Kareen Bourjade

Le coup du lapin

Frankrijk 1999. Romantiek van Didier Grousset. Met o.a. Danièle Lebrun, Bruno Slagmulder, Jean-Pierre Cassel, Julie Debazac en Annick Blancheteau.

Nestor Burma en direct

Frankrijk 1995. Misdaad van Daniel Losset. Met o.a. Guy Marchand, Pierre Tornade, Patrick Guillemin, Michel Fortin en Jeanne Savary.

Priv[KA1]edetective Nestor Burma (Marchand) speelt piano in een jazzclub. Op die manier hoopt hij te achterhalen wie het animeermeisje Fran[KA10]coise (Bourjade) bedreigt. Zij krijgt anonieme telefoontjes, haar flat is ondersteboven gehaald en er is nog meer van dat fraais gebeurd. Juist op het moment dat Burma gaat twijfelen of Fran[KA10]coise`s angst wel is gerechtvaardigd, wordt zij vermoord. Vervolgens leggen nog meer jonge vrouwen het loodje. Burma vindt een zwart notitieboekje, dat heel wat nuttige informatie bevat. Het is van Baxter (Bauchau), de eigenaar van de club. Hoewel Inspecteur Fabre (Guillemin) en Zavatter (Fortin) stokken tussen de spaken dreigen te steken, speurt Burma verder met de hulp van zijn knappe en toegewijde secretaresse H[KA1]el[KA1]ene (Savary). In een lekker vlot tempo lost Burma een complexe zaak op waarin de lijken zich opstapelen terwijl de kijker voortdurend op een dwaalspoor wordt gebracht. Degelijke vertolkingen, de suspense is nooit veraf en in de finale een leuke verrassing. Het scenario is van Pascal Bancou naar de romans van Léo Mallet. Het camerawerk is van Francis Junek. Aflevering 21 van het eerste seizoen, nummer 21 van 38.

Deux locataires pour l'Elysée

Frankrijk 1991. Komedie van Eric Le Hung. Met o.a. Anny Romand, Michel Roux, Kareen Bourjade, Stéphane Rodin en Lucien Barjon.

De ambtsperiode van de eerste Franse presidente zit er bijna op. Ze heeft haar man beloofd zich niet meer kandidaat te stellen, maar aangezien hij haar bedriegt en de opiniepeilingen gunstig zijn, bedenkt ze zich. Haar woedende echtgenoot geeft een persconferentie en kondigt aan dat hij zich ook kandidaat stelt voor het presidentschap. Het begin van de film is al niet boeiend, maar de rest is nog erger: een reeks cliches, een nostalgisch gebruik van de tijdgeest , nietszeggende dialogen en stereotype personages. Daarbij is het geheel zo slap mogelijk in beeld gebracht, maar dat zijn we van deze regisseur gewend. De satirisch bedoelde momenten gaan absoluut de mist in. Bepaalde gedeelten zijn er op goed geluk aan toegevoegd, zoals het bezoek van de Minister-president van Thailand.