Brahms: muziek.
Er zijn 3 films gevonden.

Péril en la demeure

1985 | Misdaad, Thriller, Drama

Frankrijk 1985. Misdaad van Michel Deville. Met o.a. Christophe Malavoy, Nicole Garcia, Anémone, Michel Piccoli en Richard Bohringer.

Wie anders dan Deville kan een labyrintachtige intrige zo voortreffelijk ensceneren als een speels noir-ballet van taal, beeld en muziek? Niemand, zo blijkt uit deze romanadaptatie - of beter: romaninterpretatie - waarin een gitaarleraar verzeild raakt in een onstuimige affaire met de sensuele maman van een pupil. Hun liefdesuitingen blijven niet privé en ziedaar de vileine manipulaties van het briljante scenario: wie bedondert wie en waarom? Devilliaans cinema-raffinement in optima forma, met Malavoy en Garcia als erotisch verhit koppel, Anémone als spionerende buurvrouw en de kijker als puzzelende voyeur. Naar René Belletto's bekroonde misdaadroman 'Sur la terre comme au ciel' (1982).

Le Meilleur de la vie

1985 | Drama

Frankrijk 1985. Drama van Renaud Victor. Met o.a. Sandrine Bonnaire, Jacques Bonnaffé, Jean-Marc Bory, Jenny Clève en Julie Jézéquel.

Véronique en Adrien houden van elkaar. Véronique raakt zwanger en ze trouwen, maar na de geboorte van hun kind ontstaan er grote problemen. Een vriendin raadt Adrien aan om er alleen tussenuit te gaan in Bretagne. Hij komt daar tot de conclusie dat hij van Véronique houdt. Hij zal echter de dood vinden bij een auto-ongeluk. Dit overbodige en banale eind komt de film niet ten goede: lijkt goedkoop en geeft een melodramatisch tintje aan de film. Minder geslaagd dan CE GAMIN-LA vanwege een willekeurige accumulatie van hoogtepunten, en de overrompelende muziek.

Agatha et les lectures illimitées

1981 | Experimenteel

Frankrijk 1981. Experimenteel van Marguerite Duras. Met o.a. Bulle Ogier en Yann Andréa.

Broer en zus, die een geheime liefde voor elkaar koesteren, zien elkaar na vele jaren weer in een verlaten villa in een verlaten badplaats. Hun zwijgen roept het verleden op. Ze verlaten elkaar opnieuw: het is in hun herinneringen niet mooier geworden dan het was want 'alles was zo mooi, veel mooier dan de herinnering'. Paradoxaal genoeg gaat een hartstochtelijke lyriek in deze film gepaard met een uitermate starre beeldafstelling en lange opnamen waarop weinig te zien valt. Een 'ongewenste, verboden, niet weer te geven emotie' weergegeven als een soort obsessie. Cinema van het afwezige, de herinnering, de eenzaamheid en de vergetelheid. Een film die met geen andere te vergelijken is.