Mohsen Makhmalbaf

Scream of the Ants

India 2006. Drama van Mohsen Makhmalbaf.

At Five in the Afternoon

Iran​/​​Frankrijk 2003. Drama van Samira Makhmalbaf. Met o.a. Agheleh Rezaie, Abdolgani Yousefrazi, Marzieh Amiri en Razi Mohebi.

Noqreh, een intelligente jonge vrouw, droomt ervan de eerste vrouwelijke president van Afghanistan te worden. Ze durft niet zonder sluier de straat op, maar bereidt in gedachten haar campagnetoespraak voor. In haar derde speelfilm schetst de jonge Iraanse Samira Makhmalbaf een somber beeld van Afghanistan, dat er twee jaar na de Amerikaanse interventie in 2001 nauwelijks beter voor stond dan onder het brute Taliban-bewind. Vader Mohsen schreef het scenario, monteerde en produceerde, stiefmoeder deed de regie-assistentie, broer maakte foto's en Samira's veertienjarige zusje maakte een documentaire over het draaien van de film die te zien was op het IFFR.

Alefbay-e Afghan

Iran 2002. Documentaire van Mohsen Makhmalbaf.

Noqreh, een intelligente jonge vrouw, droomt ervan de eerste vrouwelijke president van Afghanistan te worden. Ze durft niet zonder sluier de straat op, maar bereidt in gedachten haar campagnetoespraak voor. In haar derde speelfilm schetst de jonge Iraanse Samira Makhmalbaf een somber beeld van Afghanistan, dat er twee jaar na de Amerikaanse interventie in 2001 nauwelijks beter voor stond dan onder het brute Taliban-bewind. Vader Mohsen schreef het scenario, monteerde en produceerde, stiefmoeder deed de regie-assistentie, broer maakte foto's en Samira's veertienjarige zusje maakte een documentaire over het draaien van de film die te zien was op het IFFR.

Safar e Ghandehar

Iran​/​​Frankrijk 2001. Drama van Mohsen Makhmalbaf. Met o.a. Nelofer Pazira, Hassan Tantai, Sadou Teymouri, Hoyatala Hakimi en Zahra Shafahi.

In semidocumentaire stijl volgt regisseur Makhmalbaf de naar Canada geëmigreerde Afghaanse journaliste Nafas (Pazira), die clandestien naar haar geboorteland terugkeert om haar zus van zelfmoord af te houden. Tijdens de reis van de Iraans-Afghaanse grens richting Kandahar ziet ze een land van ongekende schoonheid door de mazen van haar verplichte boerka, maar Nafas wordt ook geconfronteerd met honger, ziekte en geweld. Een belangrijk document over Afghanistan onder de Taliban. Na voltooiing van de film gaf de Iraanse regisseur Makhmalbaf twee jaar in Afghanistan leiding aan verscheidene humanitaire projecten.

Raye Makhfi

Iran​/​​Canada​/​​Italië​/​​Zwitserland 2001. Komedie van Babak Payami. Met o.a. Nassim Abdi, Cyrus Abdi, Youssef Habashi, Farrokh Shojaii en Gholbahar Janghali.

'Ik zag alleen dat er een doos uit de lucht viel die mijn dag verpestte,' moppert de nukkige soldaat terwijl hij door het stof sjokt. Hij is zojuist uit zijn legerjeep gestapt. De jeep die nu langzaam achter hem rijdt met aan het stuur een vrouwelijke ambtenaar. Zij is per boot naar zijn desolate eilandje in de Perzische Golf gekomen om ervoor te zorgen dat zoveel mogelijk mensen gaan stemmen. Met een verzegelde stembus, de doos die in de vroege ochtend uit een vliegtuig werd gegooid, trekken de twee over het eiland. Het lot heeft de soldaat en de vrouw samengebracht in een woestenij van verrassingen. Een lome, absurdistische film.

The Day I Became a Woman

Iran 2000. Drama van Marzieh Makhmalbaf. Met o.a. Shabnam Toloui, Ameneh Passand, Shahr Banou Sisizadeh, Hassan Nebhan en Fatemeh Cherag Akhar.

Het verhaal van het leven in Iran aan de hand van drie vrouwen uit drie generaties. Het eerste deel draait om een meisje dat van de ene op de andere dag niet meer met jongens mag spelen omdat ze 9 jaar (en volgens Iraanse begrippen een volwassen vrouw) geworden is. In het tweede deel doet een jonge vrouw tegen de wil van haar man in, mee aan een fietswedstrijd. Het derde deel focust op een oude vrouw die in het bezit is gekomen van een groot geldbedrag en dat wil gebruiken om onafhankelijker te worden.

Tales of an Island

Iran 2000. Drama van Shahabodin Farokh-yar, Mohsen Makhmalbaf en Dariush Mehrjui. Met o.a. Mohammad Reza Sharifi Nia, Ali Mosaffa, Negar Forozandeh en Khosro Shakibai.

Tweeluik dat zich afspeelt op het sjieke Iraanse eiland Kish en dat werd geproduceerd door het plaatselijke toerismebureau. De gerenommeerde Iraanse filmmakers Dariush Mehrjui en Mohsen Makhmalbaf tekenden voor de regie. Mehrjui's episode, Dear Cousin is Lost, gaat over Een regisseur die bezig is met de opnames van een fantastische kostuumfilm. De crew is ongeorganiseerd en de gefrustreerde regisseur verdoet zijn tijd met poëtische dromen. In het tweede deel, Testing Democracy, zien we Makhmalbaf aan de kust de korte film 'De deur' draaien. Zijn vriend Shahab komt hem opzoeken met een videocamera.

Takhté siah

Italië​/​​Iran​/​​Japan 2000. Drama van Samira Makhmalbaf. Met o.a. Said Mohamadi, Behnaz Jafari, Mohamad Karim Rahmati, Rafat Moradi en Mayas Rostami.

De in Cannes met de juryprijs bekroonde Blackboards is de tweede film van de dochter van een van Irans bekendste regisseurs, Mohsen Makhmalbaf. Op 18-jarige leeftijd was zij ook al in Cannes vertegenwoordigd met De Appel. Blackboards speelt zich af in het Koerdische gedeelte van Iran, waar een groepje leraren, met schoolborden op de rug, op zoek is naar werk. Maar in het barre landschap, waar de bewoners kampen met de voortdurende dreiging van militair geweld, is weinig interesse. Een leraar sluit zich aan bij een groep nomaden, een ander bij een aantal jonge smokkelaars. Makhmalbaf maakte een humanistische, ontroerende maar ook geestige bespiegeling over de waarde van kennisoverdracht in een wereld waar mensen nauwelijks bestaansrecht hebben. Inmiddels vormen de Makhmalbafs een heuse filmdynastie: Hana (15), de jongste dochter van pa Makhmalbaf en zijn echtgenote Marzieh Mashkini (The day I became a woman), presenteerde vorige maand in Rotterdam haar film The Joy of Madness.

Sokhout

Iran​/​​Frankrijk 1998. Drama van Mohsen Makhmalbaf. Met o.a. Tahmineh Normatova, Nadereh Abdelahyeva, Goibibi Ziadolahyeva, Araz M. Mohamadli en Golbibi Ziadalah Yeva.

De in Cannes met de juryprijs bekroonde Blackboards is de tweede film van de dochter van een van Irans bekendste regisseurs, Mohsen Makhmalbaf. Op 18-jarige leeftijd was zij ook al in Cannes vertegenwoordigd met De Appel. Blackboards speelt zich af in het Koerdische gedeelte van Iran, waar een groepje leraren, met schoolborden op de rug, op zoek is naar werk. Maar in het barre landschap, waar de bewoners kampen met de voortdurende dreiging van militair geweld, is weinig interesse. Een leraar sluit zich aan bij een groep nomaden, een ander bij een aantal jonge smokkelaars. Makhmalbaf maakte een humanistische, ontroerende maar ook geestige bespiegeling over de waarde van kennisoverdracht in een wereld waar mensen nauwelijks bestaansrecht hebben. Inmiddels vormen de Makhmalbafs een heuse filmdynastie: Hana (15), de jongste dochter van pa Makhmalbaf en zijn echtgenote Marzieh Mashkini (The day I became a woman), presenteerde vorige maand in Rotterdam haar film The Joy of Madness.

Madresse y ke bad bord

Iran 1998. Mohsen Makhmalbaf.

De in Cannes met de juryprijs bekroonde Blackboards is de tweede film van de dochter van een van Irans bekendste regisseurs, Mohsen Makhmalbaf. Op 18-jarige leeftijd was zij ook al in Cannes vertegenwoordigd met De Appel. Blackboards speelt zich af in het Koerdische gedeelte van Iran, waar een groepje leraren, met schoolborden op de rug, op zoek is naar werk. Maar in het barre landschap, waar de bewoners kampen met de voortdurende dreiging van militair geweld, is weinig interesse. Een leraar sluit zich aan bij een groep nomaden, een ander bij een aantal jonge smokkelaars. Makhmalbaf maakte een humanistische, ontroerende maar ook geestige bespiegeling over de waarde van kennisoverdracht in een wereld waar mensen nauwelijks bestaansrecht hebben. Inmiddels vormen de Makhmalbafs een heuse filmdynastie: Hana (15), de jongste dochter van pa Makhmalbaf en zijn echtgenote Marzieh Mashkini (The day I became a woman), presenteerde vorige maand in Rotterdam haar film The Joy of Madness.

De appel

Frankrijk​/​​Iran 1998. Drama van Samira Makhmalbaf. Met o.a. Zahra Saghrisaz, Zahra Naderi, Massoumeh Naderi, Azizeh Mohamadi en Ghorban Ali Naderi.

De zeventienjarige Samira Makhmalbaf en haar vader Mohsen Makhmalbaf (de toonaangevend Iraanse regisseur van oa Gabbeh) kwamen op het idee van Sib door een artikel in een Teheraanse krant. Daarin stond dat twee meisjes twaalf jaar lang van de buitenwereld afgesloten werden door hun vader. De Makhmalbafs zochten de gezinsleden op en wisten hen over te halen hun drama min of meer over te spelen. Met het script van Mohsen en onder regie van Samira ontstond een ontroerend, menselijk en symbolisch docudrama. Met een handcamera vulden de Makhmalbafs fijntjes de achtergronden in die krantenstukjes altijd aan de fantasie overlaten. De film won prijzen in Buenos Aires, Locarno, Valladolid, München, Londen en Thessaloniki.

Ruzi keh khaleh mariz boud

Iran 1997. Hana Makhmalbaf. Met o.a. Mahboubeh Meshkini, Asghar Meshkini, Abolfazl Segharisaz, Zahra Segharisaz en Sarah Segharisaz.

De zeventienjarige Samira Makhmalbaf en haar vader Mohsen Makhmalbaf (de toonaangevend Iraanse regisseur van oa Gabbeh) kwamen op het idee van Sib door een artikel in een Teheraanse krant. Daarin stond dat twee meisjes twaalf jaar lang van de buitenwereld afgesloten werden door hun vader. De Makhmalbafs zochten de gezinsleden op en wisten hen over te halen hun drama min of meer over te spelen. Met het script van Mohsen en onder regie van Samira ontstond een ontroerend, menselijk en symbolisch docudrama. Met een handcamera vulden de Makhmalbafs fijntjes de achtergronden in die krantenstukjes altijd aan de fantasie overlaten. De film won prijzen in Buenos Aires, Locarno, Valladolid, München, Londen en Thessaloniki.

Nun va goldun

Iran​/​​Frankrijk 1996. Komedie van Mohsen Makhmalbaf. Met o.a. Mirhadi Tayebi, Ali Bakhshi, Ammar Tafti, Maryam Mohamadamini en Mohsen Makhmalbaf.

Een film waarin regisseur Mohsen Makhmalbaf een poging onderneemt een belangrijke gebeurtenis uit zijn leven zo eerlijk mogelijk te reconstrueren. Op 17-jarige leeftijd verwondt Mohsen Makhmalbaf een politieagent, hetgeen hem een jarenlange gevangenisstraf oplevert. Als dezelfde agent zich jaren later bij de inmiddels beroemd geworden regisseur meldt met de wens acteur te worden, wijst deze hem af, maar wil wel als een soort verzoening samen met de man de gebeurtenissen van toen reconstrueren.

Salaam Cinema

Iran 1995. Komedie van Mohsen Makhmalbaf. Met o.a. Mohsen Makhmalbaf, Azadeh Zangeneh, Maryam Keyhan, Feyzolah Ghahghai en Shaghayegh Djotat.

De Iraanse cineast Makhmalbaf heeft het plan opgevat om een film te draaien ter gelegenheid van de honderdste verjaardag van de elfde muze (1995). Om een honderdtal acteurs bij elkaar te krijgen plaatst hij een advertentie in de Teheraanse kranten. Hij heeft duizend sollicitatie-formulieren voorzien, maar er verschijnen vijfduizend kandidaten. Het wordt een complete chaos. Met een filmauditie als voorwendsel geeft Makhmalbaf die ook het scenario schreef, de toeschouwer een idee van wat er leeft onder de mensen in Iran, waarvan ze dromen, wat ze hopen te bereiken en (in bedekte termen) wat ze denken van de fundamentalistische politieke toestand van hun land. Niet alle gesprekken zijn even boeiend en de makers leden ongetwijfeld onder het feit dat ze geen vrijheid hebben van spreken, maar toch werd het een interessante kijk op het land voor de niet-Iraanse toeschouwer. Fotografie van Mahmoud Kalari.

Gabbeh

Iran​/​​Frankrijk 1995. Drama van Mohsen Makhmalbaf. Met o.a. Shaghayegh Djodat, Hossein Moharami, Roghieh Moharami en Abbas Sayahi.

De nomadenstammen uit het Zuid-Oosten van Iran zijn gespecialiseerd in het weven van gabbehs, een soort Perzisch kleed waarvan de motieven ge[KA3]inspireerd werden door het leven van de stam, de landschappen en hun passies. De nomaden zijn stelselmatig aan het verdwijnen, het lijkt wel alsof ze aan het uitsterven zijn. De camera stopt bij een rivieroever en laat een oude vrouw zien, die bezig is om een kleurrijke gabbeh zorgvuldig te wassen. Je krijgt de indruk dat ze tegen het schitterende tapijt praat. Plotseling stijgt uit de rijke motieven ervan een jonge vrouw (Djodat) op om een ontroerend liefdesverhaal te vertellen. De film is in elkaar gezet als een mozaïek dat aan de motieven van zo'n geweven tapijt doet denken. Er spreekt een rijke poëzie uit die toch wel enkele kritische kanttekeningen bevat over het dagelijkse leven in Iran. Makhmalbaf schreef zelf het scenario. Het camerawerk is van Makmoud Kalari.

Cinéma, Cinéma

Frankrijk​/​​Iran 1995. Documentaire van Maani Petgar.

De Iraanse regisseur Mohsen Makhmalbaf heeft audities uitgeschreven voor zijn nieuwe film SALAAM CINEMA. Duizenden aspirant-acteurs komen erop af. Door gesprekken met de kandidaten tekent Petgar een beeld van de Iraanse jeugd. Ondertussen praat Makhmalbaf over zijn opvattingen wat filmmaken betreft, godsdienst, de islamitische samenleving, de dood van zijn vrouw, de toestand van de film in het Oosten, enz. Tijdens de audities zit Makhmalbaf als een god aan zijn tafel en laat de mensen met een handbeweging doen wat hij wil. Deze beelden worden oversneden met de ontvangst van de film op het Festival van Cannes, waar de regisseur mensen ontmoet als Wim Wenders, Gilles Jacob en Pierre Rissient. De in Parijs levende Iraanse filmcriticus Mamad Haghighat schetst de betekenis van Makhmalbaf voor zijn nationale filmproductie. Een boeiend portret vol humor dat een uitstekende aanvulling is op de film SALAAM CINEMA. Petgar schreef het scenario en monteerde het geheel. De camera hanteerde hij samen met Mohsen Delshabik.

Close-Up

Iran 1990. Drama van Abbas Kiarostami. Met o.a. Mohsen Makhmalbaf, Hossain Sabzian, Hossain Farazmand en Abolfazl Ahankhah.

Omdat hij ontevreden is met zijn saaie leventje besluit een onbekend mannetje zich uit te geven voor de fameuze filmregisseur Mohsen Makhmalbaf. Om zich wat te oriënteren neemt hij zijn intrek in de luxueuze woning van een rijke familie. Maar de heer des huizes twijfelt al gauw aan zijn identiteit en gaat op onderzoek uit, wat leidt tot arrestatie van de man. Hij wordt voorgeleid en vrijgesproken dankzij de tussenkomst van... Kiarostami en zijn ploeg, terwijl de echte Makhmalbaf hem aan de poort van de gevangenis komt ophalen! De stevige originaliteit van de film vloeit vooral voort uit de complexe opbouw, waarin feit en fictie door elkaar lopen, personages zichzelf spelen en zelfs de fenomenale acteur Sabzian optreedt! Bovendien worden er vragen opgeworpen over de bevoorrechte status van regisseurs in Iran, en dus ook over de rol die deze lieden kunnen spelen in een bureaucratisch land waar alles ingewikkeld is. Een veeleisende maar boeiende film.

Bicycleran

Iran 1989. Drama van Mohsen Makhmalbaf. Met o.a. Moharram Zaynalzadeh, Esmail Soltanian, Firouz Kiani, Mohammad Reza Maleki en Aghill.

Een Afghaanse vluchteling in Iran heeft geen vast werk en zijn vrouw moet geopereerd worden. Hij heeft geen geld voor het ziekenhuis. Hij laat zich door een aan lager wal geraakte toneelspeler overhalen om een fiets-marathon van zeven dagen te beginnen zonder het zadel te verlaten. Daar kunnen mensen op wedden en van de opbrengsten kan hij de behandeling betalen. Hij neemt zijn zeven-jarig zoontje mee naar de zevendaagse om zich te laten aanmoedigen. Gebaseerd op een waar gebeurde geschiedenis van een Pakistaanse vluchteling, die echter op de zevende dag van uitputting instortte. Daarop begonnen mensen geld uit liefdadigheid in te zamelen. Deze typische festivalfilm uit het Iran van Ayatollah's loopt wat anders af en doet sterk denken aan THEY SHOOT HORSES, DON'T THEY? De in 1990 in Rotterdam vertoonde versie was ruim 10m korter.