauzyciel.

Eenzame horlogeverkoper verlangt zo naar Parijs dat hij alle klokken in Taipei op de Parijse tijd zet. Melancholieke film over eenzaamheid, gebrekkige communicatie en grote stads-ellende.

Le Pornographe

2001 |

Canada​/​​Frankrijk 2001. Bertrand Bonello. Met o.a. André Marcon, Thibault de Montalembert, Dominique Blanc, Jérémie Renier en Jean-Pierre Léaud.

Eenzame horlogeverkoper verlangt zo naar Parijs dat hij alle klokken in Taipei op de Parijse tijd zet. Melancholieke film over eenzaamheid, gebrekkige communicatie en grote stads-ellende.

L'affaire Marcorelle

2000 | Drama, Fantasy, Thriller

Frankrijk 2000. Drama van Serge Le Péron. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Irène Jacob, Mathieu Amalric, Hélène Surgère en Dominique Reymond.

Ongeluk komt graag in gezelschap, ontdekt magistraat François Marcorelle, generatie '68, gehuwd en neurotisch aangelegd. De charmante Poolse die hij zojuist heeft ontmoet, blijkt een gehaaide prostituee. In een handgemeen met een man die misschien haar vader is, legt de laatste het loodje. Of waren het toch weer nachtmerries? Ondertussen heeft een jonge advocaat Marcorelle in het vizier, want ontmaskering van een smetteloos gerechtsdienaar betekent een carrièrespurt. Amusante Hitchcockiaanse genrepotpourri van ex-Cahiers du Cinéma-redacteur Le Péron, met fraaie Léaud-pechvogelrol en nogal wat cinefiele knipoogjes.

Pour rire!

1996 | Komedie

Frankrijk 1996. Komedie van Lucas Belvaux. Met o.a. Antoine Chappey, Ornella Muti en Jean-Pierre Léaud.

Ongeluk komt graag in gezelschap, ontdekt magistraat François Marcorelle, generatie '68, gehuwd en neurotisch aangelegd. De charmante Poolse die hij zojuist heeft ontmoet, blijkt een gehaaide prostituee. In een handgemeen met een man die misschien haar vader is, legt de laatste het loodje. Of waren het toch weer nachtmerries? Ondertussen heeft een jonge advocaat Marcorelle in het vizier, want ontmaskering van een smetteloos gerechtsdienaar betekent een carrièrespurt. Amusante Hitchcockiaanse genrepotpourri van ex-Cahiers du Cinéma-redacteur Le Péron, met fraaie Léaud-pechvogelrol en nogal wat cinefiele knipoogjes.

Pour rire !

1996 | Komedie

Frankrijk 1996. Komedie van Lucas Belvaux. Met o.a. Ornella Muti, Jean-Pierre Léaud, Antoine Chappey, Tonie Marshall en Philippe Fretun.

Ongeluk komt graag in gezelschap, ontdekt magistraat François Marcorelle, generatie '68, gehuwd en neurotisch aangelegd. De charmante Poolse die hij zojuist heeft ontmoet, blijkt een gehaaide prostituee. In een handgemeen met een man die misschien haar vader is, legt de laatste het loodje. Of waren het toch weer nachtmerries? Ondertussen heeft een jonge advocaat Marcorelle in het vizier, want ontmaskering van een smetteloos gerechtsdienaar betekent een carrièrespurt. Amusante Hitchcockiaanse genrepotpourri van ex-Cahiers du Cinéma-redacteur Le Péron, met fraaie Léaud-pechvogelrol en nogal wat cinefiele knipoogjes.

Mon homme

1996 | Komedie, Drama, Romantiek

Frankrijk 1996. Komedie van Bertrand Blier. Met o.a. Anouk Grinberg, Gérard Lanvin, Valeria Bruni Tedeschi, Olivier Martinez en Sabine Azéma.

Meestal is het een noodlijdende prostituee die onder de vleugels genomen wordt van een weldoener (zie Pretty Woman e.d.). Cineast Blier draait de rollen eindelijk eens om. Marie (Grinberg), een rijke en tevreden prostituee, neemt op een dag zwerver Jeannot (Lanvin) op. Dat ze de liefde bedrijft met deze stinkerd is al bedenkelijk en als ze later van Jeannot eist dat hij haar gewelddadige pooier wordt is het duidelijk: Marie is masochiste. Regisseur en scenarist Blier, die meestal films maakt over mannelijke lusten, kan het niet laten en richt zich steeds meer op Jeannot in plaats van de interessantere Marie.

Irma Vep

1996 | Komedie

Frankrijk 1996. Komedie van Olivier Assayas. Met o.a. Maggie Cheung, Jean-Pierre Léaud, Nathalie Richard, Antoine Basler en Nathalie Boutefeu.

Irma Vep is een luchtige en onderhoudende komedie die het wel en wee volgt van een fictieve Franse regisseur en zijn crew. Deze werkt aan een remake van Louis Feuillades 'Les Vampires' met in de hoofdrol de Hongkongse steractrice Maggie Cheung - die in Irma Vep zichzelf speelt. Regisseur Olivier Assayas improviseerde zijn laatste film op thema's en clichés uit de filmgeschiedenis, waarbij hij en passant de Franse filmcultuur op de hak neemt. Assayas schreef zelf het scenario (IRMA VEP is een anagram van VAMPIRE).

Personne ne m'aime

1994 | Drama, Komedie

Frankrijk 1994. Drama van Marion Vernoux. Met o.a. Bernadette Lafont, Bulle Ogier, Lio, Michèle Laroque en Maaike Jansen.

Een vrouwenkwartet. Het bestaat uit moeder Annie (Lafont), een aan lager wal geraakte redactrice die altijd door haar minnaars wordt afgescheept, haar dochter Marie (Lio) die zeven jaar geleden na een ruzie was weggelopen, haar zuster Fran[KA10]coise (Ogier) een onderdrukte huisvrouw en Cri-Cri (Laroque), een hotelhoudster uit de provincie die ze later zullen ontmoeten. Annie en Fran[KA10]coise gaan in een oude camper op zoek naar Fran[KA10]coise`s man, Paul die vreemd zou gaan. Hij blijkt vertrokken te zijn als ze aankomen in het hotel van Cri- Cri. Annie`s dochter Marie staat er achter de bar. In flashbacks kijken ze terug op hun soms bittere verleden en hun dikwijls ongelukkige ervaringen. Jansen speelt de eenvoudige kamerdienster Dizou - moeder van elf kinderen met [KA1]e[KA1]en droom: een dagje naar het strand. Zij blijkt als `vijfde wiel` aan de wagen een rots in de branding. De vrouwen vertrekken met de gammele auto richting zee. Film over gebroken liefdes, eenzaamheid, bedrog, opstandigheid, genegenheid etc., etc. met behoorlijke spelprestaties, die het echter moet hebben van een ge[KA3]engageerd (vrouwen)publiek. Het scenario is van de regisseuse. Het camerawerk is van Eric Gautier.

Les cent et une nuits de Simon Cinéma

1994 |

Verenigd Koninkrijk​/​​Frankrijk 1994. Agnès Varda. Met o.a. Michel Piccoli, Marcello Mastroianni, Henri Garcin, Julie Gayet en Mathieu Demy.

Ter gelegenheid van Honderd Jaar Film maakte Varda een compilatie in combinatie met een filmverhaal met gastoptredens. Piccoli is de honderd jaar oude monsieur Simon Cin[KA1]ema, die een eenzaam bestaan voert in zijn kasteel. Hij is aan zijn rolstoel gekluisterd. Jonge schoonheid Gayet, studente aan de filmacademie wordt door hem ingehuurd om gedurende 101 dagen, telkens een dagje te besteden aan zijn herinneringen en bespiegelingen. Ze wordt overrompeld door alles wat met film te maken heeft: posters, memorabilia, (korte en lange) filmfragmenten (w.o. L`AGE D`OR, LADRI DI BICICLETTI, THE THIEF OF BAGDAD, ORPH[KA1]EE, UN CHIEN ANDALOU, THE WIND uit 1928, etc. etc.). Zijn vriend is Mastroianni, Garcin is zijn butler, Demy (de zoon van Varda en Jacques Demy) een produktie-assistent, die een romance beleeft met Gayet. Tot en met de naam op de credits van Schygulla langere optredens van de `acteur of actrice van de dag` en erna (vanaf Azema tot en met Toscan Du Plantier) cameo's, de z.g. 'steelse en stralende verschijningen'. Muziek van o.a. Max Steiner, Bernard Herrmann, Maurice Jarre, Michel Legrand, George Delarue, Francis Lai en Henri Mancini. Varda heeft in de prent al haar passie voor- en al haar ervaring met het filmvak gestopt van de laatste veertig jaar. Haar keuze is typisch continentaal Europees en zal bij haar eigen landgenoten de hartstochten het meeste doen oplaaien, al kan geen enkele cinefiel om dit eerbetoon aan de Tiende Muze heen. Camerawerk van Eric Gautier.

La naissance de l'amour

1993 | Romantiek

Frankrijk​/​​Zwitserland 1993. Romantiek van Philippe Garrel. Met o.a. Lou Castel, Jean-Pierre Léaud, Johanna ter Steege, Dominique Raymond en Marie-Paul Laval.

In zwart-wit gedraaid sluitstuk van Garels autobiografische drieluik, voorafgegaan door LES BAISERS DE SECOURS en J`ENTENDS PLUS LA GUITARE. Toneelspeler Castel is een binnenvetter die niet meer speelt, maar lijdt, ruziet met zijn zwangere vrouw en met Ter Steege naar bed gaat. Zijn vriend L[KA1]eaud is de babbelkous en de leukerd (!), een schrijver die niet meer schrijft, maar nadenkt, zoals dat heet. Op de achtergrond heerst de Golfoorlog, die hen als wereldburgers niet onberoerd laat. Slechts te genieten voor wie houdt van gefilosofeer van ouder wordende mannen die bang zijn niet meer te kunnen liefhebben. De Nederlandse Ter Steege is verrukkelijk als een soort sprookjesprinses. Scenario van Marc Cholodenko, Muriel Cerf en regisseur Garrel. Camerawerk van Raoul Coutard en André Clément.

La vie de bohème

1992 | Komedie, Experimenteel

Frankrijk​/​​Duitsland​/​​Finland​/​​Zweden 1992. Komedie van Aki Kaurismäki. Met o.a. Evelyne Didi, André Wilms, Matti Pellonpää, Christine Murillo en Jean-Pierre Léaud.

Zeer vrije, herziene en verbeterde bewerking van de fameuze [KL]Sc[KA2]enes de la vie boh[KA2]eme[KLE] van Henri Murger (1822-1861), verplaatst naar de hedendaagse Parijse banlieue. Het is vooral de bedoeling de suffige opera van Puccini, door Comencini in 1988 op het scherm gebracht, belachelijk te maken. En dat terwijl deze olijke, zich nergens iets van aantrekkende Finse cineast Shakespeare (HAMLET GOES BUSINESS) (!) en enkele anderen ook al eens zo hardhandig aanpakte. Een chaotisch geheel met kop noch staart in de stijl van de Frères Prévert is het resultaat. Grappig, amusant, absurd en geschikt voor de Academie voor Patafysica. Bestemd voor een intellectueel publiek dat 'in staat is' dit soort botte humor te waarderen. Prachtige zwart-witbeelden van Timo Salminen. De bijna ziekelijke praatzucht van Léaud doet versteld staan. Wat betreft de ongeregelde leefwijze, die vormt naar keuze 'de voorbereiding op de Academie, het ziekenhuis of het lijkenhuis'. Niet eens zo slecht gezien.

Paris s'éveille

1991 | Drama

Frankrijk​/​​Italië 1991. Drama van Olivier Assayas. Met o.a. Judith Godrèche, Jean-Pierre Léaud, Thomas Langmann, Martin Lamotte en Ounie Lecomte.

Cl[KA1]ement (L[KA1]eaud), een labiele veertiger, heeft iets van doen met de tv en mede daarom is de ambitieuze achttien- jarige Louise (Godrèche) bij hem ingetrokken. Als Adrien, de zoon van Clément, na een jarenlange afwezigheid terugkomt, wordt hij verliefd op Louise, die op zijn avances ingaat en van de vader overstapt op de zoon. Maar het wil niet vlotten met hun relatie en als Louise lonkt naar de casting-couch om een rol bij de tv te krijgen, houdt Adrien het voor gezien. Clément en Louise vinden beiden een andere partner. Geen bijzonder krachtige film van Assayas, die zo mooi debuteerde met L'ENFANT DE L'HIVER.

Le gorille poker

1991 | Misdaad

Frankrijk​/​​Duitsland 1991. Misdaad van Peter Patzak. Met o.a. Karim Allaoui, François Périer, Sophie Michaud, Jean-Pierre Léaud en Philippe Laudenbach.

Een bewerking van de roman van Antoine Dominique, met de heldendaden van zijn `Gorille` (Allaoui) als uitgangspunt. Laten we zeggen dat het om een tamelijk gecompliceerde zaak gaat, met tal van verwikkelingen rond een louche zakenman, een Tsjechische hypnotiseur, een Franse geheim agente en een geheimzinnig complot. Een grote warboel dus. Niet van cinematografisch belang en deze onwaarschijnlijke film zou het moeten hebben van de acteurs, die bijzonder uiteenlopend zijn en nauwelijks overtuigen, zoals Léaud. De vraag is, hoe hij in deze film is terechtgekomen.

I Hired A Contract Killer

1990 | Drama, Experimenteel, Komedie

Frankrijk​/​​Verenigd Koninkrijk​/​​Finland​/​​Zweden 1990. Drama van Aki Kaurismäki. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Margi Clarke, Kenneth Colley, Trevor Bowen en Immogen Clare.

Léaud is depressief nadat hij in Londen werkloos wordt en hij besluit zelfmoord te plegen. Maar hij faalt en de kleine Fransman engageert Colley, die hem om het leven moet brengen. Kort daarop wordt hij hopeloos verliefd op het bloemenmeisje Clarke, maar de killer kan niet meer gestopt worden. Simpel plot van Finse cult-regisseur Kaurismäki die qua stijl ode brengt aan Bresson en de nouvelle vague. Léaud, Truffauts gewezen alter ego, zet zijn personage met gecontroleerde pathos, wat in de traditie van Buster Keaton, in de verf. Het is wel merkbaar dat Kaurismäki slechts één week-end aan het scenario heeft gewerkt. Kreeg hij daarom op het Internationaal Filmfestival van Madrid in 1992 de Imagfic-prijs als Beste Uitvoerend Producent? Ook bekend als J'AI ENGAGÉ UN TUEUR.

François Truffaut

1990 | Biografie

Frankrijk 1990. Biografie van Thierry Beccaro. Met o.a. Jean-Piere Aumont, Claude Jade, Jean-Pierre Léaud, Eva Truffaut en Fanny Ardant.

Tegelijk een eerbetoon, een herinnering en een portret van deze voortijdig overleden regisseur (1932-1984), gemaakt door zijn dochter Eva en acteurs die veel met hem hebben samengewerkt. Ieder treft wel iets van zijn gading aan in dit soort projecten.

Corps et Biens

1990 | Thriller, Misdaad

Frankrijk 1990. Thriller van Benoît Jacquot. Met o.a. Dominique Sanda, Lambert Wilson, Danielle Durrioux en Jean-Pierre Léaud.

De bewerking voor het beeldscherm-thuis van een tragi-komisch verhaal over een gekkenhuis uit de vermaarde Serie Noire van Gallimard. Hier en daar niet al te fijnzinnig.

La femme de papier

1989 | Komedie

Frankrijk 1989. Komedie van Suzanne Schiffman. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Hélène Lapiower, Rufus, Caroline Loeb en Thierry Fortineau.

Na haar eerste en enige speelfilm was Suzanne Schiffman al gedwongen tv-werk te gaan doen. Een uitgever in moeilijkheden probeert de verkoop omhoog te schroeven door op de markt te komen met een nieuwe schrijfster, die met boek en al uit zijn fantasie is voortgesproten. Hij slaagt in zijn opzet maar dan beginnen de problemen pas goed. De uitgeverswereld voelt zich nogal genomen door deze lafhartige streek. Op het vlak van de vertolking is Rufus verreweg de meerdere van Léaud in de rol van uitgever.

Bunker Palace Hôtel

1989 | Fantasy, Oorlogsfilm

Frankrijk 1989. Fantasy van Enki Bilal. Met o.a. Jean-Louis Trintignant, Carole Bouquet, Maria Schneider, Roger Dumas en Benoît Régent.

Met zijn favoriete scenario-schrijver Pierre Christian stapte Bilal van het stripverhaal over op de speelfilm. Zijn debuut speelt zich af in een land dat in oorlog is. De ambtsdragers leven veilig ondergronds in het luxe Bunker Palace Hôtel, terwijl het heftige geweld van de burgeroorlog bovengronds voortraast. Hierdoorheen loopt nog een spionageverhaal. De sombere en wrede sfeer van de stripalbums is ook in de film aanwezig en vormt eigenlijk het beste onderdeel van dit ambiteuze en onevenwichtige project. De decors van Michèle Abbe- Vannier tillen de film beslist niet naar een hoger plan, evenmin als de ongelofelijk valse en vervreemdende muziek.

Jane B. par Agnès V.

1988 | Biografie

Frankrijk 1988. Biografie van Agnès Varda. Met o.a. Jane Birkin, Philippe Léotard, Jean-Pierre Léaud, Farid Chopel en Alain Souchon.

Een portret van Birkin waarin zij door Varda van alle kanten wordt belicht. Met bovendien verschillende fictieve scènes, in beeld vormgegeven dromen en tableaux vivants. Kortom, een ware puzzel waarin vrienden optreden - het is een vriendenfilm inclusief de beperkingen die dat met zich meebrengt: een mengsel van werkelijkheid en kunstgrepen, een aardige hoeveelheid overbodige aanstellerij maar ook sterke stukken. Het gaat hier zowel om de betrekkingen die de regisseuse met haar model onderhoudt als om een film over Birkin, waarin voortdurend geflirt wordt met de werkelijkheid en de verbeelding. Camerawerk van Nurith Aviv en Pierre-Laurent Chenieux.

36 Fillette

1988 | Komedie, Erotiek

Frankrijk 1988. Komedie van Catherine Breillat. Met o.a. Etienne Chicot, Delphine Zentout, Jean-François Stévenin, Adrienne Bonnet en Olivier Parnière.

Filmactrice Catherine Breillat heeft zelf haar eigen roman op het witte doek gebracht, hoewel het scenario op naam van Olivier Jacquot staat. Het is volgens goed ingelichte bronnen geschreven door Roger Salloch en haar zelf zonder dat bekend wie hoeveel en wat gedaan heeft. Het gaat natuurlijk (!) om een zo getrouw mogelijke verfilming van het oorspronkelijke werk. Deze deels sarcastische deels nostalgische vertelling is ongetwijfeld grotendeels autobiografisch en is zowel bitter als zoet. Het gaat over een jong meisje van veertien jaar die de nachtclubs afloopt om er uiteindelijk slechts 'vuile streken van volwassenen' van dertig tot veertig jaar mee te maken. Komt wat onevenwichtig over met onnodige uitweidingen en herhalingen maar blijft bekoren wegens het authentieke karakter en de gevoelige en innemende stijl van filmen. De muziek is zeer gevariëerd.

Ossegg oder die Wahrheit über Hänsel und Gretel

1987 | Drama

Duitsland 1987. Drama van Thees Klahn. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Romy Haag, Klaus Rohrmoser, Hark Bohm en Gisela Fischer.

De geleerde Ossegg lijdt sinds zijn jeugd aan een krankzinnige angst voor de heks uit het sprookje Hans en Grietje. Om zijn fobie uit de wereld te helpen, besluit hij de zaak wetenschappelijk aan te pakken: hij gaat met archeologische middelen op zoek naar het huis van de heks. Deze satire op de wetenschap is gebaseerd op een verhaal van Hans Traxler. De verfilming doet het literaire origineel echter geen eer.

Les Keufs

1987 | Komedie

Frankrijk 1987. Komedie van Josiane Balasko. Met o.a. Josiane Balasko, Isaach de Bankolé, Farida Khelfa, Jean-Maria Marion en Jean-Pierre Léaud.

De nieuwe politieagenten zijn jong en lijken meer op boeven dan op handhavers van orde en gezag. Meer een opeenvolging van sketches - die soms grappig zijn - dan voorzien van een sterk plot. Een vrouwelijke agent heeft tijdens de uitoefening van haar beroep in Parijs een liefdesaffaire met een inspecteur (van het zwarte ras) van een andere politietak. De regisseuse heeft naast het thema racisme verontrustende politiepraktijken aan willen roeren, maar heeft teveel hooi op de vork genomen. Alles blijft nogal onnatuurlijk en uiteindelijk weinig overtuigend, maar soms amusant.

Jane B. par Agnès V

1987 |

Frankrijk 1987. Agnès Varda. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Philippe Léotard en Jane Birkin.

De nieuwe politieagenten zijn jong en lijken meer op boeven dan op handhavers van orde en gezag. Meer een opeenvolging van sketches - die soms grappig zijn - dan voorzien van een sterk plot. Een vrouwelijke agent heeft tijdens de uitoefening van haar beroep in Parijs een liefdesaffaire met een inspecteur (van het zwarte ras) van een andere politietak. De regisseuse heeft naast het thema racisme verontrustende politiepraktijken aan willen roeren, maar heeft teveel hooi op de vork genomen. Alles blijft nogal onnatuurlijk en uiteindelijk weinig overtuigend, maar soms amusant.

Der Fall Boran

1987 | Drama, Misdaad

Duitsland​/​​België 1987. Drama van Daniel Zuta. Met o.a. Bernard Rud, Ronald Guttmann, Jean-Pierre Léaud, Julien Schoenarts en Renée Soutendijk.

Een vroegere gangster en een politieman zijn verbitterde vijanden, die proberen elkaar nalatigheid te verwijten. Ondanks alle zichtbare pogingen van de regisseur, lukt het niet om door het verwarde verhaal heen het publiek in spanning te houden.

Détective

1985 | Mysterie, Thriller

Frankrijk​/​​Zwitserland 1985. Mysterie van Jean-Luc Godard. Met o.a. Nathalie Baye, Johnny Hallyday, Claude Brasseur, Laurent Terzieff en Jean-Pierre Léaud.

Vermakelijk staaltje plotloze anti-genrecinema van Jean-Luc Godard (À bout de souffle, Pierrot le fou). Terwijl in het Parijse Hôtel Concorde Saint Lazare een moordzaak speelt, kruisen de slingerpaden van een dozijn figuren elkander. En ook weer niet. Godards idee van een grotepublieksfilm, een door drie cameramensen briljant gefotografeerd cinefielenfeestje, bruist en ontregelt. De hoofdrollen worden gespeeld door onder meer Nathalie Baye en Johnny Hallyday, een piepjonge Julie Delpy speelt een bijrol. Voor liefhebbers van onnavolgbare Franse cinema.

Paris vu par...20 ans après

1984 | Drama

Frankrijk 1984. Drama van Bernard Dubois, Philippe Garrel, Frédéric Mitterrand, Vincent Nordon en Philippe Venault. Met o.a. Agathe Vannier, Julien Dubois, Daniel Mesguich, Christine Boisson en Jean-Pierre Léaud.

Een herhaling van wat al gedaan werd in 1964 met PARIS, VU PAR... Het resultaat is wisselvallig. Het onderwerp dat Akerman koos voor J'ai faim, j'ai froid is onbetekenend. Nordons Paris-Plage is behoorlijk banaal. Venault geeft een bijzondere visie op euthanasie in Canal Saint-Martin. Wat betreft Dubois, hij slaagt erin de interesse te wekken, maar weet niet helemaal te overtuigen met Place Clichy. Mitterand maakte het pessimistische en provocerende Rue du Bac, maar al deze regisseurs vallen in het niet naast het talent van Garrel die ons in zijn Rue Fontaine een blik gunt in zijn gekwelde, obsessieve en zeer persoonlijke wereld.

Rebelote

1983 | Drama

Frankrijk 1983. Drama van Jacques Richard. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Olga Georges-Picot, Maurice Garrel, Mado Maurin en Tina Aumont.

Een jonge slager is voor het leven getekend, na een ellendige jeugd als zoon van een tuberculeuze vader en een aan alcohol verslaafde moeder, die elkaar haten. Na vechtpartijen in dronkenschap belandt hij achter de tralies. Dit sociaal melodrama is nauwgezet in de stijl van de stomme film gemaakt en geacteerd, met aanstekelijk parodistisch resultaat. Met name L[KA1]eaud is in zijn bloedserieuze mimiek hoogst komisch. (Geheel in de traditie van weleer moet in de bioscopen de muzikale begeleiding live worden uitgevoerd.)

Help Me Dream

1981 |

1981. Pupi Avati. Met o.a. Mariangela Melato, Jean-Pierre Léaud, Anthony Franciosa en Paola Pitagora.

Een jonge slager is voor het leven getekend, na een ellendige jeugd als zoon van een tuberculeuze vader en een aan alcohol verslaafde moeder, die elkaar haten. Na vechtpartijen in dronkenschap belandt hij achter de tralies. Dit sociaal melodrama is nauwgezet in de stijl van de stomme film gemaakt en geacteerd, met aanstekelijk parodistisch resultaat. Met name L[KA1]eaud is in zijn bloedserieuze mimiek hoogst komisch. (Geheel in de traditie van weleer moet in de bioscopen de muzikale begeleiding live worden uitgevoerd.)

Aiutami a sognare

1981 | Musical, Komedie, Oorlogsfilm

Italië 1981. Musical van Pupi Avati. Met o.a. Mariangela Melato, Anthony Franciosa, Jean-Pierre Léaud, Alexandra Stewart en Paola Pitagora.

Weduwe vlucht tijdens WO II met haar gezin naar haar geboortehuis op het platteland en vindt daar de bladmuziek met haar geliefde Amerikaanse songs, een voorliefde die ze deelt met haar jeugdvrienden. Een neergestort Amerikaans legervliegtuig, waarvan de piloot moet onderduiken, brengt letterlijk de `Amerikaanse droom` bij hen binnen. Merkwaardige musical, waarin overbekende evergreens klinken uit de mond van Italiaanse platte-landsburgerij (helaas via accentloze playback die het effect ondermijnt). Ondanks de choreografie van Fred Astaire- medewerker Hermes Pal komt de film niet ècht van de grond, al zijn er komische en aandoenlijke momenten in de niet-muzikale scènes.

L'amour en fuite

1979 | Drama, Komedie, Romantiek

Frankrijk 1979. Drama van François Truffaut. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Marie-France Pisier, Claude Jade, Dani en Dorothée.

Laatste film van de vijfdelige reeks die Truffaut met Léaud maakte rond Antoine Doinel, een autobiografische ‘fusie’ van hemzelf en zijn hoofdrolspeler. De serie begon met de prachtige Les 400 Coups (1959), waarin Doinel (én Léaud) een opgroeiende jongen was. Later zagen we hem als jongvolwassene zijn Parijse leven leiden, met vluchtige en serieuzere liefdes. Nu gaan Doinel en zijn vrouw Christine uit elkaar. Truffaut maakt gebruik van flashbacks uit de eerdere delen voor dit slot, dat volgens velen weinig toevoegde, maar hem evengoed een Gouden Beer-nominatie in Berlijn opleverde.

Umarmungen und andere Sachen

1976 | Misdaad

Duitsland 1976. Misdaad van Jochen Richter. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Sydne Rome, Anny Duperey, Alfred Edel en Willi Trenk-Trebitsch.

Een jongeman met een door roof verkregen half miljoen op zak komt op een oude boerderij twee geflipte vrouwen tegen. Een aardig gegeven dat halverwege in rook opgaat, wat jammer is van Léaud en zijn mooie tegenspeelsters.

Les lolos de Lola

1975 | Komedie

Frankrijk 1975. Komedie van Bernard Dubois. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Claudine Vannier, Yann Dedet, Laurence Versano en Serge Marquand.

De eerste, grotendeels autobiografische speelfilm van Bernard Dubois (Léaud als Bernard Dubois en Vannier als zijn vrouw!), waarin eigenlijk de avonturen beschreven worden van COLLINOT TROUSSE-CHEMISES, die vers van het platteland verzeild raakt in het Parijs van de jaren 1970-1980. Ontspannen maar daarom ook versnipperde vertelling met sketches die niet zo goed bij elkaar aansluiten. De merkwaardige personages worden echter met veel ironie en humor afgeschilderd. Het feit dat deze rollen door vrienden worden gespeeld, heeft zowel zijn charmante als zijn zwakke kanten.

Out one: Spectre

1973 | Experimenteel, Mysterie

Frankrijk 1973. Experimenteel van Jacques Rivette en Suzanne Schiffman. Met o.a. Juliet Berto, Jean Bouise, Françoise Fabian, Bernadette Lafont en Jean-Pierre Léaud.

De speurtocht van L[KA1]eaud naar een geheimzinnig complot, waarbij dertien mensen betrokken zouden zijn in een machtsstrijd binnen de Vijfde Republiek, is niet meer dan een rode draad om een reeks acteurs contrasterend bij elkaar te brengen of onafhankelijk van elkaar te tekenen in uiteenlopende spelstijlen. De repetities van Griekse tragedies onder een autoritaire regisseur en in een democratische interpretatie vanuit de acteurs zelf nemen een belangrijke plaats in binnen deze film die na voltooiing in 1971, 820 minuten duurde en bekend staat als OUT ONE, maar in de bekorte versie een opmerkelijke eenheid blijkt te hebben, ook door de fotografie die met simpele middelen van het herkenbare Parijs een vervreemde fantasiewereld maakt als theaterdecor waar binnen alles mogelijk is. De oorspronkelijke versie van twaalf uur en veertig minuten werd in 1990 ingedeeld in acht opeenvolgende episoden die op tv werden vertoond met het predicaat OUT 1 - Noli me tangere. Rivette, die bekend staat om zijn minachting voor het publiek, heeft maar [KA1]e[KA1]en succesfilm gemaakt (de aanvankelijk verboden LA RÉLIGIEUSE) en wordt gerekend tot de nouvelle-vague regisseurs, maar het grootste deel van zijn tijd heeft hij doorgebracht als redacteur van het filmtijdschrift Cahiers du Cinéma.

La nuit américaine

1973 | Komedie, Drama, Romantiek

Frankrijk​/​​Italië 1973. Komedie van François Truffaut. Met o.a. Jacqueline Bisset, Jean-Pierre Léaud, Nathalie Baye, Jean-Pierre Aumont en Valentina Cortese.

In en om de studio's van Nice probeert een filmregisseur (gespeeld door Truffaut zelf) de opnamen van een melodrama tot een goed einde te brengen, ondanks tegenslagen, de temperamenten van de internationale sterbezetting en intriges en conflicten bij de acteurs en technici. Truffaut houdt zijn liefdesverklaring aan zijn vak luchtig met anekdotes en ironische observaties. En passant geeft hij een inkijkje in het productieproces van een speelfilm. Een prachtige rol van Valentina Cortese als een oudere ster die haar tekst niet kan onthouden. Oscar voor beste buitenlandse film.

La maman et la putain

1973 | Drama, Experimenteel

Frankrijk 1973. Drama van Jean Eustache. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Bernadette Lafont, Françoise Lebrun, Isabelle Weingarten en Jacques Renard.

Alexandre wordt onderhouden door Marie en brengt zijn dagen door in cafés, met gesprekken met vrienden en met losse scharrels. Als hij Veronika zonder bijbedoelingen versiert, neemt zij het initiatief op cynische wijze over en blijkt behoefte aan vastigheid te hebben, zodat zij zich in zijn relatie met Marie opdringt om zich daar aan te koesteren. Hij kan de verantwoordelijkheid voor emoties bij anderen en zichzelf niet aan. Deze autobiografische film groeide uit tot een portret van een generatie die de meeste illusies kwijt is maar het restant romantiseert, ondanks hun façade. De compromisloze vormgeving met minutenlange monologen voor de statische camera maakt de film tot een van de belangrijkste na de oorlog, met zoveel herkenning dat hij ook nog een commercieel succes bleek. Het camerawerk is van Pierre Lhomme.

Last Tango in Paris

1972 | Drama, Erotiek, Romantiek

Frankrijk​/​​Italië 1972. Drama van Bernardo Bertolucci. Met o.a. Marlon Brando, Maria Schneider, Jean-Pierre Léaud, Massimo Girotti en Catherine Allégret.

Een Amerikaan van middelbare leeftijd (Brando) uit, na de zelfmoord van zijn vrouw, in Parijs zijn frustraties en woede in liefdeloze seks met Jeanne (Schneider). De film werd een filmhuishit, maar is ook een ijkpunt geworden voor serieuze films met expliciete seks erin. Oscarnominaties voor Brando en Bertolucci, het camerawerk van Vittorio Stararo (Apocalypse Now) is inventief en mooi, maar de film is inmiddels zeer controversieel, vanwege een seksscène - die niet in het script stond, maar werd bedacht door Brando en Bertolucci - waaraan de destijds negentienjarige Schneider trauma’s overhield.

Les deux anglaises et le continent

1971 | Drama, Experimenteel

Frankrijk 1971. Drama van François Truffaut. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Kika Markham, Stacey Tendeter, Sylvia Marriott en Marie Mansard.

Een jonge Fransman wordt rond 1900 verliefd op twee Engelse zusters, bemint hen beurtelings en verliest beiden. Gevoelige, ingetogen verfilming van de roman van Jules et Jim- auteur Henri-Pierre Roché over de tot fysieke pijn onderdrukte passies in het Victoriaanse tijdperk. Deze tweetalige Truffaut-film had in Frankrijk weinig succes, maar daarbuiten des te meer. De regisseur schreef samen met Jean Gruault het scenario en Nestor Almendros zorgde voor de fotografie.

Le Plus vieux métier du monde

1971 | Komedie, Erotiek

Duitsland​/​​Frankrijk​/​​Italië 1971. Komedie van Franco Indovina, Mauro Bolognini, Philippe de Broca, Michael Pfleghar en Claude Autant-Lara. Met o.a. Michèle Mercier, Enrico Maria Salerno, Hiram Keller, Elsa Martinelli en Gastone Moschin.

Episodenfilm over prostitutie. I. De oertijd. II. Het Romeinse keizerrijk. III. De Franse revolutie. IV. De Belle Epoque. V. De tegenwoordige tijd. VI. Een gecomputeriseerde toekomst. De charme en (voorzover aanwezig) het talent van de actrices is verspild aan de fantasieloze scenario`s, die navenant lusteloos in beeld zijn gebracht. De Broca`s episode met Moreau als Mimi Guillotine, die haar attracties combineert met het uitzicht op de onthoofdingen, is nog wel aardig, terwijl Godards filosofische SF interessant voortborduurt op zijn ALPHAVILLE (maar tijdens de bioscooproulatie werd de film meestal gecoupeerd). De scenario's zijn van Daniel Boulanger, André Tabet, Jean-Luc Godard, Ennio Flaiano, Jean Aurenche, Georges- André Tabet en Michel Legrand.

Le lion a sept têtes

1970 | Drama

Brazilië​/​​Italië​/​​Frankrijk 1970. Drama van Glauber Rocha. Met o.a. Rada Rassimov, Jean-Pierre Léaud, Giulio Brogi, Gabriele Tinti en Aldo Bixio.

Een tweetalige titel voor een onmogelijke onderneming. Deze tot dan toe opmerkelijke (TERRA EM TRANSE) maar al omstreden filmer is nog maar net zijn geboorteland Brazili[KA3]e ontvlucht, wanneer hij met deze neokolonialistische parabel komt. Hij gaat met heel veel barok vertoon aan zijn thema voorbij, waarmee hij hier aan zijn eigen ontreddering (geboren in 1939 en in 1981 overleden) uiting geeft. Er werd zelfs geschreven dat het om een 'niet te vatten mengsel van Jean-Luc Godard en Eisenstein' gaat. Als men daaraan toevoegt dat Léaud hier meer dan hinderlijk is, dat het opgenomen is in Congo en dat, behalve de onder pseudoniem geschreven muziek, Afrikaanse folklore en een Braziliaanse versie van La Marseillaise deel uitmaken van de film, is de verbijstering en het onbegrip onder de kijkers te begrijpen. Blijven over de schitterende beelden die de totale mislukking voorkomen. Ook bekend als DER LEONE HAVE SEPT CABAÇAS.

Domicile conjugal

1970 | Komedie, Drama

Frankrijk​/​​Italië 1970. Komedie van François Truffaut. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Claude Jade, Daniel Ceccaldi, Hiroko Berghauer en Barbara Laage.

In de Antoine Doinel-cyclus - vier speelfilms plus één episode in de portmanteauproductie L'Amour à 20 ans uit 1962 - chroniqueert dit deel het huwelijk-met-hindernissen van onze (anti)held met de lieftallige Christine. Hartsunie of niet, het zwervend oog van de rusteloze Antoine valt ook op de bekoorlijke Japanse Kyoko (Hiroko Berghauer). Léaud groeide mee met de rol die zijn naam in filmhistorisch marmer beitelde, evenals Jade (1948-2006) met de hare. Doinel was deels Truffauts alter ego; de regisseur vroeg zelfs Jade ten huwelijk, maar kwam daar te elfder ure op terug.

Porcile

1969 | Drama, Experimenteel

Frankrijk​/​​Italië 1969. Drama van Pier Paolo Pasolini. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Franco Citti, Ninetto Davoli, Marco Ferreri en Alberto Lionello.

Voor de ontgoocheling na de mislukte revolutie van 1968 kenmerkend zwartgallige film plaatst een kannibalistische rebel in een onbestemd verleden naast een bourgeois-jongen die zich passief verzet tegen de Duitse consumptiemaatschappij in zijn liefde voor varkens die hem tenslotte opvreten. Het ontbreken van poëzie en lyrische bevlogenheid geeft de film een dor-theoretisch karakter, die misschien interessante denkstof aandraagt, maar nauwelijks boeiend is om naar te kijken. De indruk van uitgeblustheid wordt nog versterkt door het ledenpop-achtig optreden van de Franse hoofdrolspelers.

Le gai savoir

1968 | Drama

Frankrijk 1968. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Juliette Berto, Jean-Pierre Léaud, Jean-Luc Godard en François Truffaut.

Oeverloos geklets voor een stilstaande camera tussen een man (een gesjeesde zachte sector-student) en een vrouw (de dochter van Loemoemba) over de wereld-revolutie en de diepere zin van de mei-revolte in 1968. Uitsluitend voor kritiekloze Godard- fanatici. Dient ook wel eens ter illustratie bij het onderwerp `De media en communicatie` (hoe het niet moet).

Baisers volés

1968 | Drama, Romantiek, Biografie

Frankrijk 1968. Drama van François Truffaut. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Claude Jade, Delphine Seyrig, Michael Lonsdale en Harry-Max.

Derde episode uit de Antoine Doinel-cyclus van François Truffaut. Antoine (Léaud) wordt oneervol uit het leger ontslagen en is aan een baantje, maar vooral aan De Liefde toe. Met geen van beide wil het echt lukken, hij verprutst zijn eerste baantje en wordt verliefd op een fascinerende, maar getrouwde vrouw. Gelukkig is er ook nog Christine, 'wier gezicht van binnenuit verlicht lijkt te worden'. Een van de hoogtepunten in Truffauts oeuvre, humoristisch en ironisch, met een ondertoon van melancholie over het verliezen van romantische illusies.

Week-end

1967 | Drama

Frankrijk​/​​Italië 1967. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Mireille Darc, Jean Yanne, Jean-Pierre Kalfon, Valérie Lagrange en Jean-Pierre Léaud.

Een jaar voordat mei '68 de kussens van De Gaulle hardhandig opschudde, nam enfant terrible Godard zijn voorschot op de tweede Franse revolutie. Stedelingen Corinne (Darc) en Roland (Yanne) worden op een rit richting platteland geconfronteerd met monsterfiles, chaos, moord en hun catastrofehuwelijk. 'Drôle de jeu/C'est la vie' ('Eigenaardig spel/Zo is het leven') dichtte Jean-Luc in '67 strijdbaar over het onderwerp 'cinema'. Week-end is niets anders dan zijn in anarchistische beelden vervatte schotschrift tegen bourgeois mores, de zieke consumptiemaatschappij en filmconventies.

Made in U.S.A.

1967 | Misdaad, Experimenteel, Thriller

Italië​/​​Frankrijk 1967. Misdaad van Jean-Luc Godard. Met o.a. Anna Karina, Jean-Pierre Léaud, Jean-Claude Bouillon, Yves Afonso en László Szabó.

De geliefde van een vermoorde journalist stelt een onderzoek in en ontdekt een vertakt politiek komplot, waarbij haar wraakoefening ook degenen treft die verliefd op haar zijn geworden. Na het onvoorzien niet doorgaan van een ander project nam Godard een romannetje van Richard Stark als uitgangspunt voor deze ge[KA3]improviseerde film vol politieke schimpscheuten, burleske humor en cinefiele citaten (alle gangsters hebben namen van Amerikaanse film noir-regisseurs en -acteurs). Deze film is volstrekt verwarrend en, ondanks de vele pretenties van het tegendeel, allesbehalve diepzinnig, maar wel voortdurend verrassend en in abrupte tragische momenten aangrijpend. Het gebruik van primaire kleuren kreeg veel navolging.

La Chinoise

1967 | Drama, Experimenteel

Frankrijk 1967. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Anne Wiazemsky, Jean-Pierre Léaud, Juliet Berto, Michel Semeniako en Lex de Bruijn.

Een groep jongeren probeert de theorieën van Mao Tse Toeng op hun eigen situatie toe te passen: een filosofiestudente, een acteur, een boerenmeisje, een fysicus en een kunstschilder, beramen een aanslag op een hoge functionaris aan de universiteit. De film loopt profetisch ongeveer een jaar vooruit op de revolutie van 1968, maar is daardoor nu ook zeer gedateerd. Het accent op de verwarde ideologische uiteenzettingen houdt de aandacht moeilijk vast, ondanks de opmerkelijke fotografie en het verrassende kleurgebruik. Het scenario is van de regisseur Godard. Het camerawerk is van Raoul Coutard. Eastmancolor, Mono.

Le départ

1966 | Drama

Frankrijk​/​​België 1966. Drama van Jerzy Skolimowski. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Catherine Duport en Paul Roland.

Kappersbediende Marc (Léaud) wil met de Porsche van zijn baas (Roland) deelnemen aan een race. Hij oefent `s nachts stiekem met de wagen, maar verneemt op het laatste ogenblik dat zijn baas de auto zelf nodig heeft. Hij gaat op zoek naar een andere Porsche, vastbesloten toch deel te nemen aan de wedstrijd. Duport is Michèle, die Marc door dik en dun steunt. Een minder bekende film van de Pool Skolimowski, die internationaal wellicht het bekendst werd door King, Queen, Knave (1972) met Gina Lollobrigida en David Niven (die toen al over het hoogtepunt van hun carrière heen waren). Bekroond op het filmfestival van Berlijn. Het scenario is van Andrzej Kostenko en regisseur Skolimowski. Het camerawerk is van Willy Kurant. Mono.

Le Père Noël a les yeux bleus

1966 | Drama

Frankrijk 1966. Drama van Jean Eustache. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Gérard Zimmerman, Henri Martinez en René Gilson.

Om een winterjas te kunnen aanschaffen, verhuurt een berooide en eenzame jongen in de provincieplaats Narbonne zich als kerstman die met kopers in een warenhuis op de foto moet. Deze vermomming en poses geven hem de kans tot enig voorzichtig contact met meisjes zonder gevolgen, zodat de avonden gevuld blijven met drank en bralverhalen met enkele vrienden. Indringend en ontroerend beeld van de eenzaamheid in dwarse episodische filmvorm, die geaccentueerd wordt door quasi-bravoure en galgehumor. (Voor goed begrip van het eindbeeld als de vrienden door de uitgestorven stad lopen met het spreekkoor 'op naar het bordeel': Narbonne heeft geen bordeel.)

Masculin-féminin

1965 | Drama, Experimenteel

Zweden​/​​Frankrijk 1965. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Chantal Goya, Marlène Jobert, Brigitte Bardot en Françoise Hardy.

'Een film van Jean-Luc Godard die verschillende feiten nauwkeurig beschrijft, betreffende jeugdigheid en sekse, in het Frankrijk van nu.' Zo luidde de advertentie voor Godards film over het Parijs van 1966. Godard liet een uitgetikt draaiboek achterwege en volstond met wat notities en een handjevol gedreven acteurs. Zoals Jean-Pierre Léaud als Paul, de 21-jarige idealist, geflankeerd door zijn geliefde Madeleine (Chantal Goya). Samen met een huisgenoot ontmoet het trio allerhande personages in opmerkelijke omstandigheden. Al doende schetst Godard een gracieus en complex beeld van zijn toen.

L'amour à vingt ans

1962 | Drama

Italië​/​​Frankrijk​/​​Japan​/​​Polen​/​​Duitsland 1962. Drama van Marcel Ophüls, Shintaro Ishihara, Andrzej Wajda, Sh en François Truffaut. Met o.a. Patrick Auffay, Rosy Varte, François Darbon, Geronimo Meynier en Jérôme Meynier.

Internationale vijfluik over prille liefde heeft een middelmatige Duitse bijdrage en Italiaanse en Japanse episoden die daar nog verder beneden blijven. Wajda`s deel waarin een oorlogsveteraan de romantische aanbidding van een jong meisje krijgt, tot haar vrienden hem met zijn verleden in de maling nemen is het echter heel treffend, terwijl Truffaut Antoine Doinel uit LES 400 COUPS zijn eerste zelfstandigheid en onbeantwoorde verliefdheid laat beleven in een ironisch- melancholiek miniatuur (ANTOINE ET COLETTE, 28m) dat de hele film bestaansrecht geeft. Camerawerk van Raoul Coutard.

Le testament d' Orphée, ou ne me demandez pas pourquoi!

1960 | Drama, Komedie

Frankrijk 1960. Drama van Jean Cocteau. Met o.a. Jean Cocteau, María Casares, François Périer, Edouard Dermithe en Yul Brynner.

De bejaarde Cocteau maakt voor zichzelf de balans op van symboliek en mythes die in zijn literaire en filmische oeuvre en beeldende kunst steeds terugkeerden. Personages uit zijn film ORPHEE leggen hem de `straf te leven` op en ook als de godin Minerva hem doorspiest heeft, herrijst hij weer: de kunstenaar is onsterfelijk. Verrassende visuele vondsten en zelfironie (niet zonder ijdelheid) maken dit letterlijk en artistiek familiealbum zeer onderhoudend, al is de onderliggende filosofie weinig origineel of diepgravend. Bekendheid met de eerdere Cocteaufilm is geen voorwaarde, maar helpt wel.

Boulevard

1960 | Drama

Frankrijk 1960. Drama van Julien Duvivier. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Monique Brienne, Magali Noël, Pierre Mondy en Jacques Duby.

Eén jaar na Truffauts Nouvelle Vague-mijlpaal Les 400 coups draaide vakman-van-de-oude-stempel Duvivier (Pépé le Moko, La Bandera) met Boulevard zijn eigen Léaud-kroniek van een moeilijke jeugd. In de Parijse rosse buurt Pigalle moet de 16-jarige Jojo (Léaud) zich vrijwel alleen staande houden. Rotte stiefmoeder, flutbaantjes, armoede, dubieus gezelschap, liefde en andere misère krijgen hem er echter nét niet onder. Ouderwets goed scénario en béton, een natuurlijk spelende Léaud, treffend volkse nevenrollen en de prachtige fotografie van Roger Dormoy leveren een laat maar fraai poëtisch-realistisch staaltje qualité française op.

Les quatre cents coups

1959 | Drama, Experimenteel, Biografie

Frankrijk 1959. Drama van François Truffaut. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Claire Maurier, Albert Rémy, Guy Decomble en Patrick Auffray.

De overspelige moeder en kortzichtige stiefvader van puber Antoine Doinel (Léaud) ergeren zich aan zijn 'onuitstaanbare gedrag' en sturen hem dus maar naar een opvoedingsgesticht. Dat zal hem leren. 'Puur autobiografisch is het verhaal niet,' zei Truffaut in een gesprek met kunstbroeder Rivette, 'als dertienjarige wilde ik alle misdaden van de wereld plegen, zonder ervoor te worden gestraft, maar míjn ouders waren aardige mensen.' Met Truffaut kwam het nog helemaal goed, met hulp van beroemd criticus André Bazin (aan wie de film is opgedragen) ontwikkelde hij zich tot een van de grondleggers van de Nouvelle Vague.

La Tour, prends garde !

1958 | Komedie, Avonturenfilm, Oorlogsfilm, Historische film

Frankrijk​/​​Italië​/​​Joegoslavië 1958. Komedie van Georges Lampin. Met o.a. Jean Marais, Eleonora Rossi-Drago, Nadja Tiller, Cathia Caro en Jean Parédès.

De kant-oorlog tussen Franse koning Lodewijk XV en Marie- Th[KA1]er[KA2]ese van Oostenrijk rond 1750. Fantasierijke historische reconstructie van de heldendaden van de zanger Henri La Tour (die echt bestaan heeft; de titel is een in onbruik geraakte Franse uitdrukking!) met van de vijand gestolen vlaggen, lachwekkende duels, enz. Het komische aspect verdringt de realiteit en doet ons denken aan de klassieker FANFAN LA TULIPE van Christian-Jaque (1952). De makers van deze film hadden minder geluk en toch is zij minstens even goed als de andere, door het pittige acteerwerk van bijvoorbeeld Marais-La Tour! Het ten onrechte vergeten werk van deze Franse regisseur kwam tot stand tussen 1945 en 1962. Het scenario is van Denys de La Patellière en Claude Accursi. Het camerawerk is van Jean Bourgoin. Eastmancolor, Mono.