Francesco Guccini: cast en muziek.
Er zijn 4 films gevonden.

Nero

1992 | Mysterie, Thriller

Italië 1992. Mysterie van Giancarlo Soldi. Met o.a. Sergio Castellitto, Chiara Caselli, Carlo Colmaghi, Luis Molteni en Hugo Pratt.

Federico (Castellitto) gaat met lood in zijn schoenen naar het huis van Zardo, de ex van zijn vrouw, om een genezende zalf op te halen. Maar al wat hij vindt, is het lijk van Zardo. Hij sleept het lichaam weg zonder dat de politie het merkt. Wat dan volgt is een lange nachtmerrie van dood en geweld. Naarmate het later wordt, raakt hij hoe langer hoe meer in de war, zijn persoonlijkheid wordt een hallucinerende mutatie en hij komt terecht in een tweedimensionale wereld van cyclische en beladen nachtmerries. Dat alles is ontsproten aan het brein van Tiziano Sclavi (van de strip Dylan Dog - Nightmare Investigator). Een verwarrende film vol herhalingen, maar vooral een overbodige film. Camerawerk van Luca Bigazzi.

Musica per vecchi animali

1989 | Komedie

Italië 1989. Komedie van Stefano Benni en Umberto Angelucci. Met o.a. Dario Fo, Paolo Rossi, Viola Simoncioni, Maddalena de Panfilis en Francesco Guccini.

Een soort road-movie in de vorm van een avonturenkomedie met soms een ernstige ondertoon. Spitsvondig, goed gek, maar soms wat vermoeiend. Hoofdrolspelers zijn een professor, een monteur met een passie voor Zen, en een jong meisje dat graag in haar eigen droomwereld leeft. Dit ongelijke drietal dwaalt door een stad waar de noodtoestand is uitgeroepen en ze filosoferen over de zin van het leven. Ze ontmoeten een wonderlijk gezelschap outcasts, enzovoort. Uiteindelijke bestemming is een ziekenhuis. Onconventionele film. Voor de liefhebbers.

I Giorni cantati

1979 | Drama, Muziek

Italië 1979. Drama van Paolo Pietrangeli. Met o.a. Paolo Pietrangeli, Roberto Benigni, Franco Bianchi, Iva della Mea en Marangela Melato.

Een protestzanger van middelbare leeftijd raakt in een depressie omdat zijn songs - die in 1968 een revolutionaire werking hadden -tien jaar later geen betekenis meer hebben voor de jongeren, die alleen nog maar naar pop-concerten komen om massaal samen te zijn. Pogingen om de generatiekloof te overbruggen mislukken en in razernij doodt hij een trio jongeren. Deze zelfkritische en beklagende one man-show van Pietrangeli is interessant als uitdrukking van de post-'68-kater, maar overtuigt meer in tekening van zijn collega's en generatiegenoten, dan in wanhopige obsessie van zijn alter ego. De desinteresse van de jongeren lijkt wel èrg zwart getekend. De eenvoud van een andere zanger - Guccini - maakt indruk.

Nené

1977 | Komedie, Erotiek

Italië 1977. Komedie van Salvatore Samperi. Met o.a. Leonora Fani, Sven Valsecchi, Tino Schirinzi, Paolo Senatore en Alberto Cancemi.

Een vroegrijp 9-jarig jongetje uit een arbeidersgezin vol frustraties anno 1948, wordt de vertrouweling van een logerend nichtje, dat verliefd is op een jonge halfbloed. Het jochie wordt voyeur, dwingt het meisje tot voorzichtige handtastelijkheden en is getuige van een uitbarsting van jaloezie van zijn vader. Hij neemt zich voor nooit volwassen te worden. Deze remake van MALIZIA, met drastische verjonging van de personages, weet door handige regie de troebele spanning in en om het jongetje te suggereren, maar alle andere personages zijn banale clichés in platvloerse scènes die gluurderig zijn gefotografeerd in de schemer of het halfduister. De periode en communistische verkiezingscampagnes voegen niets aan de film toe.