Raymond Alessandrini

Les gens qui s'aiment

Spanje​/​​Frankrijk​/​​België​/​​Luxemburg 1999. Romantiek van Jean-Charles Tacchella. Met o.a. Richard Berry, Jacqueline Bisset, Julie Gayet, Bruno Putzulu en Marie Collins.

Les pisteurs : Le marché du sport

Frankrijk 1996. Drama van Luc Béraud. Met o.a. Antoine Duléry, Philippe Lelièvre, Claude Evrard, Albert Simono en Philippe Nahon.

Golden Boy

Frankrijk 1996. Drama van Jean-Pierre Vergne. Met o.a. Jacques Villeret, Anne Roumanoff, Virginie Lemoine, Martin Lamotte en Isabelle Petit Jacques.

L'homme de ma vie

Frankrijk​/​​Canada 1991. Komedie van Jean-Charles Tacchella. Met o.a. Thierry Fortineau, Jean-Pierre Bacri, Anne Letourneau, Ginette Garcin en Maria de Medeiros.

De Madeiros (Anais Nin uit HENRY AND JUNE) heeft snel in de kieren dat het vinden van werk moeilijker zal zijn dan het aan de haak slaan van een echtgenoot. Hoewel ze best wil vallen voor boekhandelaar Fortineau, is hij geen partij, want de huur van zijn winkeltje wordt hem heel waarschijnlijk binnenkort opgezegd. Ze weet culinair-criticus Bacri te strikken, maar is natuurlijk niet gelukkig en stuurt het handig aan op een echstscheiding. Ondanks de voorspelbare afloop een heerlijke, zeer vlotte bitterzoete komedie met prachtig dialoog van regisseur- scenarioschrijver Tacchella. De goed klinkende score is van Raymond Alessandrini en het camerawerk is van Dominique Le Rigoleur.

Pleure pas my love

Frankrijk 1989. Komedie van Tony Gatlif. Met o.a. Fanny Ardant, Rémi Martin en Jean-Pierre Sentier.

Gatlif is van oorsprong geen Noordafrikaan, zoals nogal eens wordt verondersteld, maar zigeuner! Met deze film stapt hij af van de beschrijving van randfiguren. Het gaat in wezen om een weinig bizonder gegeven, hoewel het hier een merkwaardige draai kreeg. Er zijn drie personages. De zoon brengt geleidelijk aan de maîtresse van zijn vader in vervoering. Wat langdradig en zo nu en dan ongeïnspireerd maar er zijn ook innmende scènes en ontroerende psychologische portretten.

La Maison de Jeanne

Frankrijk 1988. Drama van Magali Clément. Met o.a. Christine Boisson, Benoît Régent, Jean-Pierre Bisson, Pascale Audret en Michelle Godet.

Een miniem gegeven vormt het uitgangspunt voor deze debuutfilm: een onbekende duikt op in een herberg in de Auvergne en haalt de onderlinge verhoudingen tussen de leden van de vertrouwde kring die er komt overhoop. Daarbij gaat het in deze film uitsluitend om gedrag, woorden, gebaren en blikken. Grenst soms aan het m[KA1]elodrama maar heeft de toon van een komedie: een komedie om te glimlachen, niet om te lachen, oftewel een film van nuances, ook qua kleur, die de een zal bekoren en de ander zal irriteren, net als de (weinige) komedies van Ingmar Bergman door wie de regisseuse zich blijkbaar enigszins liet inspireren.

Travelling avant

Frankrijk 1987. Jean-Charles Tacchella. Met o.a. Thierry Frémont, Ann-Gisel Glass, Simon de La Brosse, Sophie Minet en Laurence Côte.

1948: In het grauwe Parijs van vlak na de oorlog proberen drie bezeten cin[KA1]efielen (zoals de regisseur) een filmclub op te richten. Deze uitzonderlijke regisseur heeft een lange carrière als scenario- en dialogenschrijver achter zich. Hij heeft dus totale controle over zijn films. Hij heeft een tijdperk gekozen dat hij goed gekend heeft want hij heeft in 1949 inderdaad een filmclub opgericht! Een nogal autobiografische kroniek, intiem, ironisch en satirisch. Camerawerk van Jacques Assuerus.

Letters to an Unknown Lover

Frankrijk​/​​Verenigd Koninkrijk 1985. Drama van Peter Duffell. Met o.a. Cherie Lunghi, Mathilda May, Yves Beneyton, Ralph Bates en Andréa Ferréol.

Een niet erg overtuigend maar niet oninteressant drama over de ontsnapte onderofficier Gervais (Beneyton) en zijn relatie tot de zusters Helene (Lungi) en Julia (May). Strak geregisseerd, een intrigerend beeld van het leven in Frankrijk tijdens de Duitse bezetting, maar de karaktertekening is inconsistent. Er werd tegelijkertijd een Engelse en een Franse versie gedraaid. Het scenario is van Pierre Boileau. Het camerawerk is van Claude Robin.

L' Hirondelle et la Mésange

Frankrijk 1920. Drama van André Antoine.

Een ooit zoekgeraakte film die zestig jaar later is teruggevonden. Deze zeemansgeschiedenis ([KL]L`Hirondelle[KLE] en [KLE]La Mesange[KLE] zijn twee schuiten) is opgenomen in Belgi[KA3]e en werd nooit openbaar vertoond omdat hij zijn tijd ver vooruit was. Hoewel Antoine in het theater beroemd werd, was hij niet minder een - even vernieuwend als onbegrepen - filmer. Deze film, door Henri Colpi uit acht uur oorspronkelijke `rushes` op opmerkelijke wijze gemonteerd, is een geslaagde mix van fantasie en werkelijkheid, die even ongrijpbaar, dromerig en vreemd is als L`ATALANTE van Jean Vigo (1934). Prachtige beelden en verrassend modern spel van Alcover.