Bruno Moynot: cast en scenario.
Er zijn 6 films gevonden.

Bunny's Bar

1985 | Komedie

Frankrijk 1985. Komedie van Jean-Marie Vincent. Met o.a. Josiane Balasko, Michel Blanc, Valérie Mairesse en Bruno Moynot.

Genoemde bar is een striptease-club in de Parijse wijk Pigalle, waar de toiletjuffrouw Anita (Balasko) en de ooit als pianist geflopte portier elkaar een uur voordat de tent opengaat ontmoeten, zoals elke avond. Eerstgenoemde is heel gelukkig: zij komt vanavond voor het laatst, want ze vertrekt naar Metz om met de man van haar dromen te trouwen. De komst van haar vervangster, die ze nog moet instrueren, stuurt echter alles in de war. Slappe regie van een stuk van Balasko zelf. Zij draait, schrijft en speelt maar raak, maar wat maakt het uit als je toch al succes hebt (bij de massa)? Vandaar de verschrikkelijke clichés en de afgezaagde geintjes. Pulp in de ergste zin van het woord. Bovendien is de actrice zeer opdringerig.

Le Père Noël est une ordure

1982 | Komedie

Frankrijk 1982. Komedie van Jean-Marie Poiré. Met o.a. Thierry Lhermitte, Anémone, Marie-Anne Chazel, Gérard Jugnot en Christian Clavier.

Bewerking door acht scenarioschrijvers van het gelijknamige stuk van de Splendid-groep. Het onderwerp van dit waanzinnige stuk, een dronken, diefachtige en humeurige Kerstman die een zeer turbulente avond doorbrengt, is volkomen onbelangrijk. Er zitten geslaagde en minder geslaagde vondsten in, die soms uit boulevardstukken afkomstig lijken te zijn. Met sommige scènes worden heilige huisjes omver geworpen, zoals die waarin een lijk in stukken wordt gesneden en de lichaamsdelen worden verpakt als leuke cadeautjes met strik en die waarin 'handschoenen' worden gebreid voor lepralijders. Een vernieuwende Franse komedie tussen zijn banale soortgenoten en hij vervalt niet in de gebruikelijke schunnigheid, die de zogenaamde 'komische' Franse cinema zo vaak vergalt. En hoewel de humor het niveau van Monty Python niet haalt, is deze toch absurd, zwart, bijtend en vernietigend.

Le père Noël est une ordure

1981 | Komedie

Frankrijk 1981. Komedie van Philippe Galand. Met o.a. Marie-Anne Chazel, Anémone, Christian Clavier, Gérard Jugnot en Thierry Lhermitte.

Het grootste nadeel van deze tv-film is dat zij een jaar later met dezelfde acteurs door Jean-Marie Poiré gedraaid werd. Beide films zijn weliswaar gebaseerd op hetzelfde stuk, dat door de voornoemde zes acteurs geschreven werd onder de vlag van Splendid (een kleinkunsttheater dat toentertijd in de mode was) en dat overigens in alle opzichten het grootste succes van dit collectief was, maar dat is nog geen excuus voor het feit dat de film met haar vlakke regie niet verder komt dan het niveau van op cellulose gezet toneel. De film lijkt dan ook overbodig, hoewel het talent van de acteurs een iets hogere waardering waard is:

Les bronzés font du ski

1979 | Komedie

Frankrijk 1979. Komedie van Patrice Leconte. Met o.a. Thierry Lhermitte, Michel Blanc, Marie-Anne Chazel, Gérard Jugnot en Josiane Balasko.

Over de 2,3 miljoen bezoekers voor hun zomerfarce Les bronzés was de Parijse café-théâtre-groep Splendid zelf nog het meest verbaasd. Een jaar later schoof het komediecollectief er met Leconte een tweede bioscoopuitje achteraan. Ditmaal koldert de vriendengroep in het wintersportoord Val d'Isère iets filmsoepeler van de ene scène in de andere. In zijn autobiografie Je suis un imposteur meldt Leconte dat een vileine verdwaalepisode in de bergen uit de film werd gesneden: de producent vond de kannibalenhumor onkies. De 40 minuten pretcelluloid werden helaas nimmer meer gezien.

Les bronzés

1978 | Drama, Komedie

Frankrijk 1978. Drama van Patrice Leconte. Met o.a. Thierry Lhermitte, Michel Blanc, Gérard Jugnot, Marie-Anne Chazel en Josiane Balasko.

Filmdebuut van de roemruchte Parijse café-théâtre-troupe Splendid, naar hun gezamenlijke boulevardstuk Amours, coquillages et crustacés. De zonnige bioscoophit lanceerde de carrières van Lhermitte, Jugnot, Blanc, Josiane Balasko, Christian Clavier én regisseur Leconte. Het verhaal is een sketch-achtige collage van de al dan niet amoureuze avonturen van een vriendengroep in en om een Club Med-achtig resort in Ivoorkust. Blanc steelt veelvuldig de show als hilarische zielenpoot. Serge Gainsbourg droeg 'Sea, Sex and Sun' bij, een riedeltje zorgeloos dat deze Franse goedeluimklassieker heel best samenvat. Cultstatus, twee vervolgen.

Une Fille unique

1976 | Drama

Frankrijk 1976. Drama van Philippe Nahoun. Met o.a. Sophie Chemineau, Bruno Labraska, Philippe Nahoun, Josiane Balasko en Serge Maggiani.

Een nogal zwaarwegende en al te hooggegrepen debuutfilm die, anno 1935, de opkomst van het fascisme observeert door de ogen van een verveelde, jonge actrice. Haar echtgenoot is een militant communist en zal haar meesleuren in een spiraal van politiek geweld. Het klinkt interessant en opwindend, maar wordt door de klinische, nadrukkelijke regie van Nahoun van alle emotie beroofd.