Raymond Depardon: regie, cast, scenario, productie, camera en montage.
Er zijn 24 films gevonden.

Journal de France

2012 | Documentaire

Frankrijk 2012. Documentaire van Raymond Depardon en Claudine Nougaret.

Het moest er een keer van komen, dit portret van de Franse documentairemaker Raymond Depardon. Maar om het boud te stellen, alles wat verdienstelijk is aan deze hagiografie is niet de verdienste van de makers. Dat Journal de France toch zeer de moeite waard is om te gaan zien, is te wijten aan de fantastische archiefbeelden die hoogte- en dieptepunten uit de recente geschiedenis opvoeren, zoals de Russische inval van Praag, Belgische huurlingen in Biafra en de machiavellistische verkiezingscampagne van de Franse president Valerie Giscard d'Estaing.

La vie moderne

2008 | Documentaire

Frankrijk 2008. Documentaire van Raymond Depardon.

Documentairemaker Depardon begint zijn La vie moderne, over het dorp in het Centraal Massief waar hij opgroeide, met het landschap zelf; de smalle kronkelige landweggetjes tussen de afgelegen boerderijen, zo gefilmd dat de camera bijna lijkt te zweven. Prachtige, woest schone beelden zijn het, ondersteund door ruisende wind, laag zonlicht en cellomuziek. Dan interviewt hij de boeren, aan de keukentafel, waarbij hij het archaïsche interieur vangt in lang aangehouden vaste shots. Ze zijn oud en stug, maar nooit onvriendelijk of bot. La vie moderne toont hun vergeefse worsteling om een traditie te behouden, en de onherroepelijke intrede van verandering.

Chacun son cinema

2007 | Komedie, Drama

Frankrijk 2007. Komedie van Theodoros Angelopoulos, Olivier Assayas, Bille August, Jane Campion en Youssef Chahine.

Verzamelkunstwerk van 33 regisseurs uit alle werelddelen over de magie van een bioscoopervaring.

Profils paysans: le quotidien

2005 | Documentaire

Frankrijk 2005. Documentaire van Raymond Depardon.

Tweede deel in een reeks van documentairemaker Raymon Depardon over het harde boerenleven in Frankrijk. Een liefdevolle, uiterst zorgvuldige, weemoedig stemmende film over een manier van leven die langzaam maar zeker dreigt te verdwijnen.

10e chambre: Instants d'audience

2004 | Documentaire, Drama

Frankrijk 2004. Documentaire van Raymond Depardon.

Inkijk in een Parijse rechtbank, waar rechter Michèle Bernard-Requin in hoog tempo niet al te ingewikkelde vergrijpen afhandelt, de zogeheten heterdaadjes. Zij doet haar werk geroutineerd en slagvaardig; haar toon is er een van een bovenjuf die weet wanneer ze streng moet optreden. Regisseur Depardon maakte met minimale middelen een subtiel portret van menselijk tekort.

Un homme sans l'occident

2002 | Drama, Documentaire, Experimenteel

Frankrijk 2002. Drama van Raymond Depardon. Met o.a. Ali Hamit, Brahim Jiddi, Wodji Ouardougou en Hassan Yoskoi.

Inkijk in een Parijse rechtbank, waar rechter Michèle Bernard-Requin in hoog tempo niet al te ingewikkelde vergrijpen afhandelt, de zogeheten heterdaadjes. Zij doet haar werk geroutineerd en slagvaardig; haar toon is er een van een bovenjuf die weet wanneer ze streng moet optreden. Regisseur Depardon maakte met minimale middelen een subtiel portret van menselijk tekort.

Profils paysans : l'approche

2002 | Documentaire, Drama

Frankrijk 2002. Documentaire van Raymond Depardon. Met o.a. Marcel Privat, Raymond Privat, Alain Privat, Marcelle Bresse en Paul Argaud.

Depardon, zelf afkomstig uit een boerengezin in Villefranche sur Sa[KA4]one, filmde op het Massif Central het dagelijkse leven van een aantal keuterboeren. Het resultaat is een realistisch portret van het harde boerenbestaan dat ver verwijderd is van het idyllische beeld dat het grote publiek zou kunnen hebben. Veel landbouwers, veehouders of bezitters van gemengde bedrijven, werken door nadat ze de pensioengerechtigde leeftijd hebben bereikt. Niet omdat ze het zo leuk vinden, maar omdat landbouwpensioenen in Frankrijk verschrikkelijk laag zijn. Velen zijn gewend om op honk te blijven omdat ze nooit vervanging hebben kunnen vinden. Vakantie is er voor deze categorie nooit bij geweest. Hun kinderen, die meestal een behoorlijke schoolopleiding hebben genoten, piekeren er niet over om slaaf te worden van de landbouwco[KA3]operatie of de boerenleenbank, die hen uitbuit met respectievelijk laag geprijsde afnamecontracten of leningen, die afbetaald moeten worden. Er is dus dikwijls geen opvolging. Bovendien heeft de toegenomen bureaucratie uit Brussel (door de EU-subsidies weliswaar) het leven ingewikkeld gemaakt. Brussel eist een nauwgezet bijhouden van de administratie en controleurs gedragen zich als oppermachtige belastingambtenaren. Wordt een boer weduwnaar, dan is de kans op hertrouwen gering en voor de boerin, die weduwe is geworden, geldt hetzelfde. Jonge ondernemers zijn dun gezaaid en vinden vaak geen levenspartner. Het zijn zwijgzame lieden, die hun spraak hervinden als ze moeten onderhandelen over verkopen van hun vee. Bij het scheiden van de groentemarkt nemen ze liever hun koopwaar mee naar huis dan het voor een appel en een ei aan een huisvrouw te laten. De landbouwingenieurs, die van de hoge scholen komen, zijn goed betaalde managers van de grote landbouwondernemingen, die meer dan tachtig procent van de markt in handen hebben; maar zij zijn nauwelijks het onderwerp van Depardons stemmige, soms grimmige en dan weer aandoenlijke film. Een openbaring voor kijkers die nog nooit hebben nagedacht over het bestaan van kleine agrariërs. Het camerawerk is van regisseur Depardon en Beatrice Mizrahi. 16-to-35mm. Gevolgd in 2005 door PROFILS PAYSAN : LE QUOTIDIEN.

Paris

1998 | Drama, Documentaire

Frankrijk 1998. Drama van Raymond Depardon. Met o.a. Sylvie Peyre, Luc Delahaye, Emilie Lafarge, Barbara Jung en Metilde Weyergans.

Depardon, zelf afkomstig uit een boerengezin in Villefranche sur Sa[KA4]one, filmde op het Massif Central het dagelijkse leven van een aantal keuterboeren. Het resultaat is een realistisch portret van het harde boerenbestaan dat ver verwijderd is van het idyllische beeld dat het grote publiek zou kunnen hebben. Veel landbouwers, veehouders of bezitters van gemengde bedrijven, werken door nadat ze de pensioengerechtigde leeftijd hebben bereikt. Niet omdat ze het zo leuk vinden, maar omdat landbouwpensioenen in Frankrijk verschrikkelijk laag zijn. Velen zijn gewend om op honk te blijven omdat ze nooit vervanging hebben kunnen vinden. Vakantie is er voor deze categorie nooit bij geweest. Hun kinderen, die meestal een behoorlijke schoolopleiding hebben genoten, piekeren er niet over om slaaf te worden van de landbouwco[KA3]operatie of de boerenleenbank, die hen uitbuit met respectievelijk laag geprijsde afnamecontracten of leningen, die afbetaald moeten worden. Er is dus dikwijls geen opvolging. Bovendien heeft de toegenomen bureaucratie uit Brussel (door de EU-subsidies weliswaar) het leven ingewikkeld gemaakt. Brussel eist een nauwgezet bijhouden van de administratie en controleurs gedragen zich als oppermachtige belastingambtenaren. Wordt een boer weduwnaar, dan is de kans op hertrouwen gering en voor de boerin, die weduwe is geworden, geldt hetzelfde. Jonge ondernemers zijn dun gezaaid en vinden vaak geen levenspartner. Het zijn zwijgzame lieden, die hun spraak hervinden als ze moeten onderhandelen over verkopen van hun vee. Bij het scheiden van de groentemarkt nemen ze liever hun koopwaar mee naar huis dan het voor een appel en een ei aan een huisvrouw te laten. De landbouwingenieurs, die van de hoge scholen komen, zijn goed betaalde managers van de grote landbouwondernemingen, die meer dan tachtig procent van de markt in handen hebben; maar zij zijn nauwelijks het onderwerp van Depardons stemmige, soms grimmige en dan weer aandoenlijke film. Een openbaring voor kijkers die nog nooit hebben nagedacht over het bestaan van kleine agrariërs. Het camerawerk is van regisseur Depardon en Beatrice Mizrahi. 16-to-35mm. Gevolgd in 2005 door PROFILS PAYSAN : LE QUOTIDIEN.

Muriel

1996 | Documentaire

Frankrijk 1996. Documentaire van Raymond Depardon.

Depardon, zelf afkomstig uit een boerengezin in Villefranche sur Sa[KA4]one, filmde op het Massif Central het dagelijkse leven van een aantal keuterboeren. Het resultaat is een realistisch portret van het harde boerenbestaan dat ver verwijderd is van het idyllische beeld dat het grote publiek zou kunnen hebben. Veel landbouwers, veehouders of bezitters van gemengde bedrijven, werken door nadat ze de pensioengerechtigde leeftijd hebben bereikt. Niet omdat ze het zo leuk vinden, maar omdat landbouwpensioenen in Frankrijk verschrikkelijk laag zijn. Velen zijn gewend om op honk te blijven omdat ze nooit vervanging hebben kunnen vinden. Vakantie is er voor deze categorie nooit bij geweest. Hun kinderen, die meestal een behoorlijke schoolopleiding hebben genoten, piekeren er niet over om slaaf te worden van de landbouwco[KA3]operatie of de boerenleenbank, die hen uitbuit met respectievelijk laag geprijsde afnamecontracten of leningen, die afbetaald moeten worden. Er is dus dikwijls geen opvolging. Bovendien heeft de toegenomen bureaucratie uit Brussel (door de EU-subsidies weliswaar) het leven ingewikkeld gemaakt. Brussel eist een nauwgezet bijhouden van de administratie en controleurs gedragen zich als oppermachtige belastingambtenaren. Wordt een boer weduwnaar, dan is de kans op hertrouwen gering en voor de boerin, die weduwe is geworden, geldt hetzelfde. Jonge ondernemers zijn dun gezaaid en vinden vaak geen levenspartner. Het zijn zwijgzame lieden, die hun spraak hervinden als ze moeten onderhandelen over verkopen van hun vee. Bij het scheiden van de groentemarkt nemen ze liever hun koopwaar mee naar huis dan het voor een appel en een ei aan een huisvrouw te laten. De landbouwingenieurs, die van de hoge scholen komen, zijn goed betaalde managers van de grote landbouwondernemingen, die meer dan tachtig procent van de markt in handen hebben; maar zij zijn nauwelijks het onderwerp van Depardons stemmige, soms grimmige en dan weer aandoenlijke film. Een openbaring voor kijkers die nog nooit hebben nagedacht over het bestaan van kleine agrariërs. Het camerawerk is van regisseur Depardon en Beatrice Mizrahi. 16-to-35mm. Gevolgd in 2005 door PROFILS PAYSAN : LE QUOTIDIEN.

Malraux

1996 |

Frankrijk 1996. Roger Ikhlef en Raymond Depardon.

Depardon, zelf afkomstig uit een boerengezin in Villefranche sur Sa[KA4]one, filmde op het Massif Central het dagelijkse leven van een aantal keuterboeren. Het resultaat is een realistisch portret van het harde boerenbestaan dat ver verwijderd is van het idyllische beeld dat het grote publiek zou kunnen hebben. Veel landbouwers, veehouders of bezitters van gemengde bedrijven, werken door nadat ze de pensioengerechtigde leeftijd hebben bereikt. Niet omdat ze het zo leuk vinden, maar omdat landbouwpensioenen in Frankrijk verschrikkelijk laag zijn. Velen zijn gewend om op honk te blijven omdat ze nooit vervanging hebben kunnen vinden. Vakantie is er voor deze categorie nooit bij geweest. Hun kinderen, die meestal een behoorlijke schoolopleiding hebben genoten, piekeren er niet over om slaaf te worden van de landbouwco[KA3]operatie of de boerenleenbank, die hen uitbuit met respectievelijk laag geprijsde afnamecontracten of leningen, die afbetaald moeten worden. Er is dus dikwijls geen opvolging. Bovendien heeft de toegenomen bureaucratie uit Brussel (door de EU-subsidies weliswaar) het leven ingewikkeld gemaakt. Brussel eist een nauwgezet bijhouden van de administratie en controleurs gedragen zich als oppermachtige belastingambtenaren. Wordt een boer weduwnaar, dan is de kans op hertrouwen gering en voor de boerin, die weduwe is geworden, geldt hetzelfde. Jonge ondernemers zijn dun gezaaid en vinden vaak geen levenspartner. Het zijn zwijgzame lieden, die hun spraak hervinden als ze moeten onderhandelen over verkopen van hun vee. Bij het scheiden van de groentemarkt nemen ze liever hun koopwaar mee naar huis dan het voor een appel en een ei aan een huisvrouw te laten. De landbouwingenieurs, die van de hoge scholen komen, zijn goed betaalde managers van de grote landbouwondernemingen, die meer dan tachtig procent van de markt in handen hebben; maar zij zijn nauwelijks het onderwerp van Depardons stemmige, soms grimmige en dan weer aandoenlijke film. Een openbaring voor kijkers die nog nooit hebben nagedacht over het bestaan van kleine agrariërs. Het camerawerk is van regisseur Depardon en Beatrice Mizrahi. 16-to-35mm. Gevolgd in 2005 door PROFILS PAYSAN : LE QUOTIDIEN.

Afriques: Comment ça va avec la douleur?

1996 | Documentaire

Frankrijk 1996. Documentaire van Raymond Depardon.

Opnamen die Depardon maakte tussen juli 1993 en februari 1996 in Afrika. Hij doorkruiste het continent, van Soweto, Angola, Rwanda en Soedan tot aan de Egyptische Nijl. Hij legde beelden vast van de droogte, de ziekte, de honger en de bloedige oorlogen.

Lumière et compagnie

1995 | Documentaire

Duitsland​/​​Spanje​/​​Noorwegen​/​​Frankrijk 1995. Documentaire van Sarah Moon. Met o.a. Gabriël Axel, Theodoros Angelopoulos, Vicente Aranda, Merzak Allouache en John Boorman.

Op initiatief van Philippe Poulet werden veertig internationale regisseurs uitgenodigd door het Filmmuseum van Lyon om een stukje film te draaien met de originele cinématographe van de gebroeders Lumière, onder het talentrijke oog van kunstenares Sarah Moon. De regels die ze moeten volgen: het filmpje mag maximum tweeënvijftig seconden duren, mag geen synchroon geluid hebben en moet uit ten hoogste drie scènes bestaan. Ondertussen worden hen vragen gesteld als 'Waarom filmt u?', 'Houdt de filmkunst op te bestaan?' en 'Waarom wilt u filmen met de camera van Lumière?'. Als tegenpool worden actualiteitsbeelden van het jaar getoond, zonder geluid en in zwart-wit. Een film waaraan het grote publiek weinig heeft, maar die in wezen veertig verschillende theorieën geeft over de zevende kunst, even uiteenlopend als de talenten die erbij betrokken werden. Een curiosum dat voor cinefielen en filmstudenten een hele wereld opent. Roger Ikhief en Timothy Miller moesten alles monteren en de historische ontmoetingen werden vastgelegd met een gewone 35mm-camera door Philippe Poulet en Didier Ferry. De film ging in wereldpremière op 27 december 1995, de dag dat de cinematografie honderd jaar werd.

Délits flagrants

1995 | Documentaire

Frankrijk​/​​Duitsland 1995. Documentaire van Raymond Depardon.

In het Paleis van Justitie van Parijs volgen we de instructie door onderzoeksrechters van veertien verschillende verdachten. De camera staat opgesteld in de gehoorkamer en neemt geen deel aan de actie. Hij observeert en luistert vanuit één standpunt zonder close-ups.

La captive du désert

1990 | Drama

Frankrijk 1990. Drama van Raymond Depardon. Met o.a. Issaï Koré, Sandrine Bonnaire, Brahim Barkaï, Dobi Koré en Dobi Wachinké.

Het plot is ge[KA3]inspireerd op de deerniswekkende ontvoering en onrechtvaardige gevangeneming van de journaliste Francoise Claustre (gespeeld door Bonnaire) door Toubou- rebellen, die bijna tien jaar gegijzeld was zonder dat iemand daar wat aan deed. In de film is de hoofdpersoon de alom aanwezige woestijn, die het gedrag van iedereen bepaalt: de rebellen die opkomen voor hun onafhankelijkheid, en de gevangene die strijdt voor het behoud van haar geestelijk evenwicht. Geen muziek, maar de wind die je niet meer loslaat. Nauwelijks dialogen en geen dramatisering, maar de emoties staan in de gezichten gegrift. Van een plechtstatige schoonheid dankzij de prachtige, poëtische en fascinerende beelden, waaraan een verleden als documentaire- maker duidelijk is af te zien.

Urgences

1987 | Documentaire

Frankrijk 1987. Documentaire van Raymond Depardon.

Het plot is ge[KA3]inspireerd op de deerniswekkende ontvoering en onrechtvaardige gevangeneming van de journaliste Francoise Claustre (gespeeld door Bonnaire) door Toubou- rebellen, die bijna tien jaar gegijzeld was zonder dat iemand daar wat aan deed. In de film is de hoofdpersoon de alom aanwezige woestijn, die het gedrag van iedereen bepaalt: de rebellen die opkomen voor hun onafhankelijkheid, en de gevangene die strijdt voor het behoud van haar geestelijk evenwicht. Geen muziek, maar de wind die je niet meer loslaat. Nauwelijks dialogen en geen dramatisering, maar de emoties staan in de gezichten gegrift. Van een plechtstatige schoonheid dankzij de prachtige, poëtische en fascinerende beelden, waaraan een verleden als documentaire- maker duidelijk is af te zien.

Une Femme en Afrique

1985 | Documentaire, Experimenteel

Frankrijk 1985. Documentaire van Raymond Depardon.

Raymond Depardon heeft inplaats van zijn documentaires nu eens een eigenaardige film gemaakt met slechts [KA1]e[KA1]en hoofdpersoon, die over het Afrikaanse continent reist (mooie kiekjes). Ondefinieerbaar en overdreven subjectief commentaar, geschreven door François Weyergans doorspekt met valse voorwendsels. Rest alleen nog een mislukte poging 'iets anders' te willen proberen.

Les années-déclic, 1957-1977

1985 |

1985. Raymond Depardon.

Raymond Depardon heeft inplaats van zijn documentaires nu eens een eigenaardige film gemaakt met slechts [KA1]e[KA1]en hoofdpersoon, die over het Afrikaanse continent reist (mooie kiekjes). Ondefinieerbaar en overdreven subjectief commentaar, geschreven door François Weyergans doorspekt met valse voorwendsels. Rest alleen nog een mislukte poging 'iets anders' te willen proberen.

Faits divers

1983 | Documentaire

Frankrijk 1983. Documentaire van Raymond Depardon.

Dit is een documentaire zonder commentaar over een dag bij de Parijse politie. Diefstallen, verkrachtingen, agressie, verkeersongelukken, brandstichtingen, zelfmoorden, enz... Ondanks de moeilijke omstandigheden zijn de beeld- en geluidsopnamen zeer goed. De film geeft een positief beeld met slechts enkele nuances, over de politie in Parijs, en een helder panorama van het geweld, de beuzelarij en de dagelijkse misère.

San Clemente

1981 | Documentaire

Italië​/​​Frankrijk 1981. Documentaire van Raymond Depardon en Sophie Ristelhueber.

San Clemente, een psychiatrische instelling op een eiland vóór Venetië. Een oase van waanzin op amper vijf minuten van het befaamde San Marco-plein. Depardon volgt, samen met zijn assistente Sophie Ristelhueber, de patiënten, hun medische begeleiders en hun familieleden. De dokters, die niet erg opgetogen zijn met deze getuigen, stellen zich soms erg vijandig op. De familieleden klagen over de erbarmelijke service. De patiënten reageren soms onvoorspelbaar, maar praten meestal honderd uit over zichzelf, hun fantasmen, het gebrek aan interesse vanwege hun familieleden die ze soms meerdere jaren niet gezien hebben. De makers registreren, zonder zich zelf in de monologen of dialogen te mengen. Een schrijnend portret van een groep mensen die vergeten worden door de maatschappij, een maatschappij die dikwijls schuld is aan hun ziekte. Depardon en Ristelhueber vulden zowat alle functies in voor het maken van dit document.

Reporters

1981 | Documentaire

Frankrijk 1981. Documentaire van Raymond Depardon.

Een niet oninteressante, maar langdradige en onevenwichtige documentaire over het werk van fotoreporters Francis Apesteguy en Marc Bulka. Een paar scènes springen eruit: de jacht op Richard Gere, de belegering van het huis van Caroline van Monaco, een verkiezingstocht van Jacques Chirac. Ook aan bod komen: Jean- Luc Godard, Mirielle Mathieu, Christina Onassis, Alain Delon, Catherine Deneuve en vele anderen.

Dix minutes de silence pour John Lennon

1980 | Korte film

Frankrijk 1980. Korte film van Raymond Depardon.

Een niet oninteressante, maar langdradige en onevenwichtige documentaire over het werk van fotoreporters Francis Apesteguy en Marc Bulka. Een paar scènes springen eruit: de jacht op Richard Gere, de belegering van het huis van Caroline van Monaco, een verkiezingstocht van Jacques Chirac. Ook aan bod komen: Jean- Luc Godard, Mirielle Mathieu, Christina Onassis, Alain Delon, Catherine Deneuve en vele anderen.

Numéros Zéro

1977 | Documentaire

Frankrijk 1977. Documentaire van Raymond Depardon.

Een interessante documentaire over het maken van een krant, in dit geval het toonaangevende Franse dagblad 'Le Matin'. Depardon regisseert momenten, impressies, sferen en laat die voor zichzelf spreken. De enige stemmen die men hoort zijn die van de mensen in beeld, er is geen commentator, er zijn geen interviews. Het resultaat is, hoewel ruw van vorm, indringend en openbarend.

Les révolutionnaires du Tchad

1976 |

1976. Raymond Depardon.

Een interessante documentaire over het maken van een krant, in dit geval het toonaangevende Franse dagblad 'Le Matin'. Depardon regisseert momenten, impressies, sferen en laat die voor zichzelf spreken. De enige stemmen die men hoort zijn die van de mensen in beeld, er is geen commentator, er zijn geen interviews. Het resultaat is, hoewel ruw van vorm, indringend en openbarend.

1974: une partie de campagne

1974 | Documentaire

Frankrijk 1974. Documentaire van Raymond Depardon.

Een interessante documentaire over het maken van een krant, in dit geval het toonaangevende Franse dagblad 'Le Matin'. Depardon regisseert momenten, impressies, sferen en laat die voor zichzelf spreken. De enige stemmen die men hoort zijn die van de mensen in beeld, er is geen commentator, er zijn geen interviews. Het resultaat is, hoewel ruw van vorm, indringend en openbarend.