Myriam Moszko

Le monde de Marty

Frankrijk 2000. Drama van Denis Bardiau. Met o.a. Michel Serrault, Jonathan Demurger, Annick Alane, Florence Hebbelynck en Camille Japy.

Nini

Frankrijk 1997. Komedie van Myriam Touzé. Met o.a. Laura Saglio, Diane Dassigny, Annick Blancheteau, Jacques Boudet en Paulette Dubost.

La vie comme un dimanche

Frankrijk 1997. Komedie van Roger Guillot. Met o.a. Hélène de Saint-Père, Philippe Uchan, Christophe Carollo, Christopher Gil en Ginette Garcin.

Joséphine, profession ange gardien : L'enfant oublié

Frankrijk 1997. Drama van Alain Bonnot. Met o.a. Mimie Mathy, Patrick Fierry, Jessica Lecucq, Nadine Spinoza en Paul Guers.

Adorable petite bombe

Frankrijk 1996. Drama van Philippe Muyl. Met o.a. Philippe Volter, Olivia Brunaux, Patiaporana Oum, Féodor Atkine en Eliane Boeri.

L'instit: La révélation

Zwitserland​/​​Frankrijk 1995. Drama van Christian Karcher en Christian Karsher. Met o.a. Gérard Klein, Valérie Stroh, Patrick Serraf, Andrée Diamant en Myriam Moszko.

Onze interim-prof wordt naar Touraine gezonden, waar hij onder zijn studenten de tienjarige Pézard heeft, die sinds de dood van haar vader alleen woont met haar moeder, Stroh. Na een les erfelijkheidsleer begint het meisje zich vragen te stellen over haar vader. Na lang aandringen, Mr. Novak heeft toch gezegd dat de ogen van het kind meestal de kleur hebben van die van een van de ouders en dat is bij haar niet het geval, geeft Stroh toe dat ze geadopteerd werd. Voor het meisje is dit een enorme schok. Maar gelukkig staat de Instit klaar om de schok op te vangen en alle moeilijkheden weer eens uit de wereld te helpen. Gevoelige zielen hou je zakdoek binnen handbereik want er wordt weer gesnotterd. Alle emoties werden op papier gezet door Didier Cohen en Paul Irrtum, terwijl Dominique Brabant het in beeld zette. Voor de liefhebbers. Formaat 16/9.

Pourquoi maman est dans mon lit ?

Frankrijk 1994. Familiefilm van Patrick Malakian. Met o.a. Gérard Klein, Marie-France Pisier, Jean-Michel Dupuis, Sophie Desmarets en Consuelo De Haviland.

Tijdens een stormachtige nacht ontwaakt de kleine Georges (Dupuis) met naast zich zijn moeder (Pisier). Waarom ligt mama in zijn bed? Omdat papa (Klein) niet in het zijne ligt. Drie weken geleden bleef hij weg. Georges peinst na over de oorzaak. Het begon allemaal ongeveer een jaar geleden toen hij betrapt werd op de diefstal van een leren jekker die zijn ouders niet konden betalen. Uit een soort schuldgevoel besluit mama V[KA1]eronique (Pisier) uit werken te gaan. Tot groot ongenoegen van papa Pierre (Klein) vindt ze een job als telefoniste. Hierdoor verandert er heel wat in de gezinssituatie. Onsamenhangende, verwarde komedie over gezinswaarden en kinder-en ouderliefde. Regisseur Malakian tracht de stijl te benaderen van TOTO LE HÉROS maar slaagt er niet in dit tot het einde toe vol te houden. Het scenario van Catherine Hertault en Jean-Luc Seigle wordt verteld vanuit het standpunt van de jongen wat tot enkele gemakkelijke komische situaties leidt. Fotografie van Régis Blondeau. Gedraaid in Panavision.

La corruptrice

Frankrijk 1994. Drama van Bernard Stora. Met o.a. Catherine Heigel, Samuel Labarthe, Laura Morante, Blanchette Brunoy en Brigitte Chamarande.

Dr. Denys Fortier (Labarthe) heeft, in 1950, de praktijk van zijn vader overgenomen in een klein provinciestadje. Hij huurt de diensten in van verpleegster Marcelle Davois (Hiegel), een geestelijke die uit Parijs overkomt. In haar uniform ziet Marcelle eruit als een streng wezen zonder leeftijd of sekse en ze stoot dan ook op de vijandigheid van veel patiënten die Fortiers zachtmoedigheid gewoon zijn. Maar Marcelle maakt zich al spoedig onmisbaar. Ze reorganiseert het dokterskabinet, schept orde in de administratie en zet Fortier aan tot het aankopen van een röntgenapparaat. Dan stelt hij op een dag kanker vast bij Marcelle. Een visueel erg stijlvol doktersdrama met een driestuiversverhaaltje dat erg oubollig overkomt. De acteurs doen hun best om alles geloofwaardig te maken, maar het zwaar op de hand liggende scenario van Stora, naar de roman van Guy des Cars, kan onmogelijk overtuigen. Fraaie fotografie van Romain Winding.

Fall From Grace

Verenigde Staten​/​​Frankrijk​/​​Verenigd Koninkrijk 1994. Oorlogsfilm van Waris Hussein. Met o.a. James Fox, Michael York, Patsy Kensit, Richard Anconina en Tara Fitzgerald.

Tv-film over D-Day naar de roman van Larry Collins over de geallieerde spionne Catherine Pradier (Tara Fitzgerald), codenaam Denis. Ze wordt erop uit gestuurd om het Duitse opperbevel te misleiden over de invasie, maar haar liefde voor een Franse dubbelspion bemoeilijkt haar taak. Ze wordt gevangen genomen, gemarteld en ondervraagd door nazi-officier Stromelburg (York).

Une femme parfaite

Verenigde Staten​/​​Frankrijk 1990. Komedie van Charlotte Brandstrom. Met o.a. Carrie Fisher, Rosanna Arquette, John Sessions, François-Eric Gendron en John Hargreaves.

Als advocate van een groot Amerikaans kantoor in Parijs (waar zich deze hele film afspeelt), bereidt Linda met zorg haar eigen echtscheiding voor. Ze laat zichzelf daardoor helemaal uitkleden, want ze heeft in het begin van haar huwelijk beloofd haar man financieel te zullen onderhouden, zodat deze romans kan gaan schrijven na zijn rechtenstudie. Dus moet ze alimentatie gaan betalen. Heerszuchtig als ze is houdt ze niet van verliezen. Ze huurt een werkeloze actrice in, die ze in de 'volmaakte vrouw' verandert voordat ze haar in de armen van haar man werpt. Alles lijkt goed te gaan, maar dan komt er onvermijdelijk een kink in de kabel. Het is het thema van Pygmalion dat Bernard Shaw in 1913 zo fortuinlijk inspireerde. Een zeer slim stukje amusement dat volgens een perfect mechanisme verloopt en waarin de overvloedige humor meer Engels dan Frans of Amerikaans overkomt. Bovendien spelen enkele zeer bijzondere komieken mee.

La famille Fontaine

Frankrijk 1990. Jean-Jacques Goron. Met o.a. Lucien Jérôme, Agnès Garreau, Valérie Siclay, Ludivine Sagnier en Anne Huart.

Het leven van dag tot dag van een `moderne dynamische` (sic) familie, die maar in [KA1]e[KA1]en ding afwijkt van het normale, namelijk dat er vijf kinderen zijn, vandaag de dag niet gebruikelijk onder de Fransen. Voor de rest een reeks clich[KA1]e`s, nietszeggendheden, zeldzaam flauwe dialogen, en met de regie is het al niet beter gesteld. Wat betreft de humor en de spot van de buren, die komt ook helemaal niet over. Een portret van vreselijk doorsnee (?) Fransen voor vreselijk gemiddelde Franse lelevisiekijkers. Of is dit soms een publiciteitscampagne van maar liefst 600 minuten om het geboortecijfer omhoog te brengen?