Marie Mergey

Meilleur espoir féminin

Frankrijk 2000. Komedie van Gérard Jugnot. Met o.a. Gérard Jugnot, Bérénice Béjo, Antoine Duléry, Sabine Haudepin en Mohamed Hicham.

Inséparables

Frankrijk​/​​Canada 1999. Drama van Michel Couvelard en Normand Bergeron. Met o.a. Catherine Frot, Jean-Pierre Darroussin, Fabienne Babe, Sami Bouajila en Hervé Pierre.

Le juge est une femme : Drôle de jeu

Frankrijk 1997. Drama van Daniel Vigne. Met o.a. Florence Pernel, Jean-Pierre Kalfon, Frédéric Diefenthal, Dominique Guillo en Delphine Zentout.

Poulet au gratin

Frankrijk 1993. Komedie van Étienne Dhaene. Met o.a. Francis Perrin, Bernadette Lafont, Gaëlle Legrand, Michel Baladi en Roger Pierre.

Inspecteur M[KA1]edeuze (Perrin) en zijn assistent St[KA1]ephane (Dob) staan voor een drievoudig raadsel. Drie rijke oude dames, eigenaressen van een florerende lingeriezaak, werden vermoord. De schuldige bevindt zich ongetwijfeld onder de erfgenamen, vraag is enkel wie van hen heeft dit op zijn (of haar) geweten? Idiote politie-komedie met een zo nadrukkelijke humor dat je je gaat ergeren. Perrin, nochtans een uitstekend komisch acteur, chargeert zijn rol op afschuwelijke wijze. Een film die je best kan overslaan, geschreven door Christian Dob. Weinig geïnspireerde fotografie van Philippe Pavans de Ceccaty.

La joie de vivre

Frankrijk 1992. Drama van Roger Guillot. Met o.a. Michel Bouquet, Gwenolla Bothorel, Henri Virlojeux, Micheline Dax en Patrick Catalifo.

In zijn eerste lange speelfilm doet Guillot verslag van de wanhopige toestand waarin meneer Charme sinds de dood van zijn vrouw verkeert. Hij heeft maar één wens: zijn geliefde achterna te gaan. Hij vraagt bejaardenverzorgster Mado hem te helpen er een eind aan te maken. Mado ziet een erfenis voor zich. Maar uit het niets duikt de neef van meneer Charme op, die eveneens uit is op de erfenis. Bouquet zet het wanhopige oudje met veel overtuiging neer. Behoorlijke regie, echter zonder verrassingen. Deze film is dan ook beter op zijn plaats op de buis dan op het witte doek. Scenario van regisseur Guillot en Josiane Maisse.

Pognon sur rue

Frankrijk​/​​Zwitserland 1991. Drama van Jean-Louis Bertucelli. Met o.a. Daniel Prévost, Franck Lapersonne, Marie Lenoir, Georges Staquet en Muse Dalbray.

Prévost is een gehaaide makelaar in onroerende goederen. Steeds weer slaagt hij erin om zelfs de meest koppige huurder uit een pand te verdrijven wanneer dit voor afbraak bestemd is. Momenteel gaan de zaken achteruit, maar Prévost is ervan overtuigd dat het maar tijdelijk is. Dan verschijnt inderdaad Lapersonne, een meedogenloze zakenman die voor het Coge-2000- bureau werkt. Zij willen een heel pand in het oude Parijs platleggen om er nieuwbouw op te zetten. De lage kantjes van makelaars worden op pijnlijke wijze blootgelegd in deze satire, die eerder bitter doet lachen. De acteurs presteren op niveau en het scenario van Christian Biegalsky, Eric Kristy en Bertucelli tracht taboes te doorbreken, maar gaan net niet ver genoeg. Fotografie van Paul Bonis.

Madame Bovary

Frankrijk 1991. Drama van Claude Chabrol. Met o.a. Isabelle Huppert, Christophe Malavoy, Jean Yanne, Jean-François Balmer en Lucas Belvaux.

Naar de beroemde roman van Gustave Flaubert uit 1856. Het bevat een satire op het saaie provinciale leven, het gevecht tegen domheid (belichaamd door de apotheker Homais, degene die uiteindelijk wint), een tot in de puntjes uitgewerkte reconstructie van een tijdperk en een geografische plek (de boerderij van de vader van Emma en het dagelijks leven in Yonville en Rouen).

Lune froide

Frankrijk 1991. Drama van Patrick Bouchitey. Met o.a. Jean-François Stévenin, Patrick Bouchitey, Jean-Pierre Bisson, Laura Favali en Marie Mergey.

Deze vrijwel plotloze film is enerzijds de transformatie van regisseur Bouchitey's korte film COLD MOON in een avondvullende speelfilm en anderzijds de geslaagde bewerking van Charles Bukowski's short-stories Copulating Mermaid of Venice en Trouble With The Battery. Regisseur Bouchetey en Stevenin spelen twee veertigers, die nog last hebben van puberale neigingen. De een is een mislukt musicus en de ander werkt op een visfabriek. Barbezoek, hoerenloperij en necrofilie vormen de bestanddelen van deze cultachtige film. De stemmige zwart-wit fotografie is van Jean-Jacques Bouhon en Nuris is een prachtig lijk. De regisseur schreef samen met Jacky Berroyer het scenario.

Un jeu d'enfant

Frankrijk 1990. Oorlogsfilm van Pascal Kané. Met o.a. Paul Schmidt, Dominique Lavanant, Laura Morante, Jean Carmet en Marie Dubois.

Kan[KA1]e`s film gaat over de lotgevallen van Arthur (Schmidt), een joodse jongen, die moet onderduiken in `La France Profonde` (in casu de omgeving van Bordeaux) tijdens WO II. Kan[KA1]e`s valt echter niet te verwijten dat hij met deze film een trendvolger is. Het feit dat deze filmer, die uit principe nimmer tot concessies bereid is, in veertien slechts drie films gedraaid heeft, is voldoende bewijs. Een intelligente kroniek met de voor hem kenmerkende sterke satire op een hypocriet en bekrompen milieu, die gelukkig niet tot een tragedie leidt en veel dichter bij de geest van JEUX INTERDITS van Ren[KA1]e Cl[KA1]ement dan bij AU REVOIR LES ENFANTS van Louis Malle staat. Zeer sprekende beelden van Romain Winding en groots acteerwerk, vooral van de kleine Schmidt. Eind 2003 monteerde Kan[KA1]e de film opnieuw en de Franse tv zond hem (op zijn verzoek) uit onder de titel LA FÊTES DES MÈRES.

Le moustachu

Frankrijk 1986. Komedie van Dominique Chaussois. Met o.a. Jean Rochefort, Grace de Capitani, Jean-Claude Brialy, Jean-Claude Trintignant en Jean-Claude Leguay.

In vakjargon is een 'Snorrebaard' een geheim agent die de vuile karweitjes mag opknappen. Jean Rochefort slaat zich hier door een aardige hoeveelheid problemen heen, waarvan niemand iets begrijpt en de kijker evenmin. Maar dat aspect is van weinig belang, want het gaat om een satire in een beurtelings wat zware en lachwekkende stijl met talloze soms nagenoeg surrealistische grappen: doet sterk denken aan de Marx Brothers! Ongetwijfeld niet van constante kwaliteit, maar doet soms zeer weldadig aan in een tijd dat de Franse lachfilm zelden iets goeds inhoudt. Scenario van de regisseur.

Marie-Poupée

Frankrijk 1976. Drama van Joël Séria. Met o.a. André Dussollier, Jeanne Goupil, Bernard Fresson, Andréa Ferréol en François Perrot.

Een onervaren meisje trouwt met een handelaar in en verzamelaar van poppen. Zij merkt dat hij haar als niets anders ziet dan als een nieuw object in zijn collectie, om aan en uit te kleden, zonder dat hij ooit met haar slaapt. Met de bewustwording van en toenemende frustratie over haar sensualiteit trekt ze wel ongewild anderen aan : een verkrachtingspoging door een simpele knecht wordt haar noodlottig. Deze merkwaardige studie van fetisjisme heeft aanvankelijk een vanzelfsprekende en onschuldig lijkende speelsheid die verrassend afwijkt van het gebruikelijke surrealisme, maar ook wel erg aan de oppervlakte blijft, zeker voor de lange tijdsduur. De film is uiteindelijk niet meer dan een pleidooi voor vitaliteit en ongecompliceerd genot. Goupil is ideaal popperig.

Marie Poupée

Frankrijk 1976. Drama van Joël Lichtle. Met o.a. Jeanne Goupil, André Dussollier, Andréa Ferréol, Bernard Fresson en Francis Perrot.

Een weinig bekende film van Joël Séria die de ene keer goed en de andere keer minder goed werk aflevert. Centraal staat het korte leven van een weesmeisje vam zeventien jaar dat is getrouwd met een in poppen gespecialiseerde antiquair. Zij is onbevredigd want hij is een fetisjdienaar en behandelt haar weliswaar met tederheid maar als een van zijn poppen. Ze laat zich verkrachten door een herder alvorens bij een ongeval om het leven te komen. De scènes zijn interessant vanwege hun eigenaardige, duistere en bijna absurde inhoud maar desondanks gaat deze veels te lange film ten onder aan onbeduidendheden en leegte. Met een strakkere montage zou deze onherstelbare fout te vermijden zijn geweest. Regisseur Lichtle gebruikt als pseudoniem Joël Séria.

La Coupe à dix francs

Frankrijk 1974. Drama van Philippe Condroyer. Met o.a. Didier Sauvegrain, Roseline Vuillaume, Marius Balbinot, Marie Mergey en Alain Noël.

Waar verhaal van jonge arbeiders op een meubelfabriek die door de directeur verplicht worden hun lange haar af te knippen. Degene die zich het langst verzet, wordt door pressie op zijn vader, die het salaris nodig heeft voor gezinsinkomen, toch gekortwiekt. Terwijl zijn kameraden een beroep doen op de vakbond, steekt hij zich uit protest voor de fabriekspoort, in brand. Door de onversierde vorm onthutsende film is enerzijds pleidooi voor organisatie van arbeiders tegen willekeur van de werkgevers, laat anderzijds (seksuele) onzekerheid en identiteitscrises zien van jonge mensen die door debuterende acteurs - Sauvegrain in de hoofdrol - aangrijpend worden waargemaakt, maar het geheel wat onevenwichtig maken (maar ook behoeden voor een belerende 'strijdfilm'!).

Bof ... anatomie d'un livreur

Frankrijk 1971. Erotiek van Claude Faraldo. Met o.a. Marie Dubois, Paul Crauchet, Julian Negulesco, Marie-Hélène Breillat en Mamadou Diop.

Een jonge huis-aan-huis bezorger wordt uit zijn afmattend sleurbestaan gehaald door zijn huwelijk met een sensuele verkoopster, en door zijn vader die zijn vrouw vermoordt, de fabrieksarbeid eraan geeft, bij zijn zoon intrekt en in alle harmonie de schoondochter met hem deelt. Een winkeldievegge en een straatveger sluiten zich bij hen aan in een niet door arbeid bedorven vrijheidsbeleving. Deze verkwikkende anarchistische komedie straalt warme blijheid uit door aanstekelijk acteren, dat de film over onzekerheden in de regie, en soms al te voor de hand liggende satire, heenhelpt. Regisseur Faraldo is autodidact en de oorspronkelijkheid van de film weegt ruimschoots op tegen het gebrek aan vakbekwaamheid.

La jument verte

Frankrijk​/​​Italië 1959. Komedie van Claude Autant-Lara. Met o.a. Bourvil, Yves Robert, Francis Blanche, Valérie Lagrange en Sandra Milo.

Frankrijk, tweede helft van de negentiende eeuw. In het dorp Claquebue heerst al lang een vete tussen de boerenfamilies Haudoin en Maloret. De Haudoins danken hun voorspoed aan een gelukbrengende mascotte: een merrie met een groene vacht. Een vuige streek van de stikjaloerse Malorets zal in de loopgravenoorlog grote repercussies hebben. Verbazingwekkend boosaardige farce met krasse en misogyne scènes, waarin Autant-Lara plus scenaristen Pierre Bost en Jean Aurenche de boeren van het Second Empire portretteren als primaten. Psychologie en fantasie uit Marcel Aymés roman zijn ver te zoeken.