Christian Zanetti

La Taule

Frankrijk 1999. Komedie van Alain Robak. Met o.a. Claude Brasseur, Olivier Martinez, Bernard Le Coq, Saïd Taghmaoui en Gilbert Melki.

Mort d'un conquérant

Frankrijk 1998. Misdaad van Thierry Chabert. Met o.a. Patrick Catalifo, Élise Tielrooy, Jean-Marie Winling, Catherine Rich en Aladin Reibel.

P.J. : Racket

Frankrijk 1997. Misdaad van Gérard Vergez. Met o.a. Bruno Wolkowitch, Lisa Martino, Charles Schneider, Lilah Dadi en Christian Zanetti.

Nés quelque part

Frankrijk 1997. Komedie van Malik Chibane. Met o.a. Sami Bouajila, Thomas Pitiot, Nozha Khouadra, Barbara Schulz en Adama Yatinga.

Le dernier tour

Frankrijk 1995. Komedie van Thierry Chabert. Met o.a. Jean-Pierre Darroussin, Henri Virlogeux, Laure Duthilleul, Brigitte Chamarande en Elisabeth Erchow.

Het hele jaar door gaat het leven van Baptiste Pi[KA1]erard (Darroussin) in een dorpje in het zuiden van Frankrijk zijn gewone gangetje. Doch in juli gaat hij ieder jaar eventjes uit de bol. Dan neemt de Tour de France zijn leven over en doet Baptiste op zijn manier mee met het grote wielercircus. Inmiddels is hij 37 jaar en hij beseft dat dit jaar zijn laatste 'ronde' is. Bijna iedere jongen zou met de tour willen meedoen. Baptiste laat zijn droom in vervulling gaan, maar dan wel op een hele speciale manier om zijn sportieve prestatie te leveren. Een film zonder sensatie of spektakel, maar met dagdagelijkse situaties met gewone mensen en gebracht met een lach en een traan. Het scenario is van Patrick Cauvin, Jean-Claude Charnay en regisseur Chabert. Het camerawerk is van Michel Amathieu.

Les cinq dernières minutes: Scaramouche

Frankrijk 1993. Misdaad van Jean-Jacques Kahn. Met o.a. Pierre Santini, Pierre Hoden, Danièle Lebrun, François Marthouret en Pierre Vernier.

In het Parijse Bois de Vincennes laat om vijf uur 's ochtends een dief zijn oog vallen op een prachtige Alfa Romeo. Hij rommelt wat aan het portierslot en vindt achter het stuur een man met opengesneden keel. De taak van commissaire Massard (Santini) en zijn assistent Antoine Barrier (Hoden) is niet gemakkelijk: er is geen enkel spoor, geen enkele aanwijzing, zelfs geen vingerafdruk. Wel valt hun oog op een button van de schermschool Gaillac in de revers van de jas van het slachtoffer. Deze button zo blijkt later, werd in zeer beperkte oplage geproduceerd ter gelegenheid van de honderdste verjaardag van de club. De commissaris ontrafelt na heel wat valse sporen een goed bewaard geheim, dat de huurders van een oud, bizar hotelletje langdurig heeft beschermd. Knappe schermsequenties in het goed opgebouwde scenario van regisseur Kahn, dat gebaseerd is op een idee van Marc Behm en Françoise Romand. Het camerawerk is van Jean- Bernard Aurouet. Aflevering nummer 79 van de serie 'Les cinq dernières minutes'. Er zouden er nog twee volgen. Daarna was het afgelopen met deze serie, die in 1975 was begonnen. Mono.

On a volé Charlie Spencer

Frankrijk 1986. Experimenteel van Francis Huster. Met o.a. Francis Huster, Béatrice Dalle, Isabelle Nanty, Jacques Spiesser en Jean-Pierre Aumont.

Francis Huster, verantwoordelijk voor regie, scenario en dialogen, speelt ook de hoofdrol in deze geschiedenis die kop noch staart heeft. Een onbeduidend ambtenaartje vergeet de middelmatigheid van zijn dagelijks bestaan door (letterlijk) zo dol te zijn op films dat hij werkelijkheid en fantasie door elkaar gaat halen. Zo ontstaat een film waarin wij, in willekeurige volgorde, HOTEL DU NORD, Woody Allen, de muziek voor VERTIGO van Bernard Hermann, Zulawski, Charlie Chaplin (vandaar de titel...) en nog veel meer jatwerk, verwijzingen en toespelingen aantreffen. Dat is allemaal opgevuld met van alles en nog wat. Een belachelijke, gekunstelde en onsamenhangende film.

Qu'est-ce qu'on attend pour être heureux!

Frankrijk 1982. Komedie van Coline Serreau. Met o.a. Bernard Alane, Romain Bouteille, Evelyne Buyle, Laure Duthilleul en Henri Garcin.

Voor de opname van een reclamespot van 45 seconden wordt een immens aantal figuranten, dansers en technici bijeengebracht in een filmstudio. Ze komen geleidelijk aan in opstand tegen de hondse behandeling door de sponsors. Deze doeltreffende satire op de alle perken te buiten gaande discrepantie tussen reclamefilms en 'gewone' films zou misschien alleen in de filmpraktijk betrokkenen aanspreken, als Serreau en haar medewerkerscollectief de boodschap niet met zoveel talent en uitbundigheid verpakt hadden. De moeite die ze blijkbaar hadden om een slot voor de film te vinden leidt later tot enige geforceerdheid.